a
Από το “Under The Pipal Tree” έως σήμερα έχουν διανυθεί χιλιόμετρα μουσικών μέτρων από τους Ιάπωνες πρωτοπόρους (και πρωτεργάτες) της post-rock κοινότητας. Η πορεία τους δεν μετράται πλέον ούτε με τους δέκα δίσκους, ούτε με τις εκατοντάδες εμφανίσεις τους, αλλά με το συνολικό καλλιτεχνικό αντίκτυπο που έχουν αφήσει τα είκοσι χρόνια που δραστηριοποιούνται στον χώρο. Και ναι, μπορεί ο τελευταίος συγκλονιστικός δίσκος, το “Hymn to the Immortal Wind”, να κυκλοφόρησε πριν από μια δεκαετία, ωστόσο η μπάντα παραμένει διαχρονικά πιστή στις αισθητικές της αξίες, γεγονός που αποτελεί ταυτόχρονα ευλογία και κατάρα για την μουσική που δημιουργούν όλα αυτά τα χρόνια.
Το “Nowhere Now Here” θα έλεγα ότι βρίσκεται στην φωτεινή πλευρά των πραγμάτων, εκεί όπου ανήκουν τα “You are There”, “Walking Cloud and Deep Red Sky, Flag Fluttered and the Sun Shined” και άλλα της πρώιμης εποχής του συγκροτήματος. Αναμφίβολα δεν θα μπορούσε να υπάρχει μια ευθεία σύγκριση με τους παραπάνω δίσκους, μιας και μαζί με του “Hymn…” τοποθετούνται στο δισκογραφικό πάνθεο της μπάντας, παρόλα αυτά δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι η φετινή κυκλοφορία βρίσκεται πολλά επίπεδα πιο πάνω από την προηγούμενη, “Requiem for Hell”, γεγονός που από μόνο του συντελεί στο να δούμε με άλλο μάτι το “Nowhere Now Here”. Πρόκειται για μια επιτυχία που την προσδίδω εν πολλοίς στην πολύ δυνατή έναρξη του δίσκου με το “After you Comes the Flood”. Όλοι ξέρουμε τα δυναμικά μεγέθη που μπορεί να φτάσει αυτή η μπάντα κατά την κορύφωση, και με τον γνώμονα αυτόν, το εν λόγω κομμάτι μαζί με το ομότιτλο που ακολουθεί μετά το ασθματικό “Breathe”, αποτελούν ίσως από τα πιο δυνατά ξεκινήματα των τελευταίων πολλών ετών.
Στη συνέχεια συναντάμε την “κατάρα” του συγκροτήματος. Είναι αυτή η πάλλουσα επανάληψη που καταδικάζει τους MONO να ακροβατούν μεταξύ αποθέωσης και μονοτονίας. Πρόκειται για δύο καταστάσεις που συνυπάρχουν και έρχονται στο προσκήνιο ανάλογα με την εκάστοτε διάθεση του ακροατή. Κι όχι, η “διάθεση” του (εκάστοτε) ακροατή δεν κρίνει την ποιότητα των κομματιών, η οποία αναμφίβολα σε αυτόν τον δίσκο υπάρχει σε μεγάλες ποσότητες. Απλά για να γυρίσουμε στην προηγούμενη φράση περί “κατάρας”, το συγκρότημα φαντάζει χαρούμενο μέσα στα δεσμά του. Οι MONO υπηρετούν με περισσή ευλάβεια την post rock σκηνή σε σημείο θρησκοληψίας. Ευτυχώς όμως το “Nowhere Now Here” δεν αποτελεί κάποιο ψευδεπίγραφο κείμενο, αλλά μια γνήσια έκφραση συναισθημάτων υπό τον καλειδοσκοπικό φακό του Takaakira Goto και της παρέας του. Σε αυτό συμβάλει τα μέγιστα, σαν από μηχανής θεός, ο νεοεισελθής drummer (εκ Νέας Υόρκης ορμώμενος) Dahm Majuri Cipolla. Το στακάτο και πιο groove παίξιμό του έχει δώσει έναν διαφορετικό αέρα στις συνθέσεις. Έτσι λοιπόν, οι γνωστές μινιμαλιστικές μουσικές φόρμες εμπλουτίζονται από up tempo ξεσπάσματα κεντρίζοντας έτσι περισσότερο την περιέργεια ακόμα και των παλαιών ακροατών.
Στο διά ταύτα, ένας άνεμος αλλαγής φαίνεται πως πνέει στο “Nowhere Now Here”, και παρά τον σκοτεινό τίτλο (και εξώφυλλο) η γνώριμη γλυκόπικρη επίγευση που αφήνει η μουσική των MONO διαρκεί σαν διεγερτικό για αρκετές στιγμές μετά το πέρας της ακρόασης.
7.5/10
Νίκος Ζέρης
