Ο τίτλος της συνέντευξης, είναι η μόνιμη επωδός της… Σχεδόν μία ώρα μιλούσαμε με τον Mike Portnoy και αυτό που επαναλάμβανε ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΑ, ήταν ότι τον πονά πολύ που έφυγε από τους DREAM THEATER, αλλά προχωρά. Ίσως το λέει για να το πιστέψει. Ίσως και να είναι έτσι. Όπως και να έχει, με τρία ανακοινωμένα project και νέο δίσκο από τους DREAM THEATER, δεν γινόταν να μην μιλήσουμε με τον Mike Portnoy, ο οποίος ασταμάτητος όπως πάντα, δέχτηκε να απαντήσει ακόμα και στις πιο δύσκολες ερωτήσεις. Ακόμα και όταν δεν απάντησε ουσιαστικά για τις σχέσεις του με τον James LaBrie, μπορεί άνετα κανείς να καταλάβει ότι οι δύο άντρες, μάλλον δεν αγαπιόντουσαν κιόλας…
Αν δεν κάνω λάθος, οι ADRENALINE MOB, είναι το πρώτο project που συμμετέχεις και δεν κάλεσες εσύ τους μουσικούς, κάνω λάθος;
Έχεις δίκιο. Είναι η πρώτη φορά που δεν καλώ εγώ τους μουσικούς. Το συγκρότημα, το είχαν δημιουργήσει ο Russell Allen και ο Mike Orlando και μόλις τελείωσα την ενασχόλησή μου με τους AVENGED SEVENFOLD και τους DREAM THEATER, με κάλεσαν να παίξω και μου έβαλαν να ακούσω ένα κομμάτι. Μέσα σε 30 δευτερόλεπτα, ήμουν βέβαιος ότι ήθελα να παίξω μαζί τους.
Η εμπειρία σου με τους AVENGED SEVENFOLD, σε έκανε να θέλεις να ασχοληθείς και με άλλα ιδιώματα πέρα από το progressive rock/metal;
Όποιος με ξέρει, γνωρίζει ότι από πάντα ήμουν οπαδός της metal μουσικής. Από τη δεκαετία του ’80, πριν ακόμα τους DREAM THEATER, άκουγα γκρουπ όπως οι ANTHRAX, SLAYER, METALLICA, MEGADETH, S.O.D. αλλά και πιο μετά μου άρεσαν πάρα πολύ σχήματα όπως οι PANTERA, LAMB OF GOD, MACHINE HEAD. Για όποιον με ξέρει λοιπόν, δεν το προξενεί εντύπωση αυτή η ενασχόλησή μου με τους ADRENALINE MOB. Παίζοντας λοιπόν, με τους AVENGED SEVENFOLD, ένιωσα ότι είχα αρχίσει να χάνω την αίσθηση του να ροκάρω και να παίζω με groove, χωρίς να με νοιάζει να αλλάζω ένα εκατομμύριο ρυθμούς σε εικοσάλεπτα τραγούδια και να έχω στο νου μου μήπως χάσω καμία νότα. Εννοώ, ότι μου αρέσει να κάνω αυτό το πράγμα επίσης, αλλά μετά την περιοδεία με τους AVENGED SEVENFOLD, ήξερα ότι χρειαζόμουν κάτι πέρα από το progressive. Μόλις, λοιπόν, ήρθαν ο Russell και ο Mike, κατάλαβα ότι ήταν αυτό που έψαχνα χωρίς δεύτερη σκέψη.
Πως θα περιέγραφες τη μουσική των ADRENALINE MOB, αφού είναι λίγο δύσκολο να χωνέψει κάποιος που δεν σας γνωρίζει, ότι εσύ και ο Russell Allen παίζετε κάτι τόσο βαρύ…
Το ότι ο Russell κι εγώ παίζουμε στους SYMPHONY X και στους DREAM THEATER μέχρι πρότινος εγώ, δεν σημαίνει ότι ακούμε και ασχολούμαστε μόνο με αυτή τη μουσική. Εγώ, έχω κάνει tribute στους BEATLES, τους LED ZEPPELIN και πολλούς άλλους. Ο Russell, έχει μεγαλώσει σε ένα classic rock background με τους LED ZEPPELIN και τους DEEP PURPLE. Από τότε που περιοδεύαμε οι DREAM THEATER και οι SYMPHONY X μαζί, συζητούσαμε αυτό το ενδεχόμενο και θέλαμε η μουσική να είναι εντελώς διαφορετική από αυτή που παίζαμε. Πως παίζουμε λοιπόν στους ADRENALINE MOB; Δυναμικά riff και φοβερό groove. Ένα σχήμα που όσοι νομίζουν ότι θα ακούγεται ανάμεσα στους SYMPHONY X και τους DREAM THEATER, θα γελαστεί, αφού μάλλον ακούγεται περισσότερο ανάμεσα στους PANTERA και τους BLACK LABEL SOCIETY.
