a
Άμα έπρεπε να σημειώσουμε τις χρονιές ορόσημα για το death metal μια από αυτές, θα ήταν ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ η χρονιά που βγήκε το “Altars of madness” των MORBID ANGEL. Επίσης, άμα έπρεπε να μιλήσουμε για ένα δίσκο που άλλαξε άρδην το παιχνίδι, ήταν το “Altars of madness”. Μέχρι τότε, ό,τι έβγαινε στο underground σε επίπεδο demos το διάστημα ‘84 – ‘87 (POSSESSED – “Death metal”, HELLHAMMER – “Satanic rites”/”Triumph of death”/”Apocalyptic raids”, SLAUGHTER LORD – “Taste of blood”, DEATH STRIKE – “Fuckin’ death”, TERMINAL DEATH – “Faces of death”, NECROVORE – “Divus de mortuus” για να αναφέρουμε μερικά) ήταν σε μια γκρίζα περιοχή κάπου πέρα από το thrash που δεν είχε οριστεί ακόμα με κάποιον όρο σαφώς. Ναι, οι POSSESSED το “φώναξαν” το ‘84 στο demo τους αλλά και το ‘85 στο σημείο μηδέν “Seven churches”, αλλά φαινόταν μέσα από τις ζυμώσεις του underground ότι κάτι άλλο έπαιρνε μορφή.
Οι DEATH με το “Scream bloody gore” εκκίνησαν και με τη βούλα αυτό το οποίο έσπειραν οι POSSESSED, ωστόσο παρέμενε ένα thrash-αριστό αριστούργημα. Το αυτό και με το “Malleus maleficarum” των PESTILENCE την επόμενη χρονιά και το “Severed survival” των AUTOPSY και το “Slowly we rot” των OBITUARY το ‘89. Όλα αυτά, μέχρι να σκάσει στις 12 Μαΐου ένα δεύτερο σημείο μηδέν του είδους. Και το όνομα αυτού “Altars of madness”. Υπήρχαν, να είμαστε και δίκαιοι, ψήγματα αυτού του επερχόμενου μεγαλείου, από το ‘86 με το θρυλικό “Abominations of desolation” demo (κυκλοφόρησε το ‘91 επίσημα), που αρχικά προοριζόταν για ντεμπούτο στη θέση του “Altars of madness”. Πιο πρώιμο, με την άγρια γοητεία ενός demo. Ωστόσο, η μπάντα (σοφά, όπως αποδείχθηκε), θεώρησε πως δεν ήταν άξιο να κυκλοφορήσει ως άλμπουμ το συγκεκριμένο, παραμένοντας demo.
Και κάποιος θα ρωτήσει εδώ “μα καλά, γιατί είναι τόσο σπουδαίο άλμπουμ;”. Αφήνουμε στην άκρη ότι κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει καν η ερώτηση μετά από 35 συναπτά έτη μεγαλείου και εξηγούμεθα. Το “Altars of madness” πήρε τους υπάρχοντες κανόνες του death metal ως ευθέως παραγώγου του thrash, αναφορικά με τις δομές (λέγε με SLAYER, CELTIC FROST), πήρε μια λευκή κόλλα χαρτί, τους ξαναέγραψε από την αρχή, με μια πίστη στην πολύ θεμελιώδη ιδέα, αλλά “ακούγοντας” προσεκτικά όσα αλλοπρόσαλλα “έλεγαν” οι POSSESSED με το δικό τους riffing. Έφερε και από το grindcore τα blastbeats, μέσω του δασκάλου του ακραίου drumming Pete Sandoval (o οποίος την ίδια χρονιά θα δημιουργούσε κοσμογονία και με MORBID ANGEL και με TERRORIZER) και κάπως έτσι, έδεσε το γλυκό. Ό,τι ξέραμε από τα πρώτα demo των MORBID ANGEL χάρη στη προσθήκη του Sandoval, είχε πλέον μια ανεβασμένη επιθετικότητα, ταχύτητα και τραχύτητα.
