“In search of the peace of mind”
Michael Schenker. Ένας καλλιτέχνης που έχει επηρεάσει στρατιές ολόκληρες κιθαριστών κι όχι μόνο… Με SCORPIONS, UFO, με όλες τις «εκδόσεις» των MSG και τη σόλο καριέρα του, έχει βγάλει μυθικά τραγούδια και δίσκους. Με αφορμή την κυκλοφορία του “Immortal”, του δίσκου με τον οποίο γιορτάζει 50 χρόνια καριέρας, ο Σάκης Φράγκος συνομίλησε μαζί του, έχοντας την αμέριστη βοήθεια του Σάκη Νίκα στη διαμόρφωση των ερωτήσεων. Βέβαια, δεν χρειάστηκα να μιλήσουμε εμείς σχεδόν καθόλου. Από τη στιγμή που ξεκίνησε να μιλά, δεν σταμάτησε. Και είπε πολλά. Για πολλούς. Κι όχι μόνο για τον αδερφό του, Rudolf, που έχουμε συνηθίσει να τον «στολίζει» και δεν μας κάνει πλέον εντύπωση. Μιλήσαμε για την πιθανότητα ένταξής του στους AEROSMITH, τους DEEP PURPLE (!!!), τον Ozzy Osbourne, τους WHITESNAKE, αλλά και τα ευτράπελα που προέκυψαν με την πανδημία και την ηχογράφηση του δίσκου του. Τεράστια συνέντευξη, αλλά όπως πάντα, με ΠΟΛΥ ζουμί!!!
Είμαι ο Michael και δεδομένων των συνθηκών, είμαι καλά!!!
Κι εγώ είμαι ο Σάκης και δεδομένων των συνθηκών, είμαι επίσης καλά!!! Χαίρομαι που τα ξαναλέμε! «Ανέστησες» τους MSG ύστερα από δύο δίσκους με τους MICHAEL SCHENKER FEST. Ήταν ένας ακόμα τρόπος να γιορτάσεις τα 50 χρόνια στην μουσική βιομηχανία, αφού οι MSG είναι από τις πιο επιτυχημένες μπάντες σου, αν όχι η πιο πετυχημένη;
Βασικά, όλοι οι τίτλοι ξεκινούν με Michael Schenker. Αυτή είναι η 50η επέτειος του Michael Schenker, το “Immortal”, που την εκτελεί η τρέχουσα σύνθεση των MSG, δηλαδή του MICHAEL SCHENKER GROUP. Όταν τελείωσα την ανάπτυξή μου ως κιθαρίστας με τους UFO και το “Lovedrive”, αποφάσισα να ακολουθήσω το όραμά μου. Αν έμενα στους UFO, θα είχαν γίνει ένα από τα μεγαλύτερα γκρουπ στον κόσμο, αλλά ολοκλήρωσα το πρώτο βήμα για την ανάπτυξή μου ως κιθαρίστας. Είχα πολύ μεγάλη επιτυχία όταν ήμουν μόλις 21 ετών, με το “Lights out” και φοβήθηκα και έτρεξα μακριά, επειδή νόμιζα ότι η μουσική βιομηχανία ήθελε να γράφω συνέχεια επιτυχίες. Απλά μου αρέσει να παίζω κιθάρα. Δεν συναγωνίζομαι με κανέναν, δεν συγκρίνω τον εαυτό μου με κανέναν, δεν αποζητώ τη φήμη. Ήθελα απλά να είμαι καλλιτέχνης και μετά το “Lovedrive”, ήθελα να ακολουθήσω το δικό μου όραμα κι όχι τα χρήματα, τη φήμη και τη δόξα που κυνηγούσαν οι SCORPIONS και οι UFO και όλη η σκηνή των 80s, στην πραγματικότητα. Ήθελα να διώξω όλη την πίεση από πάνω μου και να ξαναγίνω σαν παιδί που το βάζεις να παίξει με την άμμο στη θάλασσα. Να διασκεδάζω παίζοντας κιθάρα. Έψαχνα να βρω έναν τραγουδιστή που να μην έχει εγωισμό, βρήκα τον Gary Barden και ήρθε στον δικό μου χώρο με την άμμο, όπου παίζαμε και διασκεδάζαμε.
