Κάτι παραπάνω από ενάμιση χρόνο από το όμορφο ντεμπούτο τους, οι Βερολινέζοι NEANDER επιστρέφουν δισκογραφικά με το δεύτερο album τους, το “Eremit”. Τα είχα γράψει και πριν κάμποσους μήνες για το ντεμπούτο του κουαρτέτου. Το χαρακτηριστικό τους γνώρισμα είναι πως παίζουν αμιγώς ορχηστρική μουσική και το ύφος τους συνδυάζει μουσική από διάφορα παρακλάδια του σκληρού ήχου. Αυτό που με είχε κερδίσει στο ντεμπούτο τους, ξέχωρα από τις όμορφες ιδέες του, ήταν το πόσο μετρημένη εμφανιζόταν η μπάντα στα πάντα της, και παρά του ότι ήταν η πρώτη τους δισκογραφική απόπειρα, άκουγες μια μπάντα που σου έδινε την αίσθηση πως είναι έμπειρη και έχει γράψει πολλά χιλιόμετρα.

Το “Eremit” λοιπόν συνεχίζει ακριβώς από εκεί που σταμάτησε το “Neànder” και η συνταγή που ακολουθεί η μπάντα δεν έχει διαφοροποιηθεί ιδιαίτερα. Το μουσικό κράμα των Γερμανών αποτελείται ξανά από ορχηστρικά κομμάτια, που άλλοτε κινούνται σε υπνωτικούς doom ρυθμούς και άλλοτε ξεσπούν μανιωδώς, ακολουθώντας black metal μοτίβα, μπολιασμένα με μελαγχολική διάθεση. Οι ατμόσφαιρες δίνουν ξανά βροντερά το παρόν και το post στοιχείο είναι και πάλι εκεί για κάνει τη “βρώμικη” δουλειά του συγκολλητικού παράγοντα μεταξύ των διαφόρων ετερόκλητων στοιχείων της μουσικής των NEANDER. Οι τρεις κιθάρες γεμίζουν τον ήχο της μπάντας, παρά την απουσία του μπάσου, με τον drummer να αναλαμβάνει να συντονίσει τον βηματισμό των υπολοίπων. Η έλλειψη φωνητικών και στίχων είναι δίκοπο μαχαίρι για μια μπάντα που παίζει ορχηστρικά κομμάτια, μιας και η μουσική από μόνη της πρέπει να έχει πραγματικά ουσία και ενδιαφέρον για να κρατήσει τον ακροατή. Οι Γερμανοί κερδίζουν ακόμα μια φορά αυτό το στοίχημα και ίσως σε μεγαλύτερο βαθμό σε σχέση με τον προηγούμενο δίσκο τους, μιας και το “Eremit” ακούγεται πιο μεστό, παρά τις ελάχιστες διαφοροποιήσεις σε μουσικό επίπεδο. Η μπάντα έχει δουλέψει περισσότερο τις δομές των κομματιών, με τις κλιμακώσεις να δουλεύουν όμορφα με τις ατμόσφαιρες και τις μελαγχολικές μελωδίες, δημιουργώντας ηχοτοπία που κάποιες φορές μου έφερναν στο μυαλό τους μάστορες του post metal, CULT OF LUNA. Παρεμπιπτόντως, ο Magnus Lindberg των τελευταίων έκανε ξανά και το mastering του δίσκου.

Ακούγοντας το “Eremit” δεν ακούμε κάτι καινοτόμο ή ρηξικέλευθο. Ακούμε όμως μια μπάντα να συνδυάζει έξυπνα στοιχεία από διάφορα είδη της metal μουσικής και να μας παραδίδει ένα όμορφο δίσκο με τη δική του post/sludge πρόταση. Ο δεύτερος δίσκος των Γερμανών είναι ένα βήμα μπροστά από το ντεμπούτο τους και αξίζει το κάθε δευτερόλεπτο που θα αφιερώσει κάποιος για να τον ακούσει.

8 / 10

Θανάσης Μπόγρης