Η διασκευή πάντως στο “Mob rules” δεν θα έλεγα ότι ταιριάζει και απόλυτα στο ύφος του δίσκου, πέρα από το προφανές ότι έχει σχέση με το όνομά σας…
Ναι, ο λόγος που παίξαμε αυτή τη διασκευή, έχει να κάνει με τη λέξη “mob”, αλλά από την άλλη, νομίζω ότι ταιριάζει γάντι στον Russell Allen να τραγουδά Ronnie James Dio.
Νομίζω ότι αν ζούσε ο Dio και άκουγε τη διασκευή, είμαι βέβαιος ότι θα την ενέκρινε, αφού ο Allen ακούγεται σαν τη μετενσάρκωση του Dio και γενικότερα πιστεύω ότι είναι ο κορυφαίος σύγχρονος τραγουδιστής στο heavy metal.
Πάντα πίστευα ότι ο Allen είναι ο πιο κοντινός στον Dio τραγουδιστής της γενιάς του κι ένας από τους κορυφαίους τραγουδιστές αν όχι ο κορυφαίος των τελευταίων ετών.
Πότε να περιμένουμε τον full length δίσκο;
Έχουμε τελειώσει τις ηχογραφήσεις ήδη και μένουν μερικές λεπτομέρειες, όπως η εταιρία κτλ. Είναι σχεδόν όλα έτοιμα όμως.
Ισχύει ότι διαλέξατε το όνομα ADRENALINE MOB, επειδή αρχίζει με το πρώτο γράμμα της αλφαβήτου;
(γέλια) Όχι δεν είναι έτσι, αλλά είχε πλάκα γιατί όταν βάζεις τα τραγούδια μας στο iPod, βρίσκονται ανάμεσα στους AC/DC και τους AEROSMITH. Πριν έρθω στο γκρουπ, ονομαζόμασταν ADRENALINE FUELED JUNKIES, αλλά μου ήρθε η ιδέα να το πούμε ADRENALINE MOB, επειδή ήμασταν σαν μία συμμορία.
Τις επόμενες εβδομάδες παίζετε συνεχώς συναυλίες, είτε ως support στους GODSMACK, είτε μόνοι σας, σε μικρά club. Πως είναι το συναίσθημα να παίζεις μπροστά σε μερικές εκατοντάδες ανθρώπων μετά από τόσα χρόνια;
Βλέπουμε και τις δύο πλευρές του νομίσματος. Πάντως μου αρέσουν και οι δύο πλευρές, η καθεμία για διαφορετικούς λόγους. Μου αρέσει να συνδέομαι με τον κόσμο στα μικρά club, αλλά και να έχω την έκθεση σε μεγαλύτερα ακροατήρια όπως συμβαίνει στα arena shows. Βλέπω την αξία και των δύο περιπτώσεων και διασκεδάζω και με τις δύο.
Έχεις ανακοινώσει το συγκρότημα με τον John Sykes, αλλά ακόμα δεν ξέρουμε το όνομα του σχήματος καθώς και τον μπασίστα…
(γέλια) Εγώ τα ξέρω, αλλά δεν θα τα μάθεις προτού γίνει η επίσημη ανακοίνωση!!!
Επίσης, έχεις το project με τον Neal και τον Steve Morse, το άλλο project με τον Mikael Akerfeldt και τον Steven Wilson, το οποίο έχει χαθεί κάπου στο διάστημα… Πως πιστεύεις ότι θα μπορέσεις να τα βγάλεις πέρα με όλα αυτά;
Όλα αυτά έχουν διαφορετικό βαθμό ενασχόλησής μου. Ακόμα κι όταν ήμουν στους DREAM THEATER, ασχολιόμουν με ένα εκατομμύριο άλλα projects και πάντα τα κατάφερνα, πολύ απλά επειδή είμαι εργασιομανής. Τώρα που δεν είμαι στους DREAM THEATER, νομίζω ότι μπορώ να έχω ένα εκατομμύριο κι ένα project. Υπάρχουν για παράδειγμα τα tribute που κάνουμε με τον Paul Gilbert και ουσιαστικά τα κάνω όταν περισσεύει χρόνος, υπάρχει η δουλειά μου με τον Neal Morse ή τους AVENGED SEVENFOLD, όπου ουσιαστικά είμαι ένας session μουσικός που πληρώνομαι για να κάνω τη συγκεκριμένη δουλειά, αλλά και οι part time μπάντες όπως οι TRANSATLANTIC, ή πιθανώς η μπάντα με τον Neal Morse και τον Steve Morse. Τέλος, έχω τις κανονικές μου μπάντες, που αυτήν την περίοδο, είναι οι ADRENALINE MOB και το συγκρότημα με τον John Sykes. Οπότε, θα ασχοληθώ με αυτές τις δύο μπάντες και με τις υπόλοιπες όποτε βρίσκω χρόνο.