Παράλληλα, η αγάπη τους για διάφορα πράγματα που ήταν μπροστά από την εποχή τους εντός και εκτός του metal ήχου (ακούστε τον Vincent να μιλάει πέρα των BLACK SABBATH, των SLAYER και των POSSESSED, για τους VOIVOD και ακόμα και τους BLACK FLAG), ενίσχυσε το διαφορετικό ύφος τους σε σχέση με τους συνοδοιπόρους τους. Και να φανταστεί κανένας πως αυτή ήταν μόλις η αρχή. Ωραία, τώρα που τελειώσαμε με τα ευχάριστα, πάμε το βασανιστήριο της σταγόνας, να βάλουμε σε σειρά τα κομμάτια του. Άντε πάμε να δούμε τι θα γίνουμε
The “Altars of madness” countdown:
9) “Damnation” (4.11)
To πιο δύσκολο είναι να ξεκινήσεις σε κάτι τέτοιες λίστες. Ε, πιάνω αυτό εδώ, διότι απλά θεωρώ πως είναι ένα τσικ κάτω από όλα τα υπόλοιπα. Κατά τα άλλα, πιο thrash-αριστοί MORBID ANGEL, άλλο που προς το τέλος δεν χαρίζονται και τα blastbeats φεύγουν βροχή. Ίσως από τα κομμάτια που θα έλεγα πως συνδέουν τη πρώιμη τους πλευρά με το ό,τι θα ακολουθούσε αργότερα. Φοβερό και τρομερό κομμάτι, απλά άμα κάποιο έπρεπε να πάει προς το πάτο είναι αυτό εδώ. Και ένα χαρακτηριστικότατο ρεφρέν MORBID ANGEL:
DAMNATION, FILL THE WORLD WITH PLAGUE!
MASSIVE DEVASTATION, TYRANNY FROM ABOVE!
8) “Bleed for the devil” (2.25)
Μικρό, θαυματουργό, λυσσασμένο, με μπόλικη ουσία μέσα του, που δεν έχουν 4-5 λεπτών κομμάτια, αλλά αυτό το καταφέρνει. Ίδιον τρομερών συνθετών τέτοιες συλλήψεις. Στα πλαίσια του να καταλάβει μέχρι και ο τελευταίος άνθρωπος που ακούει αυτό το δίσκο αν οι MORBID ANGEL είναι παιδιά του κατηχητικού ή όχι (αλήθεια, για μαντέψτε!), οι Φλοριδιανοί, γκαρίζουν με έναν αρκετά καψωμένο και εφηβικό τρόπο για τον ίδιο τον διάβολο. Ευλογείτε.
BLEED FOR THE DEVIL, IMPIOUS MORTAL LIVES
FEEL THE ENTICING POWER, FILL THE CHASM OF YOUR SOUL
7) “Blasphemy” (3.32)
ΜΕΓΑΛΟΣ ύμνος, βλάσφημος όσο ο τίτλος του, στάζει μαύρο αίμα πάνω σε σταυρούς, χλευάζει τα ιερά και τα όσια (μάλιστα, στο “Entangled in chaos” live album, ονομάζεται “Blasphemy of the holy ghost”) και δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας για το σε ποιο μονοπάτι στέκονται οι MORBID ANGEL. Το δε μεσαίο riff, αν είναι δυνατόν να το σκέφτηκε άνθρωπος αυτό….και το προλογίζει ο Vincent με ένα τέτοιο γρύλλισμα, που λες “ΟΚ, νίκησες, πάρτα όλα”. Τα εφέ στο τέλος πάντα με ανατρίχιαζαν με το τρόπο τους, σαν παρμένα από ταινία θρίλερ!
GOD OF LIES AND GREED, GOD OF HYPOCRISY, WE LAUGH AT YOUR BASTARD CHILD, NO GOD SHALL COME BEFORE ME
BLASPHEMY, BLASPHEMY OF THE HOLY GHOST
6) “Evil spells” (4.12)
Το μεγάλο φινάλε του μνημείου, χαμηλών ταχυτήτων κυρίως, δίνοντάς μας την ευκαιρία να θαυμάσουμε με περισσότερη λεπτομέρεια τις riff-άρες που σκαρώνει σε χαμηλότερες ταχύτητες ο Trey Azagthoth. Σολιστικά δε, έχει το χώρο, αγκαζέ με τον συγχωρεμένο Richard Brunelle, να ξεσαλώσει λίγο παραπάνω, μια και μοιράζονται τα solos. Μόνο σε ορισμένα σημεία γκαζώνει το κομμάτι (λίγο πριν το τέλος συγκεκριμένα), άλλο που δε νιώθεις πως δεν χρειάζεται παραπάνω. Άλλωστε, ποτέ δύναμη των MORBID ANGEL δεν ήταν αυστηρά η ταχύτητα. Ήταν και αυτά τα έρποντα riffs σαν αυτό που κλείνει το κομμάτι και το δίσκο αυτό καθαυτό σε fade-out. Σαν άλλος Mumm-Ra ο Παντοτινός. “Θα υπάρξει και επόμενη φορά”.
