a
Άλλο ένα flashback από την ειδική έκδοση που είχαμε κάνει για τους METALLICA, το 2008, αυτή τη φορά με την αποκλειστική, τηλεφωνική συνέντευξη που είχε κάνει ο Γιώργος Κουκουλάκης με τον ιδιοκτήτη της Metal Blade, της δισκογραφικής εταιρίας με την οποία οι METALLICA είχαν συμμετάσχει πρώτη φορά στη συλλογή “Metal Massacre”. Διαβάστε για μία ακόμη φορά, ανέκδοτες ιστορίες από έναν άνθρωπο που μέχρι τώρα θεωρείται και είναι γκουρού του σκληρού ήχου.
Πώς ξεκίνησε η σχέση σου με τους METALLICA;
Τον Δεκέμβριου του 1980, σε μια συναυλία του Michael Schenker, όπου είχα πάει με το φίλο μου τον John (σ.σ. Kornarens), γνώστη όσο κι εγώ του NWOBHM.Τότε δεν υπήρχαν πολλοί που ασχολούταν στο L.A. με αυτό, οπότε ενθουσιάστηκε όταν είδε κάποιον στο παρκινγκ να φορά μια μπλούζα των SAXON. Έπιασαν την κουβέντα, κι έμαθε ότι το παιδί που λεγόταν Lars Ulrich, είχε μόλις μετακομίσει από την Ευρώπη, όπου αυτοπρόσωπος είχε δει τους SAXON ζωντανά! Δυο μέρες μετά βρεθήκαμε στο σπίτι μου και πιάσαμε φιλία, βασισμένοι κι οι δυο στην αγάπη μας για την μουσική αυτή. Στην πορεία, αφού είχαμε γίνει φίλοι, ο Lars έλεγε ότι θέλει να ξεκινήσει μια δική του μπάντα, αλλά τον απόπαιρνα “Ναι, σιγά που θα το κάνεις”.
Δούλευες ήδη τότε στο δισκάδικο που θα άλλαζε την ζωή σου;
Λίγο αργότερα έγινε αυτό. Ο Lars ερχόταν τακτικά για να ακούσουμε μαζί όλες τις τελευταίες κυκλοφορίες. Εμπνευσμένος από τον underground τρόπο, από τον οποίο ξεπήδησε το NWOBHM, αποφάσισα κι εγώ να κάνω το ίδιο για την ενδιαφέρουσα σκηνή που έβραζε τότε στο Los Angeles, αλλά που δεν εκπροσωπούνταν καθόλου στον τύπο. Σκέφτηκα να κάνω μια συλλογή, όπου θα παρουσίαζα διάφορες μπάντες κι επικοινώνησα με τους διανομείς που ήξερα οι οποίοι ενδιαφέρθηκαν να τη σπρώξουν. Μάλιστα ο Lars είχε ξεκινήσει να τζαμάρει με τον James ήδη κι από την αρχή έλεγε ότι θέλει να συμμετέχει. Όσο κι αν δεν τον πίστευα, κατάφερε να ολοκληρώσει το “Hit the lights” το βράδυ πριν στείλω τα τραγούδια στο εργοστάσιο οπότε και συμπεριλήφθηκε (γέλια) στη “Metal massacre”.
Χρειάστηκε να αφήσεις κάποιο άλλο συγκρότημα απ’ έξω για να χωρέσουν οι METALLICA;
Όχι γιατί από την αρχή είχα κρατήσει τη θέση στον Lars, όσο κι αν δεν πίστευα ότι θα τα κατάφερνε. Όσο περνούσε ο καιρός τον ρωτούσα “είσαι σίγουρος ότι θα έχεις συγκρότημα; Είσαι σίγουρος ότι θα έχει το κομμάτι;” (Γέλια)
Αυτό φανερώνει ότι εξ αρχής, ο Lars ήταν αποφασιστικός κι αποφασισμένος, έτσι;
Οπωσδήποτε. Ακόμα και πριν την “Metal massacre” μας έλεγε ότι θα τα καταφέρει. Τον θεωρούσαμε φαντασμένο όταν μας έλεγε ότι θα περιοδεύσει τις ΗΠΑ, και κάποια μέρα θα παίξει στην Ευρώπη με τους SAXON, MOTORHEAD ή τους DIAMOND HEAD. (γέλια) Βέβαια, μια μέρα, χτυπά το τηλέφωνο και στην άλλη άκρη της γραμμής είναι ο Lars ρωτώντας με να μαντέψω πού είναι και μου λέει ότι βρίσκεται με τους DIAMOND HEAD! (γέλια) Κι όμως.
