Οι MYRATH είναι από εκείνες τις μπάντες που δούλεψαν, έκαναν μικρά και σταθερά βήματα ανόδου και προόδου με κάθε δίσκο τους, μέχρι που βγήκε το εκπληκτικό “Legacy” το 2016, για να τους εκτοξεύσει σε δημοτικότητα και εμπορικότητα. Από το ντεμπούτο τους, “Hope”, το 2007, κατάφερναν δίσκο με το δίσκο να ξεπερνάνε τον εαυτό τους και να τα πηγαίνουν όλο και καλύτερα. To “Desert call” ένα σκαλάκι πάνω, το “Tales of the sands” δύο σκαλιά πάνω (παραμένει αδυναμία), το “Legacy” ακόμα ένα πάνω από το “Tales…” και τώρα ήρθε η ώρα του έκτου άλμπουμ τους, “Shehili”, το οποίο είχε τη δύσκολη αποστολή να ανέβει ακόμα παραπάνω από το “Legacy”.
Για τον κόσμο που αγνοεί τη μπάντα, οι MYRATH είναι κάτι παληκάρια από την Τυνησία που παίζουν ένα ας πούμε oriental progressive metal, με τον ήχο τους να είναι επηρεασμένος από σχήματα όπως οι ORPHANED LAND φυσικά, οι KAMELOT, οι SYMPHONY X και οι ANUBIS GATE κάπως. Για όσους έχουν πρόβλημα με τους ανατολίτικους ρυθμούς και τα θεωρούν «τσιφτετελομέταλ» (όπως ακούγεται αρκετές φορές για τους ORPHANED LAND), καλύτερα να μην ασχοληθούν, όσο και αν οι MYRATH είναι λιγότερο «τσιφτετελάδες» (τι λέξεις…..) από τους ORPHANED LAND. Βέβαια, για αυτούς δεν είναι τσιφτετέλι, αλλά παράδοση, folk, αλλά πάμε παρακάτω, μην ανοίξουμε πάλι αυτό το θέμα.
Το “Shehili” λοιπόν, συνεχίζει πολύ απλά από εκεί ακριβώς που σταμάτησε το “Legacy”. Είναι κάτι σαν το δίδυμο αδερφάκι του όσον αφορά τη νοοτροπία της μπάντας, την προσέγγιση των κομματιών και τις ενορχηστρώσεις. Έχουν φύγει πλέον τελείως από τον πιο power metal επηρεασμένο ήχο που είχαν ειδικά στο “Tales of the sands”, έχοντας προσεγγίσει ένα πιο groove-άτο χαρακτήρα, με έμφαση στη δημιουργία ωραίας ατμόσφαιρας, το λυρισμό, τα ανατολίτικα βιολιά φυσικά και και αρκετό χώρο για μελωδίες. Μια χαρά και όλα καλά, αφού στο “Legacy” λειτούργησε ιδανικά για τη μπάντα και όπως φάνηκε και για τους οπαδούς. Όμως αυτή τη φορά, το άλμπουμ μου άφησε την αίσθηση της επανάληψης, καθώς τα περισσότερα κομμάτια είναι πάρα μα πάρα πολύ κοντά στην αισθητική τους και στα tempos που μέσα στη ροή, κάπου σε χάνει, παρά σε κερδίζει. Και αυτό γιατί δεν είναι και όλα τα τραγούδια στο ίδιο επίπεδο, κάτι που θα σου επέτρεπε να το προσπεράσεις άνετα το παραπάνω γεγονός. Ναι, υπάρχουν κάποια πάρα πολύ ωραία τραγούδια και εδώ, κάτι λογικό για μία μπάντα με το ταλέντο των Τυνήσιων. Τέτοια είναι τα “Born to survive” και “Dance” (το πιο «χορευτικό» του δίσκου, όπως λέει και το όνομά του άλλωστε) που δεν είναι τυχαίο που έγιναν και βίντεο, το “Lil twil” με το υπέροχο ρεφρέν του και έναν πιο mid tempo και ατμοσφαιρικό χαρακτήρα, το “Stardust” που είναι η «μπαλάντα» του δίσκου και έχει επίσης πολύ ωραίες μελωδίες και το προσωπικά καλύτερο κομμάτι του δίσκου, το κολλητικότατο “Shehili”, που κλείνει ιδανικά το έκτο πόνημα των MYRATH. Τα υπόλοιπα όμως κομμάτια, είναι δύο ταχυτήτων (και πιο κάτω από τα προαναφερθέντα) και για κάθε ένα καλό (πχ “Darkness arise”), υπάρχει και το μέτριο/αδιάφορό του (“Wicked dice”, “Mersal” για παράδειγμα).
Η ποιότητα των μουσικών που απαρτίζουν τους MYRATH είναι τέτοια που δύσκολα τους επιτρέπει να γράψουν κάτι «κακό». Μιλάμε για μία πολύ ταλαντούχα μπάντα και αποδεδειγμένα μετά από τόσα χρόνια. Απλά στο “Shehili” ίσως η έμφαση στο τι έπιασε περισσότερο εμπορικά για αυτούς και η προσπάθεια επανάληψης τις ίδιας συνταγής, δε λειτούργησε τόσο όσο στον (πολύ δύσκολο να ξεπεραστεί είναι η αλήθεια) προκάτοχό του, το “Legacy”. Παρόλα αυτά όμως, μιλάμε για ακόμη ένα ωραίο άλμπουμ από τους Τυνήσιους, που με τη φόρα που έχουν από το “Legacy” θα τους οδηγήσει ακόμα πιο μπροστά και όχι αδίκως! Απλά είναι κατώτερο από τη δυάδα “Tales of the sands” – “Legacy”. Παράπονο πάντως δεν έχουμε και πάλι από αυτή την τόσο ιδιαίτερη και χαρισματική μπάντα!
7/10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