5) “Suffocation” (3.16)
Από τα κομμάτια όπου έχουμε το χαρακτηριστικό “MORBID ANGEL riffing” και τα ανάλογα blastbeats. Ένα κομμάτι που με τη μεστότητα του μοιάζει βγαλμένο από το άμεσο μέλλον (“Blessed are the sick”), με το έξυπνο half-time παίξιμο στα κουπλέ να λειτουργεί τόσο ΥΠΕΡΟΧΑ από πλευράς δυναμικών που σε πωρώνει περισσότερο από το να πήγαινε απλά με το πόδι στο γκάζι ως το τέλος. Και πέρα από την υπέροχη μπασο-riff-άρα στη μέση, που φτιάχνει ένα υπέρτατο μεσαίο μέρος (“IT’S THE DAWN OF THE CRUCIFIERS, SUFFOCATION”), έχουμε τη ρεφρενάρα που απλά συνδέει παρελθόν με παρόν και μέλλον μέσα στη SLAYER-ίλα της. Δικό σας!
SUFFOCATING EVIL SMOKE ARISE, CLEANSING THE MASSES IN INIQUITY
CAULDRONS BLAZE IN SANCTIFYING RITUAL, VILE CREMATORY BURNS MY EYES!
4) “Immortal rites” (4.07)
Αντεστραμμένες κιθάρες για εισαγωγή, σε κάτι που δεν πολυέπαιζε τότε σαν εφέ, προτού σκάσει το αρχικό riff, με την αλλόκοτη γκρούβα του, συνθλίβοντας σβέρκους στο πέρασμα του, ως το “…makes us one with darkness, enlighten us to your ways”. Εκεί ο Sandoval το επιταχύνει και το πηγαίνει με φρένα σπασμένα, μέχρι τέλους ρεφρέν το οποίο διακόπτεται πανέξυπνα από σολίδια του Azagthoth. Το δε video clip, παρμένο από την εμφάνιση που βρίσκεται στο Live Madness ‘89, κατ’ ελάχιστον μνημειώδες (όπως και το line up). Από τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια της καριέρας των MORBID ANGEL. Aξίζει να σημειωθεί πως οι Σουηδοί BLOODBATH, περί τα δέκα χρόνια μετά, στο “Breeding death” θα απέτιναν φόρο τιμής σε αυτό το εισαγωγικό riff γράφοντας κάτι παρόμοιο δικό τους (μέχρι και το εφέ με τις αντεστραμμένες κιθάρες θα χρησιμοποιούσαν στη demo εκδοχή του!)
LORDS OF DEATH I SUMMON YOU, RESIDE WITHIN OUR BRAINS
CAST YOUR SPELL UPON OUR LIVES, SO WE MAY RECEIVE
THE GIFT OF IMMORTALITY, BESTOWED ON THOSE WHO SEEK YOU!!
3) “Chapel of ghouls” (5.00)
Σκασίματα στο πιατίνι και σας πήραμε τα scalp σαν τρόπαια! Ανίερα πλάσματα που κάνουν ντου στην εκκλησία, ανίερα riffs, λυσσασμένος Vincent, σαν δαίμονας που γυρίζει ο ίδιος τον σταυρό προς τη κόλαση! Η φυσική συνέχεια της ανίερης διάθεσης των SLAYER, σε ένα από τα πιο κλασσικά MORBID ANGEL κομμάτια όλων των εποχών. Όσο γραφικό και “παιδικό” να ακούγεται σε κάποιον το περιεχόμενο, με το τρόπο που αποδίδεται, σε πείθει τόσο μα ΤΟΣΟ πολύ που δεν λες κουβέντα. Το δε μεσαίο αργό μέρος (“DEEEEEMOOOOOONS….ATTACK, WITH HATE!”), με πεθαίνει με το πόσο τρομακτικό είναι, σαν να βγαίνει από το ίδιο το σκοτάδι! Και ξέρεις τι σε τρομάζει περισσότερο; Ό,τι η επίθεση δεν έχει τελειώσει ακόμα, μια και στη γωνία σε περιμένει άλλο ένα ρεφρέν για να σε αποτελειώσει ως άλλος κατά συρροή δολοφόνος. Ουαί και αλίμονό σου.
CRUSH THE PRIESTS, THE FEEBLE CHURCH
THE FAMILY OF DOG, LUST UPON MY ALTAR!
