Μόλις πέρυσι μιλήσαμε για τη σπουδαιότητα του “Irreligious” των Πορτογάλων MOONSPELL, στη στήλη “Somewhere back in time”. Προφανώς στον αγαπημένο μου αρχισυντάκτη δεν του έφτασαν τα όσα είχα πει και με έβαλε στο βασανιστήριο του “Worst to best”. Και μιλάμε φυσικά για ένα άλμπουμ που διαμόρφωσε σε μεγάλο βαθμό όχι μόνο το gothic metal genre, αλλά και τα Woodhouse Studios και κατ’ επέκταση η Century Media να δημιουργήσουν μια ουρά από ενδιαφερόμενα συγκροτήματα.
Το να βάλουμε τα κομμάτια ενός τόσο εμβληματικού δίσκου σε αξιολογική σειρά έχει έναν ιδιαίτερα υψηλό βαθμό δυσκολίας, που με έκανε να αλλάζω τις τοποθετήσεις συνέχεια. Ας κάνω μια τελευταία προσπάθεια, πριν αλλάξω πάλι γνώμη:
The “Irreligious” countdown:
- “Subversion” (2.44)
Οι πρώτοι ΕΒΜ πειραματισμοί των MOONSPELL υπάρχουν σε αυτήν την ατμοσφαιρικοί εισαγωγή, που ανοίγει τη δεύτερη πλευρά του βινυλίου στο “Irreligious”. To “Raven claws” που το διαδέχεται το “Subversion” δεν έχει κάποια ηχητική συνάφεια, για αυτό και η τιμητική τελευταία θέση.
- “Perverse… almost religious” (1.07)
Άλλο ένα intro, αυτό που ανοίγει την πρώτη πλευρά του “Irreligious” Η διαφορά του είναι η υποβλήτική του ατμόσφαιρα, ότι είναι άρρηκτα δεμένο με το διαχρονικό “Opium” και ότι περιέχει ένα μέρος του “Ruin and misery”. Για τον λόγο αυτό και κερδίζει στο σημεία και πιάνει τη δεκάτη θέση.
- “Herr Spiegelmann” (4.35)
Μεταξύ των αριστουργημάτων που υπάρχουν στο πιο εμβληματικό δίσκο των MOONSPELL, το “Herr Spiegelmann” είναι το μοναδικό ολοκληρωμένο τραγούδι που λαμβάνει τον τίτλο του απλά καλού και μέχρι εκεί. Άφθονα medieval πλήκτρα, μια εισαγωγή βγαλμένη από κάποιο διεστραμμένο τσίρκο, σχεδόν gothic rock τέμπο, το μπάσο σε πρωταγωνιστικό ρόλο και ένα σχετικά αδιάφορο refrain. Παρακάτω έρχονται τα σπουδαία…
- “For a taste of eternity” (3.53)
Το “For a taste of eternity” θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το ξαδερφάκι του “Vampiria”. ‘Η αλλιώς ο συνδετικός κρίκος που συνδέει το “Irreligious” με το “Wolfheart”. Πέρα από τον ήχο της κιθάρας, τα ξεσπάσματα και τα φωνητικά του Fernando παραπέμπουν καρφί στο (τότε) πρόσφατο παρελθόν τους. Τα ήρεμα σημεία του τραγουδιού όμως δένουν άψογα με την ατμόσφαιρα του όλου άλμπουμ, ενώ και οι tribal πειραματισμοί στον επίλογο θα έπαιρναν σάκα και οστά λίγα χρόνια αργότερα στο “Sin/Pecado”..
- “Raven claws” (3.16)
Άνετα ακούς το “Raven claws” σε ένα goth club και ρίχνεις και μια ζεμπεκιά “δύο μπροστά δύο πίσω” στην πίστα. Αν χαλάει κάτι το συγκεκριμένο τραγούδι είναι τα female vocals στο refrain, γιατί κατά τα άλλα μιλάμε για μια άρτια gothic metal σύνθεση. Θα μπορούσε να είναι άνετα το single του δίσκου, αντί για το “Opium” και θα έκανε σχεδόν ίδιο impact. Ας πατήσουμε το repeat!
