Οι MONO και οι THE OCEAN δεν είναι σχήματα άγνωστα στο μουσικόφιλο κοινό της Ελλάδας. Και τα δύο σχήματα μας έχουν επισκεφτεί ουκ ολίγες φορές την τελευταία δεκαετία, συνήθως ξεχωριστά, με άλλα σχήματα να τα πλαισιώνουν. Αυτή τη φορά όμως το πακέτο της περιοδείας τους ήθελε μαζί (αν και στην υπόλοιπη περιοδεία συμμετέχουν και οι SOLSTAFIR, οι οποίοι έδωσαν τις παρθενικές τους συναυλίες επί ελληνικού εδάφους το Φεβρουάριο που μας πέρασε) και ο κόσμος εισάκουσε το κάλεσμα δημιουργώντας μεγάλη ουρά πριν ανοίξουν οι πόρτες και τελικά σχεδόν γεμίζοντας το Fuzz. Φυσικά λόγω του σχετικά διαφορετικού μουσικού φάσματος των συγκροτημάτων, το κοινό ήταν αρκετά ετερόκλητο, με κοινό γνώμονα την αγάπη για τη “βαβουριάκη” μουσική. Αυτός όμως είναι κι ένας από τους σκοπούς της μουσικής, να φέρνει “διαφορετικό” κόσμο κοντά.
Να γεμίσουν την βραδιά με μουσική ανέλαβαν πρώτοι οι AFFORMANCE, μέσα σε ένα παγωμένο Fuzz, του οποίου οι πόρτες είχαν μόλις ανοίξει. Το κουιντέτο των μουσικών, χωρίς δευτερολογίες κούμπωσε τα βύσματα στους ενισχυτές και ξεκίνησε με έναν κάπως jazz ρυθμό εν μέσω μιας (δικαιολογημένης από την προσέλευση) οχλαγωγίας. Βέβαια από την στιγμή που ανέβαινε ο ρυθμός κι η ένταση του πρώτου κομματιού, όλα τα υπόλοιπα μπήκαν σε δεύτερη μοίρα. Το βαθμιαίο χτίσιμο των συνθέσεων σε συνδυασμό με τα έντονα ξεσπάσματα μπορεί να καμιά φορά να ακολουθούν την πεπατημένη, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το αποτέλεσμα δεν έχει άμεση επίδραση πάνω μας. Έχοντας να τους δω εδώ κι αρκετά χρόνια πάνω στη σκηνή, θα έλεγα πως η εμφάνισή τους αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον μου και σε συνδυασμό με την πρόσφατη κυκλοφορία τους “Through Walls”, θαρρώ πως πήρα αρκετή δουλειά για το σπίτι.
Με το εισαγωγικό ορχηστρικό “Siderian” να παίζει από προηχογράφηση ξεκίνησε η εμφάνιση των THE OCEAN στη σκηνή του Fuzz. Όπως και στο δίσκο (“Precambrian”), έτσι και στη συναυλία ακολούθησε το “Rhyacian: Untimely meditations”. Οι THE OCEAN μας έχουν συνηθίσει σε χαμηλό φωτισμό επί σκηνής που να κατευθύνεται προς το κοινό, “κρύβοντας” έτσι τα μέλη του συγκροτήματος, ώστε να δημιουργείται η κατάλληλη ατμόσφαιρα για έμφαση στη σκοτεινή τους μουσική, και η εμφάνισή τους εκείνο το βράδυ δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Πέρα από το τυπικό σεξτέτο (αν και όχι πάντα σταθερό όπως έχουμε δει στο παρελθόν) φωνητικά, διπλές κιθάρες, μπάσο, τύμπανα, πλήκτρα, στη σκηνή βρισκόταν και η ελληνικής καταγωγής Dalaï Theofilopoulou τσελίστρια (DIRTY GRANNY TALES), προσδίδοντας έξτρα όγκο/βάρος στην απόδοση των συνθέσεων. Αρκετά δυναμικοί, με πολύ καλό ήχο, έπαιξαν ελάχιστα τραγούδια κυρίως από τις πιο πρόσφατες δουλειές τους (από “Precambrian” κι έπειτα), με τον Loïc Rossetti (φωνητικά) σε κάποια στιγμή να βουτάει από τη σκηνή στο κοινό για ολιγόχρονο crowd-surfing.
Ο κόσμος ανταποκρίθηκε στο μουσικό κάλεσμα των THE OCEAN και είτε τραγουδούσε, είτε παλλόταν στους ρυθμούς του εκάστοτε κομματιού. Τη συναυλία έκλεισαν εν είδει encore (διότι έφυγαν από τη σκηνή και επέστρεψαν σχεδόν αμέσως χωρίς την τυπική επευφημία του ονόματος της μπάντας) με το “The quiet observer” από το πρόσφατο split με τους MONO, “Transcendental”. Βέβαια, μπορεί τα τραγούδια να ήταν λίγα σε αριθμό, αλλά ο συνολικός χρόνος επί σκηνής ήταν πάνω από 50 λεπτά, εφόσον κάθε κομμάτι διαρκεί τουλάχιστον 9 λεπτά. Χωρίς να είμαι 100% σίγουρος, το setlist περιλάμβανε τα “Siderian”, “Rhyacian: Untimely meditations”, “Stenian: Mount Sorrow”,“Hadopelagic II: Let them believe”, “Demersal: Cognitive dissonance”, “Benthic: The Origin Οf Our Wishes” και “The quiet observer”.
