a
Άλλος ένας χρόνος, άλλος ένας δίσκος από τον πολυπράγμονα Neal Morse. Ο άνθρωπος πραγματικά δε νομίζω πως το έχει μέσα του να κάνει ένα διάλλειμα από τη μουσική έστω για ένα χρόνο. Θα κυκλοφορήσει έναν δίσκο ή και δύο κάθε χρόνο υπό την σόλο επωνυμία του ή με ένα από τα πολλά γκρουπ που είχε ανά τα χρόνια με τον Mike Portnoy (NMB, TRANSATLANTIC). Τώρα, επανέρχεται με ακόμα ένα γκρουπ αποτελούμενο από νέα παιδιά, νέα ταλέντα από τη γενέτειρα του Nashville. Ως NEAL MORSE &THE RESONANCE κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους “No hill for a climber”, και, ως είθισται, το άλμπουμ ξεπερνάει τη μία ώρα σε διάρκεια και αποτελείται από δύο κομμάτια που επίσης ξεπερνάνε τα είκοσι λεπτά και τρία πιο σύντομα τραγούδια.
Παρακολουθώ το έργο του Morse από τα 90s μέχρι και το παρόν παρατηρώντας παράλληλα τον σταδιακό του εφησυχασμό σε ένα πολύ συγκεκριμένο και γνώριμο ύφος που έχει καταντήσει μανιέρα με συγκεκριμένους “Morse-ισμούς” και εμμονές που με τον καιρό κουράζουν αφήνοντας τον ακροατή συχνά μουδιασμένο. Δεν το συζητάμε φυσικά για το πόσο ικανός και σπουδαγμένος μουσικός είναι, ούτε για το πόσο μεγάλος οπαδός της μουσικής είναι. Το έργο του μέχρι σήμερα τα μαρτυρούν μιας και καταφέρνει κάθε φορά, σαν μια prog εγκυκλοπαίδεια, να συνοψίσει τόσες τάσεις, από τους BEATLES μέχρι τους MARILLION και το 90s alternative rock.
Αλλά, μιας και είναι τόσο δραστήριος με μια αέναη δισκογραφική παρουσία, αναπόφευκτο είναι πως θα αρχίσει να ανακυκλώνεται και να επαναλαμβάνεται, κάτι που δεν με ενοχλούσε τόσο πολύ παλιότερα. Μέχρι τώρα όμως αφού στο “No hill for a climber” και στα πέντε κομμάτια του ακούω όχι μόνο τη γνωστή του συνθετική μανιέρα αλλά πολλά μέρη που υπάρχουν αυτούσια σε συνθέσεις των SPOCK’S BEARD, TRANSATLANTIC και THE NEAL MORSE BAND. Από έναν μουσικό σαν τον Morse δεν θα έπρεπε να το περιμένω αλλά, δυστυχώς, θα σας έλεγα ψέματα αν ισχυριζόμουν πως δεν είναι απροσδόκητο. Τουναντίον, το περίμενα και οι προσδοκίες μου επαληθεύονται με κάθε άκουσμα.
Πέραν τούτου, που ήδη φτάνει για να κλείσω τούτη δω την παρουσίαση, πρέπει να προσθέσω πως με κουράζει πολύ η επανάληψη στη δομή και με εκνευρίζει που μπορώ να προβλέψω, ως έμπειρος ακροατής του Neal Morse, πως θα αρχίσει το εκάστοτε κομμάτι, που θα κάνει κοιλιά, που θα κορυφωθεί, που θα μπουν τα απαλά σχεδόν μελιστάλαχτα σημεία και πως θα κλείσει. Και δεν νομίζω πως το πρόβλημα έχει να κάνει με τους μουσικούς που τον πλαισιώνουν και που απουσιάζει ο Portnoy. Το πρόβλημα έγκειται στον ίδιο τον Morse που δεν πειραματίζεται, που δεν κάνει κάτι καινούργιο και που παραμένει κλειστός σε έναν νέο πιο σύγχρονο ήχο και νέες τάσεις, παίζοντας συνέχεια το γνώριμο του 70s στυλ prog rock ενίοτε με έμπνευση και επιτυχία και όλο και πιο συχνά χωρίς τίποτα που να εκπλήσσει.
6 / 10
Φίλιππος Φίλης
