a
Τι κάνει ένας οπαδός όταν προσπαθεί να συνδυάζει τα επαγγελματικά του με τη διασκέδαση; Απλά ψάχνει να βρει στο μέρος που θα βρίσκεται τι παίζει από συναυλίες βεβαίως. Κάπως έτσι κι εγώ, μόλις συνειδητοποίησα ότι πολύ κοντά μου θα περάσει το πακέτο MOONSPELL/ROTTING CHRIST/SILVER DUST, δεν έχασα την ευκαιρία. Με πολύ συνοπτικές διαδικασίες τραβήχτηκα μέχρι τα δυσδιάκριτα σύνορα μεταξύ Dortmund και Bochum για να δω από κοντά τι μας περιμένει και στην Αθήνα.
Με το που έφτασα στο Matrix ψάρωσα. Μιλάμε για έναν πολύ επιβλητικό πολυχώρο, ο οποίος έχει ένα εστιατόριο και ένα club στους δύο ορόφους του, καθώς και τρία υπόγεια. Το πρώτο υπόγειο είναι metal club, ενώ το δεύτερο και το τρίτο υπόγειο συναυλιακοί χώροι. Λόγω του μεγάλου όγκου του κόσμου, η συναυλία πραγματοποιήθηκε στο τρίτο υπόγειο, όπου χωράει περίπου χίλια άτομα, ενώ ο ήχος του είναι σχεδόν ίδιος σε ποιότητα με αυτόν ενός CD. Πεντακάθαρος, με πλούσιες όλες τις συχνότητες και τα όργανα να ακούγονται ευδιάκριτα.
Με το που κατάφερα να προσεγγίσω το τρίτο υπόγειο λοιπόν, οι Ελβετοί SILVER DUST είχαν ήδη αρχίσει την παρουσίαση του υλικού τους. Πολύ καλή σκηνική παρουσία, αρκετά θεατρικοί με τα κουστούμια τους, ο frontman Lord Campbell να προσπαθεί φιλότιμα να ξεσηκώσει το κοινό, αλλά από ουσία μηδέν. Δυστυχώς αυτή η πολύ κακή μίξη μεταξύ HIM και LORDI είναι τόσο αδιάφορη και ξεπερασμένη, που δεν άντεξα παραπάνω από τέσσερα τραγούδια. Στο μπαρ λοιπόν για μερικές μπύρες και κουβεντούλα με τους Έλληνες που υπήρχαν στο χώρο και αναμονή για τα καλύτερα.
Και τα καλύτερα ξεκίνησαν με το που ανέβηκαν στη σκηνή οι ROTTING CHRIST. Είχα ήδη εντυπωσιαστεί από το γεγονός ότι σχεδόν το 80% του Matrix φορούσε μπλουζάκια των δικών μας παιδιών, αλλά σε καμία περίπτωση δεν περίμενα ότι για μία ώρα και κάτι ψιλά θα επικρατούσε τέτοιος πανζουρλισμός. Με το που μπήκε η εισαγωγή του “666” όλο το μέρος χτυπιόταν ανελέητα και αυτό κράτησε μέχρι και τον αποχαιρετισμό μέσα σε αποθέωση. Το δε συγκρότημα με το καινούργιο line up δείχνει να βρίσκεται σε εξαιρετική φόρμα, λες και βιώνει μια δεύτερη νιότη.
Οι ROTTING CHRIST τίμησαν σχεδόν όλα τα albums της τεράστιας δισκογραφίας τους, από το φρέσκο “Heretics” μέχρι και το πρωτόλειο “Passage to Arcturo”, με την εναλλαγή των τραγουδιών να γίνεται με μαεστρικό τρόπο. Προσωπικά ξεχώρισα τα “Fire, God and Fear”, φυσικά τα “Nemecic” και “Non serviam” και εννοείται το “Societas Satanas” των THOU ART LORD. Μεστή εμφάνιση από τον Σάκη και την παρέα του και έχω μεγάλη περιέργεια να δω τι μας περιμένει στη headlining συναυλία τους στην Αθήνα.
Το κοινό ήταν σχεδόν εξουθενωμένο και οι headliners MOONSPELL έπρεπε με κάποιον τρόπο αφενός να το αναστήσουν και αφετέρου να αποδείξουν γιατί ήταν οι επικεφαλής της συγκεκριμένης βραδιάς. Και τολμώ να πω ότι άργησαν μεν, αλλά τα κατάφεραν δε. Άλλωστε δεν είναι χτεσινοί, απλά έπρεπε κι αυτοί να υποστηρίξουν όσο μπορούν το υλικό του “1755”, το οποίο όπως έχω ξαναπεί, ήταν μια εντελώς άστοχη κίνηση εκ μέρους τους. Για τον λόγο αυτό λοιπόν, από την εισαγωγή του “Em nome do medo” και για τα τέσσερα πρώτα τραγούδια, υπήρχε στον αέρα μια αδιαφορία.
Τα πάντα όμως εξαφανίστηκαν με τις πρώτες νότες του πασίγνωστου “Opium” και οι τέσσερεις Πορτογάλοι ξεκίνησαν να παίρνουν το κοινό με το μέρος τους. Το ίδιο συνέβη και με τα “Awake”, “Night eternal”, το εναρκτήριο δίδυμο του “Extinct”, όπως και με το πανηγυρικό κλείσιμο του κυρίως μέρους με το “Alma mater”. Το encore με τα “Todos dos Santos” και “Full moon madness” ήρθε απλά να επικυρώσει ότι είναι ισότιμοι παίκτες στην περιοδεία αυτή και να λάβουν ένα ζεστό, αποθεωτικό χειροκρότημα.
Συνολικά, η μοναδική παραφωνία σε αυτήν την άψογη συναυλία ήταν οι SILVER DUST. Κατά τα άλλα, οι εδώ και χρόνια κολλητοί φίλοι ROTTING CHRIST και MOONSPELL δείχνουν να απολαμβάνουν τη συγκεκριμένη περιοδεία και να δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους κάθε βράδυ. Προσωπικά θα τους ξαναδώ στην Αθήνα για να σιγουρευτώ 100%. Εσείς απλά μην τους χάσετε!
Γιώργος Κόης
