a
Ο Απρίλιος έμελλε να τελειώσει με τον πλέον όμορφο και ούγκανο τρόπο, στο ιστορικό Κύτταρο. Οι MIDNIGHT από το Cleveland του Ohio, θα δονούσαν τους τοίχους του, μετά από τα όσα πέρασε το δύσμοιρο Temple τη πρώτη, προ 5ετίας φορά. Οι διαφορές του τότε με το τώρα, μπόλικες. Αρχικά πέρασε μια πανδημία, η οποία σε μπάντες κατεξοχήν φτιαγμένες για το σανίδι, στοιχίζει όπως και να το κάνεις. Επιπλέον, το status των Αμερικανών, αυτά τα πέντε χρόνια, ανέβηκε κατακόρυφα. Η μετάβαση στη Metal Blade τους έχει κάνει στην 20ετία της καριέρας τους, συγκρότημα πρώτης γραμμής της black/speed/rock’n’roll σκηνής. Κάτι που φυσικά αντικατοπτρίζεται στην επιλογή μεγαλύτερου χώρου για να φιλοξενήσει τις προβλεπόμενες “αθλοπαιδιές” τους. Φτάνοντας έξω από το Κύτταρο, είδα πολλές φάτσες που δεν είχα δει τη πρώτη φορά, πράγμα που σημαίνει, ότι ορισμένων, αυτή θα ήταν η πρώτη τους φορά. Πάμε να τα δούμε ένα ένα όλα αυτά που βιώσαμε!
Στις 9:05, οι CURSED BLOOD ανέβηκαν στο σανίδι. Κοινό τους σημείο με τους headliners, οι έντονες crust/punk αναφορές στον ήχο τους. Βέβαια, τα δικά μας παιδιά υπηρετούν το death metal εν αντιθέσει με τους MIDNIGHT. Αν χρειάζεσαι σημεία αναφοράς για τη μουσική τους, ορίστε μερικά: MASTER, ENTOMBED, AUTOPSY, OBITUARY και TERRORIZER. Με set καρμπόν με τη φορά που ανοίγανε για TRIUMPH OF DEATH: δύο κομμάτια από το “Taker of life” demo (“The world of madness”, “Backlash rampage”) και τη μερίδα του λέοντος από το επερχόμενο ντεμπούτο full-length (“Flaying tyrants”, “Sodomic damnation”, “Cold conqueror”, “Triumphant doom”). Τα καινούργια κομμάτια λειτουργούν φοβερά στο σανίδι (το full-length πάραυτα!), ενώ ο frontman ήταν απλός, λιτός και απέριττος στα όσα είπε. Ευχαρίστησαν το κοινό που γέμισε το Κύτταρο από νωρίς και μετά από 35 περίπου λεπτά, παραχώρησαν τη σκυτάλη στο κυρίως πιάτο της βραδιάς.
Θα αρχίσω την ανταπόκριση μου λίγο περίεργα, ανάποδα θα έλεγε κάποιος. Ωστόσο θεωρώ σημαντικό να τονιστούν ορισμένα πράγματα πριν προχωρήσουμε στο δια ταύτα. Στο εξωτερικό, οι MIDNIGHT, εκτός από τις περιπτώσεις που είναι headliners, συχνά πυκνά, βρίσκονται σε θέση που ανοίγουν σε περιοδείες για άλλα, πιο μεγάλα ή “φτασμένα” σχήματα. Φερ’ ειπείν άνοιγαν τη περιοδεία των MERCYFUL FATE με τους KREATOR προ διετίας. Άλλο παράδειγμα, όταν περιόδευαν πιο πρόσφατα παρέα με τους EXCITER. Μπάντες που έχουν χτίσει το κοινό τους σε βάθος δεκαετιών, μπορούν να το κερδίσουν και φυσικά το καταφέρνουν. Ε λοιπόν, βάζω στοίχημα ότι ακόμα και τέτοιες μπάντες, μπροστά στην θερμοπυρηνική ενέργεια που βγάζουν στο σανίδι οι MIDNIGHT, προβληματίζονται για το πως θα βγουν μετά από εκείνους στο σανίδι. Και εάν τη προηγούμενη φορά, ήμασταν πιο οικογενειακά στο Temple, εδώ είχαμε μια ανταπόκριση κόσμου ανάλογη του status του σχήματος γενικά.