Όταν ο Peter Mensch, που μαζί με τον Cliff Burnstein ήταν manager των METALLICA, είδε ότι τελείωσα με το “Lovedrive”, με προσκάλεσε κι έμεινα στο σπίτι του για δύο ολόκληρα χρόνια. Εκείνη την περίοδο, δούλευε με τους AC/DC και ήθελε να κάνει μεγάλες δουλειές μαζί μου. Μου είχε ρίξει ότι ιδέα μπορείς να φανταστείς στο τραπέζι. Τον Sammy Hagar, τον Denny Carmassi (ντράμερ των MONTROSE), μετά οι RUSH ήθελαν να με βοηθήσουν στο πρώτο άλμπουμ των MICHAEL SCHENKER GROUP, επειδή είχαμε μία πολύ καλή φιλία ύστερα από μία κοινή περιοδεία με τους UFO. Όταν πήγα κι έμενα στον Peter Mensch, μ’ έστειλε κατευθείαν στη Αμερική να κάνω πρόβα με τους AEROSMITH!!! Ήμουν σε μία μεταβατική περίοδο που έψαχνα να βρω τι ακριβώς θα έκανα και πέρασα ένα χρόνο σκεπτόμενος τι να κάνω με τον Michael Schenker, ο Peter Mensch όμως, ήθελε μεγάλες δουλειές. Ο Steven Tyler εκείνη την περίοδο ήταν άρρωστος και βρέθηκα στο Βοστώνη να κάνω πρόβες με το rhythm section του γκρουπ, τον μπασίστα Tom Hamilton και το ντράμερ Joey Kramer, με σκοπό να παίξουν στο ντεμπούτο των MSG. Κάποια στιγμή, μέσα στο αχανές στούντιο που παίζαμε, είδα μία φιγούρα από μακριά, πρέπει να ήταν ο κιθαρίστας των AEROSMITH, που μας είδε, γύρισε την πλάτη κι έφυγε τρέχοντας. Πρέπει να έτρεξε να πάει στον Steven Tyler και να του είπε: “Steven, πρέπει να γίνεις γρήγορα καλά, γιατί ο Michael Schenker πάει να μας κλέψει το rhythm section”!!! (γέλια) Όντως ο Steven Tyler, πρέπει να έγινε καλά από εκείνη τη στιγμή και μετά και συνέχισαν κανονικά οι AEROSMITH!!!
Τελικά ο Mensch μου βγήκε τον Mo Foster και τον Simon Phillips, το rhythm section του Jeff Beck και ο Roger Glover των DEEP PURPLE, ανέλαβε την παραγωγή. Δεν είχα καμία απολύτως προσδοκία, απλά ήθελα να κάνω κάτι απλό και να ξεφύγω από την πίεση της μουσικής βιομηχανίας, στην οποία όμως, με έβαζε ο Peter Mensch. Τουλάχιστον όμως, βρήκα τον τρόπο να κάνω ένα νέο ξεκίνημα ως Michael Schenker με τους MICHAEL SCHENKER GROUP. Βρήκε λοιπόν τον Cozy Powell, τον Paul Raymond και τον Chris Glen, κάναμε το σχήμα που το πήγαμε στο McAuley Schenker Group, όπου έδωσα στον Robin McAuley το “M” στον τίτλο (δεν ενδιαφερόμουν για το δικό μου). Στη μεσαία μας περίοδο, πειραματιζόμουν με ακουστικά και ηλεκτρικά instrumental κομμάτια κι ένιωσα πάρα πολύ «γεμάτος», κάτι που δεν θα κατάφερνα σε καμία περίπτωση με τον Ozzy Osbourne, τους SCORPIONS, τον Phil Lynott, τους WHITESNAKE, τους DEEP PURPLE, όλα τα συγκροτήματα δηλαδή που μου ζήτησαν να παίξω μαζί τους, αλλά δεν το έκανα. Ήμουν στους UFO, τελείωσα με αυτό. Δεν με ενδιέφερε να επιστρέψω σε μία τέτοια κατάσταση.
Το 2008, κάτι συνέβη στο μυαλό μου, το οποίο βλέπω σαν σύστημα χαρτογράφησης, σαν ένα ρολόι που χτυπάει και γύρισα στο heavy υλικό που μου αρέσει πολύ να ακούω, τους LED ZEPPELIN, BLACK SABBATH, DEEP PURPLE. Αν ακούσεις την μουσική που έγραψα για τους UFO εκείνη την περίοδο, ήταν εντελώς heavy metal, την οποία έκανε πιο ήπια η φωνή του Phil Mogg ώστε το τελικό αποτέλεσμα ήταν ένας συνδυασμός hard rock και metal. Αν ακούσεις το “Reasons love” ή το “Rock bottom” ή το “Can you roll her”, τέτοιου είδους τραγούδια είναι heavy metal και το «σύστημά» μου το 2008 επέστρεψε σ’ αυτή τη φάση που περνούσα όταν ήμουν 16, 18 ή 20 ετών. Όλοι αυτοί οι τίτλοι: Michael Schenker Group, Michael Schenker Fest, McAuley Schenker Group κ.ο.κ. είναι υπότιτλοι που απλά κατηγοριοποιούν τις εκάστοτε περιόδους και βοηθάνε τον κόσμο αλλά κι εμένα, να θυμόμαστε πότε έγινε κάτι. Η πρώτη μορφή των MICHAEL SCHENKER GROUP, δηλαδή, ήταν με τον Mo Foster και τον Simon Phillips, οι MSG ήταν με τον Paul Raymond και τον Cozy Powell, μετά έγιναν οι McAuley Schenker Group, οι Michael Schenker Temple of Rock, οι Michael Schenker Fest… Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσες να θυμηθείς ποιος έπαιζε σε ποια περίοδο, αφού έχω αλλάξει τόσους πολλούς μουσικούς και συνθέσεις, που ο κόσμος μπερδεύεται, αλλά βρίσκει τελικά την άκρη από τον «υπότιτλο»… Θυμάσαι όμως ότι όλα τα συγκροτήματα ξεκινούν με τον Michael Schenker, ο υπόλοιπος τίτλος μόνο αλλάζει.
