a
Ο χορός των επανακυκλοφοριών έχει λάβει εδώ και αρκετά χρόνια τεράστιες διαστάσεις, με τις δισκογραφικές εταιρείες από την ταπεινότερη μέχρι την μεγαλύτερη, να επιδίδονται σε μια non stop αναζήτηση αρχειακού υλικού, επιδιώκοντας –μεταξύ άλλων το άμεσο αποτύπωμα στην αύξηση του κύκλου εργασιών τους. Πολλά μικρά και ανεξερεύνητα διαμαντάκια έχουν έρθει στην επιφάνεια, παράλληλα όμως ανέβηκε στον αφρό και αρκετή σαβούρα. Και το χειρότερο είναι ότι οι εκάστοτε υπεύθυνοι των δελτίων τύπου, φροντίζουν να εξιτάρουν την φαντασία του οπαδού-ρέκτη που ψάχνει μετά μανίας το πανσπάνιο EP των τάδε από την δείνα πολιτεία της Αμερικής για παράδειγμα. Πως; Μα, με άστοχες περιγραφές και παράθεση ονομάτων που “κλικάρουν” στον κόσμο και που σε αρκετές περιπτώσεις δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Με μηδενική ως ελάχιστη επεξεργασία στον ήχο, φτωχό φωτογραφικό υλικό και demo/live ηχογραφήσεις που δεν έχουν λόγω ύπαρξης. Αυτό ως μία γενική εικόνα που έχω αποκομίσει από τις επανακυκλοφορίες που έχουν πέσει στα χέρια μου.
Η ιστορία των NASTY ξεκινάει το 1990 και συγκεκριμένα στο Μίτσιγκαν και το “Society’s knockin” αποτέλεσε την μία και μοναδική τους full length ηχογράφηση. Σύμφωνα με την ίδια την μπάντα, 1000 CD και 500 κασέτες κυκλοφόρησαν, ένας μεγάλος αριθμός των πρώτων όμως εκλάπησαν και γρήγορα το άλμπουμ όχι μόνο ξεπούλησε αλλά έγινε παράλληλα και collector’s item. Kάτι ανάλογο συνέβη και δύο χρόνια αργότερα με το EP “The raw” με τις 200 κασέτες που βγήκαν προς πώληση να “εξαφανίζονται” σε σύντομο χρονικό διάστημα. Το υλικό των δύο, μαζί με δύο live συνθέσεις τους, αποτελούν το υλικό της επανακυκλοφορίας από την Arkeyn Steel και απευθύνεται κατά βάση στους θιασώτες του underground US metal που θέλουν να κατέχουν όσα περισσότερα private άλμπουμ εκείνης της εποχής και όχι μόνο. Το κουιντέτο επιχειρεί να συγκεράσει το σκληρό με το μελωδικό/στακάτο ύφος, υιοθετώντας μια κλασική heavy metal προσέγγιση που φυσικά και οφείλει πολλά στους ομοεθνείς του που έδρασαν κατά την δεκαετία του ’80. Το “Prince of darkness” είναι το κομμάτι που έχω την αίσθηση ότι ξεχωρίζει και αν τα υπόλοιπα τραγούδια διακρίνονταν από τέτοια ποιότητα, το επίπεδο του “Society’s knockin” σίγουρα θα ήταν υψηλότερο. Δεν μπορώ να πως ότι απογοητεύτηκα αλλά ούτε κι ότι ανακάλυψα ένα από τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά του US metal.
5,5 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
