Neil Peart – The man, the myth, the legend
Έχουν περάσει ελάχιστες ώρες από τη στιγμή που ανακοινώθηκε ο θάνατος του κορυφαίου ντράμερ Neil Peart. Ειλικρινά, δεν ξέρω πώς να αντιδράσω… Στην αρχή, σοκ! Μετά άρνηση, στη συνέχεια όμως προσπαθώ να γιορτάσω τη μνήμη του, βάζοντας μερικές από τις κορυφαίες στιγμές του με τους RUSH, που τόσο λατρεύω από την πρώτη φορά που τους άκουσα. Μπαίνει το ουίσκι στο ποτηράκι, ανοίγω Spotify και πολύ απλά και με χρονολογική σειρά, ξεδιπλώνω τις προσωπικές μου αναμνήσεις από τον Neil Peart. Τον ντράμερ των ντράμερ… Σ’ ευχαριστώ για τη μουσική και τα συναισθήματα…
Υ.Γ. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, θα έπρεπε να μπει ολόκληρη η δισκογραφία του, αλλά είπα να φανώ εκλεκτικός…
1. “Anthem” (Δίσκος: “Fly by night”)
Ούτε κατά διάνοια δεν ανήκει στα αγαπημένα μου τραγούδια από τους RUSH. Είναι όμως το πρώτο τραγούδι που ακούστηκε ο Neil Peart κι αυτό αρκεί…
2. “Fly by night” (Δίσκος: “Fly by night”)
Επιτέλους ένα τραγούδι που μπορεί να παίξει σε οποιοδήποτε μαγαζί και οποιαδήποτε ραδιοφωνική εκπομπή. Απλό, αλλά τόσο κολλητικό, περιγράφει το ταξίδι του Peart για να μπει επιτέλους στο συγκρότημα.
3. “Bastille day” (Δίσκος: “Caress of steel”)
Κι αυτό δεν είναι, από τα αγαπημένα μου, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ την επίσκεψή μου στη Βαστίλη στο ταξίδι του μέλιτος και την ώρα που κατέβηκα από το τρένο, το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν οι στίχοι:
“But they’re marching to Bastille Day
La guillotine will claim her bloody prize
Free the dungeons of the innocent
The king will kneel, and let his kingdom rise”
4. “2112” (Δίσκος: “2112”)
Κανονικά θα έπρεπε να μπουν όλα τα κομμάτια των RUSH που είναι 10+ λεπτά. Αλλά θα είναι άδικο για τα υπόλοιπα… Το “Overture” είναι μία από τις κορυφαίες στιγμές του Peart, ο οποίος όταν έπαιζε αυτά τα πράγματα, ο κόσμος αδυνατούσε να τα συλλάβει και δεν είναι τυχαίο ότι οι πωλήσεις του δίσκου ήταν μικρές όταν βγήκε και το γκρουπ σκέφτηκε να τα παρατήσει…
5. “A passage to Bangkok” (Δίσκος: “2112”)
Μόνο και μόνο που γύριζες την πλευρά του βινυλίου κι έπρεπε να βρεθεί κάτι να ισοσκελίσει το “2112”, το τραγούδι έχει δύσκολο έργο. Για κάποιον λόγο, αυτή η ασιατική μελωδία πριν το ρεφρέν, με έκανε να κολλήσω.
6. “A farewell to kings” (Δίσκος: “A farewell to kings”)
Το πρώτο τραγούδι, από τον πρώτο δίσκο των RUSH που αγόρασα σε CD, όταν πια ήμουν σε ηλικία που μπορούσα να τους καταλάβω!!! Δεν είχα CD player στο σπίτι μου και πήγαινα στον αδερφικό μου φίλο, τον Γιάννη, το ακούγαμε και μέναμε με το στόμα ανοιχτό. Τραγική ειρωνεία; Μία μέρα πριν ανακοινωθεί ο θάνατος του Peart, πήγα στο μαγαζί που έβαζε μουσική κι ενώ έπαιζε το “Tom Sawyer”, εμείς ακούγαμε από το κινητό το “A farewell to kings” και θυμόμασταν πως κάναμε 30 χρόνια πριν στο δωμάτιό του…
7. “Xanadu” (Δίσκος “A farewell to kings”)
Το πρώτο έπος των RUSH που ερωτεύτηκα, αφού συμπεριλαμβανόταν στο πρώτο άλμπουμ τους που αγόρασα… Enough said.