Πολλά συνέβαιναν εκείνη την εποχή, αλλά για σένα που έβαλες τις οικονομίες για να κυκλοφορήσεις μια συλλογή, με συγκροτήματα στα οποία σίγουρα έβλεπες μια προοπτική, πόσο μακριά μπορούσες να διανοηθείς ότι θα έφταναν οι METALLICA;
25 χρόνια πριν, όλα ήταν αλλιώς. Σίγουρα έβλεπα την πρόοδο κι εντυπωσιάστηκα όταν αργότερα άκουσα το demo “No life til’ leather”. Όμως δεν μπορούσαμε να αναλογιστούμε ότι θα παιζόταν στο ραδιόφωνο το metal, ότι θα πουλούσε αρκετά και θα γινόταν δημοφιλές. Δεν σκεφτόμασταν καν. Κάναμε ό,τι κάναμε για την αγάπη μας προς τη μουσική αυτή και δεν βλέπαμε πολύ μακριά. Θυμάμαι όταν στην περιοδεία του “Black album”, έπαιξαν για 3 συνεχόμενες βραδιές στο Denver, κι είχα πάει και στις 3. Καθόμασταν λοιπόν το δεύτερο πρωινό και όπως κουβεντιάζαμε, γυρίζει ο Lars και με μια αφέλεια κι απορία με ρωτάει “Brian, πώς συνέβη όλο αυτό;”. Αλληλοκοιταχτήκαμε κι απορήσαμε κι οι δυο! Ήταν μια στιγμή που αναλογιστήκαμε τι είχαμε περάσει μέχρι τότε.
Αυτό το τεύχος θα διαβαστεί από τη γενιά του mp3. Κάποιοι δεν έχουν αγοράσει ποτέ βινύλιο, πόσο μάλλον κασέτα και πόσο περισσότερο κάποιο demo. Πώς θα μπορούσες να τους δώσεις να καταλάβουν πόσο σημαντικό ήταν το “Kill ‘em all” την εποχή που κυκλοφόρησε; Πόσο σκληρό και πρωτότυπο ήταν;
Όλα τα συγκροτήματα προσπαθούσαν να κάνουν το επόμενο βήμα, να διαφοροποιηθούν και να καινοτομήσουν. Αυτό που πέτυχαν οι METALLICA, ήταν να βάλουν τέτοια δύναμη και επιθετικότητα στη μουσική τους. Αυτό που δύσκολα καταλαβαίνει κανείς σήμερα, είναι το πόσο ακραίοι ήταν για την εποχή τους. Έβαλαν στοιχεία από άλλα σκληρά συγκροτήματα, αλλά και ταχύτητα που έλειπε από άλλους. Ακόμα μέχρι και το “And justice…” θεωρούταν ακραίοι και δημιουργικά καινοτόμοι. Μπορεί όλοι σήμερα να τους γνωρίζουν ως mainstream και ραδιοφωνικούς, όμως για μας που τους ακούγαμε στο ξεκίνημά τους, δεν πιστεύαμε ποτέ ότι μπορούν να παιχτούν στο ραδιόφωνο.
Πώς θα συνέκρινες τα άλλα συγκροτήματα που υπήρχαν στην “Metal massacre” με τους METALLICA; Τι σχόλια δεχόσουν;
Υπήρχε μεγάλο ενδιαφέρον και σίγουρα ξεχώριζαν από τους υπόλοιπους, αλλά ακουγόταν ωμοί κι επιθετικοί. Θυμάμαι από κριτικές που διάβαζα, πως οι METALLICA ακουγόταν να έχουν μια ενέργεια που δεν έβγαινε από άλλους στη συλλογή.
Ρωτάω γιατί κι άλλα συγκροτήματα που υπήρχαν εκεί έκαναν καριέρα.
Σίγουρα υπήρχαν αρκετά συγκροτήματα που προχώρησαν, υπέγραψαν και δημιούργησαν, όμως οι METALLICA πραγματικά μεγαλούργησαν.
