“Suddenly you were gone, from all the lives you left your mark upon”
Ίσως ο κορυφαίος ντράμερ όλων των εποχών, ο Neil Peart, άφησε την τελευταία του πνοή στις 7 Ιανουαρίου (άσχετα αν δημοσιοποιήθηκε μόλις χθες το βράδυ), χτυπημένος από την επάρατη νόσο. Είμαστε μια γενιά, που δυστυχώς θα δει τους ήρωες που τη γαλούχησαν και της έμαθαν μουσική, η οποία θα δει την πλειοψηφία τους να πεθαίνει κι εδώ στο Rock Hard είμαστε αποφασισμένοι, να μην θρηνούμε για ανθρώπους που μας έκαναν καλύτερους και μας γέμισαν όμορφα συναισθήματα, παρά να γιορτάζουμε την μουσική τους κληρονομιά που τόσο απλόχερα μας χάρισαν. Με αυτή τη λογική, οι συντάκτες του Rock Hard, έγραψαν λίγες γραμμές για τον αγαπημένο τους καλλιτέχνη, που αφιέρωσε την μουσική του καριέρα μόνο στους RUSH για περισσότερα από 40 χρόνια, λέγοντας το δικό τους «αντίο» και προσθέτοντας την αγαπημένη τους στιγμή…
Είναι Παρασκευή, αργά το βράδυ. Μόλις έγινε γνωστή η είδηση του θανάτου του Neil Peart. Με παίρνει τηλέφωνο ο κολλητός μου φίλος, ο Λευτέρης. «Συγνώμη για την ώρα που παίρνω τηλέφωνο…» προλαβαίνει να πει και του απαντάω «είναι αλήθεια»… Τέτοιοι καλλιτέχνες, είναι larger than life. Τους νιώθεις σαν δικούς σου ανθρώπους, που παίρνεις τηλέφωνο μπας και σου πει κάποιος ότι είναι ψέμα αυτό που είδες και διάβασες. Μεγάλωσα με τους RUSH. Δεν μπόρεσα να πάω να τους δω, μπόρεσα να στείλω φίλους να τους δουν και να μου φέρουν ωραία αναμνηστικά. Ο Peart, ήταν η απάντηση στην ερώτηση «ποιος είναι ο αγαπημένος σου ντράμερ»; Η τραγική ειρωνεία είναι ότι από την προηγούμενη μέρα του θανάτου του, άκουγα συνεχώς RUSH. Είναι και η επέτειος των 40 ετών από το “Permanent waves” βλέπετε και προσπαθούσα να μπω στο κλίμα. Υπήρξε ένας από τους λίγους μουσικούς που θα ήθελα να βρεθώ και να συνομιλήσω, αλλά ποτέ δεν μπόρεσα. Ας είναι. Οι απίστευτα συναισθηματικές και μουσικές στιγμές που μου χάρισε όλα αυτά τα χρόνια, είναι σύντροφοι ζωής και παρόλο που δεν είναι μαζί μας, πάντα θα τον νιώθω δίπλα μου… Περισσότερα στο κείμενο της λίστας που έφτιαξα αμέσως μόλις πληροφορήθηκα τον χαμό του.
