Για ένα κοινό που αντιμετωπίζει την ψυχεδελική πλευρά του rock ως κάτι ενδιάμεσο από ένα εξωτικό (και μάλλον πρόσκαιρο) φετίχ και μια ένοχη απόλαυση, cult διαμετρήματος, προσφέροντας συνήθως μόνο βραχυπρόθεσμο ψήφο εμπιστοσύνης στις εγχώριες μπάντες, η δεκαετή παρουσία των NAXATRAS αποτελεί, αν μη τι άλλο, ένα εντυπωσιακό κομπλιμέντο όσο και ένα ισχυρό παράσημο. Έχοντας αποδείξει πολλάκις την αξία τους και εκτός συνόρων και με την άτυπη δισκογραφική τους τριλογία να αποτελεί την ισχυρότερη τους παρακαταθήκη μέχρι τώρα, το ερώτημα εναπόκειτο πλέον στο αν θα μπορούσαν να διατηρήσουν τον ποιοτικό τους πήχη, όσο το δυνατόν ψηλότερα.
Το “IV” διηγείται ένα μουσικό παραμύθι μεταμόρφωσης. Όχι όμως με στριφνούς, τιμωρητικούς, καφκικούς όρους αλλά υπακούοντας σε ένα φαντασιακό ταξίδι αστρικών διαστάσεων και προεκτάσεων. Αν το comic-ης υφής και vintage prog εμπνεύσεως εξώφυλλο του είναι απλά ο χάρτης που επιβεβαιώνει τον προορισμό, οι πραγματικές συντεταγμένες του ταξιδιού είναι προσεκτικά και ισόποσα κατανεμημένες σε κάθε κομμάτι του δίσκου. Με την αυτοσχεδιαστική διάθεση να υποχωρεί σε δεύτερο ρόλο και το άλμπουμ να στρογγυλοκάθεται σε πιο στιβαρές, συμπαγείς αλλά και πιο prog συνθετικές δομές, σε κινητήριο μοχλό αυτής της μεταμόρφωσης αναδεικνύεται σαφώς η προσθήκη του Παντελή Κάργα στα πλήκτρα και τα synths. Και στο παρελθόν βέβαια το συγκρότημα είχε φροντίσει να προσθέσει πλήκτρα στις συνθέσεις του, αυτή είναι όμως η πρώτη φορά που βγαίνουν τόσο μπροστά, οδηγώντας με ασφάλεια όσο και μαεστρία το καράβι σε μέχρι πρότινος αχαρτογράφητα νερά και δίχως μάλιστα να επισκιάζουν τις δεδομένες οργανικές αρετές των υπόλοιπων τριών μελών.
Δεν υπάρχει χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από τα “The answer” και “Ride with time”. Το μεν πρώτο αποτελεί σίγουρα την έκπληξη του άλμπουμ με τις φωνητικές γραμμές και τα πλήκτρα του Κάργα να εδραιώνουν μια feel-good αισθητική, νοθευμένη με αιθέρια AOR/60’s pop ηχοχρώματα ενώ το δε δεύτερο γιγαντώνει το αίσθημα ευφορίας έχοντας ως κατάληξη ένα πανέμορφο κιθαριστικό lead. Κατά τ’ άλλα ο εναγκαλισμός ανάμεσα στην ψυχεδέλεια και την prog μελωδικότητα των 70’s αναδεικνύεται ως το κυρίαρχο στοιχείο, αλλάζοντας μόνο κάθε φορά γωνία θέασης προκειμένου έτσι να καλυφθούν διαφορετικά γούστα και διαθέσεις. Άλλοτε λοιπόν η πλάστιγγα γέρνει σκοπίμως προς την μεριά της ψυχεδέλειας (“Horizon”, “Journey to Narahmon”) χρησιμοποιώντας ως αιχμή του δόρατος εμπνευσμένα όσο και καλοδομημένα riffs, άλλοτε κάνει στάση σε εξωτικούς, funky προορισμούς (“Radiant stars”) και άλλοτε ανάβει ευλαβικά το καντήλι κάτω από το εικόνισμα των prog υπερηρώων, όπως για παράδειγμα στο “The battle of crystal fields” που μοσχομυρίζει ELOY εποχής “Ocean”.
Βγάζω επομένως το καπέλο στους NAXATRAS. Κατάφεραν να προσθέτουν μια υπολογίσιμη δόση μοντερνισμού στον ήχο τους, στεγανοποίησαν ακόμη περισσότερο την μουσική τους χημεία μέσα από την προσθήκη ενός πολυτάλαντου μέλους και έδωσαν εν τέλει πνοή σε έναν δίσκο που κερδίζει τις εντυπώσεις λόγω της ποικιλομορφίας, της σφριγηλότητας και της σαγηνευτικής προσωπικότητας του. Αναμφίβολα, ο ορισμός της win-win κατάστασης που μεγαλώνει αισθητά το μουσικό status της μπάντας σε μια χρονική συγκυρία που αφήνει ελάχιστα περιθώρια για ρίσκα και προκλήσεις.
8 / 10
Πάνος Δρόλιας