Για την επετειακή 25η χρονιά από την κυκλοφορία του “Kill ‘em all” σε κάλεσαν για να κάνεις μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη με το συγκρότημα. Τι έχεις να μας πεις γι’ αυτό;
Ήθελαν κάποιον που ήταν μαζί τους εκείνη την εποχή, για να κάνουν μια διαφορετική συνέντευξη κι όχι τις κοινότυπες που γίνονται συνήθως, οπότε το συγκρότημα πρότεινε εμένα. Άλλο που δεν ήθελα. Ήταν υπέροχα για μένα, αφού τους γνωρίζω τόσα χρόνια κι είναι ευχαρίστησή μου να συμμετέχω σε οτιδήποτε κάνουν. Μάλιστα η Metal Blade (σ.σ. δισκογραφική εταιρία του Brian Slagel) θα βοηθήσει στην προώθηση του νέου δίσκου, οπότε είχα ένα παραπάνω κίνητρο. Έχει πλάκα, γιατί είναι σαν να κλείνει ο κύκλος μας
Αλήθεια, αυτή πρέπει να είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεστε μετά από την “Metal Massacre”, σωστά;
Ναι.
Ασχέτως της συνεργασίας σας ή όχι, στα χρόνια που έχουν μεσολαβήσει, σίγουρα θα έχεις πολλές αναμνήσεις από τη σχέση σας. Τι θα μπορούσες λοιπόν να μας πεις που ξεχωρίζει για σένα;
Αυτό που μπορώ να πω σα φίλος τους όλα αυτά τα χρόνια, είναι ότι δεν έχουν αλλάξει συμπεριφορά. Είναι οι ίδιοι που γνώρισα πριν τόσα χρόνια, παρότι έχουν γίνει τεράστιοι rock stars. Για μένα είναι τιμή κι ευχαρίστηση που έχω συμβάλλει με το δικό μου τρόπο στο να φτάσουν οι METALLICA εδώ που βρίσκονται σήμερα. Υπάρχει μεγάλος σεβασμός κι από τις δυο πλευρές, αφού παράλληλα κι η μπάντα κι η εταιρία μου έχουν ξεκινήσει από το μηδέν κι έχουν κι οι δυο μια υπέροχη πορεία. Πριν δυο βδομάδες μόλις, τους είδα σε μια συναυλία και μου αφιέρωσαν το “Seek and destroy” με τον James να λέει ότι “χωρίς τον Brian Slagel δε θα είχαμε φτάσει εδώ” κι ένιωσα υπερήφανος, γιατί δεν χρειάζονται σαν μπάντα να κάνουν δηλώσεις, άρα σημαίνει ότι το νιώθουν.
Σίγουρα. Πώς σου φάνηκε όταν το 1982 αποφάσισαν να αφήσουν την Δυτική για να πάνε στην Ανατολική ακτή, σε κάποιον που δεν ήξεραν, μόνο και μόνο επειδή τους είχε υποσχεθεί κάποιες συναυλίες; Μιλάω βέβαια για τον Jon Zazula.
Ναι, δεν μπορώ να πω ότι παραξενεύτηκα γιατί ήδη είχαν μετακομίσει στο San Francisco από το Los Angeles, μόνο και μόνο επειδή θα είχαν καλύτερες ευκαιρίες εκεί. Όταν προέκυψε η πρόταση του Jon, δεν μου ακούστηκε περίεργο το ότι την δεχτήκανε. Υπήρχε διάθεση και αποφασιστικότητα από νωρίς στο συγκρότημα.
