a
“The signs I hear, the end is near”
To “Hermitage” δεν είναι ένας «εύκολος» δίσκος. Δεν είναι ένας δίσκος που θα περίμενε κανείς από τους MOONSPELL, αλλά πόσες φορές στην καριέρα τους, δεν έχουν πειραματιστεί με τρόπο που ξαφνιάζουν; Μπορεί κάποιες φορές οι πειραματισμοί τους να μην πετυχαίνουν, αλλά τουλάχιστον τολμούν. Και είναι από τα λίγα σχήματα που τολμούν πράγματα την ώρα που τα περισσότερα σχήματα της γενιάς τους (και όχι μόνο), θα επαναπαύονταν στο να παίξουν αυτό που θέλουν οι οπαδοί τους. Ο Fernando Ribeiro, συνομίλησε με τον Σάκη Φράγκο, ένα μεσημέρι πριν τα παιδιά τους ξεκινήσουν τηλεκπαίδευση και είπαν πολλά κι ενδιαφέροντα. Ακόμα και για το τέλος των MOONSPELL…
Μετά το τέλος της συνέντευξης, μπορείτε να δείτε και το video interview!
Νομίζω ότι το “Hermitage” είναι ένας δίσκος που όσο τον ακούει κανείς, τόσο πιο πολύ θα του αρέσει και θα ανακαλύπτει πράγματα. Αυτό θέλατε να πετύχετε;
Δεν θέλουμε να μπερδεύουμε τον κόσμο, αλλά καταλαβαίνω απόλυτα τι θέλεις να πεις. Χωρίς να θέλω να πω ότι σκέφτομαι πολύ, πρέπει να τονίσω ότι έχουμε κάνει αρκετά άλμπουμ με διαφορετικό ήχο από αυτόν που προσπαθούμε να αναπτύξουμε από τις πρώτες μας κιόλας ημέρες. Έχει να κάνει και με τον τίτλο, “Hermitage”, είναι κάτι που δεν είναι άμεσο, αλλά χρειάζεται να αφιερώσεις χρόνο, ίσως και λίγη αγάπη. Δεν είναι ο δίσκος που θα τον βάλεις στο τηλέφωνο να τον ακούς όσο κάνεις γυμναστική ή στο αυτοκίνητο όταν οδηγείς. Είναι περίεργος δίσκος και αυτό είναι που φοβίζει, ότι δηλαδή μπορεί ο κόσμος να μην του δώσει δεύτερη ευκαιρία, αφού πρέπει να σταματήσει ό,τι κάνει για να τον ακούσει. Δεν είναι μία τυπική metal κυκλοφορία, που το volume είναι το 11, οι κιθάρες και τα ντραμς πολύ δυνατά κ.ο.κ. Το “Hermitage” είναι ένα ατμοσφαιρικό άλμπουμ με πολλά πράγματα που μπορεί να ανακαλύψει κάποιος. Και δεχόμαστε πολλά μηνύματα από οπαδούς που λένε το ίδιο ακριβώς με σένα. Οι MOONSPELL πάντα ήταν ένα αυθόρμητο συγκρότημα. Δεν έχουμε μία φόρμουλα την οποία ακολουθούμε. Έχουμε τον ήχο μας που μας κάνει να ξεχωρίζουμε, αλλά φροντίζουμε να αποφεύγουμε να έχουμε σύνορα στη μουσική μας. Υπάρχουν φορές που σκεφτόμαστε τι θα πουν οι οπαδοί ή ότι μπορούμε να χάσουμε τη δουλειά μας, αλλά είναι πιο ισχυρό από εμάς. Υπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί τρόποι για να γράψει κάποιος μουσική, τους οποίους φυσικά και σέβομαι, απλά οι MOONSPELL χρειάζονται λίγο χρόνο παραπάνω. Όταν μιλάς για “Hermitage” (σ.σ. ερημητήριο δηλαδή), έναν χώρο διαλογισμού και ησυχίας, δεν μπορείς να έχεις εμπορική, αλλά μία πιο ατμοσφαιρική προσέγγιση.
