Αυτή η συναυλία ήταν αρκετά ιδιαίτερη. Δεν είναι δα και μεγάλο μυστικό ότι οι MOONSPELL είναι η αγαπημένη μου gothic metal μπάντα. Είχα όμως μεγάλη περιέργεια να δω το vibe που θα επικρατούσε στις συνθήκες ενός κατά πολύ μικρότερου χώρου από αυτούς που μας είχαν συνηθίσει κατά το παρελθόν (και ο οποίος έφτασε στα όρια της ασφυξίας με τα σχεδόν 600 άτομα εντός του), αλλά και ποιες θα ήταν οι αντιδράσεις στο καινούργιο υλικό, προερχόμενο από έναν αριστουργηματικό δίσκο όπως το “Extinct”. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Πιστοί στο ωρολόγιο πρόγραμμα, το οποίο τηρήθηκε στο ακέραιο σε όλη τη βραδιά, πρώτοι βγήκαν οι Σουηδοί ELEINE. Οι οποίοι, όπως είπε κι ένας φίλος, ήταν ELEIN-οί. Το beauty-and-the-beast metal τους είναι τόσο ξεπερασμένο και γραφικό όσο οι αποκαλύψεις του Δημοσθένη Λιακόπουλου. Το image τους ήταν ένας αχταρμάς από LACUNA COIL με ολίγη Shertab. Ήταν ξεκάθαρο ότι από τη στιγμή που περισσότερο τους ένοιαζε το πόσο όμορφη θα φανεί αυτό το κάτι-σαν-τραγουδίστρια ή οι selfies μετά την εμφάνισή τους, τα μουσικά κενά τους είναι πιο δυσαναπλήρωτα και από τη φετινή άμυνα του Ολυμπιακού. Ευτυχώς το μαρτύριό μας τελείωσε μετά από μισή ώρα.
Από την άλλη είχαμε τους Ιταλούς THE FORESHADOWING. Χωρίς να έχω ακούσει ούτε μισή νότα από αυτούς, για εμένα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Δεν ήξερα καν ότι είναι Ιταλοί και αν δε μου το έλεγαν, θα έπαιρνα όρκο ότι είναι Φιλανδοί. Τόσο καλό ήταν το doom/gothic metal τους, που έχει λίγο από SENTENCED, λίγο από AMORPHIS, λίγο από SATURNUS, λίγο από TIAMAT. Ωραίοι, στιβαροί, με καλό ήχο και σοβαρότητα. Όπως πρέπει δηλαδή. Μόλις κέρδισαν έναν φίλο και πάω να τσεκάρω τη μέχρι τώρα δισκογραφία τους. Δεσμεύομαι να τους παρακολουθήσω στενότερα στο άμεσο μέλλον.
Έχει πάει 22:20 και ήρθε η ώρα που όλοι περιμέναμε. Τα φώτα σβήνουν, το σύνθημα δίνει το “Wolf moon” των TYPE O NEGATIVE και οι MOONSPELL γεμίζουν τη σκηνή με μια ημι-ηχογραφημένη version του “La Baphomette” μέσα σε γενικό χαμό. Τα “Breathe (until we are no more)” και το ομώνυμο από το “Extinct” σφυρίζουν την έναρξη για το πάρτυ που θα λάμβανε χώρα για τα επόμενα 90 λεπτά. Πρώτη βουτιά στο παρελθόν με το ομώνυμο από το “Night eternal” για σκληρό headbanging, το χιτάκι “Opium” για τα προσχήματα και το “Awake!” γι’ αυτούς που ξέρουν από παλιούς, καλούς MOONSPELL. Και όλα αυτά μέσα από έναν πολύ συμπαγή ήχο και με τον Pedro να μην εγκαταλείπει στιγμή τα πλήκτρα του, κάτι που παρέπεμπε στο στήσιμο μιας traditional gothic rock μπάντας.
Επαναφορά το παρόν τους με τα “The last of us” και “Medusalem” (που και που τα requests πιάνουν τόπο) και η φωνή του γράφοντος αρχίσει να χάνεται από το γκάρισμα. Η φράση “Raw models” δονεί όλο το Κύτταρο κατά τη διάρκεια του “Ruin & misery”, ενώ πλέον έχει γίνει κάτι σαν stable το ντουέτο της Μάχης με τον Fernando στη μοναδική καλή στιγμή του “Memorial”, ήτοι το “Luna”. Το “Malignia” θα έκανε χαρούμενο τον φίλο μου τον Δρογγίτη και εμένα με έστειλε στο μπαρ για refill στο μπυροπότηρο, γιατί αμέσως μετά ακολούθησε η τετράδα από το “Wolfheart” που σκόρπισε ενθουσιασμό στους πάντες. “Vampiria” (με τον Ribeiro να φορά μια μυστικιστική κάπα), “An erotic alchemy” (της πόρνης), το κλασικό bonus “Ataegina”, εορτασμός των γενεθλίων του διοργανωτή Χάρη Κατινάκη και πρώτος αποχαιρετισμός με το “Alma mater” σε πυκνό χειροκρότημα.
Η αναμονή για το “Encore” δεν κράτησε πολύ. “Everything invaded”, “The future is dark” και “Full moon madness” αποτέλεσαν τον επίλογο της καλύτερης συναυλίας των MOONSPELL επί ελληνικού εδάφους. Τολμώ να πω ότι οι μικρότεροι χώροι τους ταιριάζουν περισσότερο, κρίνοντας από την αμεσότητα που υπήρχε μεταξύ των Πορτογάλων και του κοινού, καθώς και από την αλληλεπίδραση μεταξύ ημών και υμών. Βλέποντας δε τα χαμόγελα που υπήρχαν σε όλο τον κόσμο που ήρθε το βράδυ της Κυριακής, μάλλον δεν θα αργήσει πολύ η στιγμή που θα ξαναδούμε τους MOONSPELL στα μέρη μας.
Γιώργος Κόης
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