Είχες πάρει την απόφαση να φύγεις από τους DREAM THEATER, πριν πας στους AVENGED SEVENFOLD; Το ρωτάω αυτό, επειδή μέλη των AVENGED SEVENFOLD ανέφεραν σε συνεντεύξεις τους, ότι είχες χάσει τον ρομαντισμό που είχες για τους DREAM THEATER όταν ήσουν μαζί τους.
Δεν είχα πάρει την απόφαση να φύγω από τους DREAM THEATER πριν πάω στους AVENGED SEVENFOLD, αλλά ήξερα ότι κάτι έπρεπε να αλλάξει στο στρατόπεδο των DT. Δυστυχώς έπρεπε να αλλάξω εγώ, αλλά αυτό δεν ήταν ποτέ μέσα στις προθέσεις μου. Εγώ απλά πίστευα ότι η μπάντα θα έπρεπε να κάνει ένα διάλειμμα. Πραγματικά πίστευα ότι ο ρομαντισμός μας πέθαινε και backstage και στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. 25 χρόνια να βλέπεις συνεχώς τους ίδιους ανθρώπους δίχως κάποιο διάλειμμα, είναι πάρα πολλά και χρειάζεται κάποια στιγμή να απομακρυνθεί ο ένας από τον άλλο για να αναζωπυρωθεί η φλόγα ανάμεσά μας. Αυτό δεν το είχα συνειδητοποιήσει πριν τους AVENGED SEVENFOLD, αλλά από τις αρχές του 2010 κιόλας, όταν ξεκινούσα περιοδεία με τους TRANSATLANTIC, ότι κάτι δεν πάει καλά στον κόσμο των DREAM THEATER και χρειαζόμουν ένα διάλειμμα από τα παιδιά και όλη τη «μηχανή» των DREAM THEATER. Αυτό το συναίσθημα συνεχώς μεγάλωνε μέσα μου κι ένιωσα ότι ήταν απολύτως απαραίτητο να κάνω ένα διάλειμμα, όμως ποτέ δεν περίμενα ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο κι αυτό είναι πολύ δύστυχες…
Πως βλέπεις το γεγονός ότι από την στιγμή που έφυγες από τους DREAM THEATER, κυριολεκτικά όλα τα μέλη έχουν δηλώσει ότι η μπάντα είναι πολύ πιο ισορροπημένη τώρα και μάλιστα ο Jordan Rudess έφτασε σε σημείο να πει ότι ήσουν η «αστυνομία των DREAM THEATER» αφού ήθελες να γίνονται τα πράγματα μόνο με τον δικό σου τρόπο. Πως αισθάνεσαι διαβάζοντας στο internet όλα αυτά τα σχόλια για εσένα από τα μέλη του συγκροτήματος στο οποίο ήσουν συνιδρυτής και «ψυχή» του;
Με πονάει. Με πονάει πολύ, δεν θέλω να λέω ψέματα. Από την άλλη όμως, γνωρίζω ότι μεγάλο μέρος αυτών των δηλώσεων παρουσιάζεται με τέτοιο τρόπο από διάφορα websites στο internet που μοναδικός τους στόχος είναι να δημιουργήσουν αμφισβητήσεις και να ανακατέψουν τις καταστάσεις. Μου έχει συμβεί προσωπικά πολλές φορές στο παρελθόν αυτό κι έχω μάθει να τα παίρνω όλα αυτά που γράφονται, πολύ πιο επιφανειακά απ’ ότι παλιότερα. Από την άλλη βέβαια, λογικά οι DREAM THEATER έχουν γίνει πιο ισορροπημένη μπάντα, αφού δεν είναι μυστικό, ότι όσο ήμουν στο συγκρότημα εγώ κινούσα όλα τα νήματα. Εγώ ήμουν ο άνθρωπος που ήμουν πιο ενεργητικός, παθιασμένος, συγκεντρωμένος, εργασιομανής στο συγκρότημα. Δούλευα κάθε μέρα και ώρα για το συγκρότημα, προσπαθώντας να το ελέγξω απόλυτα, πολύ απλά επειδή δεν ήθελα κανέναν να αλλάξει ή να πειράξει το μωρό μου, που ήταν οι DREAM THEATER. Είχα πολύ συγκεκριμένη άποψη για το πώς έπρεπε να είναι το γκρουπ και τι έπρεπε να προσφέρουμε στους οπαδούς μας. Δεν με προσβάλλει το γεγονός ότι κάποιος μπορεί να αναφέρει αυτό, γιατί πολύ απλά έτσι συνέβαιναν τα πράγματα. Τώρα που έφυγα, είναι λογικό να είναι πιο ισορροπημένοι, γιατί όλοι τους πρέπει να αναλάβουν πρωτοβουλίες σε διάφορους τομείς και να χωρίσουν τις αρμοδιότητες. Οτιδήποτε μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα γι’ αυτούς. Όσο ήμουν εγώ, κυριολεκτικά όλες οι αποφάσεις περνούσαν από μένα, αλλά τώρα πρέπει να το χωρίσουν τις δουλειές και να πάρουν αποφάσεις μόνοι τους. Αν αυτό που κάνουν τώρα τους ικανοποιεί, είμαι χαρούμενος για αυτούς!
