Βραδιά αφιερωμένη στο Bay Area thrash στο Gagarin 205 και δε θα μπορούσαμε να λείψουμε, αν και είχα την τύχη να πρωτοδώ την ταινία στις “Νύχτες πρεμιέρας” τον Σεπτέμβριο. Η επανάληψη είναι μήτηρ πάσης μαθήσεως και έδωσα το παρών και για να φωτογραφίσω τόσο τη μπάντα που κλήθηκε να ζεστάνει τους καθήμενους από νωρίς στην πλατεία του club, όσο και τη συζήτηση, στην οποία ήταν παρών και ο αρχισυντάκτης μας, Σάκης Φράγκος.
Οι MEMORAIN ξεκίνησαν με ένα δικό τους κομμάτι και κατευθείαν πέρασαν στο “For whom the bell tolls” των METALLICA. Ο κόσμος ήταν ενθουσιασμένος από την απόδοση τους και συμμετείχε ενεργά αν και από τις καρέκλες δεν σηκώθηκαν παρά ελάχιστοι. Επέλεξαν το “Peace sells” των MEGADETH, “Madhouse” των ANTHRAX και έκλεισαν με μια καταιγιστική εκτέλεση του “Raining blood” των SLAYER! Ο τραγουδιστής τους κατέβηκε δύο φορές από τη σκηνή για να τραγουδήσει με το κοινό. Μας συνεπήραν με την ενέργεια τους και ήταν ό,τι καλύτερο για να μπούμε στο κλίμα της ταινίας που θα βλέπαμε.
Αφού μας ζέσταναν κατάλληλα οι MEMORAIN, είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε τον Σάκη Φράγκο, που ήταν ανάμεσα στους καλεσμένους της βραδιάς. Ως «θρυλικό» χαρακτήρισε τον αρχισυντάκτη μας ο συντονιστής της 15λεπτης συζήτησης, Δημήτρης Παπανδρέου και έθεσε ως πρώτο θέμα τις συνθήκες που διαμόρφωσαν τη σκηνή του Bay Area στα early 80s. Ο Σάκης έκανε την εξής τοποθέτηση:
«Οι συνθήκες που υπήρχαν στην Bay Area ευνοούσαν στο να δημιουργηθούν συγκροτήματα. Το μεγάλο θέμα σαν ηθικό δίδαγμα όπως θα δούμε και στην ταινία είναι το γεγονός ότι όλα αυτά τα συγκροτήματα προχώρησαν μπροστά γιατί ήταν ομάδα. Δηλαδή ένα μέλος πήγαινε σε άλλο συγκρότημα και δεν κρατούσε μούτρα το συγκρότημα που άφησε πίσω του. Πήγε ο Kirk Hammet από τους EXODUS στους METALLICA και δεν άνοιξε μύτη. Ήταν μια παρέα! Τελείωναν οι συναυλίες τις Δευτέρες και είτε πήγαιναν στο σπίτι των METALLICA, είτε στο σπίτι του Paul Baloff, τραγουδιστή των EXODUS και γινόταν πανικός. Αυτή ομάδα, η παρέα είναι κάτι που δε μας χαρακτηρίζει ως Έλληνες σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Στην ταινία αξίζει να δώσει κανείς προσοχή στα μπλουζάκια που φορούσαν οι πρωταγωνιστές τότε κι εκεί θα καταλάβει πολλά σε σχέση με όλα αυτά τα συγκροτήματα όπως THIN LIZZY και AEROSMITH. Αν ρωτήσει κανείς τον James Hetfield για αγαπημένα συγκροτήματα θα αναφέρει αυτά, όπως και SCORPIONS. Αν πεις σε κάποιον που ακούει ακραίο metal να ακούσει SCORPIONS, θα πει ότι είναι φλώροι αυτοί».
Η συζήτηση μετά πήγε για το αν θα έπρεπε να είναι Big-5 και όχι Big-4 με την προσθήκη των EXODUS και αν θα έπρεπε ακόμα και να είναι στη θέση των ANTHRAX, γιατί «αυτοί έφτιαξαν το μαγαζί». Ο Σάκης είπε σχετικά:
«Η ζωή πολλές χτίζεται με πολλά «what if». Δηλαδή αν είχε βγει το “Bonded by blood” των EXODUS όποτε ήταν προγραμματισμένο να βγει και όχι δύο χρόνια αργότερα, τότε ίσως κάποια πράγματα να ήταν διαφορετικά».
