a
Περίεργη μέρα η Τρίτη για συναυλία, όπως και γενικότερα οι μέρες Δευτέρα – Πέμπτη της εβδομάδας. Πρέπει να είναι όλα πολύ σφιχτά από πλευράς χρονοδιαγράμματος γιατί όλοι συνήθως έχουν υποχρεώσεις το επόμενο πρωί (σχολείο, σχολή, δουλειά και πάει λέγοντας). Ως εκ τούτου, κάποιοι μπορεί και να μην έρθουν καν. Δεν εξετάζουμε καν αυτούς που και δίπλα τους να βάλεις μια συναυλία, δεν έρχονται! Την 12η Νοεμβρίου πάντως πλείστοι όσοι τίμησαν με τη παρουσία τους από νωρίς τους υπέροχους NEED, γεμίζοντας ικανοποιητικά το Κύτταρο, τηρουμένων των συνθηκών. Το τρομερό αυτό progressive σχήμα, γιόρταζε τα 10 χρόνια του “Orvam: a song for home” με μια βινυλιακή έκδοση (για πρώτη φορά) και έκδοση CD βεβαίως, αμφότερες σε remix – remaster. Στο πλευρό τους, μια μπάντα που ειλικρινά, πρώτη φορά άκουγα και με αυτήν ξεκινάει η επόμενη παράγραφος.
CORRUPTED SYMMETRY λοιπόν, πρώτοι στη σκηνή. Μια πραγματικά νεόκοπη μπάντα, με ένα demo άλμπουμ (που είχε φυσικά τη μερίδα του λέοντος στο set) και ένα single (“As dark as the sun”). Με τον ήχο σύμμαχό τους, απέδωσαν με τσαμπουκά το prog/power που υπηρετούν. Μου έφεραν φυσικά στο μυαλό παλιούς DREAM THEATER, CONCEPTION, SYMPHONY X με ολίγη από QUEENSRYCHE στα φωνητικά (ωραίος και μοιραίος ο τραγουδιστής με το “Operation: mindcrime” μπλουζάκι) για να δέσει ωραία το γλυκό. Riff-άτο παίξιμο (που πάντα το στηρίζω, ό,τι μα Ό,ΤΙ κι αν παίζεις), εκπληκτικός drummer, φοβερό δέσιμο/επίπεδο και σίγουρα πολλά υποσχόμενη μπάντα, που πλέον θα παρακολουθώ στενά. Και αν αυτό το αποτέλεσμα ήταν μια μπάντα στη demo φάση της με οριακά τέσσερα χρόνια ύπαρξης, ανυπομονώ να δω τι θα κάνουν στην πρώτη επίσημη κυκλοφορία. Εύγε κύριοι!
Και κάπου στις 10 η ώρα, έχουμε το κυρίως γεύμα της ημέρας, τους NEED. Θα είμαι ειλικρινής, τους κυρίους τους έμαθα για τα καλά με το “Norchestrion: a song for the end” (2021), αλλά αυτό αρκούσε για να με κάνει κάργα οπαδό του ύφους που υπηρετούν, καταλήγοντας και στη προσωπική μου 20άδα της χρονιάς τότε! Το progressive τους βλέπετε, έχει μέσα πόσα πράγματα: από γκρούβα, από λυρισμό, από folk στοιχείο, από soundtrack στιγμές, από παράνοια και ακρότητα (στις πρώτες τους μέρες). Το “Orvam: a song for home” είχε σηματοδοτήσει την αλλαγή του ύφους τους, ενώ το θεωρώ ξεκάθαρα το πιο σημαντικό τους δημιούργημα γιατί χωρίς αυτό, δύσκολα θα είχαμε τα επόμενα δύο “τραγούδια”. Κατά συνέπεια, η εν λόγω βραδιά, ήταν πολύ πολύ σημαντική, με το συγκρότημα να το γνωρίζει πολύ καλά όπως και όλοι οι παρευρισκόμενοι.
Ανεβαίνουν στη σκηνή, έχουμε έναν υπέροχα αεικίνητο frontman, λες και τραγουδάει σε thrash μπάντα, που δεν σταματάει να κοπανιέται με πάθος (το THE DILLINGER ESCAPE PLAN μπλουζάκι, έρχεται και προσθέτει πόντους φυσικά – τι είπαμε πιο πάνω για παράνοια και ακρότητα; Αυτό.), έναν κιθαρίστα που ανάμεσα στα υπερ-απαιτητικά του θέματα, παίζει το ρόλο συμπληρωματικού frontman, οδηγώντας το κοινό με χορευτικές κινήσεις οριακά (κάποιες φορές και κυριολεκτικά – κάνοντας το να φαίνεται εύκολο!) και γενικότερα, μια ατμόσφαιρα γιορτής που δεν χάλασε δευτερόλεπτο. Από πλευράς setlist, το τιμώμενο άλμπουμ παίχτηκε στην ολότητά του φυσικά, δείχνοντας το πόσο άντεξε και αντέχει στο χρόνο. Ενδιάμεσα ωστόσο, είχαμε επιλογές και από τα επόμενα δύο “τραγούδια”: “Hegaiamas: a song for freedom” (“Rememory”, “Alltribe”, “Tilikum”), “Norchestrion: a song for the end” (“Avia”, “Nemmortal”).
Αυτές οι επιλογές, έδειξαν όχι μόνο πόσο αγαπητά έγιναν αυτά τα άλμπουμ ή αυτή η τριλογία δίσκων των NEED, αλλά και τόνισαν πόσο σημαντικό ήταν εν τέλει το πρώτο “τραγούδι” της τριλογίας στην διαμόρφωση του σημερινού ύφους τους. Η ιδανική μετάβαση από τις πρώιμες μέρες παράνοιας και λύσσας του “The wisdom machine” (2006) και του “Siamese God” (2009). Μετά από 90 λεπτά, οι NEED, έχοντας για μια ακόμα φορά καταθέσει ψυχή, επιβεβαίωσαν το γιατί είναι από τα πλέον απαραίτητα σχήματα αυτής της σκηνής (“ελπίζουμε να μη περάσουν άλλα 2,5 χρόνια για να ξαναπαίξουμε live” είπε σε κάποια φάση ο συνονόματος τραγουδιστής – και εμείς το ίδιο!) ανεξαρτήτως είδους.
Νομίζω ο καιρός ήρθε για τον διάδοχο του “Norchestrion: a song for the end”. Και είμαι πραγματικά ΠΟΛΥ περίεργος να δω που θα το πάνε αυτή τη φορά. Μέχρι τότε, κρατάμε αναμνήσεις από βραδιές σαν αυτή, στηρίζοντας με όλες μας τις δυνάμεις μπάντες που αξίζουν τόσα πολλά. Στα επόμενα κύριοι!
Γιάννης Σαββίδης
Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν
