Υπάρχουν άλμπουμ, των οποίων η αξία δεν είναι τόσο η καλλιτεχνική τους, αλλά το γεγονός ότι έχουν αφήσει ένα αποτύπωμα δικό τους, ιδιαίτερο, στις καρδιές των ακροατών. Ακροατών που όταν ήρθαν πρώτη φορά σε επαφή με αυτά τα άλμπουμ, ίσως δεν τα αγάπησαν ή δεν τα θεώρησαν απαραίτητα “καλά”. Η ιστορία όμως, τραγική πολλές φορές, έρχεται να ανεβάσει τα άλμπουμ αυτά σε ένα στάτους αθανασίας, όχι γιατί είναι τα καλύτερα που κυκλοφόρησε η εκάστοτε μπάντα, που έχει στον κατάλογο της κάποια από αυτές τις σημαδιακές αν θέλετε κυκλοφορίες, αλλά γιατί είναι συνδεδεμένες με κάποιο περιστατικό ή με κάποιο γεγονός, το οποίο δύσκολα θα είχε κάποιος στο μυαλό του την ημέρα που τα άλμπουμ αυτά, έφτασαν στα χέρια του κοινού.
Ένα από αυτά τα άλμπουμ, είναι και το “The obsidian conspiracy” των σπουδαίων όσο και ιδιαίτερων NEVERMORE.
Αν πιάσουμε το άλμπουμ και προσπαθήσουμε να το συγκρίνουμε με κάποια από τις προηγούμενες δουλειές της μπάντας, θα το βρούμε ίσως πιο απλό, λιγότερο δυναμικό, λιγότερο εμπνευσμένο. Κουρασμένο, σε σχέση με τέρατα όπως το “Dreaming neon black” ας πούμε. Θέλετε τα προβλήματα με τις δισκογραφικές που πίεζαν, θέλετε τα προβλήματα μεταξύ των μελών της μπάντας, θέλετε οι προσωπικοί δαίμονες κυρίως του Warrel, έδωσαν ένα αποτέλεσμα κατώτερο των προσδοκιών, από ένα συγκρότημα που κακά τα ψέματα, έδωσε ανάσα στο metal της εποχής. Ποιοτική ανάσα, δυναμική, με προσωπικότητα και ταυτότητα, όχι σούπες για ευρεία κατανάλωση.
Βλέπετε, παρά τις Κασσάνδρες που ήθελαν το metal να πεθαίνει, λόγω της grunge παρένθεσης των 90s, ο πραγματικός κίνδυνος για το metal, είναι το γεγονός ότι δεν γεννά εύκολα μπάντες όπως οι NEVERMORE. Οπότε ναι, το κενό που αφήνουν πίσω τους, δεν αναπληρώνεται εύκολα. Καθόλου μάλιστα. Seattle. Η πόλη που γέννησε τους NIRVANA, και η πόλη που γέννησε τους NEVERMORE. Οι υποτιθέμενοι καταστροφείς και οι δεδομένα αιμοδότες.
Το “The obsidian conspiracy”, δεν είναι το άλμπουμ που προσέθεσε κάτι στην μουσική κληρονομιά των NEVERMORE, είναι όμως κάτι άλλο. Είναι το τελευταίο άλμπουμ τους. Και μπορεί το σχήμα μετά την κυκλοφορία του να ήταν ούτως ή άλλως σε stand by κατάσταση, όμως το οριστικό τέλος των NEVERMORE, τουλάχιστον με την μορφή που μεγαλούργησαν και αγαπήθηκαν, ήρθε με τον θάνατο του Warrel Dane. Ενός από τους πλέον χαρισματικούς τραγουδιστές και ερμηνευτές, όχι μόνο της γενιάς του αλλά και ναι, γενικότερα. Η φωνή των NEVERMORE, δεν θα ακουστεί ποτέ ξανά. Εδώ, έδωσε την τελευταία της παράσταση. Εδώ, για τελευταία φορά, ξεδιπλώθηκε, ταξίδεψε, σημάδεψε. Μπορεί να ακούγεται ελαφρώς κουρασμένος, μπορεί μετά την παύση των NEVERMORE να συνέχισε και να μην είναι αυτός ο δίσκος το κύκνειο άσμα του Warrel, όμως είναι το κύκνειο άσμα των NEVERMORE. Μίας μπάντας που θα μπορούσε να συνεχίσει να προσφέρει. Reunion άλλωστε γίνονται κάθε Τρίτη και Παρασκευή μετά τις 23:00. Οι NEVERMORE όμως, δεν θα έχουν αυτό το δικαίωμα.
Αυτό λοιπόν είναι αυτό που κάνει το “The obsidian conspiracy” σημαντικό. Το γεγονός ότι είναι η αυλαία. Το τέλος. Και μόνο γι’ έχει χώρο και στην ιστορία των NEVERMORE, αλλά κυρίως στις καρδιές μας. Ας θυμηθούμε τα τραγούδια του, σε μια σειρά που προφανώς αντιπροσωπεύει ουσιαστικά τον γράφονται και μακάρι και κάποιους από εσάς.