Στις προηγούμενες δουλειές των DREAM THEATER, ακούγαμε τραγούδια που έμοιαζαν πάρα πολύ με τους TOOL, MUSE, METALLICA, PANTERA, είχαμε αρκετά background brutal φωνητικά, πολύ πιο σκληρό ήχο σε αρκετά σημεία. Αυτά είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά τα οποία ΔΕΝ μπορεί να ακούσει κανείς στο καινούργιο τους άλμπουμ. Μήπως έπαιζαν κάποια πράγματα εξαιτίας σου και δεν τους άρεσαν στην πραγματικότητα και αφού έφυγες τα εξάλειψαν από τη μουσική τους; Αυτό άφησαν να υπαινιχτεί κάποια μέλη της μπάντας που είχα την ευκαιρία να μιλήσω…
Δεν μπορώ να μιλήσω για εκείνα τα μέλη, αλλά για τον εαυτό μου. Εγώ, λοιπόν, ήθελα τους DREAM THEATER να αλλάζουν δίσκο με δίσκο. Πολλοί οπαδοί ήθελαν να ακούνε το “Images and words” σε κάθε δίσκο, αλλά αυτό δεν γινόταν. Προσωπικά πιστεύω ότι οι DREAM THEATER είναι ένα γκρουπ που πρέπει να αλλάζει με τα χρόνια. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να παίζω το “Learning to live” για την υπόλοιπη ζωή μου, χωρίς να έχω ενσωματώσει στη μουσική μας μοντέρνα στοιχεία. Αν τα υπόλοιπα μέλη δεν συμφωνούσαν με αυτήν την κατεύθυνση, πανεύκολα θα μπορούσαν να μιλήσουν. Τη μουσική στο συγκρότημα, τη γράφαμε εγώ, ο John Petrucci και ο Jordan Rudess. Αν λοιπόν είχαν κάποιο πρόβλημα στη μουσική κατεύθυνση που παίρναμε και στα στοιχεία που ήθελα να βάλω στο συγκρότημα, το μόνο που θα έπρεπε να κάνουν, ήταν να μιλήσουν. Έχω την εντύπωση λοιπόν, ότι μοιραζόμασταν το όραμα για τη μουσική και ουσιαστικά δεν πρέπει να είχαν κάποιο πρόβλημα.
Μια πολύ σοβαρή πλειοψηφία των οπαδών των DREAM THEATER, πιστεύει ότι σε 1-2 χρόνια θα επιστρέψεις στο γκρουπ, κάνοντας ένα μεγάλο reunion. Βλέπεις πιθανό αυτό το ενδεχόμενο; Είναι αλήθεια ότι είχες ζητήσει να επιστρέψεις στη μπάντα μετά από την απόφαση που είχε παρθεί να φύγεις;
Κοίτα, δεν μπορείς να πάρεις μία σχέση 25 χρόνων και απλά να την πετάξεις από το παράθυρο και να την αγνοήσεις. Ποτέ δεν λέω ποτέ και αν τα παιδιά μου ζητήσουν να ξαναδουλέψω μαζί τους, είναι βέβαιο ότι θα το σκεφτόμουν πάρα πολύ σοβαρά να επιστρέψω, κοιτάζοντας βέβαια τη διαθεσιμότητά μου και το τι συμβαίνει στη ζωή μου. Αυτή τη στιγμή όμως και αυτοί και εγώ, έχουμε προχωρήσει στη ζωή μας και δεν νομίζω ότι έχουν καμία διάθεση να κοιτάξουν πίσω. Αν τα πράγματα πάνε καλά με τον νέο τους ντράμερ, δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να κοιτάξουν πίσω. Αν όμως, για κάποιο λόγο, δεν πάνε καλά τα πράγματα και σκεφτούν να ξανασυνεργαστούμε, νομίζω ότι θα περάσουμε τη γέφυρα μόλις φτάσουμε εκεί. Αλλά αυτή τη στιγμή, όλες οι γέφυρες έχουν καεί και μέχρι να φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο, θα χρειαστεί πολύ δουλειά.