Περίεργο μου φάνηκε που παρόλο που βρίσκονταν σε περιοδεία, δεν είχαν κάποιο backdrop, ειδικά εφόσον δεν υπήρχε κάποια εκτενής video προβολή, όπως σε παλιότερες συναυλίες τους.
Μετά την παρένθεση των THE OCEAN, με την ψυχωτική εμφάνιση του Loïc Rossetti επί σκηνής, ήρθε η ώρα να πιάσουμε το νήμα από εκεί που το είχαν αφήσει οι AFFORMANCE. Επιστροφή λοιπόν στους γνώριμους, ζεστούς και φιλόξενους post-rock ήχους, στους οποίους ένα μεγάλο μέρος του κοινό ανυπομονούσε να μετέχει.
Οι MONO είναι ένα από τα γνωστά κι αγαπητά συγκροτήματα στο ελληνικό κοινό. Συνοδοιπόροι (από διαφορετικές μεριές του πλανήτη) με τους EXPLOSIONS IN THE SKY, μας έχουν χαρίσει ουκ ολίγες φορές ταξίδια σε μελαγχολικά τοπία, τα οποία δομούνται μεθοδικά, με την υπομονή και την αφοσίωση εκείνου που δεν σταματά παρόλα τα εμπόδια. Κάπως έτσι λοιπόν, από την στιγμή που ανέβηκε το τετραμελές σχήμα από την χώρα της άπω ανατολής, στην σκηνή του Fuzz Club, έμελλε να βιώσουμε δυνατές στιγμές που έβαλλαν συνεχώς στο κέντρο του θυμικού μέρους της ψυχής μας.
Η έναρξη της εμφάνισής τους έγινε με το “Recoil, Ignite”, από το πρόσφατο “Rays of Darkness” (2014), ενώ στη συνέχεια τη σκυτάλη πήρε το “Death in Reverse” από το ακόμα πιο πρόσφατο split με τους THE OCEAN, “Transcendental”. Τα δύο τραγούδια έδρασαν καταλυτικά ώστε να δημιουργηθεί μια ατμόσφαιρα-προθάλαμος για την συνέχεια, μιας και ξέρουμε ότι δεν πρόκειται από τις πιο δυνατές στιγμές της μπάντας. Το “Kanata” ήταν το πρώτο κομμάτι που μας έριξε στα βαθιά. Παρότι προέρχεται κι αυτό από μια πρόσφατη κυκλοφορία (που δεν συγκρίνεται με την προ-“Hymn to the Immortal Wind” εποχή), ωστόσο η μαγευτική εισαγωγή του με την Tamaki Kunishi στο πιάνο, έδρασε καταλυτικά ώστε να δημιουργηθεί μια άκρως συναισθηματική ατμόσφαιρα. Ήταν άλλωστε η στιγμή όπου ο Takaakira Goto άρχισε να εξωτερικεύει το ψυχισμό του, παίρνοντας ταυτόχρονα πέρα από την ιδιότητα του δημιουργού κι αυτή του ακροατή, που θέλοντας και μη λυγίζει από το βάρος των ολοκληρωτικών συναισθημάτων αφήνοντας το σώμα του να δρα υπό την επίδραση αυτών. Βέβαια, κοιτώντας λίγο πιο αποστασιοποιημένα την σκηνική του παρουσία, δεν ξέρω αν αυτό που παρακολουθούσαμε ήταν μια υπαρκτή βιωματικότητα ή απλά μια περιπετειώδης εκκεντρικότητα. Όπως και να έχει, όλα αυτά ξεχάστηκαν όταν τα “Pure as Snow (Trails of the Winter Storm)” και “Ashes in the Snow” άρχισαν να πλανώνται στον αέρα. Ήταν άλλωστε η στιγμή όπου το συγκρότημα έφθασε ένα βήμα πριν την κορύφωση του βαθμιαίου κρέσεντο, η οποία πραγματοποιήθηκε (ανέλπιστα) με το νέο κομμάτι (μας ανακοίνωσαν ότι ο επόμενος δίσκος πρόκειται να κυκλοφορήσει το επόμενο έτος) “Requiem from Hell” σηματοδοτώντας το τέλος της βραδιάς.
Το κλείσιμο της εμφάνισής τους μας βρήκε κυριολεκτικά μετέωρους, μιας και το “Requiem from Hell” έδωσε μια εντελώς νέα τροπή στα συναισθήματα μας. Από τον άκρατο ρομαντισμό, που πηγάζει αισθητικά και ηχητικά απευθείας από το παλαιωμένο sub-culture της Ιαπωνίας των 80s, περάσαμε σε ένα πιο δραστήριο και θορυβώδες περιβάλλον. Ακόμα και τα καθίσματα των Goto και Suematsu φαίνονταν να τους δεσμεύουν, αφού το όλο στατικό “στήσιμο” επί σκηνής είχε κάνει περίπατο προ πολλού.
Θα περιμένουμε λοιπόν τον νέο δίσκο, και φυσικά της νέας εμφάνισής τους επί ελληνικού εδάφους, όπως οι ίδιοι μας υποσχέθηκαν.
Κείμενο: Νίκος Ζέρης (AFFORMANCE/MONO), Κωνσταντίνος Βασιλάκος (THE OCEAN)
Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Βασιλάκος (THE OCEAN/MONO)