Σάκης Φράγκος
Οι σκέψεις και οι λέξεις δε βγαίνουν εύκολα αυτή τη στιγμή και μάλιστα από κάποιον όχι και καθ’ όλα αρμόδιο να μιλήσει για το φαινόμενο RUSH. O Neil Peart που απεβίωσε όμως (σωματικά, γιατί δε νοείται να μην μείνει στη σκέψη μας για πάντα), ήταν ο λόγος που με κρατούσε στο να τους εξερευνήσω. Ο νέος, εκκολαπτόμενος thrasher μέσα μου έπαθε ένα πολύ μεγάλο σοκ όταν τον πρωτοάκουσε, το ίδιο που έπαθε όταν πρωτοάκουσε τον John Bonham και τον Keith Moon, δηλαδή τους άλλους δύο από την Αγία Τριάδα των τυμπανιστών όλων των εποχών. Αντικειμενικά χωρίς καν δεύτερη σκέψη. Έχει σημασία ότι δε δέθηκα με τους RUSH όσο έπρεπε και ήθελα; Καμία! Έχει σημασία ότι δε μπορείς να βάλεις σε σειρά τους χαρακτηρισμούς για το παίξιμο από άλλο πλανήτη του Καθηγητή όπως συνηθιζόταν να αποκαλείται από τον κόσμο; Καμία. Έχει σημασία ότι ο κόμπος θα παραμείνει στο λαιμό για δεκαετίες; Καμία. Σημασία έχουν τα έργα του και το γεγονός ότι αποτέλεσε έναν από τους σημαντικότερους ανθρώπους στην ιστορία του πλανήτη, όχι απλά της μουσικής. Αυτό δεν μπορεί να του το πάρει κανείς και πλέον μπορεί να αναπαυθεί εν ειρήνη δίπλα στην οικογένεια του που τόσο του έλειψε τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Τιμής ένεκεν, το πρώτο κομμάτι RUSH που άκουσα εν έτει 1989 και μάλιστα χωρίς λόγια! ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
Άγγελος Κατσούρας
Ο ευρύτερος χώρος του «σκληρού ήχου» θρηνεί έναν από τους πιο επιδραστικούς του μουσικούς. Για τριάμισι χρόνια ο μεγάλος Neil Peart πολεμούσε μια μάχη δύσκολη. Τελικά δεν άντεξε. Το ποιος ήταν, εννοείται πως δεν θα πρέπει να περιμένετε από μας εδώ να σας το μάθουμε. Επί προσωπικού λοιπόν η τοποθέτηση, με την συναισθηματική φόρτιση που οι στιγμές αυτές περίπου επιβάλλουν. «Έφυγε» μια από τις αγαπημένες μου μορφές. Πληρέστατος καλλιτέχνης, υπερ-επιτυχημένος μουσικός, τόσο επιδραστικός μα και τόσο προσγειωμένος, ένας στιχουργός που μάλλον ποιητής θα έπρεπε να λέγεται, ένας δραστήριος συγγραφέας…αλλά τόσο ταλαιπωρημένος στην ζωή. Οι RUSH είναι πολύ αγαπημένο μου σχήμα και ένα από τα μεγάλα μου απωθημένα λοιπόν δεν θα πραγματοποιηθεί. Δεν θα δω ποτέ τούτον τον μάστορα να «διδάσκει» πίσω από το drum set, μαζί με τους άλλους δυο σωματοφύλακες / θεματοφύλακες της ΚΑΛΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ. Λένε κάποιοι πως σαν πας εκεί ψηλά, η μορφή σου γίνεται αυτή που είχες στην απόλυτη ακμή σου. Να λοιπόν που αυτοί οι στίχοι, από το μέγιστο έπος που θα ακούσετε παρακάτω, βρίσκουν εδώ το πιο ταιριαστό αποκούμπι τους… “I am new, I am free, look at me, I am young”. Καλό σου ταξίδι Neil, καλήν ανάπαυση να έχεις, πήγαινε να συναντήσεις την οικογένειά σου… Κάτι μου λέει πως οι αναρίθμητοι μαθητές σου, θα τιμήσουν την μνήμη σου όπως της αρμόζει. Ακούστε και σεις την μουσική του. Τιμήστε τον. Του αξίζει. Αθάνατος.
Δημήτρης Τσέλλος
Δεν είμαι οπαδός των RUSH. Δεν είμαι καν οπαδός του αυστηρά progressive ήχου. Όμως κάποια πράγματα είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση και χαίρουν καθολικής εκτίμησης. Ένα από αυτά είναι η τεράστια προσφορά των RUSH στην αγαπημένη μας μουσική και ο καινοτόμος τρόπος παιξίματος του Neil Peart που επηρέασε αναπόδραστα γενιές οπαδών και μουσικών. Δεν θα σταθώ όμως εκεί, δηλαδή στο αμιγώς μουσικό κομμάτι των Rush. Θα υπενθυμίσω κάτι που είναι πολύ πιο σημαντικό από τη μουσική αυτή καθ’ αυτή. Ο Neil Peart ήταν ένας αξιοπρεπής άνθρωπος. Το ίδιο και οι άλλοι δύο συνοδοιπόροι του στους RUSH. Ήταν ένα άτομο που ποτέ δεν προκάλεσε με δηλώσεις και όσοι τον γνώριζαν είχαν να πουν τα καλύτερα λόγια γι’ αυτόν. Όταν κατάλαβε ότι δεν μπορούσε πλέον να διατηρήσει το ίδιο επίπεδο απόδοσης αποφάσισε να σταματήσει διατηρώντας έτσι το μύθο. Και μη νομίζετε ότι ήταν μία εύκολη απόφαση γι’ αυτόν, έτσι; Ωστόσο είναι ενδεικτικό του ακέραιου χαρακτήρα του Peart. Και ξέρετε κάτι; Όσο μεγαλώνουμε, περισσότερη σημασία δίνουμε στην ανθρώπινη πλευρά και στην αξιοπρέπεια καλλιτεχνών και συγκροτημάτων παρά στην τεχνική τους κατάρτιση. Ο Neil Peart έτυχε να διαθέτει και τα δύο…R.I.P.