2) “Maze of torment” (4.25)
Μπάσιμο στακάτο βγαλμένο από τη “μήτρα” του “Hell awaits”, μια από τις μεγαλύτερες riff-άρες που έχει γράψει αυτός ο άνθρωπος, προτού η μπάντα πάρει μπρος και φύγει στην αντεπίθεση. Ένα από τα πιο σήμα κατατεθέν χτισίματα κομματιού στην ιστορία της μπάντας. Τα απότομα κοψίματα από γρήγορο σε thrash-αριστό riff σε αργό riff (σημεία που υπερτονίζονται στις ζωντανές εκτελέσεις – και τι αργό riff….), τα μνημειώδη solo του Azagthoth (το αγαπημένο μου solo του δίσκου μετά από ένα φανταστικό μεσαίο riff), όλα άνοιξαν σχολή και γράφτηκαν στην ιστορία, απλά μπαίνοντας στο λαβύρινθο του βασανιστηρίου. Λαβύρινθος είναι η δεύτερη φύση άλλωστε των riffs που σκάρωναν τα δάχτυλα του Trey Azagthoth. Εδώ είχαμε απλά μια πρώτη μορφή τους…
MAZE OF TORMENT, MAZE OF DEATH!
1) “Visions from the dark side” (4.10)
Φτάσαμε στον έρωτά μου, το προσωπικό μου βίτσιο από αυτό το μνημείο. Ναι, φανταστικά, μνημειώδη τουλάχιστον, όλα όσα είδαμε μέχρι εδώ, αλλά, ΑΛΛΑ, αυτό εδώ, είναι μοναδικό ανάμεσα τους. Half-time παίξιμο στα κουπλέ, με μερικά από τα πιο πωρωτικά τύμπανα που έχω ακούσει από τον Sandoval (στους MORBID ANGEL τουλάχιστον), μελωδική αρμονική riff-άρα από το μέλλον ΠΑΛΙ (“Pain divine” από το “Covenant”), που αντί να ακούγεται ξένη, σε τρομάζει ακόμα περισσότερο. Στέκομαι ξεχωριστά στο πιο αγαπημένο μου μεσαίο μέρος που το γκαρίζω κάθε φορά που μπαίνει (“CUT MYSELF AND RELEASE THE BLOOD, PAINS OF A THOUSAND YEARS”), ενώ πάνω από όλα, μια ρημαδιασμένη ΡΕΦΡΕΝΑΡΑ όπου ο Vincent ζητάει από την σκοτεινή πλευρά να τον καλέσει και εσύ μαζί του. Άλλωστε, πόσο πιο θελκτικό είναι το σκοτάδι όταν περιγράφεται από τέτοιους ύμνους ε;
TAKE MY MIND, ALL THE WAY!
THE DARK SIDE CALLS, I SHAN’T RESIST!
BONUS ROUND:
“Lord of all fevers & plagues” (3.27)
Να σας πω την αμαρτία μου (καλό αστείο σε κείμενο για τους MORBID ANGEL), σκεφτόμουν αν θα το έβαζα στην κανονική κατάταξη ή όχι. Από την άλλη, επειδή στο βινύλιο δεν υπάρχει, αλλά υπάρχει μόνο στο CD, του πηγαίνει να βγει σε ξεχωριστό κομμάτι του κειμένου. Χώρια που και αυτό έχει πολύ πρώιμο ήχο, οριακά black/thrash riffing, σε death metal πλαίσια, με τους MORBID ANGEL εδώ να κάνουν μια νύξη στους Αρχέγονους θεούς της μυθολογίας Cthulhu (με τους οποίους θα ασχολούνταν εκτενώς σε επόμενες δουλειές τους). Αγαπημένο κομμάτι, κυρίως λόγω του ότι εκπροσώπησε τους MORBID ANGEl στη συλλογή “Grindcrusher” της ίδιας χρονιάς (προλογίζοντας τη φερώνυμη περιοδεία με CARCASS, NAPALM DEATH, BOLT THROWER), απλώς ιδιαίτερο σε φύση.
Το δε ντοκουμέντο της τότε περιοδείας “Live madness ‘89” παρατίθεται αυτούσιο για την δική σας ευχαρίστηση:
Κάπου εδώ, τελειώνει το κείμενο μου για το “Altars of madness”. Οι 1900 λέξεις που έγραψα για αυτό το αριστούργημα, δεν αρκούν ούτε κατ’ ελάχιστον για να περιγράψουν τον αντίκτυπο του σε death metal και black metal, ωστόσο κάναμε μια φιλότιμη προσπάθεια θέλω να πιστεύω. Ελπίζω επίσης, να το χαρείτε, όσο το χάρηκα κι εγώ που έγραφα όσα έγραφα παραπάνω. Σας αφήνω με μια σημείωση από το booklet του δίσκου:
THIS ALBUM IS DEDICATED TO THE UNDERGROUND, AND ALL SPEED, DEATH, BLACK METAL FANS WORLDWIDE
Γιάννης Σαββίδης