Πώς ήταν οι σχέσεις των μελών εκείνη την εποχή; Είχες γνωρίσει και τον Ron ως μπασίστα εσυ, αλλά και τον Cliff. Πώς ήταν τα πράγματα;
Σίγουρα ο Lars κι ο James ήταν ο πυρήνας κι έβαζαν πάνω από όλους το συγκρότημα. Ο λόγος που ο Ron δε συνέχισε με τους METALLICA, ήταν επειδή δεν προόδευε μουσικά όσο γρήγορα προόδευαν οι υπόλοιποι. Επειδή ήταν διατεθειμένοι να εδραιωθούν, ασχολούταν αρκετά με την μπάντα και η πρόοδός τους ήταν εμφανής ενώ η δική του δεν ήταν. Από μια άλλη μπάντα που βρέθηκε στην “Metal Massacre 2” τους TRAUMA, τους πρότεινα τον Cliff και τους άρεσε πολύ. Όσο για τον Dave (Mustaine) ήταν καθαρά θέμα σοβαρότητας, αφού ο Lars κι ο James ήταν απόλυτοι για την προτεραιότητα της μπάντας και απαιτούσαν ανάλογο σεβασμό κι από τα άλλα μέλη. H συνδρομή του Cliff ήταν σίγουρα το ¼ της μπάντας στο ξεκίνημά της. Παρότι ο ήχος του ήταν δυνατός και σκληρός, μπορούσε εύκολα να μεταλλαχθεί σε πιο δραματικός. Είχε ένα ξεχωριστό ύφος κι ήταν κι ένας πολύ καλός άνθρωπος. Μετά το δυστύχημα κι αφού είχαν αποφασίσει πως θα συνέχιζαν, πρότεινα τη θέση στον Joey Vera (σ.σ.-ARMORED SAINT εκείνη την εποχή, μετέπειτα σε ANTHRAX, FATES WARNING). Όμως οι ARMORED SAINT εκείνη την εποχή, είχαν ανάλογη δημοτικότητα με τους METALLICA κι ο Joey δεν ήθελε να αφήσει την παρέα του.
Όπως δεν το έκανε ο John Bush (ο οποίος είχε απορρίψει πρόταση να αναλάβει το μικρόφωνο στους METALLICA) δεν το έκανε κι ο Vera!
Ακριβώς! Μετά πρότεινα τον Jason Newsted γιατί ήξερα την ποιότητά του κι αφού η μπάντα το σκεφτόταν, πήρα τηλέφωνο τον Jason για να του πω, ότι τον είχα προτείνει κι οι METALLICA θα τον είχαν υπόψη. Τελικά προέκυψε η συνεργασία. Πίστευα πως πραγματικά ταίριαζε στο συγκρότημα και χάρηκα πολύ με την επιλογή τους, όπως και στενοχωρήθηκα όταν αποχώρησε, αν και είχε τους λόγους του.
Για τον Rob Trujillo;
Εκτός του ότι είναι πολύ καλό παιδί, ο Robert έχει μεγάλη εμπειρία κι είναι καλός μπασίστας. Πρέπει να πω, πως η τεχνική του είναι παρόμοια με αυτή του Cliff κι η πνοή που έχει φέρει στην μπάντα είναι σίγουρα ανανεωτική. Την πρώτη φορά που τον είδα να παίζει με την μπάντα, ένοιωσα διαφορά στον τρόπο που ακουγόταν ιδιαίτερα οι παλαιότερες συνθέσεις, αφού ο ήχος του είναι πιο γεμάτος και πιο κοντά στις πρώτες ηχογραφήσεις της μπάντας.
Έχοντας μια μακροχρόνια σχέση με το συγκρότημα, θα ήθελα μια γνώμη από εσένα για τις κυκλοφορίες των METALLICA.
Όσο κι αν μου άρεσε το “Kill ‘em all”, από την πρώτη φορά που το άκουσα, ποτέ δεν περίμενα να γίνει τόσο κλασικό και διαχρονικό. Είχα την αίσθηση ότι θα είχε επίδραση στο χώρο, όμως δεν μπορούσα να φανταστώ την εξέλιξη που είχε. Ο James ακόμα μάθαινε πώς πρέπει να τραγουδά, οπότε δεν ήμουν ευχαριστημένος με τα φωνητικά.
Για το “Ride the lightning” μπορώ να πω, πως από την πρώτη στιγμή που το άκουσα έμεινα άφωνος με την εξέλιξη, την ποιότητα, τις συνθέσεις τους. Άσε που εδώ για πρώτη φορά ευχαριστήθηκα τη φωνή του Hetfield. Ήδη από το τέλος της πρώτης παγκόσμιας περιοδείας, είχε βελτιωθεί πολύ κι εδώ ακούγεται. Μεγάλωσαν οι συνθέσεις, έγιναν πιο πολύπλοκες κι άρχισαν να ξεδιπλώνουν τις ικανότητές τους. Ακόμη παραμένει το αγαπημένο μου άλμπουμ από την μπάντα.
Έτσι φτάνουμε στο “Master of puppets”.
