Κάτι που ουδέποτε περίμενα να ακούσω, ποσώς από τον frontman και ιδρυτικό μέλος των OPETH, Mikael Akerfeldt, είναι ένα soundtrack και μάλιστα για μια δημοφιλή σειρά σε παραγωγή Netflix, δηλαδή την πιο εμπορική και δημοφιλέστερη ψηφιακή πλατφόρμα τηλεθέασης. Και προτού οι ελιτιστές οπαδοί των OPETH ξεσηκωθείτε και πείτε πως ξεπουλήθηκε και πάει, έγινε ένας mainstream μουσικός και τούτος, ακούστε προσεχτικά το πρώτο σόλο άλμπουμ και συνάμα soundtrack του Σουηδού γιατί θα δείτε πως καταφέρνει και μεταλαμπαδεύει το vintage prog των ύστερων OPETH σ’ ένα ευρύτερο κοινό που βλέπει πρωτίστως το “Stranger Things” αλλά και τη σειρά “Clark” που παίζονται στην ίδια πλατφόρμα.
Ομολογώ πως, ως φίλος της σύγχρονης μανίας με τις σειρές αλλά και ορκισμένος οπαδός του Akerfeldt σε ότι έχει κάνει στη μέχρι τώρα καριέρα του, θα έπρεπε να έχω δει τη σειρά για την οποία έχει γράψει τη μουσική, αλλά που χρόνος. Απ’ όσα έχω διαβάσει, είναι μια σουηδική παραγωγή βασιζόμενη στην πραγματική ιστορία του εκκεντρικού και πολυσχιδούς διαρρήκτη Clark Olofsson στον οποίο οφείλεται το λεγόμενο σύνδρομο της Στοκχόλμης (Stockholm syndrome). Βλέποντας και το τρέιλερ της σειράς, συμπέρανα πως είναι μια μάλλον παιχνιδιάρικη και στυλιζαρισμένη σειρά και το λέω αυτό γιατί το soundtrack που επιμελήθηκε ο Akerfeldt είναι τόσο στυλιζαρισμένο όσο και ανάλαφρο και σε φάσεις pop. Αλλά σίγουρα γράφτηκε για να συνοδεύσει τη σειρά και όχι τόσο για να ακουστεί μόνο του αφού εδώ δεν βρίσκουμε μεγαλεπήβολα βασικά θέματα και ουβερτούρες όπως σ’ ένα soundtrack του John Williams, του Howard Shore ή κάποια επική μελωδία του Ennio Morricone που φέρνει στο νου εικόνες από spaghetti western. Στη μία ώρα και του soundtrack έχουμε 34 κομμάτια μεσαίας διάρκειας δύο με τριών λεπτών που περιέχουν όλο το μουσικό και ηχητικό φάσμα των ύστερων OPETH σαν να προσπαθεί ο Akerfeldt να προσφέρει στις μάζες μια πιο συμπτυγμένη και απλή εκδοχή της Canterbury σκηνής, των COMUS, GOBLIN, NICK DRAKE και RENNAISANCE. Και ήδη από το πρώτο instrumental κομμάτι που ανοίγει το άλμπουμ, ξέρεις πως ακούς Akerfeldt με κείνη τη σκοτεινή vintage, ζεστή μελαγχολία που μας έμαθε με το “Heritage”. Ομολογώ πως εξεπλάγην με το πόσο όμορφα, καλογραμμένα και ώριμα ακούγονται πολλά από τα κομμάτια εδώ.
Όχι, δεν θα κάτσω να το ακούσω ξανά και ξανά, ούτε θα βρεθεί στα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, αλλά το soundtrack που επιμελήθηκε ο Akerfeldt είναι πολύ απολαυστικό και, ειδικά για τον OPETH οπαδό, αποτελεί διαπιστευτήριο της ωριμότητας του frontman τους και του πόσο έχει εξελίξει το ύφος και τον ήχο των OPETH. Έτσι λοιπόν, συναντάμε εδώ σύντομα αλλά πολύ καλογραμμένα κομμάτια με πρωταγωνιστές τα πλήκτρα και την ακουστική κιθάρα με τη συνοδεία μπάσου και ντραμς, μερικά με φωνητικά αλλά κυρίως instrumental, στο vintage ύφος που προανέφερα και με μια διάχυτη pop αισθητική που ακόμα και Billy Eilish θυμίζει. Απ’ ότι διάβασα σε συνεντεύξεις, ο Akerfeldt προσπάθησε να γράψει μουσική που καθρεπτίζει τις πολλές και αντικρουόμενες πτυχές του Olofsson κάτι που καταφέρνει και με το παραπάνω και μάλιστα χωρίς να θυσιάζει ποιότητα ή να αποξενώνει τον ακροατή, λες και το soundtrack αυτό είναι ένα ταξίδι από τα 70s και τους τότε songwriters, μέχρι τους σημερινούς. Βλέπετε, ο Akerfeldt έχει καλή επίγνωση του τι παιζόταν στα 70s αλλά και σήμερα και δεν φοβάται να «τρομάξει» τους οπαδούς των OPETH δείχνοντας πως ξέρει να γράφει εύπεπτη αλλά ποιοτική μουσική για τις μάζες. Με το πρώτο του soundtrack λοιπόν, ο Mikael Akerfeldt δείχνει πως έχει ωριμάσει ως συνθέτης, ως songwriter, πως συνεχώς διευρύνει τους ορίζοντες του και δεν φοβάται να δοκιμάσει κάτι καινούργιο και, ας πούμε, «δροσιστικό» χωρίς να κόβει εντελώς τις πιο prog ρίζες του και όσα τον κάνουν household name ανάμεσα σε οπαδούς των OPETH.
Φίλιππος Φίλης
