a
Όταν μας προετοίμαζε ο Mike Portnoy το 2016 για τη κυκλοφορία του “The similitude of a dream” (TSOAD) το hype είχε φτάσει σε εξωφρενικά ύψη. Ο αγαπημένος ντράμερ έγραφε σε σχεδόν καθημερινή βάση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πως ο νέος τότε δίσκος, και δεύτερη συνολικά κυκλοφορία των THE NEAL MORSE BAND θα ήταν η τρίτη προσθήκη στη λίστα με τα σπουδαιότερα progressive άλμπουμ της καριέρας του, πλάι στα “Metropolis Pt.II Scenes from a memory” και “The whirlwind” των DREAM THEATER και TRANSATLANTIC αντίστοιχα. Πώς διάολο θα ξεπεράσεις αυτά τα δύο όντως σπουδαία κεφάλαια στη σύγχρονη ιστορία του progressive; Άσε που έλεγε πως το TSOAD θα στέκεται δίπλα στα “The wall” και “Tommy”. Και όμως, προς έκπληξή μου, μετά από ενδεχομένως χιλιάδες πλέον ακροάσεις, το TSOAD έχει τη θέση του στη δισκοθήκη μου εκεί ψηλά και δύο περίπου χρόνια μετά δεν έχει πέσει ούτε ένα σκαλί πιο κάτω.
Εν έτη 2019, η μπάντα έχει κληθεί να κάνει το αδιανόητο, να φέρει στο κόσμο όχι μόνο έναν διάδοχο στο τιτάνιο αυτό έργο αλλά πιο συγκεκριμένα ένα sequel που θα έχει την ίδια δομή και το οποίο, στιχουργικά, θα είναι κυριολεχτικά η συνέχεια του προκατόχου. Όντως, το TSOAD κλείνει με τη φράση “let the great adventure…now begin” και ο νέος δίσκος των THE NEAL MORSE BAND λέγεται “The great adventure” και ανοίγει ακριβώς εκεί που έκλεισε το πρώτο. Δεν χρειάζεται hype εκ Portnoy ορμώμενο εδώ… μιλάμε για το sequel στο TSOAD… εδώ σας θέλω! Το θέμα με τα sequel είναι πως καλώς ή κακώς, θα υπάρξουν συγκρίσεις και το πρώτο θα αποτελέσει σίγουρα τη βάση της κριτικής σε πολλές περιπτώσεις. Επειδή όμως το βρίσκω ανούσιο αυτό, θα σας θέσω το εξής ερώτημα: Ο πρώτος “Νονός” είναι καλύτερος ή χειρότερος από το sequel; Είναι δυνατόν να διαλέξεις ή ακόμα χειρότερα, να πεις πως το ένα είναι καλύτερο από το άλλο; Είναι τόσο όμοια όσο και διαφορετικά, από το ίδιο καλούπι αλλά με διαφορετικά χαρακτηριστικά και διαφορετική χροιά. Είναι όμως και τα δύο αριστουργήματα και, επιπλέον, έχουν τη στάμπα ενός ιδιοφυούς δημιουργού, μια στάμπα οικεία που κουβαλάει όλα τα γνώριμα υλικά συστατικά του κινηματογραφικού σύμπαντος του Κόπολα. Όπως λοιπόν με έναν από τους κινηματογραφικούς μου ήρωες, ο Neal Morse, άλλος ένας σπουδαίος καλλιτέχνης, μας έχει μάθει να περιμένουμε πάντοτε κάτι οικείο αλλά απαιτητικό, ποιοτικό και πολύπλοκο. Αν το TSOAD είναι “Ο νονός”, τότε σας εγγυώμαι πως το “The great adventure” είναι “Ο νονός ΙΙ” – γνώριμο και μεγαλεπήβολο όσο και το πρώτο αλλά εξίσου απαιτητικό προς τον ακροατή. Ένα εκπληκτικό sequel και όχι «μια από τα ίδια».
