a
Οι πιο παλιοί φίλοι του περιοδικού, αυτοί που μας παρακολουθούσαν ως έντυπο τότε που λεγόμασταν Rock On, ίσως και να θυμάστε την στήλη “Ι told you first” που παρουσίαζα μαζί με τον Κώστα Αλατά καινούργια και φρέσκα ονόματα από όλο το φάσμα του σκληρού ήχου. Ένα από αυτά τα ονόματα τότε ήταν και οι NASHVILLE PUSSY, αρκετά χρόνια πριν γραφτεί οτιδήποτε σε ελληνικό έντυπο ή webzine της εποχής.
Τα χρόνια πέρασαν και να που βρισκόμαστε στο 2018 και οι NASHVILLE PUSSY επανέρχονται με τον νέο -έβδομο παρακαλώ – studio δίσκο τους και με συναυλίες επί ελληνικού εδάφους σε λίγες εβδομάδες.
Προσωπικά, θεωρώ τις τρείς πρώτες κυκλοφορίες τους κορυφαίες για το είδος που παίζουν (και κυρίως τις δύο πρώτες με την θεά Corey Parks στο μπάσο), με το προηγούμενο τους “Up the dosage” να με είχε απογοητεύσει πάρα πολύ. Ήταν ο πρώτος μέτριος δίσκος ΝΑSHVILLE PUSSY κι έχουν περάσει τέσσερα ολάκερα χρόνια από τότε. Mόλις ο αρχισυντάκτης μου έστειλε τον νέο τους δίσκο για κριτική, είχα μια σχετική αγωνία αν αυτήν την φορά θα κατάφερναν να με ξανακερδίσουν.
Η αλήθεια είναι ότι το όνομα του Daniel Rey (RAMONES, WHITE ZOMBIE, RAGING SLAB) πίσω από την κονσόλα σε προδιαθέτει για αυθεντικό rock ’n’ roll και ευτυχώς που η μπάντα δείχνει να (ξανά)βρίσκει τον παλιό καλό εαυτό της. Mια μπάντα που για όσους δεν ξέρουν, φιλτράρει στον ήχο της στοιχεία από τους AC/DC, KISS, Ted Nugent, MOTORHEAD, RAMONES, νότιο rock, rock ’n’roll και τόνους ενέργειας και τσαμπουκά. Μια απολύτως αυθεντική rock μπάντα, του δρόμου και όχι των σαλονιών και των studios.
Στο “Pleased to eat you” θα βρει κανείς συνθέσεις που αν τις βάλεις σε ένα παζλ, μπορείς να καταλάβεις τόσο τις επιρροές τους και κυρίως μπορείς να ακούσεις μέσα από αυτές μια μεγάλη γκάμα του rock του παρελθόντος, παιγμένα με αγάπη, γνώση, πάθος και σεβασμό.
Εδώ θα βρούμε λοιπόν παραδοσιακό rhythm ‘n’ blues όπως παρουσιάζεται σε συνθέσεις σαν τα “Woke up this morning”, “Endless ride” και “Go home and die”. Eπίσης ακούμε και rock νn’ roll-άδικα κομμάτια όπως το εναρκτήριο “She keeps me coming and I keep going back”, “Just another white boy” και “Hang tight”. Δεν μπορούν να λείψουν και τα αυθεντικά hard rock tracks όπως είναι τα “Οne bad mother”, “Drinkin’ my life away” και “We want a war” (το πρώτο single του δίσκου).
Αν ψάχνετε να ακούσετε αυθεντικό, ζόρικο και “αλήτικο” hard rock μην ψάχνετε αλλού. Βρήκατε το ιδανικό soundtrack για το επόμενο διάστημα. Μπορεί η μπάντα να έχει κλείσει την δεύτερη δεκαετία της ζωής της, αλλά εδώ ροκάρουν σαν σχολιαρόπαιδα. Έχω την αίσθηση ότι μετά από πολύ καιρό, έχουμε μπροστά μας έναν από τους καλύτερους τους δίσκους.
8 / 10
Γιάννης Παπαευθυμίου