Σάκης Νίκας
Ο Neil Peart ήταν ο πρώτος ντράμερ που μου έμαθε πως τα τύμπανα δεν βρίσκονται εκεί απλά για να δίνουν ρυθμό στη κιθάρα. Απεναντίας, προσφέρουν μουσικότητα, ανοίγουν και κλείνουν κομμάτια με τρόπο που κανένα έγχορδο μπορεί να κάνει. Απλά τυχαίνει να μην το καταφέρνουν πολλοί όπως ο Peart. Από τη μέρα που άκουσα για πρώτη φορά το “2112”, τον πρώτο δίσκο των RUSH που άγγιξε τα πεινασμένα για heavy metal ώτα μου, ήθελα να μάθω να παίζω τα τύμπανα όπως ο πράος και ιδιοφυής Καναδός. Το παίξιμο του θα δίνει πάντοτε αφορμή για air drumming όταν η πλειοψηφία ασκείται σε air guitar και αυτό διότι ελάχιστοι ντράμερ έχουν τόσο πλούσιο και ευήκοο παίξιμο όπως ο Peart. Δεν είναι τυχαίο πως είναι ο ντράμερ των ντράμερ. Ο Mike Portnoy τον έχει σα θεό και μέντορα (άσχετα ότι ο Peart δεν αρεσκόταν να τραβάει προσοχή πάνω του και να υποδύεται τον μέντορα ή rock star) και ο Taylor Hawkins των FOO FIGHTERS έχει παίξει το “YYZ” ζωντανά με τους Geddy Lee και Alex Lifeson σε μια σαρωτική εκτέλεση. Ο Peart ήταν επίσης ο αποκλειστικός στιχουργός των RUSH και ποιητής, με στίχους που με έχουν συντροφέψει όσο η μουσική των RUSH. Όσο ζω, θα είναι ζωντανή μέσα μου η ποίηση του.
Φίλιππος Φίλης
Το παρόν κείμενο γράφεται υπό τους ήχους του εκπληκτικού “Caress of steel” των RUSH. Όλοι μας ευχόμαστε να μη χρειαζόταν σύντομα να γράψουμε αυτές τις λέξεις, αλλά ο καρκίνος είχε άλλη άποψη. Αν είσαι οπαδός αυτού που λέμε progressive rock (YES, KING CRIMSON, EMERSON LAKE & PALMER και πάει λέγοντας), οι RUSH έχουν μια περίοπτη θέση ανάμεσα στα γούστα σου και δεν περιμένεις εμένα να σου πω ποιος ήταν o Neil Peart. Όπως έχω γράψει σε άλλο κείμενο, είμαι νέος οπαδός των RUSH, οπότε δεν θα το παίξω ιστορία, ούτε φανατικός χωρίς να είμαι. Αλλά η επιδραστικότητά τους σε μπάντες που έχω μεγαλύτερο βίωμα/τριβή (DREAM THEATER φερ’ ειπείν), είναι αδιαμφισβήτητη. Ο δε Neil Peart ήταν ρηξικέλευθος για τα δεδομένα της εποχής του, και έχει αυτό που πολλοί υπερτεχνικοί drummers χάνουν στις υπερταχύτητες: γούστο και μουσικότητα στο παίξιμο. Κάθε γύρισμα του, από το πιο απλό, στο πιο εντυπωσιακό, έπρεπε να μπει ΑΚΡΙΒΩΣ έτσι στο εκάστοτε κομμάτι (ακούγοντας τώρα το “Fountain of lamneth” το συνειδητοποιώ στο 1000%), για να υπηρετήσουν πρώτα το κομμάτι και μετά τη φιλοδοξία και το εγώ του. Η απόλυτη έννοια του μουσικού, την οποία ο Neil Peart άφησε σαν παρακαταθήκη, μαζί με τα απαστράπτοντα διαμάντια των RUSH. ΑΘΑΝΑΤΟΣ.