Για να απαντήσω λοιπόν την ερώτησή σου (σ.σ. αφού πέρασαν 13’03’’!!!), οι MSG δεν είναι το πιο επιτυχημένο μου συγκρότημα. Στα 50 χρόνια που υπάρχω, έχουν περάσει πολλές γενιές, κάποιες εκ των οποίων δεν γνωρίζουν καν τους UFO, αλλά γνωρίζουν τον Michael Schenker. Υπάρχουν κάποιοι που γνωρίζουν τους McAuley Schenker Group, αλλά δεν γνωρίζουν τι σημαίνουν τα αρχικά MSG. Όλοι αναγνωρίζουν όμως την ασπρόμαυρη Flying V, ότι είναι του Michael Schenker, με λίγο κλέψιμο από τον Rudolf, ο οποίος διαστρέβλωσε την ταυτότητά μου κι έγινε μέρος του Michael Schenker, πιθανώς προσπαθώντας να κάνει τον κόσμο ότι είμαι εκείνος ή οτιδήποτε άλλο είχε στο μυαλό του, δεν με ενδιαφέρει ποιο ήταν το πλάνο του. Η κεντρική ιδέα ήταν ότι είμαι ένας κιθαρίστας που ήθελα να εκπληρώσω τα όνειρά μου, δεν ξεπουλήθηκα, δεν πήγα στον Ozzy Osbourne, τους DEEP PURPLE, τους WHITESNAKE και όλους αυτούς, μένοντας αληθινός στο δικό μου όραμα, χωρίς να κυνηγάω αυτά που κυνηγούσαν άλλοι, αφού εμένα μου αρέσει μόνο να παίζω και να διασκεδάζω όπως ένα παιδί παίζει με την άμμο.
Το πιο ενδιαφέρον πράγμα, επειδή αντλώ την έμπνευσή μου από την αέναη πηγή δημιουργικότητας, είναι να μην ακολουθείς τις μόδες και στην πραγματικότητα, δημιούργησα μόδα. Πολύς κόσμος προσπάθησε από την πρώτη στιγμή να με αντιγράψει, από τη δεκαετία του ’80 ήδη, αλλά εγώ είμαι πάντα ένα βήμα μπροστά, επειδή πηγαίνω στην πηγή δημιουργικότητας που σου είπα ότι είναι ατελείωτη, αέναη. Όλοι αυτοί που απολαμβάνουν τώρα ένα κομμάτι της πίτας, γνωρίζουν ότι χωρίς εμένα αυτή η μόδα θα είχε πεθάνει πολλά χρόνια πριν. Ο Markus Staiger, το αφεντικό της Nuclear Blast, μου είχε πει κάποτε ότι αν δεν υπήρχα εγώ, δεν θα υπήρχε ούτε εκείνος, ούτε η Nuclear Blast, ούτε το thrash metal που άκουγε πολύ θα υπήρχε. Το ίδιο μου είπε κι ένας δημοσιογράφος από την Αυστραλία, ότι αν δεν υπήρχα εγώ, το thrash metal και πολλά άλλα ιδιώματα της metal μουσικής, δεν θα υπήρχαν. Μου πήρε πάρα πολλά χρόνια για να καταλάβω ότι ο Slash, οι DEF LEPPARD, οι METALLICA ήταν μεγάλοι οπαδοί μου, επειδή ποτέ δεν ψάχνω στο internet ή κάτι τέτοιο. Ασχολούμαι μόνο με την μουσική μου και την εσωτερική μου έμπνευση και δεν κοιτάζω τι κάνει ο γείτονας. Δεν με ενδιαφέρει. Στο τέλος της ημέρας, η μόδα πήρε διαφορετικούς δρόμους εξαιτίας της φρεσκάδας που έδωσα κι ενέπνευσα τον κόσμο να κάνει διαφορετικά πράγματα και δημιουργήθηκε το οικογενειακό δέντρο της metal μουσικής. Οι MSG, οι MICHAEL SCHENKER GROUP, η ασπρόμαυρη Flying V, δεν είναι τα πιο σημαντικά πράγματα που έχω κάνει στη ζωή μου, αλλά το γεγονός ότι εξακολουθώ να παραμένω αγνός. (σ.σ. καλά τα πήγαμε. Πρώτη ερώτηση και ουσιαστικά ο χρόνος της συνέντευξης τελείωσε, αφού φτάσαμε σχεδόν τα 19 λεπτά!!!).
