Την μπάντα αυτήν από την Πάτρα την γνωρίζω από τον πρώτο της album που είχε κυκλοφορήσει το 2011 από την Ιnner Ear. Οι περιγραφές για ένα σχήμα που αναβίωνε τον grunge ήχο δεν μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητες και πράγματι το “Cliche” ήταν ένα εξαιρετικό ντεμπούτο που σύστηνε την μπάντα με τον καλύτερο τρόπο.
Κάπου στην πορεία δεν αντιλήφτηκα το “Swallow” που βγήκε το ’14 και να που στα τέλη του 2018 κυκλοφορεί ο τρίτος κατά σειρά δίσκος τους και αυτήν την φορά αποκλειστικά με δική τους χρηματοδότηση.
Το τρίο και πάλι φροντίζει να μας ξυπνάει αναμνήσεις και να μας μεταφέρει μέσω της μουσικής του στις αρχές των 90’s. Τότε που οι ΝΙRVANA ετοιμάζονταν να αλλάξουν όλο το σκηνικό της rock μουσικήs και οι MUDHONEY έβγαζαν τον καλύτερο δίσκο της πορείας τους (“Every good boy deserves fudge”) λίγο πριν υπογράψουν συμβόλαιο σε πολυεθνική. Η μουσική των ΜΟΝΟVINE έχει επιρροές – κυρίως- από τις δύο αυτές μπάντες και δεν το κρύβουν, ίσα-ίσα που νομίζω ότι εκφράζονται απόλυτα μέσω αυτών και διαμέσων των τραγουδιών τους μας καλούν να ξαναζήσουμε την εποχή εκείνη.
Η απάντηση στο ερώτημα αν τα τραγούδια είναι καλά είναι σίγουρα θετική. Το σχήμα διαθέτει από την μια την ικανότητα να βαδίζει σε αυτό το μονοπάτι που το ακούς και αναφωνείς “grunge” με όλη σου την δύναμη και επίσης το πιο σημαντικό είναι ότι γράφει (για άλλη μια φορά) κομμάτια που διαθέτουν δύναμη, τσαμπουκά και ενέργεια που αν δεν ήξερες ότι είναι από αυτούς θα έψαχνες στο shazam να βρεις ποια μπάντα από το Seattle ακούς.
Tα “Mellow”,”Burn it”, “Void”, “Your figure smells”, “Μe” μυρίζουν NIRVANA από χιλιόμετρα, το “Throw me a bone” φέρνει λίγο από QOTSA, αντιστοίχως τα “Μessed up” και “Why don’t you shoot me in the head” από ΜUDHONEY.
Δεν είναι ο δίσκος που θα αλλάξει το ελληνική σκηνή, όμως είναι ένας από αυτούς που προσθέτουν πόντους στην δυναμική της (που έχει πάρει φόρα τα τελευταία χρόνια και μας παραδίδει συνεχόμενα αριστουργήματα )των τελευταίων χρόνων και όσοι είστε φιλικά προσκείμενοι στον ήχο των NIRVANA καλό είναι να μην τους αγνοήσετε. Θα περάσετε 39 εξαιρετικά λεπτά, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
7,5 / 10
Γιάννης Παπαευθυμίου