Γιάννης Σαββίδης
Ήσουν αυτός που αντανακλαστικά αναφερόμουν όταν κάποιος προσπαθούσε να μιλήσει υποτιμητικά για τον heavy metal ήχο. Αυτός που μας έβαζε μπροστά στον καθρέπτη κάνοντας την αυτοκριτική μας. Αυτός που όριζε τα βιβλία που θα διαβάζαμε, τα ταξίδια που θα κάναμε, τις συζητήσεις στις παρέες μας. Το βυθισμένο στις σκέψεις σου βλέμμα όταν έπαιζες τύμπανα, οι στίχοι σου, η βαριά σου σκιά, ο χαμός των αγαπημένων σου προσώπων, οι βόλτες σου με τη μηχανή, το ταξίδι σου στο Λονδίνο στις αρχές των 70’s, η χημεία σου με τον Geddy Lee και τον Alex Lifeson, η R30 περιοδεία και οι απανωτές ανατριχίλες στις συναυλίες με τους RUSH με έχουν στιγματίσει. Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ. Ήσουν ο καλύτερος.
Κώστας Αλατάς
Tι πράγμα και αυτό. Να ανοίγεις το πρωί το κινητό σου και να βλέπεις τέτοιες ειδήσεις. Ο θάνατος του Νeil Peart ήταν ένα σοκ ανάλογο με αυτό του Lemmy του Bowie και των άλλων σπουδαίων που έφυγαν τα τελευταία χρόνια. Ένα σοκ πραγματικό.
Το έχω πει πάμπολλες φορές , αν θα έπρεπε να κρατήσω μόνο μια δισκογραφία απ’ όλη την δισκοθήκη μου αυτή θα επέλεγα να είναι αυτή των RUSH. Mια από τις πιο αγαπημένες μου μπάντες όλων των εποχών που ευτυχώς μας άφησε πίσω της μια μεγάλη και σπουδαία κληρονομιά.
Ο ρόλος του Νeil Peart στο σχήμα ήταν καθοριστικός και η χημεία και των τριών μερών δημιούργησε ένα αποτέλεσμα που επηρέασε χιλιάδες μουσικούς και συντρόφευσε εκατομμύρια οπαδούς όλα αυτά τα χρόνια. Αν σας πει κάποιος ότι το τάδε σχήμα έχει τους πιο φανατικούς οπαδούς να μην τον πιστέψετε μιας και οι οπαδοί των RUSH όχι μόνο είναι οι πιο πιστοί στο σχήμα – για δεκαετίες ολόκληρες οι περισσότεροι απ’ αυτούς, αλλά ακολουθούν και τα παιδιά τους και τα εγγόνια πολλών από αυτών το σχήμα και την πορεία του.
Ο κύριος υπεύθυνος για το στιχουργικό περιεχόμενο της μπάντας σε συνδυασμό με το ΑΝΕΠΑΝΆΛΗΠΤΟ παίξιμό του τον έκανε όπως αναφέρουν πολλοί κατά καιρούς την καρδιά του σχήματος. Ήταν αυτός που με τους στίχους του και το περιεχόμενο τους οδήγησε την rock και metal κοινότητα να ψαχτούν παραπάνω όσο αφορά το στιχουργικό κομμάτι. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι στίχοι του υπήρξαν και αντικείμενο μελέτης σε Αμερικάνικα πανεπιστήμια, τόσο μπροστά ήταν σαν στιχουργός ο Νeil Peart.
Θα διαβάσετε πολλά αυτές τις ημέρες, όσοι δεν έχετε ασχοληθεί εκτενέστερα με την μουσική του και το έργο του αν αποφασίσετε να το κάνετε θα μπείτε σε ένα άλλον κόσμο που θα σας σαγηνεύσει απόλυτα.