Σας παροτρύνω λοιπόν, για να μην επαναλαμβάνω τα ίδια, να ανατρέξετε δύο χρόνια πίσω στην παρουσίαση του TSOAD από το Σάκη Φράγκο για να καταλάβετε με τι έχουμε να κάνουμε στο προκάτοχο και εν μέρει στο διάδοχο. Εδώ έχουμε να κάνουμε επίσης με μια τεράστια και δαιδαλώδη εγκυκλοπαίδεια της ιστορίας του progressive rock που παρελαύνει από τα ηχεία μας, γραμμένη από τέσσερις γνώστες, λάτρεις, συλλέκτες και μουσικούς του είδους που βρίσκονται στα ντουζένια τους. Ο δίσκος απαρτίζεται από 22 συνολικά κομμάτια τα οποία δεν έχει νόημα να σας αναλύσω ή από τα οποία να ξεχωρίσω ένα ή δύο. Όπως και πριν, πρέπει να ακούσετε το δίσκο από την αρχή μέχρι το τέλος και να αντέξετε για μία ώρα και 40 λεπτά διότι (πράγμα που σπανίζει στην εποχή του streaming) ο δίσκος ολάκερος είναι ένα ταξίδι και όντως μια περιπέτεια που αξίζει να ζήσετε.
Ο δίσκος ανοίγει τυπικά (είπα, ο Morse δεν κάνει πάντα μια από τα ίδια αλλά κάτι γνώριμο και οικείο) με το “Overture” το οποίο εμπεριέχει τα θέματα που θα επαναληφτούν σε διάσπαρτα σημεία και που θα αποτελέσουν κεντρικό μουσικό άξονα της ιστορίας που αφορά το γιο του προσκυνητή από το TSOAD. Όπως αρμόζει σε κάθε sequel, κάποια από τα θέματα του προκατόχου επαναλαμβάνονται και επιστρέφουμε στην ιστορία του προσκυνητή. Υπάρχουν όμως αρκετές παραλλαγές που θα κάνουν όσους γνωρίζουν το προκάτοχο απ έξω (καλή ώρα) να χαμογελάσουν και να απορήσουν πως καταφέρνει ο Morse μετά από κυριολεχτικά εκατοντάδες κυκλοφορίες, να παραμένει τόσο δημιουργικός και αυθεντικός. Επίσης, ο νέος της ιστορίας είναι οργισμένος με τον πατέρα του και χαμένος στον εαυτό του (αγαπημένο θέμα στο Morse-ικο σύμπαν) και έτσι το “The great adventure” είναι πολύ πιο σκοτεινό και σε φάσεις πολύ μα πολύ heavy με χαμηλές επτάχορδες κιθάρες, βαρύγδουπα riff που σέρνονται και διάχυτη μελωδία που δεν αναλώνεται σε γλυκανάλατους Morse-ισμους (όσοι βαρέθηκαν τους TRANSATLANTIC, ξέρετε). Πλάι στα εθιστικά ρεφραίν και leads, τα τζαζ περάσματα και τις επιδείξεις prog ισχύος, θα βρείτε έναν Neal Morse πιο σκοτεινό από ποτέ και δίπλα του, σε πιο εξέχοντα ρόλο, τον Eric Gilette και την νεανική του φωνή (τι φωνή, φωνάρα είναι ο νέος Petrucci) και τον Mike Portnoy σε lead φωνητικά σε ένα κομμάτι!
Μ’ αυτά και με κείνα ας καταλήξω πως το “The great adventure” δεν είναι καλύτερο ούτε χειρότερο από το TSOAD. Από οποιαδήποτε οπτική γωνία και αν το κοιτάξουμε, είναι ένας εκπληκτικός progressive δίσκος που συνοψίζει όλα όσα αγαπάω στο είδος και στον Neal Morse και το οποίο επανατοποθετεί το πήχη στα ίδια υψηλά standards όπως πριν. Το ερώτημα εδώ μάλλον είναι πως θα καταφέρουν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους μετά από δύο πάλι χρόνια!
9 / 10
Φίλιππος Φίλης
Αγοράστε το άλμπουμ από το Music Megastore.