Καθ’ αυτόν τον τρόπο, βρίσκω ότι έχεις αρκετά κοινά σημεία με τον Uli Jon Roth, αφού και οι δύο δεν κυνηγήσατε τη φήμη ή την επιτυχία, απλά σας άρεσε να παίζετε κιθάρα και να είστε ένα βήμα μπροστά.
Ξέρεις, εγώ ανακάλυψα τον Uli. Όταν έφυγα από τους SCORPIONS, έπρεπε να βρω έναν αντικαταστάτη για τον Rudolf και τον Klaus. Ήμουν 14 ετών και με είχε εντυπωσιάσει. Αντέγραφε τον Alvin Lee και τον Jimi Hendrix και ήταν ο μόνος που μπορούσα να φανταστώ ότι ταίριαζε στους SCORPIONS, την ώρα που εγώ έφευγα για την Αγγλία και τους UFO, τον μόνο προορισμό που ένιωθα ότι μπορούσαν να καταλάβουν αυτό που έκανα, αφού στη Γερμανία ασχολούνταν μόνο με την disco. Κατά τη γνώμη μου, ο Uli δεν μπορεί να συγκριθεί με τον Michael Schenker (σ.σ. έχασα το μέτρημα, πόσες φορές αναφέρθηκε στον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο!). Είναι πιο intellectual άνθρωπος, πιο πολύ σαν καθηγητής μουσικής. Εγώ είμαι σαν παιδί, μου αρέσει να παίζω και δεν αναλύω τίποτα.
Δεν ήθελα να σε διακόψω όσο μιλούσες στην αρχή, αλλά θα ήθελα να διευκρινίζαμε κάποια πράγματα. Αρχικά, είπες για τους RUSH. Ήθελαν να σε βοηθήσουν; Με ποιον τρόπο;
Οι RUSH όντως ήθελαν να με βοηθήσουν. Κάποια στιγμή, όσο ήμουν στην Αγγλία, με κάλεσαν στα Trident Studios όταν ηχογραφούσαν ένα δίσκο τους και τους είπα ότι ξεκινάω τους MSG. Τότε ο Neil Peart και ο Geddy Lee, μου είπαν ότι ήθελαν να με βοηθήσουν, παίζοντας μαζί μου. Ήταν τεράστια τιμή για εμένα, ο Alex Lifeson είναι φίλος μου όμως και δεν θα ήθελα ποτέ να κάνω κάτι που να με παρεξηγήσει. Έτσι, το ρίξαμε στην πλάκα, λέγοντας ότι ο Alex θα μπορούσε να μας φέρνει τους καφέδες και διάφορα άλλα τέτοια!!! Τα πρώτα ονόματα που έριξαν στο τραπέζι ο Peter Mensch και ο Cliff Burnstein, όπως σου είπα ήταν ο Sammy Hagar, ο Denny Carmassi, ο Billy Sheehan (σ.σ. ώπα, αυτόν δεν μου τον είχες πει!!!), όταν όμως μου έπαιξε μια κασέτα με τον Gary Barden, αγάπησα αμέσως την blues χροιά του και είπα «αυτός είναι». Αποδείχθηκε μετά ότι ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος, χωρίς εγωισμούς, που ταίριαξε απόλυτα στο συγκρότημα.
Πάμε τώρα στους DEEP PURPLE και τους WHITESNAKE που ανέφερες προηγουμένως. Σου ζήτησαν να παίξεις εκεί; Τι ακριβώς είχε γίνει;
Ναι, όλοι μου είχαν ζητήσει. Και ο Ozzy Osbourne. Μόλις είχε γίνει το δυστύχημα με τον Randy Rhoads, με είχε πάρει απευθείας τηλέφωνο για να παίξω μαζί του. Η αλήθεια είναι ότι ήταν ιδιαίτερα κολακευτικό το γεγονός, αλλά έτσι είναι οι πειρασμοί. Όταν έφτασε η στιγμή να πάρω απόφαση, αρχίζεις να απευθύνεις τα ερωτήματα «ποιος είσαι εσύ;» «ποιος είμαι εγώ;» κι έμεινα αληθινός απέναντι στον εαυτό μου. Αναλογίστηκα για μία ακόμη φορά, για ποιον λόγο έφυγα από τους SCORPIONS στη μέση της περιοδείας και ο λόγος ήταν ότι ήθελα να ακολουθήσω το δικό μου όραμα και όχι των άλλων, που είχαν στο μυαλό τους τη φήμη. Φήμη όμως είχα ήδη εγώ κι έτρεχα να της ξεφύγω (γέλια). Βλέπεις το τρελό της υπόθεσης, αυτήν την αντιπαράθεση, έτσι; (γέλια) Ευχαριστώ το σύμπαν που με έκανε ισορροπημένο και παρέμεινα πιστός στο δικό μου όραμα.
Η φήμη σε κυνηγούσε λοιπόν, όχι εσύ εκείνη…
Ακριβώς. Όπως και η Flying V. Εκείνη με κυνηγούσε!