Εγώ είχα τη τύχη σε ηλικία δέκα χρονών, στις πρώτες που κασέτες να υπάρχει το “Subdivisions” από το “Signals” ένα γεγονός που με σημάδεψε μουσικά έκτοτε και συνεχίζει ακόμα και σήμερα. Είχα την τύχη να τον δω τον Νeil μαζί με τους RUSH στην R30 tour και θεωρώ πολύ τυχερό τον εαυτό μου γι’ αυτό.
Ο πιο αγαπημένος μου drummer δεν είναι πια μαζί μας. Πέρασε πολλά στην ζωή του, έχασε γυναίκα και κόρη σε πολύ μικρό διάστημα και παρόλα αυτά βρήκε το κουράγιο να συνεχίσει την ζωή του και τις δραστηριότητες του. Τόσο τεράστια και δυνατή προσωπικότητα υπήρξε. Δεν γνωρίζαμε για το καρκίνο που πολεμούσε αλλά εμείς θα τον ευχαριστούμε για όσο ζούμε για το τεράστιο έργο που άφησε πίσω του και με το έργο του μας άλλαξε τις ζωές μας
Τεράστιε Νeil Peart, τα λόγια είναι περιττά, ελπίζω να συναντήσεις την οικογένεια σου εκεί πάνω. Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ.
Γιάννης Παπαευθυμίου
Το ξέρω πως δεν είμαι ο καταλληλότερος για να μιλήσει για έναν καλλιτέχνη σαν τον Neil Peart. Υπάρχουν άλλοι με πολλές περισσότερες γνώσεις και στο όργανο που έπαιζε αλλά και για τους RUSH. Ανατρέχοντας τα χρόνια πίσω θυμάμαι την πρώτη φορά που άκουσα το “Tom Sawyer” και την εντύπωση που είχαν κάνει τα τύμπανα του τραγουδιού. Όπως έχω αναφέρει, λυπάμαι που δεν ήμουν φανατικός οπαδός τους, καθώς με τράβηξαν στην αγκαλιά τους άλλες μπάντες. Αλλά όσον αφορά τον καλλιτέχνη Neil Peart, θεωρώ πως ο καθένας έχει να πει μόνο καλά λόγια. Είναι από τις περιπτώσεις που λάμβαναν και θα λαμβάνουν καθολικής αποδοχής, και αυτό από μόνο του είναι ικανό να τον κρατήσει και να τον βάλει στο πάνθεον της μουσικής! Σε τελική ανάλυση το μόνο που απομένει είναι οι μνήμες που σου προσφέρει ο καλλιτέχνης και τα συναισθήματα. Και εγώ θα θυμάμαι για πάντα αυτά τα 8 δευτερόλεπτα του break στο “Tom Sawyer” μέχρι τα βαθιά γεράματα!
Ντίνος Γανίτης
Έχουν περάσει ήδη αρκετές ώρες από τη στιγμή που ανακοινώθηκε ο χαμός του Neil Peart και ακόμα είμαι συγκλονισμένος. Από τη στιγμή, δυστυχώς, που διαγνώστηκε με τη κωλοαρρώστεια ξέραμε ότι κάποια στιγμή θα συνέβαινε αλλά από την άλλη κάθε μέρα που περνούσε ήταν και μια ελπίδα. Για μένα, αλλά φαντάζομαι και για πολλούς, ο Peart ήταν ένας από τους καλύτερους ντράμερ όλων των εποχών. Ίσως να μην είναι υπερβολή αν πω ότι χωρίς αυτόν οι RUSH δεν θα έφταναν στο επίπεδο που όλοι θαυμάζουμε. Και σκεφτείτε πόσο υπέφερε αυτός ο άνθρωπος στη προσωπική του ζωή, χάνοντας γυναίκα και παιδί. Δυστυχώς τα ινδάλματα της εφηβείας μας, φεύγουν σιγά σιγά. Μεγαλώνουμε και δεν συνειδητοποιούμε ότι μεγαλώνουν και οι άλλοι γύρω μας. Όσο για κομμάτι, η επιλογή μου είναι το παρακάτω. Μπορεί να μην είναι το καλύτερο κομμάτι των RUSH, είναι όμως το πρώτο κομμάτι που άκουσα από τους Καναδούς και με μύησε στον μαγικό κόσμο τους, οπότε και είμαι άρρηκτα συνδεδεμένος μαζί του. Στο καλό Neil. Ελπίζω να βρήκες την γαλήνη που τόσο είχες ανάγκη και να είσαι πάλι μαζί με την οικογένεια σου. Σε ευχαριστώ για όλα.
