Τρίτη συνεχόμενη χρονιά που έβλεπα τους Αθηναίους MOTHER OF MILLIONS στην ίδια αίθουσα αφότου είχαν κάνει support στους RIVERSIDE το 2023 και μετά το δικό τους headline show με τους KHIRKI ως support το 2024 όπου μας παρουσίαζαν τον τότε καινούργιο δίσκο τους “Magna Mater”. Αυτή τη φορά έκλειναν τον κύκλο παρουσίασης του δίσκου, μιας που ήδη έχουν επικεντρωθεί στην καινούργια τους δισκογραφική δουλειά που ελπίζουμε να δούμε μέσα στο 2026.
Η βραδιά ξεκίνησε με τους Θεσσαλονικείς WITHIN PROGRESS, μια πολύ θετική ανακάλυψη εκ μέρους μου, μιας που μιλάμε για μια μπάντα που ξέρει να συγχωνεύει το alternative/post grunge metal με neo progressive στοιχεία και μια στάλα djent και Ελληνική λαϊκή μουσική για το έτσι της υπόθεσης. Για παράδειγμα, είναι σαν να έχουν βάλει στο ίδιο mix τους CALIGULA’S HORSE, LEPROUS και HAKEN μαζί με τους CREED και A PERFECT CIRCLE.
Εκείνο που μου τράβηξε την προσοχή, εκτός του ότι μιλάμε για εξαιρετικούς μουσικούς, είναι η ικανότητά τους να δημιουργούν μελωδίες με πολλαπλά στρώματα ενορχηστρώσεων που τους δίνουν μια επική/κινηματογραφική αίσθηση ενώ την ίδια στιγμή καταφέρνουν να διατηρούν την προσοχή του ακροατή συνέχεια, γιατί στην μουσική τους δεν περισσεύει τίποτα. All thrills, no frills που λένε και στο χωριό μου. Κι όλα αυτά με μόνο ένα LP κι ένα EP στο ενεργητικό τους, αν και επί σκηνής έπαιξαν κι ένα καινούργιο κομμάτι από τον επόμενο δίσκο τους, τον οποίο ήδη ανυπομονώ να ακούσω.
Η δεύτερη θετική έκπληξη ήρθε από τους Αθηναίους PART OF THE THEORY, μια μπάντα που αν και ακόμα δεν έχει κάποιο δίσκο στο ενεργητικό της, απ’ ότι διάβασα ήδη μπορεί να καυχηθεί ότι συμμετείχε στο soundtrack της σειράς “Maestro in Blue” (επειδή δεν βλέπω ποτέ τηλεόραση, δεν είχα πάρει χαμπάρι, το ομολογώ). Το γεγονός είναι ότι με ένα μόνο video clip, το σουρεαλιστικό “Famished Mammon”, έχουν καταφέρει να κάνουν ένα κάποιο hype (στην πρώτη σειρά ήταν κάποιοι νεανίες που χτυπιόντουσαν τόσο που νόμιζα ότι θα ξεκολλούσε το κεφάλι από το σώμα τους), χάρη μιας μουσικής πρότασης που συνδυάζει το μοντέρνο metal α λα SYSTEM OF A DOWN και LACUNA COIL με επιρροές από την Βαλκανική και ανατολίτικη μουσική παράδοση, καρπός του συνθετικού ταλέντου του κιθαριστή Αλέξη Δημουλέα.
Και τι να πούμε φυσικά για την τραγουδίστρια, Βίκυ Καπετανοπούλου, η οποία φαίνεται να έχει μελετήσει καλά τόσο τις χορευτικές κινήσεις της Kate Bush όσο και τον δίσκο “Jagged Little Pill” της Alanis Morissette, αλλά και τη νεανική αλαζονεία της Madonna των 80s . Μια μπάντα που, παρά το νεαρό της ηλικίας της, είναι συμπαγής, δεν χάνει ούτε μια νότα και κινείται άνετα μέσα σε τόσα διαφορετικά είδη χωρίς να χάνει τον προσανατολισμό της. Κρίμα που λόγω κάποιων τεχνικών θεμάτων δεν μπόρεσαν να ξεκινήσουν στην ώρα τους και έπαιξαν έτσι μόνο τέσσερα κομμάτια (μεγάλης διάρκειας όμως). Μια πολλά υποσχόμενη μπάντα που θα πρέπει να έχουμε υπόψιν.