Μία από αυτές τις γέφυρες, έχει να κάνει και με τον Jordan Rudess, ο οποίος (στο rockyourlife.gr του φίλου μας του Σάββα Στανή) είχε δηλώσει ότι σου έχει στείλει κάποια e–mail μετά την αποχώρησή σου, αλλά ποτέ δεν απάντησες. Βέβαια, συνέχισε λέγοντας ότι πιστεύει πως χρειάζεσαι κάποιον χώρο τον οποίο είναι διατεθειμένος να σου δώσει επειδή σε θεωρεί φίλο του. Πως είναι εν τέλει οι σχέσεις σου με τους πρώην συνεργάτες σου στο συγκρότημα;
Ο Jordan είναι το μοναδικό μέλος της μπάντας που έχει επικοινωνήσει μαζί μου αφότου έφυγα και μου έχει στείλει κάποια μέηλ συμπαράστασης. Ο Jordan άλλωστε, πάντα υπήρξε πολύ γλυκός άνθρωπος (σ.σ. παρόλα αυτά, απέφυγε επιμελώς να απαντήσει για ποιο λόγο δεν του έχει απαντήσει σ’ αυτά τα μέηλ συμπαράστασης!!!). Με τον John Myung και τον James LaBrie, έχουμε να μιλήσουμε από τις 9 Σεπτεμβρίου που έγινε εκείνη η κουβέντα στο συγκρότημα και οδηγήθηκαν τα πράγματα εκεί που είναι…
Ο Myung ούτως ή άλλως δεν μιλάει και πολύ πάντως!!!
(γέλια) Έχεις δίκιο, αλλά μένει σχεδόν ένα τετράγωνο μετά το σπίτι μου κι έχουμε πλέον να μιλήσουμε σχεδόν ένα χρόνο!!! Με τον John Petrucci επικοινώνησα τον Οκτώβριο του 2010, για να συμφιλιωθούμε και να γεφυρώσουμε τις διαφορές μας, αλλά στην πραγματικότητα δεν μιλήσαμε καν, γιατί αντ’ αυτού απάντησε ο δικηγόρος του!!! Εγώ ήθελα να το κάνω, παρότι δεν γινόταν τα πράγματα όπως ήθελα, πολύ απλά για να μη χάσω τη μπάντα μου και ήθελα να φτάσουμε σε έναν συμβιβασμό. Απ’ ότι φαίνεται όμως, δεν ήταν κάτι τέτοιο στις προθέσεις τους. Δυστυχώς, παρότι θα ήθελα να κρατήσω μία καλή σχέση με τα παιδιά, η επικοινωνία διεκόπη κάπως απότομα… Είναι πολύ λυπηρό, γιατί ήταν τα αδέρφια μου για τόσα πολλά χρόνια, όμως προχώρησαν και αυτοί και εγώ.
Έχοντας μιλήσει με τον Petrucci κι έχοντας διαβάσει όσες συνεντεύξεις του υπάρχουν στο διαδίκτυο, μάλλον είναι το μοναδικό μέλος των DREAM THEATER που δεν έχει πει κάτι κακό για εσένα και πραγματικά λυπήθηκε που έφυγες…
Αυτό που λες με κάνει πραγματικά χαρούμενο κι ευχαριστώ που το ανέφερες. Μακάρι να γίνονταν τα πράγματα αλλιώς και να μην είχαν αυτό το τέλος. Αλλά, ξέρεις, έχω προχωρήσει και είμαι πολύ χαρούμενος με αυτό που κάνω. Πρέπει όλοι να προχωράμε στη ζωή μας και ποιος ξέρει που θα μας οδηγήσει ο δρόμος;
Απ’ όλα αυτά που βλέπω στους DREAM THEATER, είναι εμφανές ότι εσύ και ο James LaBrie δεν είχατε και τις καλύτερες σχέσεις… Πιστεύεις ότι τώρα αισθάνεται πιο ασφαλής γιατί εσύ ήσουν ο μοναδικός που θα μπορούσε να τον διώξει από το συγκρότημα, αφού ο John Petrucci, δεν είναι τόσο δυναμικός τύπος και είναι βέβαιο ότι θα έκανε πίσω, ακόμα κι αν ήθελε να τον διώξει; Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που λέει διάφορα πράγματα για εσένα αφότου έφυγες;
Μάλλον θα πρέπει να ρωτήσεις τον ίδιο πως αισθάνεται…
Άρα λοιπόν, από την απάντησή σου, καταλαβαίνω ότι πιθανώς οι κακή σχέση που είχες πιθανώς με τον LaBrie, να ήθελε να σε κάνει να ζητήσεις ένα διάλειμμα από το σχήμα…
Μπορείς να βγάλεις όποιο συμπέρασμα θέλεις, εγώ δεν θέλω να πω κάτι παραπάνω γι’ αυτό…
Νιώθεις ανανεωμένος στους ADRENALINE MOB; Έχουν τα στοιχεία που σου έλειπαν όλα αυτά τα χρόνια;
Ναι, έτσι νομίζω. Με τους ADRENALINE MOB, παίζουμε μόνο για να γουστάρουμε! Ξέρω ότι όταν έφυγα από τους DREAM THEATER, έχανα και πολύ μεγάλη σιγουριά. Θα μπορούσα να έμενα για πάντα στους DREAM THEATER και να είχα οικονομική σιγουριά και σιγουριά σε σχέση με την καριέρα μου. Εγώ δεν μπορώ να παίζω μουσική με μία μπάντα επειδή πρέπει, αλλά επειδή θέλω. Με τους ADRENALINE MOB έχουμε μία πολύ καλή σχέση και χτίζουμε τη μπάντα από την αρχή. Δεν παίζουμε μπροστά σε 5000 οπαδούς κάθε βράδυ, αλλά σε μερικές εκατοντάδες. Μου αρέσει όμως που είμαι σε μία καινούργια μπάντα η οποία παίζει κάθε βράδυ σε διαφορετική πόλη και κερδίζει συνεχώς οπαδούς. Πρέπει να κερδίζουμε κάθε βράδυ όλον τον κόσμο που έρχεται να μας παρακολουθήσει. Υπάρχει μία αίσθηση έξαψης και ανανέωσης που έρχεται με αυτό το γεγονός.