Θοδωρής Κλώνης
Θυμάμαι σαν μαθητής Γυμνασίου να ψάχνομαι ακόμη με τη μουσική και να μην έχω (ακόμη) σύμμαχο το internet. Έτσι με βάση τα όσα διάβαζα στα έντυπα της εποχής και όσα μου επέτρεπε να ακούσω ο κυρ Γιάννης, που είχε το δισκοπωλείο που κατέθετα τις χαμένες τυρόπιτες, να προσπαθώ να ανακαλύψω εκεί έξω την καλή μουσική. Έτσι, όταν διάβασα (δεν θυμάμαι που) ότι το καμάρι του Καναδά και ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα του κόσμου είναι οι RUSH, έφυγα κατευθείαν για το αγαπημένο μου δισκάδικο και, μετά από παρότρυνση του ιδιοκτήτη, αγόρασα τη συλλογή “Chronicles”, γιατί “είναι περίεργοι και μπορεί να μη σου αρέσουν”. Πάω λοιπόν σπίτι, ανοίγω τη συλλογή αυτή και από την ανυπομονησία, βάζω κατά λάθος το τρίτο βινύλιο. Ξεκινούσε με το “Subdivisions”. Πως γίνεται όταν η πρώτη σου επαφή με τους RUSH να είναι ΑΥΤΟ το τραγούδι (το οποίο παρεμπιπτόντως εξακολουθεί να είναι το αγαπημένο μου από αυτούς), να μη γίνεις πιστός οπαδός τους;
Εννοείται ότι με τα χρόνια προστέθηκαν στη συλλογή μου όλη τους η δισκογραφία και τα DVD τους. Επιστρέφοντας όμως στο “Chronicles” και όσο έλιωνα τα βινύλια, εκείνο που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν ο drummer τους Neil Peart. Έπαιζε τα πιο πολύπλοκα πράγματα που μπορούσε να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Εξωγήινος. Θυμάμαι να τελειώνει το “La villa strangiato” και να βάζω τη βελόνα ξανά στην αρχή του, αδυνατώντας να πιστέψω τι άκουγα…
Δεν είναι τυχαίο ότι θεωρείται ο καλύτερος drummer όλων των εποχών ο Peart, ακόμη κι από όσους δεν τους άρεσαν οι RUSH. Η τεχνική του απαράμιλλη, ο τρόπος που χτυπούσε τα τύμπανα και τα έκαναν να κελαηδούν, ένα ανήσυχο πνεύμα με μερικούς από τους καλύτερους στίχους που έχεις διαβάσει και μια βασανισμένη ψυχή, όπου όλοι οι άνθρωποι που βρίσκονταν κοντά του, έφυγαν χωρίς τη θέλησή του. Και δυστυχώς αυτό το ταξίδι που κανόνιζα χρόνια για την άλλη πλευρά του Ατλαντικού με τον αδερφικό μου φίλο Κωνσταντίνο, για να εκπληρώσω το μεγαλύτερο συναυλιακό μου απωθημένο, θα μείνει μόνο στα σχέδια για πάντα.
Θα μπορούσα να βάλω το πιο αγαπημένο μου τραγούδι (πλέον ξέρεις ποιο είναι) ή να σου δείξω την τεχνική του μέσα από τα σχεδόν δέκα λεπτά του “La villa strangiato”. Θα προτιμήσω όμως να κλείσω αυτό το αποχαιρετιστήριο κείμενο στον Professor, με το τραγούδι που αποτελεί τη μεγαλύτερη κληρονομιά που άφησε στη παγκόσμια μουσική σκηνή. Μόλις έχω αγοράσει το DVD του “Rush in Rio” κι έχω καλέσει έναν κολλητό από το σχολείο για να το δούμε πρώτη φορά παρέα. Και με το που παίζει το “Natural science” να μας πιάνουν νευρικά γέλια, μην πιστεύοντας τι έβλεπαν τα ματάκια μας και τι άκουγαν τα αυτάκια μας. Καλό ταξίδι Neil Peart.