Θα έλεγα ότι είναι η PINK FLOYD στιγμή σας…
Ναι, θα συμφωνούσα. Αυτό έρχεται με το χρόνο. Προφανώς μας αρέσουν πολύ οι PINK FLOYD, αλλά ποτέ δεν είχαμε τα κότσια να κάνουμε κάτι ψυχεδελικό ή progressive. Οι PINK FLOYD ήταν από τα πρώτα μου ακούσματα, αλλά αυτός που είναι πάρα πολύ επηρεασμένος από τον David Gilmour, είναι ο Ricardo (σ.σ. ο κιθαρίστας του σχήματος), ο οποίος πάντα μας έλεγε ότι προτιμά τους κιθαρίστες που δημιουργούν ατμόσφαιρα κι όχι τους shredders.
Εκτός των άλλων, στο “All or nothing” ακούμε και σαφείς επιρροές από FIELDS OF THE NEPHILIM και πιο συγκεκριμένα το τραγούδι “Dawnrazor”…
Η μουσική που μπαίνει σε συγκεκριμένα κουτάκια, ποτέ δεν ήταν το φόρτε των MOONSPELL. Παρότι μπορείς να βρεις κλασικό metal riffing εδώ κι εκεί, δηλαδή MAIDEN ή PRIEST, πάντα ακούγαμε πολλά και διαφορετικά πράγματα. Αγαπώ το metal, αλλά παράλληλα το μισώ. Και το λέω αυτό, διότι υπάρχουν πολλά συγκροτήματα που μπορούν να κάνουν διαφορετικά πράγματα, αλλά δεν τα κάνουν επειδή το βλέπουν αποκλειστικά σαν δουλειά. Κοιτάζουν να κάνουν αυτό που τους ζητούν οι οπαδοί τους. Γι’ αυτόν το λόγο, αγαπημένο μου είδος τον τελευταίο καιρό, είναι το post metal και σχήματα όπως οι CRIPPLED BLACK PHOENIX ή οι ROTTING CHRIST από το “Theogonia” και μετά, όπου μπόρεσαν να ξεφύγουν από το γερμανικό gothic που τους είχε μπερδέψει λίγο και βρήκαν τον πραγματικό τους χαρακτήρα. Από τότε, ανεξάρτητα από τη φιλία μου με τον Σάκη, αγοράζω κάθε δίσκο τους, με κλειστά μάτια. Και δεν του ζητάω τζάμπα, επειδή θέλω να τον βοηθήσω να ζήσει την οικογένειά του. Είναι λογικό να επηρεαζόμαστε από τα συγκροτήματα που ακούμε. Εννιά στις δέκα φορές που ακούω μουσική από τον Pedro (σ.σ. Paixão, πλήκτρα και ρυθμική κιθάρα) όταν βρισκόμαστε μαζί σε περιοδεία ή οπουδήποτε αλλού, είναι FIELDS OF HE NEPHILIM, που φυσικά αρέσουν πολύ και σε μένα. Είναι δύσκολο να αποφύγεις την επιρροή, όταν ακούς κάτι τόσο τακτικά.
Έχοντας κάνει dj set μαζί, πριν από 10 και πλέον χρόνια, μπορώ να επιβεβαιώσω ότι το μουσικό σου γούστο είναι πολύ ευρύ κι αυτό φαίνεται και από το bonus track του δίσκου, που είναι το “Darkness in paradise” των CANDLEMASS.