8. “The trees” (Δίσκος: “Hemispheres”)
Ο τίτλος και οι στίχοι μου τράβηξαν την προσοχή, επειδή ήταν περίεργοι. Το τραγούδι καθ’ αυτό όμως, είναι ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ, με τον Peart να πειραματίζεται με διάφορα «τσουμπλέκια».
9. “La villa strangiato” (Δίσκος: Hemispheres”)
Το συγκρότημα έχει δηλώσει πως επειδή ήθελε να ηχογραφήσει ζωντανά, χωρίς overdubs κι editing το συγκεκριμένο τραγούδι, το έπαιζε σερί για τέσσερα μερόνυχτα, μέχρι να βρει τη σωστή εκτέλεση που θα έμπαινε στο δίσκο. Hint: Ένα μέρος του, ανήκει σε jazz κομμάτι στα late 30’s (ψάξτε στο YouTube και θα το βρείτε, ανήκει στον Raymond Scott και ονομάζεται “Powerhouse”. Το έχετε ακούσει σίγουρα σε κάποια παλαιότερα καρτούν).
10. “The spirit of radio” (Δίσκος: “Permanent waves”)
Τόσα χρόνια ραδιόφωνο, αυτό το τραγούδι είναι κάτι σαν τον προσωπικό μου ύμνο. Ένα τραγούδι που κομμάτιασα αρκετές μπαγκέτες προσπαθώντας να το παίξω στο Guitar Hero στο Playstation, στα ντραμς. Από την εισαγωγή που κάνει το πρώτο ρολάρισμα, εγώ ήμουν off. Που πα ρε Καραμήτρο…
11. “Natural science” (Δίσκος: Permanent waves”)
Αν με ρωτήσετε πιο θεωρώ το πιο προοδευτικό τραγούδι των RUSH, κατευθείαν θα σας πω τούτο εδώ. Χρειάζεται κάτι περισσότερο;
12. “Tom Sawyer” (Δίσκος: Moving pictures”)
Το πιο δημοφιλές τραγούδι τους, αλλά τα γεμίσματα που κάνει ο Peart τον κατέταξαν κατευθείαν στην κορυφή. Από τα πιο ευρηματικά ντραμς που έχουν παιχτεί ποτέ σε κομμάτι.
13. “YYZ” (Δίσκος: Moving pictures”)
Να μην έχει αδερφάκι το “La villa strangiato”; Έκαναν τούτο εδώ, ίσως ακόμα πιο δύσκολο και πιο απαιτητικό στο παίξιμο, έγραψε ιστορία. Για το αρχείο σας, YYZ είναι τα αρχικά του αεροδρομίου του Toronto (όπως για παράδειγμα έκαναν πολλά χρόνια αργότερα οι FIREWIND σαφώς επηρεασμένοι από αυτό, που έβγαλαν το instrumental “SKG” από τα αρχικά του αεροδρομίου της Θεσσαλονίκης).
14. “Subdivisions” (Δίσκος: “Signals”)
Πρώτο τραγούδι στον δίσκο της πιο “new wave” περιόδου τους, με σακάκια, πλήκτρα και τα ρέστα. Ναι, έχετε ακούσει στη ζωή σας πολλά καλύτερα τραγούδια από το “Subdivisions”;
15. “New world man” (Δίσκος: “Signals”)
Από τα πιο κολλητικά τους τραγούδια. Εμπορικό, αλλά ποτέ δεν βγήκε από το κεφάλι μου.