Λογικά αυτό το συνειδητοποίησες όσο έπαιζες με τους AVENGED SEVENFOLD.
Ναι, σίγουρα. Τότε συνειδητοποίησα πόσο ευχαριστημένος ήμουν που έπαιζα αυτό το είδος μουσικής. Το εύρος των μουσικών μου γούστων είναι τόσο μεγάλο που όποιος με ξέρει, γνωρίζει ότι γουστάρω το metal όσο και το prog rock και το classic rock όσο το progressive metal. Λατρεύω τη μουσική που κάναμε με τους DREAM THEATER αυτά τα 25 χρόνια, λατρεύω τα 20λεπτα επικά τραγούδια που γράψαμε και είναι ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ζωής μου, αλλά όχι το μοναδικό. Όλα τα σχήματα με τα οποία ασχολούμαι τώρα, οι ADRENALINE MOB, το γκρουπ με τον John Sykes και το project με τον Neal και τον Steve Morse, είναι οι εντελώς διαφορετικές πλευρές του Mike Portnoy και δεν θέλω να παίζω 25λεπτα επικά τραγούδια με πλήκτρα και ψιλά φωνητικά για όλη μου τη ζωή. Χρειάζομαι να κάνω διαφορετικά πράγματα, να απλώσω τα μουσικά μου φτερά, να δουλέψω με διαφορετικούς μουσικούς τους οποίους εκτιμώ και σέβομαι, να παίξω διαφορετικά είδη μουσικής που με ενδιαφέρουν.
Πως αισθάνεσαι που το «μωρό» σου –όπως τους αποκαλείς- οι DREAM THEATER, βγάζουν δίσκο χωρίς εσένα;
Είναι κάτι που δεν φανταζόμουν ότι θα συμβεί ούτε σε ένα εκατομμύριο χρόνια. Είναι πολύ περίεργο, με πονά με πολλούς τρόπους, θα προτιμούσα να κάναμε ένα διάλειμμα, παρά να χωρίσουμε τους δρόμους μας, αλλά έτσι έγιναν τα πράγματα και δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό. Αυτό ήθελαν να κάνουν και αυτό έκαναν. Προχώρησαν κι εγώ προχώρησα.
Πως αισθάνεσαι που από τη στιγμή που έφυγες, σε κατηγορούν για ότι έχει ή δεν έχει συμβεί στο συγκρότημα τα τελευταία χρόνια; Πιστεύεις ότι οι οπαδοί του σχήματος έχουν παρερμηνεύσει την απόφασή σου να φύγεις από το γκρουπ και ξέχασαν όλη την πολύτιμη συνεισφορά σου όλα αυτά τα χρόνια;
Με πονά πάρα πολύ… Όλα αυτά τα χρόνια μοχθούσα για να κάνω πράγματα για τους οπαδούς. Πάντα έλεγα ότι οι DREAM THEATER είναι μία μπάντα που βασίζεται στους οπαδούς της και είναι fan oriented. Έλεγχα τα πάντα: τα fan club, τα websites, τα official bootlegs, τα διαφορετικά setlists, τα artwork, το merchandise για τους οπαδούς. Όταν συνέβη λοιπόν η διάλυση κι ένα μέρος των οπαδών των DREAM THEATER μου γύρισε την πλάτη, πραγματικά με πόνεσε πάρα πολύ! Είμαι άνθρωπος με σάρκα και οστά. Όταν διαβάζω αυτά τα πράγματα στο internet με ενοχλεί και μου σπαράζει την καρδιά. Όταν κλείνω τον υπολογιστή προσπαθώ να γυρίσω την πλάτη μου, επειδή όταν τα διαβάζω μου σπαράζει την καρδιά. Πραγματικά. Όταν δεν τα διαβάζω, είμαι πολύ καλά, πολύ άνετος με το σημείο που έχω φτάσει στην καριέρα μου και το που είμαι τώρα. Για πρώτη φορά στην καριέρα μου παίρνω αποφάσεις για να κάνω χαρούμενο τον εαυτό μου, επειδή για τα προηγούμενα 25 χρόνια έπαιρνα αποφάσεις για να κάνω χαρούμενους τους οπαδούς. Για μία φορά στη ζωή μου έπρεπε κι εγώ να ακολουθήσω την καρδιά μου. Από την άλλη, υπάρχει μία τεράστια ποσότητα οπαδών που δεν μου γύρισε την πλάτη, υποστηρίζει αυτά που κάνω και καταλαβαίνει αυτό που έγινε. Αυτούς τους ανθρώπους λοιπόν, δεν θα τους απογοητεύσω ποτέ. Θα δουλεύω με τόσο πάθος όσο δούλευα με τους DREAM THEATER σε ότι καταπιαστώ στην καριέρα μου. Είμαι ένας καλλιτέχνης φιλικός με τους οπαδούς και τέτοιος θα συνεχίσω να είμαι.
