Όσοι έχουν ασχοληθεί με τους MOTORHEAD, γνωρίζουν ότι τον Μάιο του 1975 ο Ian Fraser “Lemmy” Kilmister, απολύθηκε από τους HAWKWIND αφού συνελήφθη στον Καναδά για κατοχή ναρκωτικών. Αποφάσισε τότε να σχηματίσει ένα νέο συγκρότημα, και έτσι γεννήθηκε το γκρουπ που έγινε ευρέως γνωστός, με το όνομα του να είναι εμπνευσμένο από το τελευταίο τραγούδι που είχε γράψει για τους Άγγλους rockers.
Το πρώτο line up του γκρουπ, εκτός του Lemmy φυσικά, θα είχε τους Larry Wallis στην κιθάρα και τον Lucas Fox στη drums. Ο τελευταίος, περίπου πέντε μήνες από την ίδρυση του συγκροτήματος αποδείχτηκε ότι δεν μπορούσε να συνεχίσει στο σχήμα και έτσι την θέση του πήρε ένας γνωστός του Lemmy, ο Phil “Philthy Animal” Taylor (όπως έχει γίνει ευρέως γνωστός με το παρατσούκλι του).
Το 1976, αποφασίζεται ότι το συγκρότημα έπρεπε να έχει δυο κιθαρίστες. Έτσι μετά από εισήγηση του Taylor, ο γνωστός του Edward Allan Clarke ή όπως έγινε ευρέως γνωστός “Fast” Eddie Clarke (έχοντας κι αυτός το δικό του παρατσούκλι), «μπήκε» στο γκρουπ. Ο Wallis, κατά τις δηλώσεις του Lemmy ζήλευε ελαφρώς τον Clarke, αλλά και είχε φρικάρει με το heavy παρουσιαστικό που είχαν οι άλλοι 3, και έτσι έφυγε. Πιο επίσημα αναφέρθηκε ότι επειδή συνέχιζε να περιοδεύει με τους PINK FAIRIES, από τους οποίους ήρθε στους MOTORHEAD, δεν άντεξε να είναι και στα δυο γκρουπ και αποχώρησε.
Κάπως έτσι λοιπόν εκείνη την χρονιά εδραιώνεται σαν τρίο η βασική πρώτη σύνθεση των MOTORHEAD, ένα χρόνο μετά την αρχική δημιουργία του συγκροτήματος. Η εποχή των Three Amigos («τριών φίλων») είχε ξεκινήσει με τα γνωστά αποτελέσματα τα επόμενα χρόνια. Οι 3 μουσικοί ένωσαν τις δυνάμεις, τα ποτά και τα ναρκωτικά τους και ξεκίνησαν αυτήν την αιώνια διαχρονική μπάντα, που έχει γράψει το όνομα της με χρυσά γράμματα στην παγκόσμια μουσική σκηνή.
Τον Αύγουστο του 1976 οι 3 τους συναντιούνται στο θρυλικό στούντιο Manticore των EMERSON, LAKE & PALMER για να προβάρουν μαζί και να «δέσει» η νέα τότε σύνθεση. Ότι έγινε λοιπόν σε εκείνη την ημέρα, ηχογραφήθηκε σε κασέτα και 49 χρόνια μετά, ανακαλύφθηκε, «ξεσκονίστηκε» και αποκαταστάθηκε με όλη της την ακατέργαστη δόξα, προφανώς με πρόσφατη επεξεργασία στο studio, για να γιορταστεί η 50ή επέτειος του συγκροτήματος. Έτσι βλέπει το φως της δημοσιότητας επίσημα σαν “The Manticore tapes”.