Έρχεται πολλές φορές κόσμος και μου λέει ότι του προκαλέσαμε έκπληξη, έχοντας ένα λυπημένο πρόσωπο, κάτι που δεν ξέρω αν είναι καλό (γέλια). Συνήθως όταν νιώθω έκπληξη, το βλέπω με θετικό μάτι. Νομίζω πως ο κόσμος θέλει να νιώθει πως έχει δίκιο. Δηλαδή, πολλοί θα πίστευαν ότι θα διασκευάζαμε FIELDS OF THE NEPHILIM ή PINK FLOYD κι εμείς διασκευάσαμε CANDLEMASS. Παρακολουθώ το συγκρότημα αυτό από το ξεκίνημά του και μάλιστα το “Epicus…” το έχω λιώσει και πήρα καινούργιο βινύλιο. Όταν μπήκε στο γκρουπ όμως ο Messiah Marcolin, νομίζω ότι ταίριαξαν πολύ με τον κόσμο των MOONSPELL, δηλαδή οι μοναχοί, οι σταυροί, οι έρημοι, οι διάφορες τοποθεσίες. Νιώθω ότι υπάρχει, λοιπόν, ένας μυστικός σύνδεσμος ανάμεσα στο “Hermitage” και στους CANDLEMASS. Θεωρώ ότι το συγκεκριμένο τραγούδι από το “Ancient dreams”, είναι ένα κρυμμένο διαμάντι και σημαίνει τόσα πολλά για την εποχή που ζούμε. Στο δίσκο μας λέμε ότι έχουμε αποτύχει και δεν έχουμε πάρει τις σωστές αποφάσεις, οπότε δεν υπάρχει καλύτερος τίτλος από το “Darkness in paradise”. Η Ελλάδα είναι μία πανέμορφή χώρα. Την έχω επισκεφθεί πάρα πολλές φορές κι έχω πάει σε πολλά διαφορετικά μέρη. Τώρα όμως δεν μπορείς να πας πουθενά, με την πανδημία. Είναι λοιπόν “Darkness in paradise”. Μάλιστα, ο Leif Edling, το μοναδικό αυθεντικό μέλος των CANDLEMASS, είπε τα καλύτερα λόγια για τη διασκευή μας, φυσικά όμως δεν περίμενε ότι θα ήμασταν οπαδοί τους, παρότι μας γνώριζε πολλά χρόνια. Μάλλον θα πρέπει να εμφανιζόμαστε πιο τακτικά στα social media (γέλια). Από τη στιγμή που έπρεπε να κάνουμε ένα bonus track, έπρεπε να το κάνουμε με στυλ. Μέχρι τώρα κάνουμε διασκευές που ο κόσμος δεν μπορεί να μαντέψει κι αυτό είναι καλό.
Ακόμα γελάω με τις αντιδράσεις στο “Mr. Crowley”…
Ναι και νομίζω ότι το είχαμε κάνει πριν από τους CRADLE OF FILTH (σ.σ. ναι, 3 χρόνια νωρίτερα). Έχω μία λίστα με διασκευές που θα ήθελα να κάναμε. Για παράδειγμα, όμως, οι GHOST, στο άλμπουμ που έβγαλαν με τις διασκευές, έκαναν μία που ήθελα να την κάνω κι εγώ, το “Nocturnal me” των ECHO & THE BUNNYMEN. Είναι ένα πολύ ωραίο τραγούδι και θα μπορούσαμε να κάναμε μία πολύ ωραία διασκευή, αλλά πλέον δεν το κάνω (γέλια).