- “A poisoned gift” (5.34)
Σαφώς επηρεασμένο στην ατμοσφαιρική του εισαγωγή από FIELDS OF THE NEPHILIM με τον Aleister Crowley να ακούγεται στο breaks του, το “A poisoned gift” είναι ένας mid-tempo ύμνος. Από τη μέση και μετά, το σόλο κιθάρας, έχει αυτόν τον τόσο χαρακτηριστικό Woodhouse ήχο, που έδινε στις παραγωγές του ο Waldemar Sorychta. Πάλι μας σκάνε φλασιές από το “Vampiria”, αλλά το τόσο overproduced μπάσο καθ’ όλη τη διάρκειά του, είναι και αυτό που κάνει τη διαφορά!
- “Awake” (3.05)
Και εδώ έχουμε επιρροές στην εισαγωγή από FOTN και τον Mr. Crowley να ακούγεται εδώ και εκεί. Η αλλαγή στον MOONSPELL ήχο είναι πλέον εμφανής, τα όποια black metal στοιχεία τείνουν να εξαφανιστούν, ενώ το refrain του που δίνει τα όποια γκάζια ανασταίνει (;;) και νεκρούς. Κι αφήστε τους κακεντρεχείς να λένε ότι είναι απλά το τραγούδι που διαδέχεται στη σειρά το “Opium”. Τόσα ξέρουν, τόσα λένε…
- “Opium” (2.46)
Εδώ μιλάμε για το απόλυτο χιτάκι των MOONSPELL. Εξ ου και πρόκειται και για το πρώτο τους ever single και video clip, που μάλιστα περιείχε και μια radio version (!!!), που διαρκεί ακόμη λιγότερο και από τα 2:46 του original τραγουδιού. Η μικρή του διάρκεια βοήθησε να τους μάθει ένα ευρύτερο metal κοινό, το refrain εντελώς catchy και αρκετοί έσπευσαν να αγοράσουν το “Irreligious” λόγω του όποιου hype είχε δημιουργηθεί τότε. Ευχαριστούμε το “Opium” και τους στίχους του κυρίου Peisoa, αλλά το άλμπουμ ευτυχώς δεν αρχίζει και τελειώνει με αυτό το gothic metal σφηνάκι.
- “Mephisto” (4.58)
Άλλο έπος από εδώ. Το slow tempo που υπάρχει εδώ και τα θεοσκότεινα πλήκτρα σε βάζουν σε μια υποβλητική ατμόσφαιρα, μέχρι που κάθε φορά το καταιγιστικό refrain βάζει τα πράγματα στη θέση τους και δίνει στον ακροατή τη λύτρωση. Δεν ξέρω για εσάς, προσωπικά κάθε φορά αυτό το goth masterpiece, παθαίνω απανωτές ανατριχίλες. Όταν σου ζητούν να περιγράψεις τον 90s gothic metal ήχο, βάζεις στα ηχεία το “Mephisto” και ξεμπερδεύεις!
- “Ruin and misery” (3.48)
ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ! Από το spoken word intro μέχρι το συγκλονιστικό του φινάλε, το τραγούδι αυτό βρίσκεται στο πάνθεον των καλύτερων συνθέσεων των αγαπημένων μας Πορτογάλων. Το break στη μέση το ξανακούσαμε στο intro του “Perverse… almost religious” και για αυτό πάντα θεωρούσα ότι το “Ruin and misery” θα ήταν ο ιδανικός επίλογος στο “Irreligious” και όχι το “Full moon madness”. Το προσωπικά αγαπημένο μου “Irreligious” track, το οποίο έχει την “ατυχία” να συνυπάρχει στο ίδιο άλμπουμ με το πιο-trademark-MOONSPELL-track-ever. Raw models…
- “Full moon madness” (6.47)
Αν έχεις παρευρεθεί έστω και σε μία συναυλιακή εμπειρία των MOONSPELL και ισχυριστείς ότι η συναυλία έκλεισε με κάποιο άλλο τραγούδι, απλά μας πουλάς φύκια και μεταξωτές κορδέλες. Μιλάμε για το τραγούδι που θα δίνεις ως απάντηση τι παίζουν οι MOONSPELL. Μιλάμε για έναν ύμνο στο σκοτάδι, που παγώνει τα πάντα στο πέρασμά του. Το guitar solo στο τέλος σου ξεσκίζει την καρδιά και είναι ότι πρέπει για να τα σπάσει όλα επί σκηνής η εκάστοτε παρέα του Ribeiro. Ένας απόλυτα θριαμβευτικός επίλογος σε ένα (σχεδόν) τέλειο άλμπουμ!
Γιώργος Κόης