Πότε σου ζήτησαν οι DEEP PURPLE και οι WHITESNAKE να παίξεις μαζί τους;
Θα σου πω κάτι να γελάσεις. Το 1993, δέχτηκα τρία τηλεφωνήματα. Όλα τους, τον ίδιο μήνα. Ένα από τους SCORPIONS για να τους βοηθήσω να πουλήσουν εισιτήρια στην Ευρώπη και την Ιαπωνία, προσπαθώντας να εξαπατήσουν τον κόσμο, χρησιμοποιώντας το όνομά μου με τρόπο που θα τους έκανε να πιστέψουν ότι επρόκειτο για reunion των SCORPIONS. Αλλά ουσιαστικά χρειάζονταν το όνομά μου για να κάνουν sold out το Budokan, στην Ιαπωνία. Στη συνέχεια δέχτηκα ένα μήνυμα για να παίξω στους DEEP PURPLE. Με θυμήθηκε ο Roger Glover, ο οποίος ήταν παραγωγός μου σε δίσκους και θεωρούσε ότι ήμουν η καλύτερη λύση για τους DEEP PURPLE. Την ίδια στιγμή, ήρθε και ο Phil Mogg με τον manager του στο Los Angeles, που με εκλιπαρούσε να γυρίσω στους UFO, οι οποίοι βρίσκονταν σε εντελώς κατεστραμμένη φάση, ώστε να τους ξανακάνει μεγάλους. Εγώ του είπα ότι είμαι ΟΚ, αν μου δώσει το 50% του ονόματος, για να μην το καταστρέψει ξανά. Έβαλα διάφορους όρους, ότι, για παράδειγμα, θα έπρεπε να είναι το αυθεντικό line-up, συμπεριλαμβανομένου και του Ron Nevison (σ.σ. παραγωγός) και το αποτέλεσμα ήταν το “Walk on water”. Εκείνη την περίοδο ήμουν περιοδεία με τους SCORPIONS και συζήτησα με τον Rudolf και τον Klaus Meine το θέμα που με απασχολούσε. Τους είπα ότι είχα προτάσεις και από τους DEEP PURPLE και από τους UFO και τους ζήτησα τη γνώμη τους, τι πίστευαν εκείνοι ότι θα έπρεπε να κάνω. Και οι δύο μου είπαν να πάω στους UFO, που ήταν το συγκρότημά μου. Εκείνη την περίοδο, είχα ένα πάρα πολύ μεγάλο συμβόλαιο στην Ιαπωνία με τους MSG και τους είπα ότι θα συνεχίσω το συμβόλαιο των MSG, αν δώσουν το ίδιο ακριβώς και στους UFO. Έτσι έκανα το “Walk on water” με τους UFO και το “Written in the sand” με τους MSG, έχοντας το ίδιο ακριβώς συμβόλαιο.
Με τους WHITESNAKE λοιπόν, τι είχε γίνει;
Ο Peter Mensch, ήθελε να αντικαταστήσει τον Gary Barden με κάποιο άλλο όνομα, πολύ μεγαλύτερο, σε αντίθεση με μένα, που ήθελα να μείνω μακριά από τα «εγώ». Και φυσικά ο David Coverdale είχε μεγάλο «εγώ». Τραγουδιστής είναι! (γέλια) Και μάλιστα υψηλής ποιότητας, νούμερο ένα. Πως θα μπορούσε ο Michael Schenker να συνυπάρξει μ’ έναν καλλιτέχνη που είναι το ακριβώς αντίθετό του; Την περίοδο που ζούσα, λοιπόν, με τον Peter Mensch, σύχναζε στο σπίτι του ο David Coverdale και ο Mensch με πίεζε να συνεργαστούμε. Κάποια στιγμή, ένα ξημέρωμα, βρεθήκαμε να δουλεύουμε πάνω σ’ ένα κομμάτι που κατέληξε να είναι το “Dancer”, το οποίο τραγούδησε ο Graham Bonnet. Ήταν όμως πρακτικά, εντελώς αδύνατο είτε να έρθει ο Coverdale στους MSG, είτε να πάω εγώ στους WHITESNAKE, οπότε δεν προχώρησε η συνεργασία. Είπα όχι λοιπόν σε όλα αυτά και ο Coverdale προτίμησε να μου κλέψει τον Cozy Powell, ο οποίος δεν είχε και τις καλύτερες σχέσεις με τον Graham Bonnet, ενώ ετοιμαζόμασταν για το “Assault attack” και τον «έψησε» να πάει μαζί του.
Ήθελα να σε ρωτήσω τόσα πολλά, αλλά με αυτά που μου λες τόσην ώρα, οι ερωτήσεις έχουν πάει περίπατο!!!
Μην σε απασχολεί, μπορώ να μιλήσω λίγο παραπάνω.