Στις αρχές της πανδημίας, ακουγόσουν πάρα πολύ απαισιόδοξος, σχεδόν αρνητικός απέναντι στην ιδέα να κυκλοφορήσεις νέο δίσκο. Τι έγινε και άλλαξες γνώμη;
Δεν ήμουν απαισιόδοξος, απλά ειλικρινής. Είμαι αρκετά μεγάλος σε ηλικία για να λέω τις κλασικές μαλ@κίες των μουσικών, ότι «αυτό είναι το καλύτερο άλμπουμ μας» ή ότι «περνάμε υπέροχα». Εμείς απλά είμαστε προνομιούχοι που μπορούμε και κυκλοφορούμε καινούργια μουσική και τυχεροί που μπορέσαμε να ηχογραφήσουμε το δίσκο στην Αγγλία, μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες. Πολλές φορές, προσπαθούμε να φανούμε μεγαλύτεροι απ’ ότι είμαστε. Εγώ, προτιμώ να είμαι ταπεινός. Πολλοί μουσικοί έχουν τάσεις αυτοκαταστροφής, επειδή έχουν μεγάλες προσδοκίες. Εγώ όταν γράφω μουσική, δεν έχω ιδέα τι να περιμένω, αφού δεν είναι πλέον στο χέρι μου. Στο διαδίκτυο μπορεί κάποιος να γράψει ότι του αρέσουν οι MOONSPELL κι ένας άλλος να πει ότι είμαστε χάλια, χωρίς κανένα επιχείρημα και να προσπαθήσει να πείσει τον άλλον για την άποψή του. Έτσι λειτουργούν τα social media και ο μόνος τρόπος για να αμυνθώ, είναι να είμαι ειλικρινής. Στις μέρες μας είναι δύσκολο να είσαι μουσικός, να κάνεις κάτι διαφορετικό, να έχεις χαρακτηριστικό ήχο. Δεν είμαι εδώ για να μιλάω για το πόσο καταπληκτικό δίσκο έχουμε βγάλει, που είναι και ο καλύτερός μας και διάφορα τέτοια. Μιλάω πολλές ώρες την ημέρα με ανθρώπους και δεν προσπαθώ να τους πουλήσω αυτοκίνητο. Δεν προσπαθώ να τους πουλήσω ούτε καν το δίσκο μου. Προσπαθώ να τους εξηγήσω πως αισθάνομαι, επειδή νομίζω ότι έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Μπορεί λοιπόν, να ακούγομαι απαισιόδοξος και αρνητικός κάποιες φορές, αλλά είμαι ειλικρινής. Υπάρχουν πολλά είδη μουσικής που δεν μου αρέσουν, αλλά δεν μπαίνω ποτέ στη διαδικασία να πείσω άλλους να μην τα ακούνε. Δεν μπορείς να πας στα γκρουπ και να τους λες «γιατί δεν κάνεις ένα καινούργιο “Seventh son of a seventh son”» για παράδειγμα. Πολλά γκρουπ που δεν έχουν αποκρυσταλλωμένη άποψη καταστρέφονται από αυτό. Θυμάσαι τον Mark Chapman, το δολοφόνο του John Lennon; Όλοι μας έχουμε έναν Mark Chapman μέσα μας. Σου λένε ότι είσαι κακός μέχρι που ξεκινάς να τους πιστεύεις… Όταν σκέφτεσαι ότι δεν είσαι κάτι το φοβερό, κάτι το special, απλά είσαι τυχερός και κάποιες φορές πετυχαίνεις, κάποιες φορές όχι, είναι ένας πολύ καλύτερος τρόπος για να ζεις. Μόνο ένα γκρουπ έχω συναντήσει με αυτόν τον τρόπο σκέψης. Τους TYPE O NEGATIVE. Δεν είναι η μουσική το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή. Είναι πολύ σημαντική, με καθορίζει, αλλά υπάρχουν κι άλλα, πολύ σημαντικά πράγματα επίσης.
Ακόμα και τώρα, μου φαίνεται ότι πολύς κόσμος νομίζει ότι οι μουσικοί είναι μόνο sex, drugs and rock n’ roll και δεν έχουν κανονική ζωή, σπίτια και οικογένειες να φροντίσουν και παράλληλα να βγάλουν κι ένα δίσκο που θα αρέσει στον κόσμο.
