Οι MIDAS είναι άλλη μια καινούργια μπάντα, από το Detroit (σχόλιο Σάκη Νίκα: Rock City) των ΗΠΑ. Τα μέλη της βέβαια δεν είναι πρωτόβγαλτα, αφού τα ’χουν περάσει τα χρονάκια τους στην τοπική σκηνή, με διάφορα άλλα συγκροτήματα, αλλά δε βλέπω να έχουν να επιδείξουν κάτι επίσημο, οπότε θα λάβω τούτο το άλμπουμ σαν την επίσημη πρεμιέρα τους. Πρόκειται για τους Joe Kupiec και Casey O’Ryan στις κιθάρες (ο πρώτος τραγουδά κιόλας), Anthony Franchina στο μπάσο και Breck Crandell στα τύμπανα. Πριν βάλουμε τον δίσκο να παίζει, μας ενημερώνουν πως ήρθαν με τη θέληση να «συλλάβουν» το κλίμα και τη «μαγεία» του ήχου που κυριαρχούσε από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 ως και τις αρχές της δεκαετίας του ’80, και να αποτυπώσουν πιστά τη μετάβαση από το hard rock στο heavy metal, προσπαθώντας να είναι ξεχωριστοί και να μη χαρακτηριστούν ως ένα ακόμη συγκρότημα με vintage/retro ήχο. Μας αναφέρουν επίσης πως στις επιρροές τους συγκαταλέγονται οι HEAVY LOAD, TANK, ALIEN FORCE, RIOT, THIN LIZZY και JUDAS PRIEST.
Καταρχάς, ωραίο φωτογραφικό εξώφυλλο! Απλό, λιτό, που σε συνδυασμό με το λογότυπο, δίνει άμεσα το στίγμα του group. Από τις ψηφιακές και «ζωγραφιστές» καρικατούρες που λυμαίνονται τον χώρο, απείρως προτιμότερο. Ένας πόντος από αυτό λοιπόν. Δεύτερον, ωραία παραγωγή. «Παλιακή», «οπισθοδρομική» αλλά και αυτή χωρίς να ακούγεται σαν προσπάθεια ενός 15χρονου να γίνει παραγωγός με stereo κασετόφωνο στο garage του μπαμπά του. Άλλος ένας πόντος στο «σακούλι». Επιρροές τώρα… αν εξαιρέσω κάποιες αναφορές σε RIOT και JUDAS PRIEST, ακούγοντας τα τραγούδια του “Midas” μου ήρθαν στο μυαλό απευθείας οι GYPSYHAWK/GYGAX, οι BLACK TRIP/VOJD και οι CC COMPANY, οπότε μιλάμε για έμμεσο tribute στους THIN LIZZY και στο NWOBHM, με τους VANDERBUYST να ακολουθούν και τους THE SWORD να ξεπροβάλλουν δειλά-δειλά από τη γωνία. Κι άλλος πόντος εδώ, καθώς όλες αυτές είναι μπάντες που εκτιμώ. Φωνή βραχνή και «μπρούσκα», που θέλει βέβαια δουλειά στα μελωδικά σημεία των ερμηνειών της, ωραίες κιθάρες, αξιόλογα τραγούδια, τριάντα και τρία τα λεπτά διάρκειάς τους… μια χαρά! Θα μπορούσα να ξεχωρίσω και κάποια εξ αυτών λίγο παραπάνω, όπως τα “Slaves to the night”, “Nobody gets out alive”, “Eyes in the cold” ή το “Golden chariots” του οποίου το lyric video βλέπεις παρακάτω.
Πολύ ωραίο και κυρίως ξεκούραστο το ντεμπούτο των MIDAS. Σίγουρα το συγκρότημα δεν κάνει χρυσό ό,τι αγγίζει, όπως ο βασιλιάς Μίδας, αλλά δε χρειαζόμαστε και γαϊδουρινά αυτιά για να ακούμε καλύτερα, σαν αυτά που «χάρισε» ο θυμωμένος θεός Απόλλων στον μυθικό βασιλιά της Φρυγίας, ώστε να καταλάβουμε την ποιότητα που διακατέχει τη μουσική του. Αν η μπάντα έχει κρυμμένες αρετές και αυτό εδώ είναι ένα πρώτο δείγμα του τι δύναται να καταφέρει στο μέλλον, τότε τα πράγματα είναι πολύ αισιόδοξα. Αν αποδειχθεί πως μέσες-άκρες αυτό είναι το επίπεδό της και δεν πάει παραπάνω, είμαι βέβαιος πως θα κυκλοφορεί αξιόλογους δίσκους και θα μας δίνει πάντα μερικά περισσότερο ξεχωριστά κομμάτια για τις συλλογές μας, σαν αυτά που ήδη έχω αναφέρει. Για αρχή, νομίζω θα ήταν ταιριαστό ένα…
7 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
