Χάρισμα δεν είναι μονάχα το ταλέντο και η ασίγαστη έμπνευση. Είναι πάνω απ’ όλα η ατσάλινη προσωπικότητα που μέσα από την διαχείριση ακόμα και των πιο ασήμαντων λεπτομερειών ξεχαλικώνει τον δρόμο για την επόμενη υπέρβαση. Παρά το νεαρό της ηλικίας τους, οι NAXATRAS έχουν καταφέρει κάτι πραγματικά πολύ σπάνιο. Μέσα σε διάστημα μόλις τριών ετών, όχι μόνο έχουν περάσει με άριστα όλα τα τεστ προσωπικότητας αλλά έχουν κερδίσει επάξια τον εγκωμιαστικό τίτλο του next big thing του διεθνούς ψυχεδελικού jet set.
Κάτω από το άκαμπτο, αναλογικό κέλυφος του τρίτου κατά σειρά άλμπουμ τους, δεσπόζει εκ νέου ένα πανδαιμόνιο ήχων που σε γραπώνει από το χέρι και σε οδηγεί με το έτσι θέλω στην μυστικιστική και πλήρως σαγηνευτική πλευρά του Αγνώστου. Stoner και πατροπαράδοτη ψυχεδέλεια παντρεμένη με πληθωρικά blues, αναμενόμενα συναποτελούν και πάλι τους μουσικούς πυλώνες του δίσκου, με τον καθέναν από αυτούς να διεκδικεί στα σημεία την πρωτοκαθεδρία μέσα από ένα ανηλεές μπρα-ντε-φέρ. Στο συναρπαστικό ξετύλιγμα του κουβαριού του “III”, όμως, ως έκπληξη θα πρέπει να θεωρηθεί το ότι η πυξίδα δεν υπακούει τυφλά και αδιαμαρτύρητα τα συνήθη τζαμαριστά θροΐσματα αλλά για πρώτη φορά είναι σχεδόν ολοκληρωτικά στραμμένη προς την μεριά της prog μελωδικότητας. Η αλήθεια είναι βέβαια πως έστω και δειλά, η συγκεκριμένη στροφή είχε ήδη να αρχίσει να κυοφορείται από το “II”. Προσμετρείται, εντούτοις, ως (ένα ακόμα) σαφέστατο δείγμα προόδου ότι καταφέρνει να ομογενοποιηθεί με την συνθετική φόρμα του σαλονικιώτικου σχήματος δίχως ιδιαίτερες επιπλοκές.
Οι πιο απλωμένες σε διάρκεια συνθέσεις μπορεί να μην μοιάζουν και ιδιαίτερα ευκολοχώνευτες κατά τις πρώτες ακροάσεις, λειτουργούν όμως σαν πρόσφορο έδαφος για το ξεδίπλωμα των prog επιδιώξεων του άλμπουμ, που χρησιμοποιούν ως δεξαμενή πειραματισμού τις απαρχές της πρώιμης PINK FLOYD-ικής μυσταγωγίας. Το συγκεκριμένο γεγονός δεν αντικατοπτρίζεται τόσο στα εναρκτήρια “You won’t be left alone” και “On the silver line” που σε κερνάνε αβέρτα βρώμικα hard rock-άδικα riffs προτού κάνουν απότομη κατάδυση στο διαγαλαξιακό χάος, όσο στην τριάδα-στυλοβάτη των “Land of Infinite Time”, “Machine” και “Prophet”, με το τελευταίο ειδικά να αντηχεί ξέφρενο και περήφανο σαν ινδιάνικη τελετουργία λουσμένη στο σεληνόφως. Είναι άλλωστε και τα σημεία όπου η απόδοση της μπάντας, συνθετικά και οργανικά, σταθεροποιείται σε υψηλά επίπεδα, με το μπάσο να μοιράζει δραμαμίνες ανάμεσα στο αιθέριο πλην όμως πορωτικό τριπάρισμα. Και όλα αυτά όταν τον επίλογο γράφουν τα noir ηχοχρώματα των “White Morning” και “Spring Song” που σε κατακλύζουν με το συναίσθημα της κάθαρσης αλλά και της προσδοκίας εν όψει της επόμενης «υπερπτήσης».
Μέσα από το κουκούλι του “III” ξεπηδά, λοιπόν, μια μπάντα που ήδη προθερμαίνει τις τουρμπίνες για την αστρική της εκτόξευση. Έστω κι αν το μουσικό υπόβαθρο του άλμπουμ δεν χαρακτηρίζεται από την εμφατική αμεσότητα των δυο προηγούμενων προσπαθειών των NAXATRAS, επισφραγίζει με τον πλέον πειστικό και αποτελεσματικό τρόπο μια διαδικασία εξέλιξης που, ενώ δεν έχει καν φτάσει στο τελικό της στάδιο, καταφέρνει να σε αφήσει στην κυριολεξία με το στόμα ανοιχτό. Αν μη τι άλλο τρομακτικό αλλά συνάμα και τόσο εντυπωσιακό φαινόμενο.
8/10
Πάνος Δρόλιας