Αυτό είναι βαρετό για τον κόσμο. Να σου πω κάτι: Από το 2012 που είμαι πατέρας, αυτό σημαίνει ότι είμαι απών για πολύ καιρό. Μπορεί να λείπω έξι μήνες σε περιοδεία, σε ηχογραφήσεις, αλλά όταν είμαι στο σπίτι, είμαι πραγματικά εκεί. Απ’ όταν γεννήθηκε ο γιος μου, ο Fausto, νιώθω ότι δίνω τις καλύτερες συναυλίες μου, γράφω τα καλύτερα τραγούδια και ξέρεις γιατί; Επειδή νιώθω ότι πρέπει να τον αποζημιώσω για την απουσία μου. Δεν θα έβγαινα ποτέ να τραγουδήσω για τον Superman ή για πειρατές. Οι MOONSPELL είναι πολύ σημαντικοί για εμένα, ως μέσο έκφρασης. Έχω χρυσούς δίσκους, βραβεία, αλλά αν με ρωτήσεις τι είναι πιο σημαντικό για εμένα, είναι κάποιοι στίχοι που έχω γράψει, κάποια συγκεκριμένα τραγούδια.
Στο Δελτίο Τύπου, διαβάζω τα λόγια σου, που δείχνουν με σαφήνεια ότι οι MOONSPELL φτάνουν σιγά-σιγά στο τέλος τους. Δεν ξέρω πότε θα είναι αυτό, όχι τόσο σύντομα, ελπίζω, αλλά υπάρχει διάχυτη αυτή η ατμόσφαιρα. Είναι μέρος της ειλικρίνειας που μου έλεγες προηγουμένως;
Όλα έχουν ένα τέλος. Δεν θέλω οι άνθρωποι να το πάρουν λάθος, αλλά θα το πάρουν! Δεν είναι για να πουλήσουμε δίσκους, δεν είναι για marketing, είναι η αίσθηση που έχω. Οι MOONSPELL το 2022 θα κλείσουν 30 χρόνια ύπαρξης και δεν θα μπορούμε καν να γιορτάσουμε –όπως φαίνεται- σ’ αυτόν τον περίεργο κόσμο, το γεγονός πως φτάσαμε μέχρι εδώ. Οι MOONSPELL, δεν είναι αυτό που ήταν στο ξεκίνημά τους, δηλαδή 5-6 νεαροί λύκοι που ήθελαν να γίνουν οι Πορτογάλοι ROTTING CHRIST ή οι Πορτογάλοι DARKTHRONE. Μετά τη φυγή του Mike (σ.σ. Migueal Gaspar, του κιθαρίστα τους, που ήταν με τον Ribeiro από το ξεκίνημα του γκρουπ), δεν καταφέραμε ούτε καν να έρθουμε στην Ελλάδα, αφού δεν μπορούσαμε να λύσουμε τα προβλήματά μας και ήμασταν σε πολύ κακή φάση. Η οικογενειακή φάση που έβλεπα στους MOONSPELL, εξαφανίστηκε μετά από αυτό. Είμαστε πολύ καλοί φίλοι, έχουμε ισχυρούς δεσμούς μεταξύ μας, αλλά δεν είναι σαν μία οικογένεια. Επίσης, δεν είμαστε ένα συγκρότημα που έχει καθιερωθεί, όπως οι JUDAS PRIEST ή οι METALLICA. Δεν είμαστε καν σαν τους AMON AMARTH. Δεν έχουμε τη φήμη και τη δύναμη, αλλά δεν έχουμε και τις ισχυρές δεσμεύσεις που έχουν αυτά τα σχήματα. Χθες, μιλούσα μ’ έναν δημοσιογράφο από τη Νέα Υόρκη για το “Wolfheart” και μου έλεγε πως είχε αγοράσει το δίσκο μας όταν είχε βγει, από ένα δισκάδικο σε προάστιο της πόλης. Για εμένα, είναι απίστευτο που κάποιος από τη Νέα Υόρκη ψάχνει να βρει το άλμπουμ ενός Πορτογαλικού σχήματος όπως