O Δημήτρης Παπανδρέου έθεσε ένα πολύ καίριο ερώτημα για τις μέρες μας: Τι θα βλέπουμε το 2050 για όσα συμβαίνουν σήμερα; Η απάντηση του Σάκη με έκανε να προβληματιστώ πολύ και να ανησυχώ για τη γιγάντωση της ρετρολαγνείας της δεκαετίας που μας φεύγει
«Ελπίζω να μην είναι πάλι το “Murder in the front row”. Δεν ξέρω τι θα είναι, νομίζω κανείς μας δεν ξέρει τι θα είναι, αλλά ελπίζω να μην είναι για προ 30ετίας πράγματα, δηλαδή να συζητάμε σε 30 χρόνια για πράγματα που έγιναν πριν από 60 χρόνια».
Ήταν πλέον η ώρα να αφήσω την φωτογραφική μηχανή και να καθίσω μαζί με τον Γιάννη Παπαευθυμίου πλάι στον Κώστα Αλατά, που μαζί με τον Σάκη Φράγκο επιμελήθηκαν πριν 11 χρόνια την υπεραναλυτική ειδική έντυπη έκδοση του περιοδικού μας για τους METALLICA. Ημουν περίεργος να δω αν θα υπάρχει κάτι στην ταινία που να μην έχει υπ’όψιν του. Όπως μου είπε το να βλέπεις όλους αυτούς να σου μιλάνε για όλα αυτά που ξέρεις από τα βιβλία, σου προκαλεί ανατριχίλα. Και πραγματικά η ταινία καταφέρνει με την ελάχιστη αφήγησή της να σε καθηλώσει με την ροή της που ακολουθεί πολύπλευρα ό,τι έγινε στα early/mid 80s στο Bay Area. μέσω των αφηγήσεων μπροστά στην κάμερα όλων των πρωταγωνιστών της σκηνής αυτής. Τόνοι φωτογραφιών και λεπτομέρειες που σε μιάμιση ώρα συμπύκνωσαν μια ολόκληρη εποχή, που φαντάζει μακρινή. Δεν είναι, όμως, κατά τη γνώμη μου επιστημονική φαντασία όπως ειπώθηκε στη συζήτηση το να δεις τι έγινε τότε. Οι συνθήκες και η εξελικτική διαδικασία της μουσικής – που στην εποχή μας δεν υφίσταται λόγω της ρετρολαγνείας – οδήγησε όλο αυτό το νεαρόκοσμο να δημιουργήσει ένα δικό του μικρόκοσμο. Μόνο που αυτός ο μικρόκοσμος είχε αντίκτυπο σε παγκόσμιο επίπεδο και γι’αυτό 30+ χρόνια μετά αυτή η ταινία έχει προκαλέσει τόσο μεγάλο ενδιαφέρον! Γιατί το να δεις όλα τα μέλη των METALLICA να μιλάνε εκτενώς για όσα συνέβαιναν τότε δεν είναι εύκολο και καθόλου τυχαίο, αν αναλογιστεί κανείς τη σχέση που έχουν με τον σκηνοθέτη, Adam Dubin. Μάλιστα πριν ξεκινήσει η προβολή, μαζί με τις κόρες του μας ευχήθηκε καλή θέαση μέσω video!
Στο τέλος ο Δημήτρης Παπανδρέου επιστράτευσε τον Σάκη Φράγκο να πει τα νούμερα των τυχερών που θα κέρδιζαν από ένα poster της ταινίας και τα πειράγματα έδιναν και έπαιρναν από το κοινό, που έψαχνε εναγωνίως στα εισιτήρια του να δει ποιο από τα αναγραφόμενα νούμερα στο εισιτήριο ήταν εκείνο που έπρεπε να δει αν είναι ένα από τα τυχερά!
Πάντα τέτοια ευχόμαστε στο festival!
Κείμενο/Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