Γνωρίζω πάρα πολύ καλά πόσο ενδιαφέρεσαι για τους οπαδούς, αφού από το 1996 κάνουμε συνεντεύξεις για κάθε δίσκο των DREAM THEATER, για κάθε project σου και σε κάθε περιοδεία… Αυτό που είναι όμως περίεργο, είναι ότι αυτή ήταν η πρώτη περιοδεία των DREAM THEATER που έπαιζαν ακριβώς το ίδιο set list κάθε βραδιά…
Είμαι βέβαιος, ότι θα υπάρξουν πολλά πράγματα στο στρατόπεδο των DREAM THEATER που θα είναι διαφορετικά. Είναι γεγονός ότι εγώ έκανα αυτούς τους διαχωρισμούς για τους οπαδούς μας, ώστε να υπάρχει διαφορετικό set list κάθε βράδυ και είναι βέβαιο ότι το συγκρότημα θα ακολουθήσει κάποια από τα πράγματα που εγώ είχα καθιερώσει για τους οπαδούς και κάποια άλλα θα τα αφήσει στην άκρη. Το πώς θα χειριστούν αυτά τα ζητήματα, από την άλλη, είναι κάτι καθαρά δικό τους και μένει να το δούμε κι εμείς.
Έχεις ακούσει το δίσκο τους;
Δεν έχω ακούσει κάτι άλλο πέρα από αυτά τα αποσπάσματα που έχουν βγει στο internet. Όπως καταλαβαίνεις, δεν μπορώ να έχω άποψη χωρίς να έχω ακούσει ολοκληρωμένη τη δουλειά τους και να βγουν σχόλια στο internet, τα οποία δεν θα ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Συνήθως απομονώνονται λέξεις και φράσεις και βγαίνουν λαθεμένα συμπεράσματα, γι’ αυτόν τον λόγο σου είπα και πριν ότι νιώθω καλύτερα όταν δεν διαβάζω πράγματα στο internet.
Τι έγινε με αυτό το πολυδιαφημισμένο project με τον Mikael Akerfeldt και τον Steven Wilson;
Το μπαλάκι είναι στην πλευρά τους. Εγώ, περισσότερο από ποτέ, είμαι διαθέσιμος τώρα, οπότε αυτοί θα πρέπει να κάνουν κάτι. Αυτοί συζητάνε να κάνουν μαζί ένα ακουστικό άλμπουμ, κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που συζητούσαμε μαζί. Θα δούμε. Εγώ ακόμα γουστάρω να κάνω κάτι μαζί τους.
Πότε θα κυκλοφορήσει ο δίσκος σου με τον John Sykes;
Έχει ήδη ηχογραφηθεί και θα κυκλοφορήσει στις αρχές της νέας χρονιάς.
Έχετε βρει όνομα;
Και όνομα και μπασίστα, αλλά δεν είναι η ώρα ακόμα να τα αποκαλύψουμε.
Και το project με τους Neal και Steve Morse;
Κι αυτό στις αρχές της νέας χρονιάς. Έχει ηχογραφηθεί ήδη κι αυτό. Όπως βλέπεις, όλα τα project που ασχολούμαι είναι εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους. Με τον John Sykes, παίζουμε κλασικό rock με επιρροές από BLACK SABBATH, DEEP PURPLE αλλά και PINK FLOYD. Με τους ADRENALINE MOB, παίζουμε σαν τους PANTERA, BLACK LABEL SOCIETY, πιο επιθετικά γενικώς. Στο project με τον Steve Morse παίζουμε πιο πολύ σαν τους U2 και BEATLES που συναντούν τους YES και τους KANSAS. Αυτό που προσπαθώ να κάνω στη ζωή μου δηλαδή αυτόν τον καιρό, είναι να εξερευνώ διαφορετικούς μουσικούς κόσμους, από αυτούς που εξερευνούσα με τους DREAM THEATER.