Όπως και στο προηγούμενο, η βελτίωση ήταν τρομακτική και η διαφορά τεράστια. Είναι ένας καταπληκτικός δίσκος, πολύ βαρύς, με το Hetfield και πάλι να ανεβάζει την απόδοσή του, όπως και όλοι οι υπόλοιποι. Αυτός ο δίσκος συνέχισε εκεί που άφησε ο προηγούμενος, κι απέδειξε ότι οι METALLICA δεν ήταν μια προσωρινή μπάντα, αλλά ότι έχουν διάρκεια.
Εκείνη την εποχή, το όνομα των METALLICA, μεγάλωνε γοργά και καταξιωμένοι πλέον, βρέθηκαν να παίζουν με τα είδωλά τους στην Ευρώπη, όπως οι DIAMOND HEAD ή οι MOTORHEAD αλλά και τη μεγάλη περιοδεία με τον OZZY. Πώς ήταν τα πράγματα τότε;
Μπορεί σήμερα να φαίνεται γρήγορη η τροχιά, όμως καθώς τα ζούσαμε πριν από 20 χρόνια, δεν φάνταζε τόσο γρήγορη. Αντιθέτως πήρε χρόνο και για τον μουσικό τύπο, αλλά και για το ακροατήριο να συμβαδίσει με τη μουσική τους. Δεν ήταν εύκολο άλλωστε, αφού ήταν τόσο καινοτόμοι. Κανένας δεν έπαιζε όπως οι METALLICA. Δεν υπήρξε κάποια μεγάλη εμπορική επιτυχία, οπότε η καταξίωση ήρθε σιγά-σιγά. Το έκαναν με τον δικό τους τρόπο, δίχως βίντεο, με singles που παιζόταν ελάχιστα και το μόνο που ήταν αισθητό ήταν το ότι έπαιζαν σε μεγαλύτερες αίθουσες σταδιακά.
Το “…and justice for all” έφερε νέο μπασίστα και μεγάλη αλλαγή στον ήχο.
Μου αρέσει πολύ, γιατί είναι πολύ progressive, αν και θα χρειαζόταν περισσότερο μπάσο…
Εννοείς χρειάζεται.. μπάσο!
(γέλια) Ναι, δεν ακούγεται καθόλου. Πάντως είναι φοβερός δίσκος και η τεχνική είναι άψογη. Τα πράγματα που παίζουν, και για την εποχή που τα έπαιξαν, είναι απίστευτα. Δεν με πείραξε όσο άλλους η απουσία του μπάσου.
Σίγουρα ένοιαξε τον Jason Newsted που πρωτόπαιζε μαζί τους.
Νομίζω ότι ήταν τόσο ευτυχισμένος που είχε μπει στους METALLICA, που δεν το σκεφτόταν καθόλου (γέλια)
Όσο ιδιαίτερα κι αν ήταν τα προηγούμενα για την ταχύτητα, ή την τεχνική τους, άλλο τόσο ιδιαίτερο ήταν το “Black album”, για την παραγωγή του, αλλά και την στροφή στο ήχο τους.
Πάντα οι METALLICA είχαν ένα σχέδιο στο μυαλό τους για το τι πρέπει να κάνουν και πώς πρέπει να το κάνουν. Ιδιαίτερα ο Lars είναι αξιοζήλευτος για την προσήλωσή του και την αποφασιστικότητά του. Αυτό φάνηκε έντονα με αυτόν τον δίσκο, την δουλειά που έριξαν, αλλά και τα πειράματα που ήταν διατεθειμένοι να κάνουν. Θυμάμαι κλασικά τον Lars να μου βάζει να ακούσω πρώτα τα πιο σκληρά κομμάτια του δίσκου και μετά να μου παίζει το “Nothing else matters” (γέλια). Καταπληκτικό τραγούδι, αλλά τόσο μη- METALLICA. Ταίριαζε απόλυτα στο δίσκο και ήρθε στην κατάλληλη στιγμή για την μπάντα.
