Όποιος έχει παρακολουθήσει όλα αυτά τα χρόνια τις σόλο καριέρες των Sheehan, Martin και Gilbert θα ξέρει ότι ως μουσικοί έχουν καλύψει πολλά πεδία και οι ατομικές τους κυκλοφορίες ή οι κυκλοφορίες “άλλων συγκροτημάτων” ήταν εκλεκτικές και πολύ ενδιαφέρουσες. Οι MR. BIG όμως είχαν πάντα αυτόν τον χαρακτηριστικό ήχο και εδώ ακούγεται ώριμος και “σίγουρος”. Είμαστε λοιπόν εδώ με τον πιθανό τελευταίο δίσκο του MR. BIG και είναι ένας ενδιαφέρων δίσκος. Αλλά μέχρι εκεί.
Με τον Nick D’ Virgilio πίσω από το κιτ των ντραμς, οι MR. BIG δημιούργησαν έντεκα τραγούδια, που αναδεικνύουν όλο το φάσμα του χαρακτηριστικού ήχου του τετραμελούς συγκροτήματος, με το ροκ και τα μπλουζ να είναι οι κινητήριες δυνάμεις πίσω από αυτά τα τραγούδια, με μεγάλο μέρος του άλμπουμ να κατατάσσεται καλύτερα στο adult contemporary rock.
Αυτό το χαμηλής ενέργειας στυλ μπορεί να μην είναι αυτό που θέλουμε από τους MR. BIG, αλλά τουλάχιστον αυτό το υποκατάστατο στυλ είναι καλοφτιαγμένο.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το “Sunday Morning Kinda Girl”, ένα κομμάτι με τους BEATLES γραμμένους πάνω του- αν προσαρμόσετε τις προσδοκίες σας αναλόγως, θα διαπιστώσετε ότι το άλμπουμ μπορεί ακόμα και να σας διασκεδάσει.
Η εκπληκτική κιθαριστική δουλειά του Paul Gilbert, το δυνατό rhythm section και τα φωνητικά του Eric Martin ήτα πάντα οι στοιχειώδεις πυλώνες των MR. BIG, οι οποίοι δεσπόζουν με rock κομμάτια όπως το up-tempo “What Were You Thinking”.
Οι MR. BIG ποτέ δεν έκαναν συμβατικά τραγούδια και οι ανατροπές μέσα στα τραγούδια ήταν ένα από τα χαρακτηριστικά τους. Το “Up On You” είναι ένα τυπικό ροκ τραγούδι που διαθέτει την ανορθόδοξη κιθαριστική δουλειά του Gilbert στο σόλο, και που κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση στα αυτιά, καθώς ανατρέπει τις προσδοκίες με έναν τρόπο που οι MR. BIG έχουν κάνει καριέρα. Αυτό όμως δεν οδηγεί πάντα σε επιτυχία, καθώς το “Ten” ξεκινά με ένα κομμάτι που είναι περισσότερο εκτεταμένο jam session παρά τραγούδι στο “Good Luck Trying”: διαφορετικό, αλλά όχι ακριβώς διασκεδαστικό.
Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, το “Ten” είναι ένα άλμπουμ που απαιτεί να προσαρμόσετε τις προσδοκίες σας, θα έλεγα στην κατεύθυνση ενός power pop άλμπουμ, κάτι που θα απογοητεύσει κάποιους ακροατές, καθώς δεν είναι το στυλ που είδε το συγκρότημα να κερδίζει τη δημοτικότητά του αρχικά. Το “I Am You” μοιάζει τόσο πεζό για μια μπάντα που περιέχει περισσότερο ταλέντο από πολλούς συναδέλφους της.
Άλμπουμ των MR. BIG χωρίς μπαλάντα δεν μπορεί να υφίσταται με το “The Frame” για παράδειγμα να έχει αποτυπωθεί και παρουσιαστεί όπως ακριβώς θα περίμενε κανείς αποφεύγοντας οποιεσδήποτε από τις στιγμές του “To Be With You”. Mια ήσυχη και γεμάτη ψυχή στιγμή προς το τέλος του “Ten”.
Η παραγωγή του “Ten” είναι, όπως ήταν αναμενόμενο, πολύ καλή, με κάθε όργανο να πλέκεται ανάμεσα στο άλλο, διατηρώντας αρκετό χώρο ηχητικά για να αναπνεύσει και να μην θαφτεί το ένα κάτω από το άλλο.
Για κύκνειο άσμα ακούγεται σαν η μπάντα να κρατάει το καλύτερο υλικό της για άλλα projects, και το “Ten” μένει με τα αποφάγια. Ενώ οι MR. BIGμπορεί να μην κράτησαν το καλύτερο για το τέλος, το “Ten” τουλάχιστον επιτρέπει στη μπάντα να αποχαιρετήσει με τους δικούς της όρους, κάτι που λίγοι καταφέρνουν να κάνουν. Καθώς η κυκλοφορία αυτή κλείνει (;;;) την ιστορία του συγκροτήματος, το μελάνι έχει αρχίσει να στερεύει και ο συγγραφέας να ξεμένει από ιδέες- το “Ten” δεν είναι σε καμία περίπτωση ο τέλειος αποχαιρετισμός, αλλά έχει τις στιγμές του.
7,5 / 10
Πέτρος Καραλής
