a
Εκεί που η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου -και δη πολύτιμου συνοδοιπόρου- γίνεται όχημα καλλιτεχνικής αποθέωσης… Ας κοιτάξουμε λίγο πίσω. Οι MOTHER OF MILLIONS θρήνησαν το καλοκαίρι του 2019 τον φίλο και κημπορντίστα τους Μάκη Τσαμκόσογλου. Το σοκ τεράστιο. Εκκωφαντικά σιωπηλοί για πολλούς μήνες. Ο βουβός πόνος. Η συνειδητοποίηση του φθαρτού της ανθρώπινης ύπαρξης. Τα γρανάζια άρχισαν να δουλεύουν πιο έντονα καθώς ο χρόνος επιχειρούσε να γιατρέψει μέρος των πληγών της τετράδας. Συναυλίες εντός και εκτός τειχών, η κυκλοφορία του “Orbit” EP ως προπομπός των μελλούμενων…
Όσοι έχουν έρθει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε επαφή με το ατμοσφαιρικό, λυρικό, κινηματογραφικό progressive των Αθηναίων, γνωρίζουν στον απόλυτο βαθμό πως οι αξίες παραμένουν σταθερές σε κάθε δισκογραφικό τους πόνημα. Αν για μια μπάντα ειδικού ηχητικού προσανατολισμού όπως είναι οι ΜΟΜ από γεννησιμιού τους, ένα από τα κυρίαρχα ζητούμενα αποτελεί το εφαλτήριο της συνεύρεσης πολλών διαφορετικών μεταξύ τους κόσμων, τότε σαφώς ο στόχος επιτυγχάνεται με το ”Magna mater”, το τέταρτο κατά σειρά άλμπουμ τους. Με ταπεινότητα. Στοχοπροσήλωση. Ιώβεια υπομονή. Και επιμονή διαρκείας. Στοιχεία που δεν συναντάς αρμονικά τοποθετημένα στην μουσική του σήμερα. Πλειοψηφικά μιλώντας. Η πεμπτουσία, το νέκταρ του progressive. Ένα χωνευτήρι ιδεών, τάσεων, ηχητικών “αρρυθμιών”, πολυσυλλεκτικότητας, άντληση στοιχείων από φαινομενικά αντίρροπα ιδιώματα.
Κι αυτό αποτυπώνεται στο ηχητικό μέσο που τοποθετείται στις προθήκες των δισκοπωλείων ή ακόμα εντονότερα, στο σανίδι ενός club. Εκεί αναδύεται η προσωπικότητα. Τα “μπορώ” και τα “θέλω”. Δίχως την έπαρση και την αλαζονεία μιας πρότερης εφήμερης κορυφής. Και πως θα μπορούσε άλλωστε να γίνει με άλλον τρόπο. Όταν πρόκειται για μουσικούς που έχουν ιδιαίτερα ανεπτυγμένη την αίσθηση της ενδοσκόπησης, της αέναης αναζήτησης του απόλυτου μέσα από μια επώδυνη διαδικασία κάθαρσης και εξαγνισμού.
Το “Magna mater” συνιστά το επιστέγασμα μιας μοναχικής μουσικής πορείας, ενός “στριφνού” -για το mainstream της αποχαύνωσης- project που κατορθώνει να αποτανθεί με τις πλέον ειλικρινείς προθέσεις στο συναίσθημα και στο θυμικό του ακροατή, επιδιώκοντας να κάνει κτήμα την αφοσίωσή του. Είναι το συμβόλαιο τιμής που έχουν υπογράψει με όλους όσους οι δυσκολίες και οι αντιξοότητες δεν θα λυγίσουν την ακόρεστη δίψα και την αυταπάρνησή τους για να κυνηγήσουν τα όνειρά τους.