Γιώργος Κόης
Δεν είναι κρυφό ότι ποτέ δεν ήμουν οπαδός του είδους που παίζουν οι RUSH. Έχω ακούσει… ή μάλλον έχω προσπαθήσει να ακούσω, γιατί ξέρω τι σημαντική μπάντα είναι για τη παγκόσμια μουσική. Πέρα από κάποιες μονάδες, δε μπόρεσα να ενταχθώ ποτέ στους οπαδούς/θαυμαστές της τεράστιας αυτής μπάντας. Γιατί λοιπόν να γράψω για τον εκλιπόντα Neil Peart; Είναι απλό. Γιατί και το δικό μου στομάχι κόμπιασε στην είδηση του θανάτου του. Πρόκειται για ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ κεφάλαιο στην ευρύτερη ροκ μουσική. Όχι μόνο για τις ικανότητές του πίσω από το drumkit και για την ικανότητα του στους στίχους. Αλλά και γιατί από ροκάδες, μέχρι extreme μεταλλάδες τρέφουν, μουσικοί ή μη, τρέφουν τον απόλυτο σεβασμό σε μια απόλυτη μουσική προσωπικότητα. 25 χρόνια μεταλλάς, δεν έχω ακούσει το παραμικρό που να τον μειώνει, ούτε στο ελάχιστο. Τουναντίον ιδίως οι ντράμερς τον λατρεύουν σαν θεό… και όχι άδικα. Γι’ αυτό λοιπόν, δεν ήταν δυνατό και γω σαν απλός μουσικόφιλος, να μην στεναχωρηθώ με την απώλεια του. Ο μουσικός κόσμος είναι σίγουρα πιο φτωχός. Αναπαύσου εν ειρήνη κύριε Neil Peart. Θα ζεις για πάντα στις μνήμες όλων μας.
Γιώργος Δρογγίτης
Neil Peart, ντράμερ των μεγάλων RUSH και κάτι παραπάνω. Ποτέ δεν ήμουν ο μεγαλύτερος οπαδός τους, αλλά κάθε φορά που τους άκουγα θαύμαζα τον τρόπο που έκανα το progressive rock τόσο μακρινό αλλά και προσιτό ταυτόχρονα. Σηματοδότης σε όλα αυτά, όχι η φωνή του Lee όσο το πλούσιο ρυθμικό κομμάτι. Ακούγοντας με τα χρόνια πολλή μουσική, δύσκολα έβρισκα τα στοιχεία του εκλιπόντος στον βαθμό που αυτός τα ενσωμάτωνε στο Καναδέζικο τρίο. Μαθαίνοντας αργότερα την τραγική οικογενειακή ιστορία του, την απώλεια που τον έπληξε απανωτά , συγκινήθηκα από τη δύναμη του αλλά και την αδερφική συμπαράσταση των συμπαικτών του στο σχήμα. Από τη θέληση του να επικεντρωθεί στην πολυπλοκότητα της μουσικής των RUSH στη σκηνή, που τον βοήθησε, να ξεπεράσει την απώλεια και να συνεχίσει. Από τις βόλτες με τη μοτοσυκλέτα πριν και μετά τις συναυλίες, τον άνθρωπο Peart που κατέρριπτε τα μοντέλα των rock σταρ, εμφανίστηκε γήινος και τρωτός, αυτός ο τιτάνας του ρυθμού, δείχνοντας μας, πως πίσω από κάθε σόλο, υπάρχει μια ανθρώπινη μηχανή, μετρονόμος που για δυο ώρες στη σκηνή , ξεχνά τον πόνο και μεταμορφώνεται στον Ήφαιστο των τυμπάνων.