Έχεις δουλέψει με πάρα πολλούς κιθαρίστες στο παρελθόν, σε όλα αυτά τα projects που έχεις συμμετάσχει. Αναμφισβήτητα όμως, ο κύριος σύντροφός σου στα μουσικά ταξίδια υπήρξε ο John Petrucci. Πως είναι τώρα που δεν δουλεύεις καθόλου μαζί του ούτε στη σύνθεση, ούτε στην παραγωγή και ούτε φυσικά στο ίδιο συγκρότημα;
Προφανώς, ο John Petrucci είναι η πιο μακράς διάρκειας μουσική σχέση που είχα. Δουλεύαμε και παίζαμε μαζί πάνω από 25 χρόνια, από τότε που ήμασταν έφηβοι μέχρι τα σαράντα μας. Οι γυναίκες και τα παιδιά μας είναι φίλοι, μεγαλώσαμε μαζί, οπότε είναι λογικό να έχω την πιο βαθιά σχέση μαζί του παρά με οποιονδήποτε άλλον. Παρόλα αυτά έχω κι άλλες σχέσεις που είναι πολύ βαθιές, επίσης. Με τον Neal Morse, για παράδειγμα, έχουμε παίξει μαζί σε 10 ή σε 11 δίσκους και σε 4 διαφορετικές μπάντες, από τους TRANSATLANTIC και το project με τον Steve Morse, μέχρι τους YELLOW MUTTER CUSTARD και τους σόλο δίσκους του. Με τον Paul Gilbert έχουμε επίσης πολύ στενή σχέση, αφού έχουμε κάνει πέντε περιοδείες με tribute μπάντες, όπως και με τον Jim Matheos, με τον οποίο έχουμε παίξει στους OSI, στο πρώτο EP του John Arch, έχω παίξει ντραμς στους FATES WARNING το 2005 κι έχουμε παίξει μαζί σε πολλές συναυλίες που άνοιγαν οι FATES WARNING για τους DREAM THEATER. Υπάρχουν λοιπόν πολλοί άνθρωποι που έχω πολύ στενή μουσική σχέση και σίγουρα με τον John Petrucci είχαμε την πιο στενή και την πιο μακρά.
Έχετε γράψει πολλή και εκπληκτική μουσική με τον John Petrucci όμως και πολλοί οπαδοί σας πιστεύουν ότι τώρα που χωρίσατε, αυτή η μαγεία θα χαθεί. Τι πιστεύεις εσύ;
Πάντοτε πίστευα ότι η κινητήριος δύναμη στους DREAM THEATER ήμασταν εγώ με τον John Petrucci. Τις πρώτες μέρες ήταν και ο Kevin Moore και πιο πρόσφατα ο Jordan Rudess ήταν μέρος του δημιουργικού κομματιού της μπάντας. Αλλά στο τέλος της ημέρας ήμασταν εγώ κι ο John και ο John Myung, μόνο που εκείνος επειδή είναι πολύ ήσυχος από τη φύση του, δεν είχε τέτοια ηγετική φυσιογνωμία, παρότι η συνεισφορά του είναι σημαντική. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι εγώ κι John Petrucci είμαστε ο ήχος, η καρδιά και η ψυχή των DREAM THEATER και αν βγάλεις κάποιον από εμάς έξω, θα γίνει όπως όταν χώρισαν ο Roger Waters και ο David Gilmour. Ο David Gilmour συνέχισε τους PINK FLOYD, χωρίς τον Waters, αλλά κατά τη γνώμη μου ποτέ δεν ακούστηκαν το ίδιο οι PINK FLOYD όπως παλιά. Ο Roger Waters ήταν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι στα κλασικά άλμπουμ του συγκροτήματος κι όταν έφυγε, οι PINK FLOYD ακούγονταν πιο πολύ σαν σόλο γκρουπ. Αν ο John Petrucci ερχόταν πέρυσι και μου έλεγε ότι χρειαζόταν διάλειμμα, θα το σεβόμουν και θα το δεχόμουν, ακόμα κι αν δεν πίστευα ότι ήταν η σωστή λύση. Θα έβαζα το γκρουπ στον πάγο και θα τον περίμενα. Με λυπεί πολύ ότι δεν το έκανε εκείνος για εμένα, γιατί οι DREAM THEATER πάντα ήταν η χημεία ανάμεσα σε αυτόν κι εμένα.
Αν το πάρεις από την αντίθετη πλευρά, εσύ μπορείς να γράφεις καλή μουσική χωρίς τον John Petrucci στο πλευρό σου;
Φυσικά ναι, γιατί είναι εντελώς διαφορετική από αυτή των DREAM THEATER. Αν ήταν να γράψω τέτοιου είδους μουσική με άλλο άτομο, θα προτιμούσα να τη γράψω μόνο με τον John Petrucci. Ακόμα και με τον Russell Allen και τον Neal Morse, γράφουμε μουσική που δεν μοιάζει με τους DREAM THEATER και είναι μία διαφορετικού είδους χημεία.
Σάκης Φράγκος
