Όταν την ίδια μέρα επί της ουσίας κυκλοφορούν νέο δίσκο τόσο οι INSOMNIUM, όσο και οι IN MOURNING, τα νέα για το melodic death/melodic doom-death metal, είναι σίγουρα χαρμόσυνα! Άλλωστε, το αγαπημένο αυτό είδος περνάει μία κρισούλα είναι η αλήθεια τα τελευταία αρκετά χρόνια. Όχι τόσο σε θέμα καλών κυκλοφοριών, αλλά όσο στο πόσες και από πόσες διαφορετικές μπάντες είναι αυτές. Και για αυτό ίσως συμβιβαζόμαστε πολλές φορές με σχήματα ή και δίσκους και υπερεκτιμούμε την αξία τους. Αυτό, ευτυχώς, δε συμβαίνει με το νέο, πέμπτο κατά σειρά, πόνημα των Σουηδών IN MOURNING!
Το “Garden of storms”, το οποίο κλείνει την τριλογία που ξεκίνησε στο “The weight of oceans” και συνεχίστηκε στο “Afterglow”, είναι πολύ ωραίο άλμπουμ! Είναι γεμάτο από όλα αυτά που αγαπάμε σε αυτό το είδος. Μελωδίες, λυρισμό, ατμόσφαιρες, επιθετικά ξεσπάσματα, ωραία παιξίματα, εναλλαγές. Όλα τα στοιχεία είναι εδώ και είναι τοποθετημένα όπως και όσο πρέπει. Οι IN MOURNING, ήταν από τις μπάντες που εξελίσσονταν μουσικά σε κάθε δίσκο και άλλαζαν πράγματα στη μουσική τους. Ναι, είχαν τους OPETH αλλά και τον Dan Swano σε αφίσα στο δωμάτιό τους. Ναι, έχουν επιρροές και εμφανέστατες (ποιος δεν έχει άλλωστε;;) και κάποια πράγματα είναι «καρφί» ηχητικά σαν τις επιρροές τους. Όμως καταφέρνουν και τα περνάνε όλα μέσα από το δικό τους πρίσμα. Και εδώ, κάνουν αυτό που δεν τόλμησαν (ή δεν ήθελαν στην ουσία) να κάνουν οι επιρροές τους. Και ειδικά οι OPETH. Το “Garden of storms”, σε πολλά σημεία θα σου ακουστεί σαν να είναι η συνέχεια/εξέλιξη των OPETH μετά από το “Watershed”, αν οι υπέροχοι κάποτε έταιροι Σουηδοί συνέχιζαν στο μονοπάτι τους και δεν αποφάσιζαν να σταματήσουν να είναι πρωτοπόροι, αλλά να γίνουν μία μπάντα του Steven Wilson. Sorry ε! Και sorry που δε συνεχίζω να ψάχνω σημεία και σημάδια στις νέες τους δουλειές για να τις γουστάρω ντε και καλά επειδή έχουν το όνομα OPETH. Γούστα βέβαια. Όπως πάντα και στα πάντα. Μην τα ξαναλέμε. Και καλά κάνουν και πάιζουν όπως γουστάρουν και έτσι πρέπει. Απλά δε σημαίνει ότι πρέπει να είναι κάτι «γαμάτο», επειδή έχει το όνομα. Υπάρχει και η χάρη μέσα. Αλλά τέλος πάντων. Στα των IN MOURNING. Εδώ, ο Tobias Netzell και η παρέα του, προσφέρουν μία μίξη μελωδικού prog/death metal, με πάμπολλες melodic doom/death metal πινελιές. Έχουν καταφέρει και έχουν παντρέψει πολύ ωραία τα δύο αυτά είδη, που ναι μεν τέμνονται σε πολλά σημεία, αλλά έχουν και αρκετές διαφορές. Όμως εδώ ακούγεται σαν κάτι ενιαίο και αυτό είναι στα συν της προσπάθειας του συγκροτήματος. Στα 7 κομμάτια του δίσκου, διάρκειας 50 λεπτών, υπάρχει λίγο από όλα. Υπάρχουν τα γρήγορα κομμάτια, τα αργά, τα mid tempo, υπάρχουν τα κομμάτια που μπαίνουν όλα στο καζάνι και βγαίνει ένα δικό τους τελικό αποτέλεσμα. Από όλα έχει. Και αυτό σε κρατάει και δε σε χάνει σε κανένα σημείο της ακρόασης του δίσκου, ο οποίος με αυτόν τον τρόπο καταφέρνει και δε γίνεται επαναλήψιμος και κουραστικός. Τα brutal φωνητικά έχουν τον πρώτο λόγο και είναι εξαιρετικά, όμως είναι πολλά και τα καθαρά, τα οποία, για να είμαι και ειλικρινής, θα τα ήθελα καλύτερα, καθώς μου ηχούν κάπως… αδιάφορα, αν επιτρέπεται η λέξη. Όχι κακά. Αδιάφορα όμως. Δε θα «απογειώσουν» τα σημεία τους, τα οποία σημεία πάντως είναι πολύ ωραία και προσεγμένα. Και τα 7 κομμάτια είναι μια χαρά. Κάποια φυσικά είναι καλύτερα από κάποια άλλα, όμως ο μέσος όρος είναι πολύ υψηλός. Αυτά που προεξέχουν, είναι το εναρκτήριο (και πρώτο βίντεο που έβγαλε η μπάντα), “Black storm”, το οποίο αποτελεί ως ένα βαθμό και ένα ικανοποιητικό ρεζουμέ όλου του κλίματος του άλμπουμ, το mid tempo και τίγκα OPETH-ικό “Magenta ritual”, αλλά και οι δύο κορυφαίες στιγμές του δίσκου, τα “Huntress moon” (εναλλαγές, πολύ ωραίο λυρικό ρεφρέν, πάρα πολύ ωραία εξέλιξη μέσα στο κομμάτι) και “Tribunal of suns” που πρέπει να είναι και το καλύτερο του δίσκου. Η παραγωγή είναι πολύ ωραία και αυτή που πρέπει για να αναδείξει τις πτυχές της μουσικής της μπάντας, ενώ το εξώφυλλο είναι υπέροχο και απολύτως ταιριαστό με την ατμόσφαιρα του δίσκου, δουλειά του αγαπημένου από τα 90s Kristian Wahlin (DISSECTION, AT THE GATES, TIAMAT, CEMETARY, EDGE OF SANITY, EMPEROR, EVERGREY και και και).
Συνοψίζοντας, στο “Garden of storms” οι IN MOURNING εξελίσσουν περισσότερο την ηχητική προσέγγιση του “Afterglow” και ακούγονται σαν μία μίξη OPETH, EDGE OF SANITY και INSOMNIUM, με ματιές τόσο στο παρελθόν, όσο και στο σήμερα, διατηρώντας μία ισορροπία στον ήχο τους, που κάνει αυτό το περίεργο μπαστάρδεμα να ακούγεται απολύτως φυσιολογικό. Πολύ ωραίος δίσκος που αξίζει της προσοχής σας. Και όσοι δεν τους έχετε τσεκάρει και γουστάρετε αυτόν τον ήχο, καλό είναι να ακούσετε και προηγούμενες δουλειές τους, για να δείτε και την εξέλιξη της μπάντας. Απλά στο επόμενο, ίσως θα ήθελα να δω μία ακόμα πιο προσωπική προσέγγιση της μπάντας. Ωραία κλείνει πάντως η χρονιά στο melodic death metal!
7.5/10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