Δεν τον είδα ζωντανά, αλλά αυτό δεν έχει σημασία, τον γνώρισα όπως όλοι μας από τη μαγεία της μουσικής που ήταν βασικός συνυπεύθυνος να δημιουργηθεί και η εποχή του θανάτου του, εποχή που κάθε χρόνο πλέον μας στερεί μουσικούς που νιώθουμε σαν οικογένεια, με άγγιξε πολύ. Ίσως όμως να είναι καλύτερα εκεί που είναι, αν έχει βρει την οικογένεια του, αν όχι ας είναι καλά και εμείς θα τον θυμόμαστε σε κάθε χτύπημα της μπαγκέτας, ακούγοντας RUSH.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
Η απώλεια του Neil Peart είναι μια από τις μεγαλύτερες όχι μόνο στα στενά πλαίσια του rock και του metal αλλά γενικότερα στην μουσική ανεξάρτητα από είδη και ταμπέλες. Ήταν από τους μεγαλύτερους ντράμερ και όχι μόνο, μια τεράστια σχολή και προσωπικότητα για τα τύμπανα αλλά και ένας από τους πιο ολοκληρωμένους προοδευτικούς μουσικούς της γενιάς του. Επίσης ήταν από τους λίγους ειδικά τα χρόνια που ξεκίνησε το ταξίδι του στην μουσική κάπου στις αρχές των 70’s που αν και ντράμερ, μπορούσε να συνθέσει μουσική και όχι απλά να εκτελεί τα μέρη του, αλλά και κάτι ακόμα, να μιλάει γράφοντας στίχους και ιστορίες ολόκληρες μικρές ή μεγάλες. Η απώλεια λοιπόν θα ξαναπώ είναι πραγματικά μεγάλη για κάθε φίλο της μουσικής όμως το έργο, η επίδραση, η παρακαταθήκη του μέσα από το τους αγαπημένους μου RUSH, την μπάντα που υπηρέτησε πιστά από το 1975 όντας ισάξιο ή και για κάποιους το πιο σημαντικό γρανάζι της προοδευτικής μηχανής του Καναδέζικου power trio, θα μείνει για πάντα εδώ να συντροφεύει, να θαυμάζετε και να δείχνει τον δρόμο σε πολλές ακόμα γενιές. Έτσι για το καλό ή μάλλον για το farewell από εμένα, ας ακούσουμε μέσα στα τόσα έπη που πρόσφερε ο Neil Peart και οι RUSH το ”Red Sector A” από το ”Game under pressure”, το οποίο είναι και αρκετά επίκαιρο στιχουργικά μιας και τα μυαλά στην γη έχουν αποφασίσει να βαδίζουν ολοταχώς προς τα πίσω.
Παναγιώτης Γιώτας
Στο περίφημο «Χρονικό του Χρόνου», o Stephen Hawking είχε γράψει ότι το πόσο φωτεινό φαίνεται ένα άστρο, ήτοι η φαινομενική του λαμπρότητα, εξαρτάται από δύο παράγοντες. Την ποσότητα του φωτός που ακτινοβολεί στο περιβάλλον του και την απόστασή του από τον παρατηρητή. Στην περίπτωση του Neil Peart (και κατ’ επέκταση των RUSH), θεωρώ πως ως μουσικόφιλοι ήμασταν διπλά όσο και (εξω)πραγματικά τυχεροί: το άστρο του όχι μόνο βρισκόταν επί πέντε συνεχόμενες δεκαετίες σε απόσταση αναπνοής από την φυσική και πνευματική μας υπόσταση αλλά συγχρόνως κατάφερε να διοχευτεύσει άπλετο φως στην αταξία και την απροσδιοριστία ενός ολόκληρου μουσικού Γαλαξία, συντρίβοντας εμφατικά το ψυχολογικό βέλος του Χρόνου. Θα θυμάμαι για πάντα το σοκ που μου προκάλεσαν οι ασύλληπτες επιδόσεις του στα “Caress of Steel”, “2112” και “Counterparts”. Αντ’ αυτού και μολονότι ουδέποτε είχα την ευλογία να βρεθώ σε συναυλία των RUSH, θεωρώ πως η ουσιαστική κληρονομιά από κοινού με το μέγεθος της επιδραστικότητας του Peart ως Μετρονόμου του Σύμπαντος, θα αντικατοπτρίζεται εις τον αιώνα των αιώνων σε εκείνη την αρχοντική αύρα που χωρίς το παραμικρό σταγονίδιο συναυλιακού ιδρώτα απλωνόταν πάνω από το κάθε (πλήρως) υπολογισμένο κυμβαλιστικό χτύπημα, επιπέδου δυσκολίας διαφορικής εξίσωσης για την συντριπτική πλειοψηφία των κοινών θνητών drummers, και συνοδευόταν συγχρόνως από μια αφοπλιστική άνεση που παρέπεμπε σε μια σιωπηλή Δύναμη της Φύσης και λιγότερο σε μέλος ροκ συγκροτήματος. Αθάνατος.
Animula vagula blandula. Hospes comesque corporis. Quae nunc abibis?
Πάνος Δρόλιας