Πώς σου φάνηκε όμως, που ήξερες ένα συγκρότημα που πάντα ήταν προοδευτικό, βαρύ και με συνθέσεις μπροστά από την εποχή του, να κυκλοφορεί ένα τόσο mainstream δίσκο;
Η μπάντα προχωρούσε με κάθε κυκλοφορία μπροστά και αυτή ήταν η στιγμή για τους METALLICA να δημιουργήσουν το δικό τους “Back in black”. Για να το πετύχουν αυτό, έπρεπε να μείνουν ανεπηρέαστοι από οποιαδήποτε αρνητικά σχόλια και να συγκεντρωθούν σε αυτό που θέλουν οι ίδιοι. Αφιέρωσαν μεγάλο διάστημα για το πώς θα πρέπει να ακούγεται ο δίσκος κι επέλεξαν τον Bob Rock που είχε πετύχει ένα γυαλισμένο αλλά βαρύ ήχο στο “Dr. Feelgood” των MOTLEY CRUE. Από την άλλη δούλεψαν υπερβολικά τις συνθέσεις για να φτάσουν στο αποτέλεσμα που ήθελαν. Να συνδυάσουν τον καθαρό ήχο, με βαριές κιθάρες, με άψογες συνθέσεις και με ένα νέο πρόσωπο των METALLICA. Δεν ωφελεί να το συγκρίνεις με τα προηγούμενα ή τα επόμενα. Το “Black album” είναι ένας κορυφαίος δίσκος γι’ αυτό που είναι. Είναι ένα κλασικό άλμπουμ.
Οπότε πόσο εύκολη ήταν για σένα η μετάβαση στον ήχο των “Load” και “Reload”, μετά από αυτό;
Ήμουν αρκετές φορές στο στούντιο όσο ετοίμαζαν αυτούς τους δίσκους και το συναίσθημα που έπαιρνα ήταν ότι για άλλη μια φορά ακολουθούν τον δικό τους δρόμο. Ανέκαθεν το αποτέλεσμα ήταν ένα σύμπλεγμα της διάθεσης τους και μια έκφραση της κατάστασής τους την εκάστοτε στιγμή. Εκείνη την εποχή, λοιπόν οι METALLICA αισθανόταν έτσι. Πιο ωμοί, πιο αυθόρμητοι. Δεν σοκαρίστικα από το αποτέλεσμα, αλλά καταλαβαίνω και τις αντιδράσεις του κόσμου. Μην ξεχνάμε ότι κυκλοφόρησε σε μια περίεργη εποχή, ενώ τα ακούσματα που επικρατούσαν ήταν διαφορετικά. Πάντως όσο αγαπώ το “Load” δεν μπορώ να πω ότι ευχαριστήθηκα το “Reload”.
Κατανοώ αυτό που λες, όμως οι οπαδοί περίμεναν κάτι πιο αντιπροσωπευτικό της ιστορίας τους.
Μην ξεχνάμε πως οι METALLICA σε κάθε τους φάση ήταν διαφορετικοί. Είχαν ήδη γράψει γρήγορο δίσκο, είχαν γράψει progressive δίσκο, είχαν κάνει ένα πολύ βαρύ δίσκο όπως το “Black album”. Πού πας μετά από αυτά; Μην ξεχνάμε ότι τα ακούσματά τους είχαν αλλάξει κι όπως όλοι οι καλλιτέχνες, έψαχναν απόδραση σε διαφορετικά ακούσματα από αυτά με τα οποία μεγάλωσαν 15 χρόνια πριν. Επομένως κι η μουσική τους ήταν επόμενο να διαμορφωθεί ανάλογα. Για μένα έχει σημασία που παρέμειναν οι εαυτοί τους.
Μάλλον είσαι ο πιο κατάλληλος για να μας απαντήσει σε μια δύσκολη ερώτηση. Πιστεύεις πως οι METALLICA, θα είχαν φτάσει σε αυτό το αποτέλεσμα αν ο Cliff Burton έπαιζε ακόμα μαζί τους την εποχή του “Load”;
Ενδιαφέρουσα ερώτηση. Είμαι σίγουρος ότι το “…justice” θα ήταν πολύ διαφορετικό, αλλά δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τα “Load”, “Reload”. Μην ξεχνάμε ότι ο Cliff άκουγε αυτόν τον πιο παραδοσιακό, ωμό και γεμάτο ήχο. Δύσκολο να σου πω, αλλά δεν νομίζω ότι θα ήταν και τόσο διαφορετικά.