εμείς. Νιώθω, λοιπόν, ότι τώρα βρισκόμαστε στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου των MOONSPELL. Δεν ξέρω αν θα έχει είκοσι ή εκατό σελίδες, αλλά ξέρω ότι πρέπει να είναι το καλύτερο. Σεβόμαστε ότι έχουμε κάνει, είμαστε περήφανοι για κάποια πράγματα, κάποια άλλα θα μπορούσαμε να τα είχαμε κάνει καλύτερα, να ήμασταν πιο προετοιμασμένοι, Αλλά έτσι είναι η ζωή. Νομίζω ότι “Hermitage”, έσωσε τους MOONSPELL και παρέτεινε το τέλος τους. Ήταν μια πολύ καλή στιγμή που θα μπορούσα να πω ότι «ως εδώ, φτάνει, δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο, μπορεί να χάσω τη δουλειά μου, αλλά θα έχω χρόνο με την οικογένειά μου, θα βρω την ηρεμία μου, θα γράψω…». Οι νέες ιδέες που είχαμε, όμως, κράτησαν το συγκρότημα όρθιο. Δεν έχω ψευδαισθήσεις, πάντως, ότι αυτό θα είναι μόνιμο. Ο μπασίστας μας, ο Aires, για παράδειγμα, θέλει να πεθάνει στη σκηνή (γελάει). Σέβομαι αυτό, αλλά συγνώμη, εγώ δεν θέλω να πεθάνω στη σκηνή! Μπορεί να συμβεί πάντως, ποτέ δεν ξέρεις (γέλια). Πρέπει να ξέρεις πότε να αποχωρήσεις με το κεφάλι ψηλά και για να το κάνεις αυτό, πρέπει να σκεφτείς. Άλλοι φοβούνται να μιλήσουν για το τέλος της καριέρας τους, εγώ δεν φοβάμαι. Όταν μιλάμε για την πνευματική υγεία των καλλιτεχνών, όλα έχουν να κάνουν με τις προσδοκίες που έχουν, την υστεροφημία, την αθανασία. Δεν ζούμε στα 70s. Κάποια στιγμή, ξέρω ότι θα φτάσει η στιγμή που δεν θα έχω κίνητρο, δεν θα έχω έμπνευση, αλλά ξέρεις τι; Είναι φυσιολογικό. Όσο μεγαλώνεις, νιώθεις και λίγο πιο «σκουριασμένος», περνάς την κρίση μέσης ηλικίας, τα μαλλιά σου πέφτουν, δεν είναι εύκολο αυτό. Το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό κι αυτό προσπαθούμε να κάνουμε.
Απ’ όσο καταλαβαίνω, η φυγή του Miguel δημιούργησε πολύ μεγάλα προβλήματα στο συγκρότημα, έτσι;
Ναι, έφυγε μετά την περιοδεία με τους ROTTING CHRIST. Ο Σάκης με τον Θέμη από τους ROTTING CHRIST, μπορούν να στο επιβεβαιώσουν, ότι υπήρχαν πολλά προβλήματα μέσα στους MOONSPELL. Το λάθος ήταν όλων μας. Δεν μπορούσαμε να το λύσουμε. Εγώ ήθελα να γίνει με φιλικούς όρους, ο Mike όμως έβαλε δικηγόρους, οπότε δεν μπορώ να μιλήσω για τους λόγους… Αυτό με λύγισε και κάπου, θα έλεγα ότι θρυμμάτισε την ψευδαίσθηση που είχα για το γκρουπ. Είμαι πολύ χαρούμενος με το “Hermitage”, είχαμε μια μεγάλη κουβέντα με τον Pedro (σ.σ. πλήκτρα, κιθάρα) και τον Ricardo (σ.