Μια ανταπόκριση που δεν έμεινε μονάχα στο απλά να βρίσκονται εκεί, μια και τα pit άνοιξαν από τις 10 στο “Vomit queens”, έφυγαν μπουνιές κλωτσιές, άρχισαν από το δεύτερο μόλις κομμάτι οι βουτιές (στο “Black rock ‘n’ roll” και στο “Lust filth and sleaze” συγκεκριμένα – ΤΑ ΛΕΓΑΜΕ), ενώ η μπάντα έχει πάρει φωτιά! “Ξέρουμε τι να περιμένουμε από εσάς….EXPECT TOTAL HELL” τα πάντα ίσωμα και η μπάντα ανεβαίνει σε ενισχυτές, πηδάει, ανεβοκατεβαίνει “οργώνοντας” τη σκηνή (αγάπη για τον κιθαρίστα που έκανε circle pit στη σκηνή μόνος του), κάνει γκριμάτσες ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΑΣΚΕΣ στο κοινό, το οποίο με την άπλα που έχει, γίνεται πραγματικά επικίνδυνο. Οι κομματάρες διαδέχονται η μια την άλλη, σκάει το “F.O.A.L.”, δείχνοντας πως όσα λέμε, δεν τα λέμε επειδή τρελαθήκαμε. Ή μάλλον τρελαθήκαμε, μας τρελάνανε οι MIDNIGHT! Το επόμενο ήταν από τις ατάκες της βραδιάς “We know you love fucking in Greece, we know you love speed….you love FUCKING SPEED AND DARKNESS”.
Athenar μέγα σατράπη, κατεδαφιστή συναυλιακών χώρων! Έφυγε ο κόσμος στον αέρα, ενώ όσοι ήταν από κάτω έμειναν να βγάζουν τους στίχους – συνθήματα από το στόμα τους υπό μορφή ήχων, που θυμίζουν γκνου σε περίοδο ζευγαρώματος (μη παρεξηγείς Σάκη, έβλεπα πολλά ντοκιμαντέρ μικρός!). Άλλωστε, δεδομένου ότι μιλάμε για τους αριστούχους μαθητές των MOTORHEAD και των VENOM, οι άνθρωποι φυσικότατο μου φαίνεται να φέρνουν το κόσμο πιο κοντά τοιουτοτρόπως! Το “Satanic royalty” (“Necromania” το καντήλι μου και τον καντηλανάφτη μου!) είχε τη τιμητική του, με τα “No mercy for mayhem” (“Evil like a knife”, “Prowling leather”), “Let there be witchery” (“Telepathic nightmare”, “Szex witchery”) και “Hellish expectations” (παίχτηκε επίσης το “Nuclear savior”) να μην μένουν στην απ’ έξω…φτάσαμε μέχρι και το ομώνυμο demo, όπου περιττό να πω πως έγινε το σώσε! Και ακολουθεί κάτι που δεν έχω ξαναδεί σε συναυλία όσο ζω.
Κατεβαίνουν μετά το τρίο “Satanic royalty”/”You can’t stop steel”/”Unholy and rotten” (έχοντας ήδη συμπληρώσει 65 λεπτά παίζοντας ΑΥΤΑ τα κομμάτια πιο γρήγορα – κι όμως!), στα ηχεία παίζει το “World wars III & IV” των υπέρκαφρων CARNIVORE. Λέμε “αυτό ήταν, πάπαλα”. ΑΜ ΔΕ. Ξαναβγαίνουν οι κύριοι στη σκηνή, με τον Athenar, μπροστάρη του μακελειού να αναγνωρίζει ποιο κομμάτι παίζει και να πετάει το αμίμητο “θέλετε να συνεχίσετε να ακούτε τους CARNIVORE ή θέλετε εμάς πίσω;”. Το κοινό ωρυόταν για τους MIDNIGHT, οι οποίοι δεν χάλασαν χατίρι, πέταξαν τη τριπλέτα “White hot fire”/”Violence on violence”/”All hail hell” για φινάλε και τα έκαναν όλα λίμπα για μια τελευταία φορά, με τις βουτιές να έχουν τη τιμητική τους. Κάπως έτσι, η ιστορία έγραψε, 75 λεπτά μακελειού, σχεδόν ασάλιωτα, απειροελάχιστες παύσεις (ούτε καν ένα ελαφρύ τεχνικό θέμα του κιθαρίστα δεν ήταν αρκετό για να τον πτοήσει – ίσα να πήρε δύο ανάσες!) και η καλύτερη από τις δύο συναυλίες των MIDNIGHT στην Ελλάδα.
Μια μπάντα που της αξίζει να βρίσκεται εκεί που βρίσκεται, 1000%. Πες το ύφος κατά προσέγγιση, το μιμείσαι. Πες και το ντύσιμο, εύκολα το μιμείσαι. Η ατόφια rock ‘n’ roll ενέργεια που βγάζουν, η λύσσα πέραν αμφιβολίας και η “θα σας καταπιώ αμάσητους” διάθεση, δεν είναι κάτι που μπορείς να το μιμηθείς από κάποιον άλλο. Ή το έχεις ή δεν το έχεις. Οι MIDNIGHT το έχουν επί δέκα. Κάτι που βρίσκει σύμφωνους όσους ανακαινίσανε παρέα το Κύτταρο. Άντε την επόμενη φορά, ανακαινίζουμε κανένα Fuzz!
Γιάννης “Masked And Deadly” Σαββίδης
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