Η κυκλοφορία δεν χρίζει κάποιας ιδιαίτερης κριτικής αφού ουσιαστικά πρόκειται για την παρουσίαση σε audio μορφή της πρόβας που είχαν κάνει, με την ακριβή έννοια της λέξης. Όσοι έχετε πάει ή έχετε ακούσει μια, καταλαβαίνετε τι λέω. Η τότε νέα σύνθεση επέλεξε να προβάρει τραγούδια, που να «λειτουργούσαν» και σαν demo για τις εταιρίες για την πρώτη επίσημη επερχόμενη κυκλοφορία. Έτσι ότι ακούμε, ήταν συνθέσεις στη πρώιμη μορφή τους, που θα υπήρχαν επίσημα σαν τίτλοι στο «παράνομο» “On parole” και φυσικά στην ομώνυμη παρθενική δουλειά τους, ως επίσημο τρίο. Γι’ αυτό και τρεις από αυτές (“Leavin’here”, “Vibrator” και “The watcher”) υπάρχουν σε δυο εκδοχές, στο υπερκλασσικό “Iron horse/born to lose” ο Lemmy ακούγεται αχνά και τα όργανα περισσότερο, από το “Help keep us on the road”, «βγήκε» η λέξη “keep”, η διασκευή του John Mayall στο “I am your witchdoctor”, που κυκλοφόρησε στο EP “Beer drinkers and hell raisers” του 1980 είναι σε instrumental εκδοχή και έχει άλλο τίτλο εδώ κλπ. Γενικά σε σχέση με την μετέπειτα παρουσίαση των τραγουδιών, εδώ υπάρχουν μικρές διαφοροποιήσεις, αφού ο γενικός «σκελετός» της σύνθεσης έχει παραμείνει ο ίδιος. Ευτυχώς ότι «βγαίνει» από τα ηχεία είναι σαν μια καλή live κυκλοφορία και όχι ένα κακογραμμένο demo ή μια ή μια bootleg έκδοση με «μακρινό» ήχο.
Για τους συλλέκτες και τους πιο φανατικούς οπαδούς του γκρουπ, η εν λόγω κυκλοφορία θα είναι διαθέσιμη σε μαύρο βινύλιο, σε CD φυσικά, σε picture disk που πουλιέται μόνο από το επίσημο site του γκρουπ, και σε deluxe έκδοση που θα είναι βιβλιόδετη σαν earbook που θα έχει το άλμπουμ, ένα επιπλέον βινύλιο με το σπάνιο πια live “Blitzkrieg on Birmingham‘77”, ένα 7’ που θα έχει δυο ακυκλοφόρητα ζωντανά τραγούδια στο Barbarella’s του Birmingham το 1977 και ένα 24-σελιδο φυλλάδιο με σημειώσεις από τον μακροχρόνιο συνεργάτη του συγκροτήματος Kris Needs.
Το “The manticore tapes”, απευθύνεται κυρίως μόνο σε αυτούς, αφού δεν νομίζω κάποιος που δεν έχει ασχοληθεί πολύ με το γκρουπ να θέλει να αγοράσει αυτήν την κυκλοφορία. Ίσως μόνο για την ιστορική της σημασία. Σίγουρα, αφού αναφερόμαστε σε ένα από τα πιο γνωστά και σημαντικότερα συγκροτήματα της σκληρής μουσικής, σε ότι και αν βλέπει το φως της δημοσιότητας καλό είναι να γίνεται έστω μια ακρόαση. Ειδικά αν ακούμε, όπως σε αυτήν την κυκλοφορία, την ουσιαστική αρχή μιας μεγαλειώδους πορείας ενός lineup. Αλλά μέχρι εκεί, αφού τέτοιες κυκλοφορίες θεωρώ πως είναι ως επί το πλείστον για τους «άρρωστους» με ένα συγκρότημα. Ειδικά τα τελευταία χρόνια που έχει παραγίνει το κακό με την «MOTORHEAD αγελάδα», αφού μετά τον θάνατο του Lemmy ο αριθμός των κυκλοφοριών που αφορούν το γκρουπ είναι μεγαλύτερος απ’ όταν ζούσε και δισκογραφούσαν. Από την άλλη βέβαια αυτό δείχνει και την διαχρονικότητα του σχήματος αλλά και ότι ακόμα υπάρχει αγοραστικό κοινό που υποστηρίζει τις αγορές.
Θοδωρής Μηνιάτης