Περνώντας το “S&M”, μετά από μεγάλο διάστημα, οι METALLICA έγραψαν και κυκλοφόρησαν το “St. Anger”. Ποια η άποψή σου;
Θα ήθελα να κάνω μια παρένθεση και να αναφερθώ στο “Garage days re-revisisted”, γιατί το θεωρώ ένα καταπληκτικό δίσκο, με τις εκτελέσεις τους. Κάποιες διασκευές ήταν κορυφαίες, αλλά κι η ιδέα του medley των MERCYFUL FATE για παράδειγμα μου άρεσε πάρα πολύ. Επίσης αξίζει να αναφέρω κάτι που ο κόσμος δεν γνωρίζει. Όταν μια κυκλοφορία περιέχει κατά 2/3 διασκευές, το συγκρότημα έχει το δικαίωμα να μην πληρώσει ολόκληρη την αμοιβή των δικαιωμάτων του κάθε τραγουδιού. Έτσι το συγκρότημα που κυκλοφορεί τη συλλογή έχει κάποιο συμφέρον, όμως οι METALLICA προς τιμήν τους, αποφάσισαν να πληρώσουν ολόκληρα τα δικαιώματα του κάθε τραγουδιού, και μιλάμε για διπλό CD, οπότε το παραγκώνισαν το δικό τους συμφέρον. Για πολλά από τα συγκροτήματα που διασκευάστηκαν, έτσι έβγαλαν τη σύνταξή τους, αφού μιλάμε για παχυλά ποσά. Αυτό το αναφέρω για να δείξω πόσο εντάξει είναι οι τύποι, παρόλο που οι ίδιοι δεν το διαφήμισαν αυτό το γεγονός.
Είναι προς τιμήν τους, όντως. Για το “St. Anger”;
(γέλια)…
Δεν είναι σωστό να γελάς πριν κάνεις το σχόλιό σου (γέλια).
(γέλια) Γελάω γιατί θυμάμαι όταν πήγα στο στούντιο και μου έβαλαν να ακούσω τα πρώτα τραγούδια. Γυρίζω στον Lars και τον ρωτάω “τι είναι αυτός ο ήχος στο ταμπούρο;”, για να μου απαντήσει “θέλαμε να ακουστεί πιο ωμό”. Παραήταν ωμό όμως (γέλια). Ξέρεις, ο Lars άκουγε αρκετά SYSTEM OF A DOWN οι οποίοι εκτός από τον ωμό ήχο τους, είχαν αρκετές ιδιαιτερότητες. Προσπαθώντας να πλησιάσουν αυτό το συναίσθημα, μάλλον χάλασαν τον ήχο στα τύμπανα (γέλια). Αν όμως καταφέρεις και ξεπεράσεις αυτό το γεγονός, ο δίσκος είναι καλός και σκληρός. Η γεύση που μου άφησε είναι πως πολλά τραγούδια είχαν μεγάλη διάρκεια χωρίς να χρειάζεται. Αν έλειπαν κάποια μέρη, θα ήταν πιο περιεκτικά και το αποτέλεσμα καλύτερο. Ξέρουμε άλλωστε όλοι πόσο δύσκολες μέρες πέρασαν κατά την δημιουργία του δίσκου αυτού. Πιστεύω ότι αν κρινόταν αντικειμενικά, δηλαδή αν τον είχε κυκλοφορήσει μια άλλη μπάντα, θα προσέλκυε καλύτερες κριτικές.
Φαντάζομαι πως έχεις ακούσει τον δίσκο (σ.σ. η συνέντευξη έγινε αρχές Ιουλίου), οπότε θέλω και τις πρώτες σου αντιδράσεις.
Είμαι ενθουσιασμένος με αυτά που άκουσα, γιατί πρέπει να πω πως δεν έχω ακούσει ολοκληρωμένο τον δίσκο. Το πρώτο single, μου θύμισε αρκετά την δομή του “One” με την εισαγωγή με τις κιθάρες και την σκληρή κορύφωσή του στο τέλος. Για άλλη μια φορά επηρεάστηκαν από τα ακούσματά τους, που αυτή την εποχή, συνειδητά, ήταν οι παλιές τους αγάπες. Ο Lars ασχολήθηκε με το NWOBHM ξανά, μετά από χρόνια. Πάντως το σπουδαιότερο, είναι πως η μπάντα το χαίρεται ξανά μετά από πολλά χρόνια. Αυτό αντικατοπτρίζεται και στην ενέργεια του δίσκου. Ο κόσμος βέβαια, πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι δεν πρόκειται να είναι άλλο ένα “…and justice…” ή ένα “Master…”, αλλά σίγουρα είναι το κοντινότερο σε αυτά που θα μπορούσαν να είχαν γράψει σήμερα.
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