Ωραία! Να δούμε λίγο και για τον δίσκο σου. Υπήρξε ποτέ η σκέψη να έχεις μόνο έναν τραγουδιστή; Ποια ήταν τα κριτήρια με τα οποία επιλέχθηκαν ο Ronnie Romero, ο Ralf Scheepers και οι υπόλοιποι;
Προσπαθούσα από το 2019 να μαζέψω πολύ κόσμο για να γιορτάσουμε τα 50 χρόνια της καριέρας μου, αλλά συνέχεια συνέβαιναν πράγματα που με καθυστερούσαν τραγικά. Κάποια στιγμή, ο manager μου, μου είπε ότι από τη στιγμή που το “Lonesome crow” βγήκε το 1972, έχουμε μπροστά μας λίγο καιρό ακόμα, οπότε για να προλάβουμε σίγουρα, αποφάσισα να έχω ένα compact γκρουπ. Τον Ronnie Romero τον ήξερα από το “Resurrection”, του ζήτησα να τραγουδήσει και δέχτηκε αμέσως, ο Barry Sparks, μου έστελνε συνέχεια e-mail να γίνει μπασίστας μου και του είπα κι εκείνου ότι είναι μέσα, είχα και τον ντράμερ Bodo Schopf, οπότε θεωρητικά είχε κλείσει το σχήμα. Λίγες μέρες μετά το 70.000 tons of metal, έμεινα στο Miami για τέσσερις μέρες, όπου έγραψα ένα μέρος του δίσκου και το ολοκλήρωσα όταν γύρισα στην Αγγλία. Ήδη όμως είχε προκύψει ο κορονοϊός και τα πράγματα άρχισαν να δυσκολεύουν. Φαντάσου ότι χρειάστηκε να πάω στη Γερμανία, στο στούντιο ηχογράφησης, τέσσερις φορές και στις τρεις απ’ αυτές, έπρεπε να μείνω σε καραντίνα από 14 μέρες, δηλαδή συνολικά 42 μέρες!!!
Όταν έφτασε η στιγμή να ηχογραφήσει ο Romero, τα πράγματα ήταν δύσκολα, επειδή έπρεπε να μείνει σε καραντίνα 14 μέρες κι εκείνος και είχα διάφορες υποχρεώσεις που δεν του το επέτρεπαν, οπότε έπρεπε να σκεφτούμε τις εναλλακτικές μας. Η σύντροφός μου, η Amy, εκτός από μπασίστρια, είναι και καταναλωτής μουσικής. Ακούει πολλή μουσική, σε αντίθεση με μένα. Όταν συζητούσα μαζί της τι να κάνω κι αν έχει κανέναν Γερμανό μουσικό που να μπορεί να τραγουδήσει στο δίσκο, που σύστησε τον Michael Voss και τον Ralf Scheepers που όχι μόνο δέχτηκαν αμέσως, αλλά την επόμενη μέρα ήταν κιόλας στο στούντιο!!! Την επόμενη μέρα, πήρε τηλέφωνο ο Brian Tichy, ένας από τους καλύτερους ντράμερ στον κόσμο και είπε, ότι άκουσε πως γίνεται η 50η επέτειος του Michael Schenker και θα ήθελε να προσφέρει τα ντραμς σε έξι τραγούδια. Δεν μπορούσα να το πιστέψω και μάλιστα όχι μόνο αυτό, αμέσως μετά μου είπε ότι και ο Derek Sherinian ήθελε να συνεισφέρει. Δίστασα. Είχα ήδη τον Steve Mann που έπαιζε μερικά πλήκτρα και ήθελα ο δίσκος να είναι πιο guitar oriented. Από την άλλη, ο Derek είναι ένας heavy duty παίχτης.
Εκεί που σκεφτόμουν τι να κάνω, μου πρότεινε ο Tichy να κάνουμε ένα τζαμάρισμα με τον Sherinian. Στην αρχή ξαφνιάστηκα: «Να τζαμάρω μ’ έναν πληκτρά; Δεν το έχω κάνει ούτε μία φορά στα 50 χρόνια που παίζω!!!» Σκεφτόμουν όμως, ότι θα μπορούσαμε να κάναμε κάτι όπως ο Jon Lord με τον Ritchie Blackmore, ενώ παράλληλα θα ήταν κι ευκαιρία να κάνω κάτι που δεν είχα ξανακάνει στη ζωή μου ολόκληρη και θα μπορούσα να προσθέσω κάτι φρέσκο στην 50η επέτειο. Όταν άκουσα το αποτέλεσμα τον Ralf, τον Brian και τον Derek να παίζουν μαζί στο “Driller to kill”, έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Δεν ήξερα ότι υπήρχε τέτοια φωνή σαν του Ralf. Σοκαρίστηκα. Του ζήτησα να πει κι άλλο ένα τραγούδι και ξαναπήρα τηλέφωνο τον Ronnie. Και πάλι τα ίδια. Υπήρχε απαγόρευση, δεν μπορούσε να βγει από τη χώρα, έπρεπε να μπει σε καραντίνα κ.ο.κ. Μίλησα με τον Voss και μου είπε: «Γιατί δεν ζητάς από τον Joe Lynn Turner να τραγουδήσει;» «Είσαι τρελός;» του απάντησα. «Ο Joe Lynn Turner είναι από τους αγαπημένους μου τραγουδιστές όλων των εποχών, αλλά θα μπορεί;» Ε, την επόμενη μέρα κιόλας, ηχογραφούσε! Το πιστεύεις; Έτσι, χτίστηκε ο δίσκος. Βήμα βήμα. Ο δίσκος έγινε μόνος του, χωρίς να χρειαστεί να κάνω τίποτα! Σαν να ήταν ένα δώρο από το σύμπαν. Μόνο έτσι μπορώ να το εξηγήσω. Κάποια στιγμή, ενώ είχαμε γράψει έξι τραγούδια, μπορούσε να έρθει και ο Ronnie Romero και τραγούδησε στα υπόλοιπα.