Μοιραία, το νέο full length “αποτύπωμα” τους μετά τα “Human”, “Sigma” και “Artιfacts” διαθέτει την αύρα ενός ξεχωριστού κεφαλαίου, ενός επαναπροσδιορισμού της μουσικής ταυτότητας των εμπνευστών του με την εισαγωγή παραμέτρων και εικόνων που συναρπάζουν. Και ο ακροατής στέκεται με απεριόριστο σεβασμό μπροστά σε ένα ολοκληρωμένο έργο. Μελετημένο μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια. Άρτια επεξεργασμένο. Από το λιτό και δωρικό εξώφυλλο, την κρυστάλλινη και “ζεστή” παραγωγή, την αισθαντικότητα αλλά και τον υποβλητικό χαρακτήρα των φωνητικών, τις κιθαριστικές εναλλαγές στο μοτίβο, το ράπισμα των μπασογραμμών, της ευφυία των τυμπάνων, τον λυτρωτικό χαρακτήρα των πλήκτρων.
Μόνο αποκομμένοι από το όλον progressive δεν θα πρέπει να αισθάνονται οι MOTHER OF MILLIONS. Αφουγκράζονται κάθε πιθανό ερέθισμα, ρουφούν σαν σφουγγάρι τις τεχνικές και τα στυλ εκείνα που θεωρούν ότι μπορούν να έχουν χρησιμότητα και εν συνεχεία τα προσαρμόζουν κατά το δοκούν στο μοναδικό τους ύφος. Τρανό παράδειγμα το “Feral” που φέρνει σε σημεία LEPROUS αλλά και VOLA. Αρχής γενομένης από το μαγευτικό πρώτο single “Inside” που είμαι πεπεισμένος ότι θα λειτουργήσει καταλυτικά ως opener στις ζωντανές εμφανίσεις τους, το ομώνυμο αργόσυρτο κομμάτι στο οποίο δεν διστάζουν να τοποθετήσουν με περίσσια σύνεση ορισμένα brutal σημεία στα φωνητικά που “μπλέκονται” αρμονικά με πιο “χασιματικά” γυναικεία που απογειώνουν το συνολικό αποτέλεσμα.
Όσο το “MM” ξεδιπλώνει τις αρετές του, είναι κάτι παραπάνω από εμφανές πως το νέο πόνημα του κουαρτέτου βρίθει απίστευτου κιθαριστικού όγκου κι ας παρεμβάλλονται τα έντονα ατμοσφαιρικά/dreamy μέρη – σήμα κατατεθέν τους. Το “Liminal” ραγίζει καρδιές με το θέμα του πιάνου στο ξεκίνημα, το “Irae” ανεβάζει σταδιακά στροφές και εντυπωσιάζει με την ποιότητα του και το εξόδιο “Space” θα μπορούσε να είναι κάλλιστα ένας μικρός φόρος τιμής στον Τσαμκόσογλου… Ένα έργο που σε καθηλώνει σε κάθε νότα του, σε ταξιδεύει, σε μαγεύει, σε προκαλεί να το ρουφήξεις μέχρι το μεδούλι. Κι εκεί που νομίζεις πως έχεις κατανοήσει το ποιόν του, έρχονται οι αλλεπάλληλες ακροάσεις να σου υπενθυμίσουν πως υπάρχει ακόμα άπλετο φως και σκοτάδι να ανακαλύψεις.
Αυτό είναι το “ένοχο” μυστικό του δίσκου. Ο θρήνος που έγινε δύναμη ψυχής. Η απώλεια που ενθυλακώθηκε στο “είναι” τους βρήκε την πολυπόθητη διέξοδο διαμέσου του νέου υλικού. Είναι η στιγμή που αποσβολωμένος γίνεσαι κοινωνός ενός ταξιδιού που απαγορεύεται να απωλέσεις λεπτό την αφοσίωση σου. Νιώθεις το ρίγος να διαπερνά το σώμα σου ως άλλος ηλεκτρισμός, τις αισθήσεις σου να αποκτούν απύθμενη ένταση, πρωτόλεια ορμή και ένα πέπλο γλυκύτατης μελαγχολίας να σε περιβάλλει. Είσαι εσύ και το “Magna mater”. O εορτασμός της επανένωσης δύο φίλων που θυμούνται τα παλιά. Που δεν θα διστάσουν να εξωτερικεύσουν τα σωθικά τους, τα καλύτερα κρυμμένα μυστικά τους. Για το τότε. Για το τώρα. Για το πάντα!
9 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
