a
Δεν είναι δα και το πιο εύκολο πράγμα πλέον να χτίσεις και να διατηρήσεις σχεδόν άθικτη μια ταυτότητα, ειδικά όταν η μουσική συγκυρία κυριαρχείται ξεδιάντροπα από σατανίζουσες disco-pop φιοριτούρες και το επαναλαμβανόμενο φλερτ με το vintage κρατάει με σχετική ευκολία στον αφρό κάθε παρακμιακή μετριότητα. Δεν μπορώ παρά να βγάλω όμως το καπέλο στους MONOLORD. Τόσο γιατί το σουηδικό τρίο έχει επιδείξει μέχρι στιγμής μια σπάνια δισκογραφική συνέπεια όσο κυρίως επειδή από το βαρύγδουπο “Vænir” και μετά, δείχνει ότι έχει βρει τον τρόπο να εξελίσσει αργά, πλην όμως σταθερά, την μουσική του πρόταση, προσπαθώντας κάθε φορά να βρει μπουκάλες οξυγόνου έξω από τα χαλύβδινα στερεότυπα του doom.
Με την πέμπτη κατά σειρά δισκογραφική τους προσπάθεια, “Your time to shine”, ρίχνουν περισσότερο νερό στο κρασί της doom μονολιθικότητας δίνοντας συνέχεια στο μελωδικό μομέντουμ που ορθώθηκε μέσα από το ελκυστικότατο “No comfort” και επισφραγίζοντας συγχρόνως, με ακόμα πιο γλαφυρό τρόπο, την είσοδο τους σε μια φάση κλιμακούμενης ωριμότητας. Αλίμονο όμως αν μπορεί ποτέ να νοηθεί άλμπουμ των MONOLORD που να κάνει εκπτώσεις από πλευράς βαρύτητας. Πόσω μάλλον όταν αυτή συνδυάζεται με την ικανότητα τους να γράφουν και να σερβίρουν στο πιάτο αλησμόνητα riffs, η οποία σαφώς και παραμένει αξιέπαινη. Αυτό τουλάχιστον επιβεβαιώνει το εναρκτήριο “The weary” που βουτάει χωρίς σωσίβιο στην SABBATH-ική μέθη και πολύ περισσότερο ο φοβερός και τρομερός δυναμισμός του “I’ll be damned” που τσακίζει βουνοκορφές, τρυπάει μετάλλα και σπέρνει θειάφι προλειαίνοντας το έδαφος για έναν ιδρωτικό πάταγο στο συναυλιακό setlist της μπάντας.
Ωστόσο, το μεγαλύτερο ενδιαφέρον συγκεντρώνουν τα τρία υπόλοιπα κομμάτια, τα οποία, όλως τυχαίως, εκτός από την μεγάλη τους διάρκεια είναι και εκείνα που ξετυλίγουν τον μίτο της διαφορετικότητας. Το “To each their own” μπορεί αρχικά να συστήνεται σε υψηλούς τόνους, από την μέση και μετά όμως αποκτά έναν πιο λυρικό σφυγμό και μια κορύφωση που στα δικά μου αυτιά κλείνει ύποπτα το μάτι στους PALLBEARER. Ακολούθως το ομότιτλο κομμάτι του άλμπουμ ξεδιπλώνεται με αργούς ρυθμούς με πρώτο ξεναγό τις μπασογραμμές του Mika Häkki, τα πνιγμένα στο feedback φωνητικά και κιθαριστικά leads του Thomas Jäger να παίρνουν την σκυτάλη της κατάδυσης σε ένα μελαγχολικό μουσικό τοπίο και τα τύμπανα του Esben Willems να ρίχνουν την αυλαία χαρίζοντας μια γλυκιά, τριπαριστή διάσταση στο τελικό αποτέλεσμα. Από την άλλη πλευρά, το αγέρωχο “The siren of Yersinia” μπορεί να σου κολλάει στο μυαλό λόγω του υπέροχου κιθαριστικού solo του, πρακτικά όμως κλέβει τις εντυπώσεις επειδή αφήνει ισότιμο χώρο οργανικής δράσης και έμπνευσης σε όλα τα μέλη της μπάντας. Μοντέρνο doom είπατε; Αυτό ακριβώς.
Δυσκολεύομαι πραγματικά να βρω κάποια μέτρια σύνθεση στο “Your time to shine”. Είναι ενδεχομένως η πρώτη φορά που οι MONOLΟRD καταφέρνουν και ανακαλύπτουν μια ισορροπία ήχων και διαθέσεων, μέσω της οποίας αντηχούν πολύ πιο μοντέρνοι σε σχέση με τις άλλες μπάντες της συνομοταξίας τους, δίχως στην πραγματικότητα να καινοτομούν. Νιώθω όμως συγχρόνως ότι στο βάθος της κάθε ακρόασης υπάρχει ριζωμένο ένα «ναι μεν, αλλά» που δημιουργεί μια γλυκόπικρη αίσθηση ανάλογη με την μυστηριώδη/μεταϊμπρεσιονιστική εικόνα που κοσμεί το εξώφυλλο του, κυρίως επειδή παρά την πρόοδο και την τρομερή συλλογική προσπάθεια του συγκροτήματος, τα πάντα αγγίζουν (ακόμα) ένα συγκεκριμένο ποιοτικό ταβάνι. Παραδόξως ή μη, η στιγμή της πραγματικής λάμψης μοιάζει να είναι τόσο κοντά αλλά συγχρόνως και τόσο μακριά.
7,5 / 10
Πάνος Δρόλιας