Να ξέρεις ότι σ’ ένα Instagram Live Chat που είχα κάνει με τον Ralf Scheepers, μου είχε πει ότι τραγούδησε στο δίσκο κάποιου σπουδαίου καλλιτέχνη που ανατρίχιαζε και μόνο στην ιδέα ότι δούλεψε μαζί του, αλλά δεν μου το είχε αποκαλύψει… Ακουγόταν τόσο ενθουσιασμένος.
Σοβαρά; Είναι πάρα πολύ καλός τραγουδιστής ο Ralf.
Σίγουρα, το highlight του δίσκου, είναι το τραγούδι που τον κλείνει, η νέα εκδοχή του “In search of the peace of mind”. Νομίζω ότι είναι ο ιδανικός τρόπος για να γιορτάσεις μία καριέρα 50 ετών. Μπορεί να μην είναι η καλύτερη σύνθεσή σου, αλλά ήσουν μόνο 15 χρονών όταν το έγραψες στην κουζίνα της μαμάς σου, έτσι δεν είναι;
Έτσι ακριβώς είναι. Είναι μία εντελώς δική μου σύνθεση. Κάποια στιγμή, ο Michael Voss μου έφερε το “Lonesome crow” και βλέπω στα credits ότι εγώ κι ο Rudolf είχαμε γράψει τους στίχους. Πως μπορεί να είχαμε γράψει τους στίχους εμείς, ενώ δεν γνωρίζαμε ούτε λέξη στα αγγλικά; (γέλια) Κανονικά θα έπρεπε να γράφει ότι συνθέτης είμαι εγώ αποκλειστικά και τους στίχους τους έγραψε όποιος τους έγραψε. Σίγουρα όχι εγώ και ο Rudolf. Μιλάμε για την απόλυτη παραπληροφόρηση. Εγώ ήμουν 15 χρονών κι εκείνοι 21. Δεν ξέρω πως το χειραγώγησαν όλο αυτό. Προφανώς εγώ ήμουν το ταλέντο, επειδή το τραγούδι αυτό είναι πολύ περίπλοκο για ένα παιδί 15 ετών. Ο Rudolf δεν μπορεί να το παίξει ούτε σήμερα!
Η ειρωνεία είναι ότι το τραγούδι αυτό, το “In search of the peace of mind”, είναι το κεντρικό θέμα της ζωής μου, αυτό που ψάχνω σε όλη μου τη ζωή. Οι πρώτες νότες που έγραψα σε δίσκο, είναι το σόλο σ’ αυτό το τραγούδι και είναι τόσο τέλειες, που δεν θα άλλαζα ακόμα και σήμερα ούτε νότα. Όπως το σόλο του “Stairway to heaven” του Jimmy Page. Δεν γίνεται να αλλάξεις ούτε νότα, είναι ολοκληρωμένο. Στον υπόλοιπο δίσκο, αλλά και στους πρώτους δίσκους των UFO, θα δεις ότι εξελίσσομαι σαν καλλιτέχνης. Εκείνο το σόλο όμως, πρέπει να ήταν δώρο από τον παράδεισο. Είμαι πεπεισμένος ότι δεν βγήκε από εμένα, αφού ακόμα και σήμερα δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω πως το έπαιξα. Το υπόλοιπο παίξιμο στο “Lonesome crow”, είναι σαν ένα παιδί που μαθαίνει να παίζει. Αν βάλεις όλα τα στοιχεία κάτω, λοιπόν, αυτό το τραγούδι έπρεπε να βρίσκεται στην 50η επέτειο του Michael Schenker (σ.σ. εσείς μπορείτε να μετρήσετε πόσες φορές αναφέρθηκε στον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο; Εγώ πάντως το έχασα από πολύ νωρίς). Ήθελα να το κάνω και πιο επικό, οπότε πρόσθεσα ένα μέρος στο σόλο, που ακούγεται σαν μία συνομιλία με τον εαυτό μου. Αν το ακούσω, μου φέρνει στο μυαλό όλο το ταξίδι των 50 χρόνων στη lead κιθάρα. Είναι απίστευτο ότι μου συνέβη το ίδιο πράγμα που μου είχε συμβεί όταν ήμουν 15 ετών. Έκλεισε ο κύκλος μ’ έναν τόσο τέλειο τρόπο. Εγώ είμαι ένας μικρός Michael Schenker, το σύμπαν όμως κάνει τη δουλειά.
