a
Να λοιπόν που οι Γερμανοί cult thrashers NECRONOMICON αποδεικνύονται μεγάλοι δουλευταράδες. Τρία χρόνια μετά το πάρα πολύ καλό “Unleashed bastards” επανέρχονται με το δέκατο άλμπουμ τους που τιτλοφορείται “The final chapter”. Ένα άλμπουμ που, για μια ακόμα φορά βρίσκει τους NECRONOMICON σε ανακατάταξη της σύνθεσής τους καθώς ο ντράμερ Chris Mosh υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει την μουσική γενικότερα καθώς προέκυψαν προβλήματα υγείας ενώ και ο κιθαρίστας Michael Kusch αποφάσισε να ακολουθήσει διαφορετικά μουσικά μονοπάτια. Πλέον τον τραγουδιστή και κιθαρίστα Volker “Freddy” Fredrich και τον μπασίστα Marco Lohrenz πλαισιώνουν δύο τύποι από την άλλη όχθη του Ατλαντικού και συγκεκριμένα ο Αμερικανός Glen Shannon (κατά κόσμον Glen Reed) στην κιθάρα και το χταπόδι από τον Καναδά που ακούει στο όνομα Rik Charron , περισσότερο γνωστό για την θητεία του στους θεούς EXCITER με τους οποίους κυκλοφόρησε δισκάρες. Και αν θεωρήσουμε ότι ο Charron είναι αυτό που θα λέγαμε “μεταγραφή αεροδρομίου”, η περίπτωση του Shannon ήταν ένα μεγάλο ερωτηματικό, καθώς σε όλες τις μπάντες που έχει παίξει στο παρελθόν (ENEMY REMAINS, MIND ASSASSIN, SAVIOR FROM ANGER, SKULL HAMMER) εκτελούσε χρέη μπασίστα. Επόμενο λοιπόν , το ενδιαφέρον μου για την νέα δουλειά των NECRONOMICON να έχει αυξηθεί, καθώς είχα μεγάλη περιέργεια για το τελικό αποτέλεσμα.
Με το πρώτο άκουσμα καταλαβαίνει κανείς ότι το “The final chapter” είναι ένας πολύ τεχνικός δίσκος, ίσως ο πιο τεχνικός στην καριέρα των NECRONOMICON. Ηχητικά τα δύο νέα μέλη έχουν φέρει έναν αέρα φρεσκάδας και ανανέωσης, καθώς οι συνθέσεις ακούγονται πιο ραφιναρισμένες και με έντονες επιρροές από την Αμερικανική speed/ thrash σκηνή. Μην παρεξηγηθώ, οι NECRONOMICON δεν χάνουν την ταυτότητά τους. Απλά έχουν καταφέρει να εμπλουτίσουν τον ήχο τους και παρουσιάζουν ένα κράμα Ευρωπαϊκού και Αμερικανικού thrash που προσωπικά εκτιμώ ότι τους ταιριάζει. Όλα τα κομμάτια είναι καλοδουλεμένα, με riffs που καρφώνονται στο μυαλό και πολύ μελωδικά solos αποδεικνύοντας ότι ο Glen Shannon είναι πολύ μεγάλος παίχτης ενώ και ο Rik Charron βγάζει μάτια με την απόδοση του πίσω από το drum kit. Ο δίσκος περιέχει αρκετές καινοτομίες και εκπλήξεις, για παράδειγμα υπάρχουν τραγούδια όπως τα “Justice” και “The devil’s tears” που είναι πιο ιδιαίτερα και πατούν ξεκάθαρα σε πιο power metal φόρμες , ενώ το βασικό riff του “Purgatory” μου θύμισε το “Burning of Rome” των VIRGIN STEELE. Μην ξεγελιέστε όμως, για thrash δίσκο μιλάμε. Οι σφυγμοί ανεβαίνουν σε τραγούδια όπως το εναρκτήριο “ I am the violence”, το φοβερό “Wall of pain”, το προσωπικό αγαπημένο μου “Spilling blood” με τις απίστευτες εναλλαγές του και το κολασμένο “Me against you”. Ταχύτητες υψηλών οκτανίων με τους DESTRUCTION να αποτελούν όπως πάντα τη βασική επιρροή τους, παρόλα αυτά το τελικό αποτέλεσμα είναι NECRONOMICON 100 %. Εκτιμώ ότι το μεγάλο πλεονέκτημα του δίσκου, είναι ότι ανήκει στην κατηγορία αυτών που όσο τον ακούει κάποιος, τόσο περισσότερο του αρέσει καθώς κάθε φορά υπάρχουν πολλά και ενδιαφέροντα στοιχεία για να ανακαλύψει κανείς.
Το “The final chapter” είναι ένας διαφορετικός δίσκος από αυτούς που μας είχαν συνηθίσει οι NECRONOMICON. Είναι όμως μια εξαιρετική , γεμάτη φρεσκάδα και πάνω από όλα τίμια δουλειά που δεν θα πρέπει για κανένα λόγο να περάσει απαρατήρητη. Αν το στοίχημα ήταν η ανανέωση, οι NECRONOMICON το κερδίζουν και μάλιστα με εμφατικό τρόπο.
8 / 10
Θοδωρής Κλώνης
