Σε μία μουσική κοινότητα που αυτοπροσδιορίζεται μονίμως ως underground, αλλά δεν παύει να διατρανώνει την έλξη που ασκούν πάνω της οι σκοτεινές αποχρώσεις του μεταλλικού μινιμαλισμού, οι MOCK THE MANKIND φρόντισαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους μέσα από το προ τετραετίας ντεμπούτο τους, “Ruination”. Έκτοτε, η αυξανόμενη συναυλιακή τους δραστηριότητα, σε συνδυασμό με τη συμμετοχή στο πλευρό ονομάτων σαν τους UFOMAMMUT και ACID KING, τους επέτρεψε, όχι μόνο να γράψουν στο κοντέρ τους τα απαραίτητα χιλιόμετρα εμπειρίας, αλλά και να προετοιμάσουν απρόσκοπτοι το έδαφος, για τον ερχομό του επόμενου δισκογραφικού τους βήματος.
Σκαλίζοντας από εύλογη περιέργεια τα διαδικτυακά (και μη) λεξικά, ανακάλυψα πως το sørge χρησιμοποιείται στις βορειοευρωπαϊκές γλώσσες ως ρήμα για να εκφράσει δυο διαφορετικά συναισθήματα: από τη μία μεριά θλίψη και θρήνο και από την άλλη, φροντίδα και ανησυχία, υπό τη μορφή της ενσυναίσθησης. Ο εν λόγω δυϊσμός, αντικατοπτρίζεται πλήρως στο μουσικό περιεχόμενο του “Sorge”, το οποίο, με οδηγό τον αμιγώς instrumental χαρακτήρα του, μοιάζει σαν να ακροβατεί μονίμως σε ένα τεντωμένο σκοινί, που χωρίζει τις μελωδικές post φόρμες από τις βαρύγδουπες doom metal επιρροές του αθηναϊκού σχήματος. Μέσα από αυτή την εύθραυστη ισορροπία, πυροδοτείται εν τέλει μία πνευματική περιπλάνηση ακόμα μεγαλύτερων ατμοσφαιρικών διαστάσεων σε σχέση με τις νόρμες του “Ruination”.
Το στίγμα φροντίζει να δώσει άλλωστε από νωρίς το “Morning blight”, πλέοντας αρχικά σε μελωδικά νερά, τα οποία από τη μέση του κομματιού και έπειτα, μετατρέπονται σε θαλασσοταραχή υψηλής κιθαριστικής έντασης. Σε ανάλογο τέμπο συνεχίζουν επίσης τα επόμενα δύο κομμάτια, με τα riffs και τις μπασογραμμές να αναδεικνύουν την οργανική συνοχή του συγκροτήματος και να υφαίνουν συγχρόνως με μαεστρία έναν, σχεδόν αδιαπέραστο, μινιμαλιστικό υμένα. Συν τοις άλλοις, πατώντας πάνω στην έλλειψη στίχων, οι MOCK THE MANKIND δε διστάζουν, μέσα από την πανέξυπνη όσο και εστιασμένη χρήση ηχητικών samples, να περάσουν υπογείως το δικό τους φιλοσοφικό/καταγγελτικό μήνυμα, με το μεν “Three steps to oblivion” προς το κλείσιμό του να βάζει στο επίκεντρο τη φωνή του Agent Smith, από το πρώτο (και υπερλατρεμένο) “Matrix” και την έκφραση αποστροφής του προς την ανθρωπότητα και το “Sweven” (όραμα, όνειρο ελληνιστί) να καρφιτσώνει πάνω στην κορύφωσή του τις καταληκτικές φράσεις από τον λόγο του Charlie Chaplin στο “The great dictator”. Το πραγματικό ζενίθ του δίσκου ωστόσο, επέρχεται προτού πέσει οριστικά η αυλαία. Το “Svartur”, μπορεί στο πρώτο του μισό να νοσταλγεί τις παλιές καλές μέρες των ISIS, από εκεί και πέρα όμως, υποκύπτει βασανιστικά σε ένα doom κρεσέντο, που ολοένα και γιγαντώνεται, μέσα από την στοιχειωτική, μονολιθική σκιά του. Το δε “Moros”, ασφαλτοστρώνει το δρόμο προς την ύστατη ερεβώδη καταβύθιση, αντάξια της μυθολογικής θεότητας από την οποία έχει εμπνευστεί τον τίτλο του, με τις στοχευμένες βιολιστικές παρεμβάσεις να ενισχύουν την ανατριχίλα και το δέος.
Απότοκο σκληρής δουλειάς και μινιμαλιστικής φινέτσας λοιπόν, το “Sorge” αποτελεί αναμφίβολα εκείνο το βήμα προόδου που εδραιώνει τους MOCK THE MANKIND ως μία από τις πιο εξελίξιμες μπάντες της εγχώριας doom κάστας. Στο μουσικό καμβά του σχήματος, υπάρχουν ομολογουμένως αρκετά ακόμα ηχοχρώματα και πινελιές διαφορετικής υφής, που θα μπορούσαν με περίσσεια άνεση να χωρέσουν, τουλάχιστον όμως η σφραγίδα ποιότητας των “Svartur” και “Moros” λειτουργεί ως πυξίδα για το μονοπάτι που πρέπει να ακολουθήσουν, προκειμένου να πραγματοποιήσουν το κατακόρυφο step-up στο εγγύτερο μέλλον.
7.5/10
Πάνος Δρόλιας
