12 Μαίου, 2020 – 01:00
Λίγο πολύ διανύουμε όλοι ημέρες εγκλεισμού. Άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, ανάλογα με το αν εργάζονται ή κατά πόσο συχνά βγαίνουν εκτός οικίας, για σωματική άσκηση κτλ. Στη δεδομένη περίσταση η μουσική προφανώς είναι μια τονωτική ένεση για όλους μας σε αυτό που ζούμε και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ακούσουμε καινούργια πράγματα. Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση προσωπικά ήρθα σε επαφή για πρώτη φορά με τους NEANDER. Μπορεί το ντεμπούτο τους να έχει κυκλοφορήσει κάμποσο καιρό τώρα, αλλά νομίζω πως δεν είναι απαγορευτικό να γραφούν μερικές αράδες για πάρτη του. Τουναντίον, ο παρθενικός δίσκος των Γερμανών τις αξίζει.
Ποιοι είναι όμως οι NEANDER; Πρόκειται για μια μπάντα από το Βερολίνο που μουσικά κινείται μεταξύ post-metal, doom, stoner και σύγχρονου (όπως διατείνονται και οι ίδιοι) black metal. Ο δίσκος περιέχει πέντε κομμάτια και η ιδιαιτερότητά του είναι πως είναι ορχηστρικός. Προσωπικά δεν είμαι μεγάλος οπαδός των αμιγώς ορχηστρικών δίσκων, μιας και όταν λείπουν παντελώς τα φωνητικά από τη μουσική, μου δημιουργείται μια αίσθηση ότι κάτι λείπει. Παρόλο αυτό, το “Neànder” πέρασε νεράκι και δεν ένιωθα τίποτα το ανεκπλήρωτο. Απεναντίας, το χέρι μου με τριβέλιζε να ξαναπατήσω το play.
Ακούγοντας τα κομμάτια, εύκολα καταλαβαίνει κάποιος πως η μπάντα έχει δουλέψει το υλικό του δίσκου αρκετά καλά και παρά το ότι συνδυάζουν πολλά στοιχεία και ιδέες σε σχεδόν 37 λεπτά μουσικής, καταφέρνουν τα κομμάτια να ακούγονται ομοιογενή και με αλληλουχία. Σε αυτό το σκηνικό, το post στοιχείο είναι εκείνη η παράμετρος που παίζει το ρόλο του κοινού παρονομαστή, δίνοντας στο δίσκο μια όμορφη ροή. Doom και stoner στοιχεία υπάρχουν διάσπαρτα μέσα στο δίσκο, όπως και κάτα τόπους περάσματα που η μπάντα χρησιμοποιεί tremolo picking μελωδίες, οι οποίες φέρνουν στο μυαλό μπάντες σαν τους ALCEST ή τους WOLVES IN THE THRONE ROOM (που κι αυτοί χρησιμοποιούν post στοιχεία στη μουσική τους). Η μπάντα συχνά πυκνά παίζει και με ατμόσφαιρες, με το γενικότερο συναίσθημα που αποπνέουν τα κομμάτια να είναι μελαγχολικό, αλλά συνάμα και σκοτεινό. Τα “Thũjen” και “Aăs” είναι ίσως οι πιο ενδιαφέρουσες στιγμές του δίσκου, με το τελευταίο να ξεκινάει έντονα stonerάδικο και στη συνέχεια να ακροβατεί αμφίδρομα μεταξύ post, black και sludge metal.
Με το “Neànder” οι Γερμανοί έδωσαν κάτι παραπάνω από πολύ καλά δείγματα γραφής. Η μπάντα έχει όμορφες ιδέες και έχει στήσει έναν εξαιρετικό δίσκο, ο οποίος κουβαλάει αυξημένο συναισθηματικό βάρος. Ακούγοντάς τον μάλιστα πολλές φορές ξεχνούσα ότι πρόκειται για ντεμπούτο μιας καινούργιας μπάντας, πράγμα που λέει πολλά για την ικανότητα τους ως προς τη σύνθεση. Αναμένω με ενδιαφέρον το επόμενο βήμα…
8 / 10
Θανάσης Μπόγρης
