Ο Neal Morse, είναι ένας από τους καλλιτέχνες που εκτιμώ ιδιαίτερα και τον θεωρώ ως εξαιρετικά ταλαντούχο. Αν δεν απατώμαι κιόλας, ήμουν μάλλον από τους πρώτους που είχαν εξάρει την παρουσία των SPOCK’S BEARD στην Ελλάδα και είχα βρει την ευκαιρία να ταξιδέψω να τους δω να παίζουν support στους DREAM THEATER στην περιοδεία για το “Scenes from a memory”. Από εκεί και πέρα όμως, έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι.
Βρίσκω too much, ένας καλλιτέχνης, όσο δημιουργικός κι αν είναι, να έχει πάνω από 45 κυκλοφορίες (μαζί με τα live) μέσα σε 20 χρόνια (κι αν βάλουμε και τις fan club κυκλοφορίες είναι πάνω από 100). Μάλιστα, σχεδόν σε όλες αυτές, είναι ο mastermind, βασικός συνθέτης, στιχουργός και πολυοργανίστας, ενώ υπάρχουν και πολλές special editions με έξτρα CD με bonus κομμάτια, διασκευές κτλ. Στην ίδια παγίδα εδώ και χρόνια έχει πέσει ο Devin Townsend, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης…
Η δημιουργία της THE NEAL MORSE BAND το 2015, με τον σταθερό συνοδοιπόρο του εδώ και 18 στούντιο άλμπουμ, Mike Portnoy και τους George, Gilette, Hubauer, τον βρήκε με εξαιρετική σύνθεση, έτοιμο να δημιουργήσει δίσκους που θα αφήσουν εποχή. Η αρχή έγινε με το “The grand experiment” που ήταν πραγματικά πολύ καλό και περιμέναμε τι θα ακούσουμε. Ώσπου είχαμε τις βαρύγδουπες δηλώσεις του Portnoy, ότι το “The similitude of a dream” ουσιαστικά είναι ισάξιο με το “Scenes from a memory” των DREAM THEATER και κάπου εκεί, να σας πω την αλήθεια, μου δημιουργήθηκε μία «απέχθεια» για το δίσκο προτού καν τον ακούσω, αφού δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι μπορεί να βγει κάτι τόσο σημαντικό για τη μουσική αυτά τα χρόνια που διανύουμε.
Είχα το δίσκο στα χέρια μου κι έχοντας ακούσει τα πρώτα δείγματα που βγήκαν στο YouTube, αποφάσισα να μαζέψω τις δυνάμεις μου, να ξεχάσω οποιεσδήποτε δηλώσεις έχουν γίνει για το δίσκο, όπως και τις στιγμές που μου ακούγονταν αρκούντως βαρετός και η αλήθεια είναι πως δεν ήταν λίγες τα τελευταία χρόνια και να ακούσω το “The similitude of a dream”. Χωρίς πολλά-πολλά, μιλάμε για έναν από τους καλύτερους προοδευτικούς δίσκους των τελευταίων ετών. Διπλό concept άλμπουμ, πάνω από 100 λεπτά μουσικής (και μην ακούσω για METALLICA, IRON MAIDEN, DREAM THEATER κτλ, γιατί ο Neal Morse σχεδόν όλους τους δίσκους του, τους έβγαζε διπλούς αν συνυπολογίσει κανείς τις ειδικές εκδόσεις, με τις διάρκειες των κανονικών άλμπουμ να υπερβαίνουν τα 75 λεπτά), πολλούς τραγουδιστές (φωνητικά κάνουν οι τέσσερις εκ των πέντε που αποτελούν το σχήμα) και παραδοσιακό progressive rock.
Όλη η ιστορία του progressive rock παρελαύνει στα 106 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος, με τους GENESIS να κάνουν πολύ έντονη την παρουσία τους, αρκετά πνευστά (τρομπέτες, σαξόφωνα) και μία φοβερή ατμόσφαιρα από ένα σχήμα που δείχνει πολύ δεμένο, λες και συνυπάρχουν δεκαετίες κι αυτό το συναίσθημα το βγάζουν καθ’ όλη τη διάρκεια του άλμπουμ. Αυτό νομίζω ότι είναι το κυρίαρχο σημείο του δίσκου και είναι ανώφελο σ’ ένα τέτοιο άλμπουμ, που αποτελείται από 23 κομμάτια να επιλέξει κανείς τα αγαπημένα του.
Συνολικά, θεωρώ ότι το “The similitude of a dream”, είναι στην κορυφαία πεντάδα άλμπουμ του Neal Morse κι ένα από τα καλύτερα prog rock άλμπουμ που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Όσοι τυχόν έχετε επηρεαστεί αρνητικά (κι εσείς) από τις δηλώσεις του Portnoy, δώστε του την ευκαιρία και αποκλείεται να σας απογοητεύσει…
8,5 / 10
Σάκης Φράγκος