σ. κιθάρα) κι έφεραν πολλές και ωραίες ιδέες. Όταν λέω στο “All or nothing”, τους στίχους “The signs I hear, the end is near”, δεν είναι για τον κόσμο. Για τους MOONSPELL είναι. Δεν είναι πως είμαι κουρασμένος ή δυσαρεστημένος με κάτι. Είμαι Πορτογάλος και είμαι πάντα κουρασμένος και δυσαρεστημένος. Χαχαχαχα. Θεωρώ ότι το “Wolfheart” ήταν η άνοιξη, το “Irreligious” ήταν το καλοκαίρι, ζήσαμε πολύ γρήγορα από το 1995 έως το 1998 και από εκεί και μετά, νιώσαμε στο πετσί μας τι σημαίνει να βρίσκεσαι σ’ ένα σχήμα, με την κριτική που σου ασκείται ή τον κυνισμό. Έλεγε ο κόσμος διάφορα για το “Sin/Pecado” και το “Butterfly effect” και είναι sold out. Δεν μπορεί να τα βρει κανείς κι επιπλέον τα θεωρούν πλέον καλά άλμπουμ, που φτάσαμε να τα επανακυκλοφορήσουμε πριν λίγο καιρό. Ο κόσμος ζητάει ολοένα και περισσότερα από εσένα, bonus, ειδικές εκδόσεις κτλ. Μου αρέσει πολύ η διασκευή στους CANDLEMASS, αλλά δεν μπορώ να μην σκέφτομαι: «δεν είναι αρκετά τα δέκα καινούργια τραγούδια των MOONSPELL;». Εδώ όμως μιλάμε για μία καινοτομία, για περιέργεια. Εγώ νόμιζα ότι η μουσική ήταν πιο βαθιά και κάπου με απογοητεύει αυτό… Όμως είμαι ακόμα εδώ και το διασκεδάζω όσο κρατάει.
Επειδή ο χρόνος μας τελειώνει, κάπου εδώ θα σε ρωτούσα για τα μελλοντικά πλάνα σας, αλλά μάλλον εδώ… γελάμε (γέλια)
Αν μιλήσουμε για κάτι τέτοιο, θα είναι αγένεια, μου φαίνεται. Χαχαχαχα. Έγραψα κι ένα τραγούδι γι’ αυτό, το “The future is dark”. Το 2020 παίξαμε τέσσερις συναυλίες με κόσμο και ήταν τόσο special, που το ευχαριστηθήκαμε. Ξέρω πάρα πολλά σχήματα που δεν το έκαναν πέρυσι, εμείς όμως ήμασταν τυχεροί επειδή στην Πορτογαλία υπήρξε ένα κίνημα για να σωθούν οι τέχνες, που μας επέτρεψε να παίξουμε έστω κι αυτές τις συναυλίες. Πλέον δεν μπορείς να έχεις 1-2 πλάνα για το μέλλον, αλλά πολλά περισσότερα, οπότε δεν ξέρω τι να απαντήσω σ’ αυτό. Το βασικό μας πλάνο, είναι να έχουμε τα λογικά μας και να είμαστε υγιείς, να είμαστε σαν τους ερημίτες και πάνω απ’ όλα υπομονετικοί. Το μέλλον είναι η υπομονή. Να στείλω τους χαιρετισμούς σε όλους τους Έλληνες φίλους και οπαδούς και να ευχηθώ να είναι υγιείς και τυχεροί και όταν όλα είναι καλά, θα επιστρέψουμε, θέλω να ελπίζω με στυλ. Τώρα, ας πάμε να φροντίσουμε και οι δύο, ώστε τα παιδιά να κάνουν το μάθημά τους διαδικτυακά…
(και σαν καλοί γονείς, πήγαμε, συνδέσαμε τους υπολογιστές των παιδιών μας ώστε να ξεκινήσουν την εξ αποστάσεως εκπαίδευση. Και στην Ελλάδα και στην Πορτογαλία)…
Σάκης Φράγκος
(με τη βοήθεια του Γιώργου Κόη στις ερωτήσεις)
Photos by Rui Vasco
https://youtu.be/iniHDSLiEVA