“The obsidian conspiracy” countdown:
- “And the maiden spoke” (5.00)
Το τρίτο μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του δίσκου και ίσως αυτό να είναι η αχίλλειος πτέρνα του. Αν ήταν λίγο μικρότερο από τα πέντε λεπτά της διάρκειας του, ίσως ήταν λίγο παραπάνω στην συγκεκριμένη λίστα. Ακούγεται φλύαρο και δεν υπάρχει λόγος.
- “Without morals” (4.19)
Θα μπορούσε να είναι και στην δέκατη θέση, αλλά είναι μικρότερο και ίσως γι’ αυτό, λιγότερο κουραστικό. Ενώ η κεντρική ιδέα και το riff είναι πολύ καλά, κάπου χάνεται.
- “The day you built the wall” (4.23)
Στιχουργικά, υπέροχο. Μουσικά, σε ένα μοτίβο ολόκληρο το κομμάτι. Παράξενο βάθος, σκοτεινό μεν, αλλά όχι πειστικό. Είναι αυτό το συνεχόμενο πρόβλημα στο άλμπουμ, κάτι φαίνεται να είναι ημιτελές.
- “The blue marble and the new soul” (4.41)
Όπως και στο παραπάνω, ενώ ναι, είναι τραγούδι που φυσικά θα το προσέξεις, κάπου πάλι φαίνεται ότι δεν επιτελεί τον σκοπό του, δεν τελειώνει αυτό που θέλει να πει, αφήνει τον ακροατή στο περίμενε, χωρίς να κάνει το παραπάνω βήμα.
- “Moonrise (through mirrors of death)” (4.03)
Επιτέλους, NEVERMORE. Όχι στην καλύτερη στιγμή τους, ούτε στην καλύτερη στιγμή του άλμπουμ καν, αλλά επιτέλους, φαίνεται κάπως ο λόγος γιατί μας λείπουν τόσο.
- “She comes in colors” (5.34)
Το μακροσκελέστερο κομμάτι του δίσκου, το οποίο μόνο βαρετό δεν είναι. Ο πήχης έχει ανέβει, η δημιουργικότητα είναι παρούσα, η αλληγορία το ίδιο. Από εδώ και εξής, τα υπόλοιπα κομμάτια, είναι αντάξια του βαρέως ονόματος που κουβαλούν.
- “Your poison throne” (3.54)
Ναι πάει και παραπάνω, σίγουρα πάει και παραπάνω. Βομβαρδισμός, αμεσότητα, catchy, δυναμικό, με ταχύτητα, εναλλαγές. Άλλωστε, πόσο κακό να είναι ένα άλμπουμ των NEVERMORE, απλά έχει κακές στιγμές. Αυτή, δεν είναι μια από αυτές.
- “The termination proclamation” (3.12)
Ανοίγει το άλμπουμ και παίρνει κεφάλια. Πολύ δυνατό μπάσιμο, πολύ επιθετικό riff-αρισμα, οργή, αντίδραση, εξωτερίκευση εσωτερικών απωθημένων. Ίσως το καλύτερο opener που θα μπορούσε να έχει το συγκεκριμένο άλμπουμ. Είναι σε αυτήν την θέση, γιατί τις δύο πρώτες, θα τις πάρουν τα εναπομείναντα δύο κομμάτια, για συγκεκριμένους λόγους. Θα τους πούμε παρακάτω.
- “Emptiness unobstructed” (4.39)
Ίσως δεν είναι το δεύτερο καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ (υποκειμενικά είναι), είναι όμως το κομμάτι που σου μένει απόλυτα στο μυαλό. Έχει μέρος της μαγείας των NEVERMORE ανόθευτη. Μπαίνει χωρίς περιστροφές, με τον Warrel να τραγουδά ξεκινά άμεσα, χωρίς εισαγωγή, χωρίς τίποτα, παρά μόνο αυτήν την δική τους μαγεία. Στο βίντεο δε που το συνόδευε, η ιαχή NEVERMORE, NEVERMORE, NEVERMORE, από τον κόσμο, συμβάλει τα μέγιστα στην ανόρθωση κάθε τρίχας του σώματος.
- “The obsidian conspiracy” (5.16)
Όπως και το προηγούμενο, ίσως να μην είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου ο οποίος φέρει το όνομά του. Είναι όμως το τελευταίο κομμάτι του δίσκου. Το τελευταίο κομμάτι των NEVERMORE. Το τελευταίο κομμάτι του Warrel με τους NEVERMORE. Η τελευταία υπόκλιση, η τελευταία σκηνή, το τέλος. Το οριστικό τέλος. Για τον λόγο αυτόν και μόνο, ναι, αυτή είναι η θέση αυτού του τραγουδιού. Στην κορυφή του δίσκου που έκλεισε ένα κεφάλαιο ζωής για την γενιά που έζησε τους NEVERMORE από την αρχή, μέχρι το άδικο τέλος τους.
RIP Warrel Dane. Never more to feel the pain.
Φανούρης Εξηνταβελόνης