Μιλώντας για το “Lonesome crow”, δεν μπορώ να μην σε ρωτήσω ποια είναι η σχέση σου με τον αδερφό σου, Rudolf Schenker. Είναι τεταμένη ακόμα; Μιλάτε μεταξύ σας;
Ο Rudolf είναι ένας νταής (σ.σ. ωραία το ξεκίνησε, με τακτ!!!). Αγαπάω τον Rudolf ως αδερφό, ευτυχώς όμως μένουμε πολύ μακριά δεν μπλέκω σε άβολες καταστάσεις. Ο Rudolf είναι 7 χρόνια μεγαλύτερός μου και πάντα θα είμαι ο μικρός του αδερφός. Μας χωρίζει σχεδόν μία γενιά, σχεδόν μία δεκαετία. Ποτέ δεν κάναμε κάτι μαζί, πέρα από δύο χρόνια στους SCORPIONS. Και όπως σου είπα, κατέληξα να γράφω στίχους για ένα τραγούδι που συνέθεσα εξ ολοκλήρου!!! Ήμουν 15 χρονών και ποτέ δεν είχα ψάξει να δω διάφορα τέτοια πράγματα. Το ίδιο και στο “Lovedrive”. Έχω γράψει όλη την εισαγωγή στο “Holiday” και το “Coast to coast” κλπ, κλπ. Δεν θέλω όμως να δημιουργήσω μία κατάσταση που μπορεί να προκαλέσει περαιτέρω προβλήματα, πια. Δεν θέλω να υπάρχει ένταση και να σκέφτομαι αν έχω χειραγωγηθεί ή αν με έχουν ξεγελάσει. Απλά δεν θέλω. Είμαι χαρούμενος με τη ζωή μου, οι SCORPIONS πρέπει να είναι χαρούμενοι με τη δική τους. Όλοι έχουν αυτό που έχουν.
Θα έπαιζες μαζί τους, για παράδειγμα, στην τελευταία τους συναυλία στη Γερμανία ή σε κάποια παρόμοια περίσταση;
ΟΧΙ. Δεν θέλω να ανοίξω τον ασκό του Αιόλου και να συνεργαστώ με ανθρώπους που με έχουν ξεγελάσει και μ’ έχουν ελέγξει στο παρελθόν.
Πριν λίγο καιρό, χάσαμε τον Pete Way των UFO. Δεν ήταν κάτι που δεν το περιμέναμε, αν λάβουμε υπόψη τον rock n’ roll τρόπο ζωής του. Στην αυτοβιογραφία του, μιλάει με τα καλύτερα λόγια για σένα. Εσύ, τι θυμάσαι από εκείνον;
Τον Pete τον θυμάμαι απ’ όταν είχαμε περιοδεύσει μαζί, όσο ήμουν ακόμα στους SCORPIONS, που ανοίγαμε τις συναυλίες των UFO. Ήταν χαρισματικός, πάρα πολύ φιλικός και γλυκός. Ξεχώριζε αμέσως. Είχα φτάσει σε σημείο να έχω μέχρι και το τηλέφωνο του γιατρού του, επειδή είχε μπει σε μπελάδες και ήθελα να τον βοηθήσω. Ήταν ένα πραγματικό είδωλο. Για παράδειγμα, ο Flea, ο μπασίστας των RED HOT CHILI PEPPERS, τον είχε ως είδωλό του. Όταν βρισκόταν στη σκηνή, ο Pete, ήταν η επιτομή της rock μουσικής. Rock n’ roll, φίλε μου. Ήταν φαινόμενο.
Για το τέλος, αν χρειαζόταν να συμπτύξεις 50 χρόνια στη μουσική βιομηχανία, σε μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Μια λέξη, μου είναι δύσκολο. Θα σου απαντήσω με αυτό που θα ήθελα να γράφει στον τάφο μου: «Πνεύμα σε αποστολή». Κι έχω και κάτι πιο μακρύ: «Είμαι πνεύμα σε αποστολή, σκορπώντας τη χαρά της μουσικής από ένα μέρος αγνής έκφρασης του εαυτού μου».
Ευχαριστώ πάρα πολύ για τις πολύ ωραίες ιστορίες που μοιράστηκες μαζί μας.
Εγώ ευχαριστώ και keep on rocking!!! Στείλε χαιρετίσματα στον γιο σου, που μου είπες ότι είναι οπαδός της μουσικής μου!!! Καλή χρονιά.
Σάκης Φράγκος
Photo credit: www.Tour-Files.de, Matthias Rethmann
