a
O κύριος Michael Sweet, είναι ένας από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες, καθώς είμαι μεγάλος λάτρης της μουσικής των θεών STRYPER. Τρία χρόνια μετά το εξαιρετικό “One sided war”, επιστρέφει με τη δέκατη solo κυκλοφορία του, που φέρει τον τίτλο “Ten”. Και σε αυτόν το δίσκο, δεν είναι μόνος του, αλλά σε κάθε τραγούδι υπάρχει και ένας guest μουσικός, που δίνει το δικό του μουσικό στυλ, κάνοντας το συγκεκριμένο άλμπουμ ποικιλόμορφο.
Jeff Loomis (ARCH ENEMY, ex-NEVERMORE), Marzi Montazeri (EXHORDER), Howie Simon (JSS), Gus G. (FIREWIND, ex-Ozzy Osbourne), Richard Ward (FOZZY), Ethan Brosh (ETHAN BROSH BAND), Joel Hoekstra (WHITESNAKE), Tracii Guns (L.A.GUNS), Mike Kerr (ROYAL BLOOD), Andy James (FIELDS OF THE NEPHELIM) και Τodd LaTorre (QUEENSRYCHE). Αυτό είναι το roster το οποίο πλαισιώνει τον κύριο Sweet. Όχι άσχημα θα έλεγα!
Το “Ten” φαντάζει και είναι μία επιστροφή στο ύφος των STRYPER. Πρόκειται για ένα αρκετά ισορροπημένο άλμπουμ, καθώς, παρόλο που κινείται σε heavy ρυθμούς, τα τραγούδια έχουν πολύ μελωδία και ωραία σημεία, τα οποία δεν κουράζουν σε καμία περίπτωση! Ξεκινάει με ένα καταπληκτικό τραγούδι, που φέρει τον τίτλο “Better be part of me” και σε πιάνει από το λαιμό! Τα “Lay it down”, “Forget, forgive” και “Now or never” που ακολουθούν, είναι τραγούδια τα οποία σε κάνουν να χαμογελάς, καθώς είναι τραγούδια που θα μπορούσαν πολύ εύκολα να είναι σε δίσκους των STRYPER! Το ομώνυμο τραγούδι, είναι από αυτά που θες να προσπεράσεις γιατί δε μπορείς να καταλάβεις το λόγο που πρέπει να βρίσκεται σε δίσκο! Όσοι παρακολουθούν τον κύριο Sweet, αλλά και τους STRYPER, γνωρίζουν πως ο συγκεκριμένος τύπος είναι μανούλα στο να γράφει μπαλάντες. Και το “Let it be love” είναι μία άψογη μπαλαντάρα, από κάθε άποψη! Τα δύο τραγούδια που ακολουθούν, με τον Joel Hoekstra στις κιθάρες, είναι η πεμπτουσία της μουσικής που μου αρέσει να ακούω. Ο Hoekstra έχει τέτοιο παίξιμο, που το καταλαβαίνεις απευθείας και δίνει στίγμα αμέσως! Έτσι, τα “Never alone” και “When love is hated”, κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους, κινούμενα σε hard rock ρυθμούς! Ειδικά το “When love is hated”, διεκδικεί τον τίτλο του καλύτερου τραγουδιού του δίσκου! Το “Ricochet” το γουστάρω πολύ. Και το γουστάρω γιατί φέρει μουσική από τη διετία 1987-1989. Χρειάζεται να συνεχίσω; Πως αλλιώς θα γινότανε, καθώς συμμετέχει ο εκλεκτός κύριος Tracii Guns! Και κάπου εκεί, ανάμεσα στα hard rock, ο δίσκος κλείνει με μία διασκευή στους JUDAS PRIEST! Τι, όχι; To “Son of a man” είναι μπολιασμένο με βρετανικό ατσάλι από τους «Παπάδες του Ιούδα»! Τρομερές εναλλαγές, με τον Sweet και τον LaTorre στα κουπλέ, κάτι παραπάνω από ιδανικό για το κλείσιμο του δίσκου!
Το “Ten” δεν είναι καλύτερο από το “One sided war”. Είναι όμως ένας δίσκος που δείχνει πως ο Michael Sweet δεν ξέχασε να γράφει μουσική, καθώς είχα απογοητευτεί πάρα πολύ μετά τον τελευταίο δίσκο των STRYPER. Το “Ten” είναι ένας δίσκος με πολύ ωραία τραγούδια, ωραίες μελωδίες, όμορφα riff, heavy και hard rock. Eίναι δίσκος που περνάει με χαρακτηριστική άνεση τη βάση και δείχνει τον δρόμο στο Κύριο Γλύκα να συνεχίσει σε αυτό το μοτίβο! Μπράβο του!
7/10
Ντίνος Γανίτης
Αγοράστε το άλμπουμ από το Music Megastore
