Πέντε χρόνια πριν, ένας δίσκος με τον τίτλο “Manifestation”, ήρθε από το «πουθενά». Οι Γερμανοί MIDNIGHT RIDER παρουσιάζονταν επισήμως στο διεθνές rock/metal στερέωμα και το έκαναν με τρόπο εμφατικό. Side project μελών των METAL INQUISITOR, κατέθεσαν το εντυπωσιακότερο, καλύτερο, αρτιότερο και δε ξέρω και εγώ τι άλλο, tribute album στους πρώιμους JUDAS PRIEST. Ήταν τόσο ΙΔΙΟΙ, που στην ακρόαση των τραγουδιών τους δημιουργείτο ένα τεράστιο ερωτηματικό πάνω από το κεφάλι μου, τόσο για τις συνθετικές και εκτελεστικές τους ικανότητες, όσο και για το πόσο είχαν εντρυφήσει στα “Sad wings of destiny”, “Sin after sin”, “Stained class” και “Killing machine”.
Μιλάμε για σκανδαλώδη ομοιότητα, που αν δε γνωρίζαμε τη φιλοσοφία πίσω και γύρω από τη δημιουργία εκείνου του album, δηλαδή την αγνή, πηγαία και ανυστερόβουλη αγάπη για τους JUDAS PRIEST, θα τους είχαμε σύρει σε δημόσια διαπόμπευση! Επειδή όμως έχουμε έρθει αντιμέτωποι με τόσα και τόσα συγκροτήματα που ακολουθούν συγκεκριμένη μουσική και αισθητική φιλοσοφία, απλά και μόνο για να φάνε ένα μικρό κομμάτι από την πίτα της εκάστοτε μόδας, ξέρουμε να ξεχωρίσουμε τους ρομαντικούς από τους απατεώνες και οι MIDNIGHT RIDER είναι ξεκάθαρο πως ανήκουν στους πρώτους.
Έτοιμο λοιπόν, μετά από καιρό, το “Beyond the blood red horizon”, ο διάδοχος του “Manifestation” και όλα συνεχίζουν από εκεί που σταμάτησαν το 2017. Η Massacre έχει πια το group στις τάξεις της, οπότε από πλευράς διανομής τα πράγματα γίνονται πολύ εύκολα και η τριάδα των Wayne (φωνή), Blumi (κιθάρες), Cliff (μπάσο) παραμένει η ίδια που ηχογράφησε το ντεμπούτο, μόνο που τώρα στα τύμπανα κάθεται ο Tim, στη θέση του Jan L. Ουδεμία διαφορά, κανένα απολύτως πρόβλημα με αυτήν την αποχώρηση-αντικατάσταση, ο δεύτερος ήταν άλλωστε session μέλος και χρειαζόταν ένας μόνιμος αντικαταστάτης. Όσο για το ημερολόγιο στα Gates Of Dawn Studios, αυτό δείχνει σταθερά και ακλόνητα… 1979.
Την προηγούμενη φορά, οι JUDAS PRIEST, κάθονταν μόνοι τους στο «τραπέζι» των επιρροών. Τώρα, κάποιοι άλλοι, εξίσου «γέροντες», είπαν να τους κάνουν παρέα και να συνδράμουν, ώστε μαζί να «σκαρώσουν» τον ήχο του “Beyond…”. Ήρθαν και κάθισαν λοιπόν μαζί τους οι BLACK SABBATH (Mk.1, με τον Ozzy παρόντα), οι μπαρουτοκαπνισμένοι BUDGIE, οι γερόλυκοι – μόνο στην ηλικία που αναγράφεται στην ταυτότητα – SAXON του πρώτου δίσκου, ο Philo με την παρέα του και οι σχεδόν πανταχού παρόντες, όταν πρόκειται για vintage, RAINBOW, εννοείται με τον Κοντό στη φωνή. Τα έβαλαν κάτω, ξεκίνησαν ένα brainstorming ιδεών, πάρε αυτό, δώσε εκείνο και κάπως έτσι δημιουργήθηκε η μουσική του νέου album.
Το χαρακτηριστικό γνώρισμα του “Beyond…” είναι πως πλην ελαχίστων στιγμών, αποτελείται από mid-tempo κομμάτια. Αυτό βέβαια, τονίζεται ιδιαίτερα από το βαρύ vintage riffing, τα ευφάνταστα leads και το καταιγιστικό rhythm section που χτυπά τις συνθέσεις στο κέντρο, οπότε ο δίσκος δε χάνει καθόλου σε δυναμική. Έχει επίσης και μια υπέροχη ατμόσφαιρα, χωρίς να χρησιμοποιούνται πλήκτρα, μόνο από τα έγχορδα και τα τύμπανα, που σε τραγούδια όπως το “Time of dying”, ενθουσιάζει. “Rocka Rolla”, “Sad wings of destiny”, “Paranoid”, “Long live Rock ‘n’ Roll”, “Bandolier”, “Jailbreak”, “Saxon”, albums που έγραψαν το όνομά τους με χρυσά γράμματα, είναι το καύσιμο για τούτο το εξαίσιο δείγμα 70s hard rock/heavy metal και με αυτά στο ντεπόζιτο, πως θα μπορούσε η μηχανή των MIDNIGHT RIDER να μη δουλεύει στην εντέλεια; Την «συνταγή νοστιμίζουν» ακόμη περισσότερο και κάποια μικρά αποσπάσματα από riffs αλλά και στίχους, που τα ακούς δω και κει και σου θυμίζουν θρυλικά τραγούδια του παρελθόντος. Η πεμπτουσία της λατρείας!
Ρομαντική όσο και γοητευτική, με την εξαιρετική αναλογική παραγωγή που τη «ντύνει» να αποτελεί ένα μεγάλο ατού και ταυτόχρονα ένα σπουδαίο compliment, η νέα δισκογραφική δουλειά των Γερμανών από το Koblenz είναι άλλο ένα «vintage διαμάντι» για τη φετινή χρονιά. Το “Beyond the blood red horizon” δεν είναι τόσο «metal» και τόσο «αιχμηρό» όσο ο προκάτοχός του, αλλά έχει τη δική του χάρη. Είναι παλαιομοδίτικο; Σίγουρα ναι. Είναι παρωχημένο; Σίγουρα όχι. Άλλωστε, δε γίνεται να χαρακτηριστεί έτσι ένα album που αναπαράγει και ακολουθεί πιστά, τις βασικότατες των αρχών του είδους που υπηρετεί. Θαρρώ πως το επίθετο «σεβαστικό» του ταιριάζει «γάντι»! Άλλο ένα μεγάλο MUST για τους απανταχού “vintage lovers”. Αν ανήκεις σ’ αυτούς, ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.
8,5 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