Ως γνωστόν, οι MOTHER OF MILLIONS έχουν περάσει από κάμποσες δύσκολες στιγμές, με αποκορύφωση τον χαμό του πληκτρά και αδερφικού τους φίλου το 2019 επί σκηνής. Αυτή την φορά τα εμπόδια ήταν ευτυχώς άλλης φύσεως. Έτσι λοιπόν, τίποτα δεν μας προετοίμαζε για να δούμε τον κιθαρίστα τους, Κώστα Κωνσταντινίδη, να μπαίνει στην σκηνή καθισμένος σε αναπηρικό καροτσάκι! Όπως μάθαμε αργότερα, η αιτία ήταν ένα στραβοπάτημα με το αποτέλεσμα να έχει το πόδι στον νάρθηκα, αλλά αυτό φυσικά δεν εμποδίζει έναν μουσικό από το να είναι συνεπής στο ραντεβού του με τους fans. Η ίδια η ζωή όμως μπορεί να βάλει άλλου τύπου εμπόδια, πολλές φορές αξεπέραστα, όπως είναι οι επαγγελματικές υποχρεώσεις. Έτσι λοιπόν είδαμε πίσω από τα ντραμς τον παραγωγό της μπάντας, Έκτορα Τσολάκη, αντί του Γιώργου Μπουκαούρη, μιας που ο τελευταίος συμμετέχει σε θεατρική παράσταση ως ηθοποιός. Πάντως ο Έκτορας ήταν αψεγάδιαστος στην εκτέλεση των κομματιών, αν και δεν ξέρω πόσο καιρό είχε στην διάθεση του για να τα μάθει.
Άλλη αψεγάδιαστη όψη της βραδιάς ήταν ο ήχος (για όλες τις μπάντες, αλλά ειδικά για τους MOTHER OF MILLIONS) χάρη στην εξαιρετική δουλειά του Alex Ketenjian. Από τις λίγες φορές που έχω απολαύσει ένα live τόσο κι από αυτήν την άποψη. Όσο αφορά το καθαρά μουσικό μέρος, δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο από την τελειότητα, μιας που μιλάμε για “μπαρουτοκαπνιμένους” μουσικούς, με χρόνια εμπειρίας στην πλάτη τους και που ξέρουν να τα δίνουν όλα. Τι να πούμε για τον Γιώργο Προκοπίου, με μια φωνή που αγγίζει τόσο το επικολυρικό όσο και το growl με την ίδια ευκολία και με μια σκηνική παρουσία με θεατρικά στοιχεία (γονάτισμα και άπλωμα των χεριών) που συνοδεύουν στην εντέλεια τη δραματικότητα των κομματιών. Ίσως και για αυτό να μην ήταν τόσο επικοινωνιακός με το κοινό: η σωματική εκφραστικότητα κι εκείνη του προσώπου του τα έλεγε όλα.
Τι να πούμε επίσης για τον Κώστα, ο οποίος όχι μόνο έπρεπε να κοντρολάρει τα πετάλια της κιθάρας με ένα πόδι καθισμένος λίγο άβολα, αλλά και την ίδια στιγμή να εκτοξεύει από την κιθάρα του φανταστικά riffs, ενώ δεν έλειψε και η στιγμή α λα Jimmy Page, όταν έβγαλε το δοξάρι στο κομμάτι “Collision”. Φυσικά, όλα αυτά υποστηριζόμενα από τον μπασίστα Πάνο Πρίφτη και τον προαναφερθέντα, Έκτορα. Η τελειομανία τους είναι τέτοια που από το κομμάτι “Rite” κι αργότερα, ανέβηκαν στην σκηνή τρεις τραγουδίστριες (Αντωνία Μαυρονικόλα, Σοφία Καμηνά και Αιμιλία Παπαθεοχάρη) ως χορωδία που έδωσαν μια επιπρόσθετη διάσταση στα κομμάτια. Πραγματικά, η μπάντα μας είχε συνεπάρει τόσο που όταν στο τέλος του “Artefact” ξεκινά το μέρος με το «Ω-Ω-Ω» το κοινό το πήρε από εκεί και συνέχισε να τραγουδά παρατεταμένα και ρυθμικά το «Ω-Ω-Ω». Η μπάντα αποφάσισε να μας αφήσει να ξεθυμάνουμε τραγουδώντας, ευγνωμονώντας μας μετά που κι εμείς είχαμε δώσει όλο μας το είναι εκεί και τότε. Ελπίζω με αυτήν την ανταπόκριση, να ενθαρρύνω περισσότερο κοινό να προσέλθει στα επόμενα live αυτών των συγκροτημάτων που απέδειξαν για ακόμα μια φορά ότι η Ελληνική rock σκηνή χαίρει άκρας υγείας, όσο αφορά το καλλιτεχνικό επίπεδο.
Γιώργος Γκούμας
Φωτογραφίες: Κατερίνα Βρανά (Rockpages.gr)