16. “Distant early warning” (Δίσκος: “Grace under pressure”)
Κάθε φορά που θέλω να ακούσω RUSH, μετά από τόσα χρόνια λατρείας, η πρώτη επιλογή μου είναι το “Grace under pressure”. Θεωρώ ότι έχει τα καλύτερα ρεφρέν τους και ούτε ένα δευτερόλεπτο για χάσιμο. Χαρακτηριστικό όσων λέω, το “Distant early warning”.
17. “Afterimage” (Δίσκος: “Grace under pressure”)
Τραγούδι που ξεκινά με τους στίχους: “Suddenly, you were gone, From all the lives you left your mark upon” δεν μπορεί παρά να μπει στο μεταθανάτιο tribute στον Neil Peart…
18. “Between the wheels” (Δίσκος: “Grace under pressure”)
Τέλη δεκαετίας ’90 και κάνω συνέντευξη με τους αγαπημένους μου ENCHANT. Ο κιθαρίστας τους, Doug Ott, μετά την κυκλοφορία του “Break” κι ενώ μιλάμε για τους RUSH, που λέει ότι ο αγαπημένος του δίσκος είναι το “Grace…”. Απόρησα και του εξέφρασα και μου λέει: «Άκου το “Between the wheels” πάλι και το ξανασυζητάμε». Και το ξανάκουσα και το ξανάκουσα…
19. “Manhattan project” (Δίσκος: “Power windows”)
Κακό δεν τον λες αυτόν το δίσκο, όμως ήταν ο λιγότερο καλός μέχρι τότε. Το “Manhattan project”, πάντα που έβγαζε μια γλυκύτητα. Το άκουγα κι ένιωθα μια ψυχική ευχαρίστηση…
20. “Mystic rhythms” (Δίσκος: “Power windows”)
Ένα τραγούδι που σε πολλές περιοδείες ήταν το σημείο που ακολουθούσε το drum solo του Θεού. Δεν θα μπορούσε να λείπει από τη λίστα μου.
21. “Force ten” (Δίσκος: “Hold your fire”)
Ήταν ο πρώτος δίσκος RUSH που άκουσα real time. Επηρεασμένος από τις κακές κριτικές που είχε λάβει, δεν μπορούσα να κατανοήσω τον prog χαρακτήρα του, καθώς εκείνη την εποχή, πολύ πιτσιρικάς ων, έβραζε το αίμα και τον θεωρούσα πολύ pop για τα γούστα μου. Στην πορεία, τον εκτίμησα πολύ περισσότερο. Ακόμα θυμάμαι τον Αντρέα Στασινόπουλο από το Metal Invader, όταν είχε δημοσιευθεί ένα αφιέρωμα στους RUSH, που έφτανε μέχρι πριν από εκείνο το άλμπουμ, λέγοντας ότι «από εκεί και πέρα, οι RUSH έπαιζαν pop και δεν χρειάζεται να ασχοληθεί κανείς μαζί τους». Από την ντροπή του που του «ξέφυγε» και δημοσιεύτηκε κάτι τέτοιο, το δισέλιδο εκείνο, το είχε κολλήσει με τσίχλα για να μην το διαβάσει ποτέ!!!
22. “Superconductor” (Δίσκος: “Presto”)
Εντάξει, δεν έβγαλαν και λαγούς από τα καπέλα τους οι RUSH στο “Presto”, επέστρεψαν όμως οι κιθάρες και λιγόστεψαν τα πλήκτρα. Αυτό το γεγονός από μόνο του, δεν τον κάνει καλύτερο από το προηγούμενο, αλλά το “Superconductor” κρατά την pop αισθητική και την συνδυάζει με τις rock κιθάρες.
23. “Roll the bones” (Δίσκος: “Roll the bones”)
Μόνο και μόνο για το απίστευτο μπάσο και τη μοναδική “rap” στιγμή στην ιστορία του γκρουπ, έχει θέση στη λίστα μου. Μόνο αυτοί θα τολμούσαν το 1991 να κάνουν κάτι παρόμοιο (άντε και οι ANTHRAX!).
24. “Animate” (Δίσκος: “Counterparts”)
Ανοίγεις το MTV. Βλέπεις το video clip του “Stick it out”. Το επόμενο πρωί αγοράζεις το βινύλιο του “Counterparts”. Το βάζεις. Ακούς αυτό το κομμάτι πρώτο απ’ όλα. Κάποιος μου κάνει πλάκα.
25. “Nobody’s hero” (Δίσκος: “Counterparts”)
Πέρα του ότι λατρεύω τις μελωδίες αυτού του κομματιού, στιχουργικά αγγίζει ένα θέμα που τώρα θα το είχαν κάνει σημαία οι φεμινιστές της γης. Μόνο που το είχε κάνει ο Peart σχεδόν 30 χρόνια πίσω κι αυτό έχει την σημασία του, αφού μιλά για έναν ομοφυλόφιλο φίλο του και το πώς τον έκανε να μην είναι ομοφοβικός.
26. “Leave that thing alone” (Δίσκος: “Counterparts”)
Είχε, λέει, προταθεί για Grammy στην κατηγορία “Best rock instrumental performance”. Ε, και; Για πολλά χρόνια αποτελούσε την εισαγωγή μου στις ραδιοφωνικές εκπομπές, οπότε καταλαβαίνετε τι σημαίνει για μένα…
27. “Virtuality” (Δίσκος: “Test for echo”)
Πίστευα ότι με τον δίσκο αυτόν, θα έκανα την πρώτη μου κριτική RUSH σε περιοδικό. Έπρεπε να περιμένω λίγο ακόμα. Στα χνάρια του “Counterparts”, ένα εξαιρετικό τραγούδι.
28. “Freewill” (Δίσκος: “Different stages”)
Υπόσχομαι ότι δεν θα βάλω άλλο τραγούδι από live δίσκο των RUSH. Έλα μου όμως που έφτασε η στιγμή με το live άλμπουμ αυτό, να γράψω για την παρέα του Neil Peart για πρώτη φορά σε περιοδικό!!! To “Freewill”, μπαίνει ενδεικτικά, επειδή δεν το είχα βάλει προηγουμένως!
29. “Ghost rider” (Δίσκος: “Vapor trails”)
2002 και υπηρετούσα (κομματάκι μαντράχαλος) στον Ελληνικό Στρατό. Πριν από ένα από τα ταξίδια μου με ΚΤΕΛ προς τη Λαμία, έρχεται ο ταχυδρόμος και μου φέρνει το “Vapor trails”. Το discman (ναι ρε σεις, είμαι παππούδι, τι να κάνουμε) μου, το σιχάθηκε κυριολεκτικά αυτό το άλμπουμ.
30. “O batterista” (Δίσκος: “Rush in Rio”)
Συγνώμη για την παρασπονδία, αλλά δεν μπορούσα να παραλείψω το πρώτο DVD μου από τους RUSH και το σόλο τυμπάνων του Neil, που το είδα εκατοντάδες φορές…
31. “Red barchetta” (Δίσκος: “R30”)
Παρασπονδία #2. Συγνώμη και πάλι, αλλά δεν μπορώ να αφήσω απ’ έξω έναν δίσκο, που στο πρώτο τεύχος μου ως εκδότης εντύπου, έκανα τους RUSH εξώφυλλο!
32. “Far cry” (Δίσκος: “Snakes and arrows”)
Φοβερό τραγούδι, από έναν δίσκο που εκείνη τη χρονιά που βγήκε, το 2007, είχε ψηφιστεί από τους συντάκτες του Rock Hard «Δίσκος της χρονιάς», με χαρακτηριστική άνεση.
33. “The garden” (Δίσκος: “Clockwork angels”)
Το τελευταίο στούντιο κομμάτι που βρίσκεται σε δίσκο που ηχογράφησε με τους RUSH ο Neil Peart. Το κομμάτι που συνηθίζω να βάζω κλείνοντας τα μαγαζιά στα οποία κάνω dj set. Δεν νομίζω ότι υπάρχει πιο ταιριαστό κομμάτι να κλείσει τούτο το μουσικό αφιέρωμα στη ζωή του Neil Peart, ενός από τους σημαντικότερους ντράμερ όλων των εποχών.
Σάκης Φράγκος
