Οι Αθηναίοι NEW PAST είναι μια σύγχρονη progressive μπάντα που μας έρχεται τώρα με το πρώτο ολοκληρωμένο EP της με τίτλο “State of falling”. Σ’ αυτό ακούμε μια φρέσκια και καλοπροβαρισμένη μπάντα που δείχνει πως έχει άποψη, προσωπικότητα και ένα δικό της ύφος ενώ παράλληλα είναι φανερό πως αφουγκράζεται κάποιες σύγχρονες τάσεις.
Στα 39 λεπτά του δίσκου ακούγεται ουσιαστικά η ελληνική απάντηση στους τεράστιους RIVERSIDE. To “State of falling” είναι πιστό στο ύφος και τον ήχο που κατέστησε η μπάντα από τη Πολωνία και κυριότερα στη πρώιμη φάση τους των “Second life syndrome” και “Rapid eye movement”. Αν γνωρίζετε για τι μιλάμε τότε ξέρετε πως έχουμε να κάνουμε μ’ ένα ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό και σκοτεινό progressive rock/metal που σε φάσεις είναι και αρκετά κυκλοθυμικό με περάσματα από λυρικές μελωδίες σε heavy ξεσπάσματα και ριφ που χαρακτηρίζονται από τραχύτητα και headbanging ρυθμό. Μιλώντας για ρυθμό, όπως και οι RIVERSIDE, οι NEW PAST ξεχωρίζουν για το Mariusz Duda meets Geddy Lee μπάσο και γερά τύμπανα που κρατάνε το tempo προσθέτοντας παράλληλα και στον ήχο και τη μουσικότητα που είναι τυπικά του είδους. Πάντοτε χαίρομαι να ακούω lead μπάσο όπως συμβαίνει και στο “State of falling”. Το μπάσο είναι ένα υποβαθμισμένο όργανο στη συνείδηση πολλών οπαδών αλλά κυρίως στην ίδια τη μουσική μιας και η παραγωγή συχνά το καλύπτει. Από αυτή την άποψη, το lead μπάσο στο EP των NEW PAST είναι η μισή επιτυχία θα έλεγα. Επιπλέον, στα progressive μουσικά περάσματα ο κιθαρίστας αντί να μας ζαλίζει με υπερηχητικά σόλο, προσδίδει λυρισμό και χαρακτήρα στη γενικότερη χροιά των κομματιών και στη σκοτεινή υποβόσκουσα μελαγχολία που χαρακτηρίζει το δίσκο στη πλειονότητα του. Η κιθάρα του Κώστα Σταματίου όντως φέρνει στο νου τον αδικοχαμένο Piotr Grudzinski που είχε μια μοναδική αίσθηση μελωδίας και λυρισμού στο παίξιμο και στον ήχο. Επομένως, κρατήστε δυνατό rhythm section, ατμόσφαιρα και μελωδία με χαρακτήρα και προσθέστε σ’ αυτά συνθετική δεινότητα και φαντασία στο progressive σκέλος που είναι και το ψωμοτύρι κάθε progressive οπαδού και έχετε ένα πολύ καλό πρώτο EP.
Στις αδυναμίες θα προσέθετα μια σχετικά επίπεδη και ξερή παραγωγή και έναν μονοδιάστατο σχετικά ήχο που δεν αφήνουν πολλές εκπλήξεις. Επίσης, ενώ ο δίσκος τους πίνεται άνετα μονορούφι, πιστεύω πως οι NEW PAST θα μπορούσαν να το παίξουν λιγότερο “safe” και να πειραματιστούν και τολμήσουν περισσότερο μιας και φαίνεται πως ίσως να πάρα είναι άνετοι στα όρια του ατμοσφαιρικού/λυρικού progressive. Σε φάσεις ήθελα να ακούσω κάτι διαφορετικό που να με εκπλήξει (αυτό ήρθε στο πιο ελεύθερο και πλούσιο σε εναλλαγές “Persephone/Ascending” που κλείνει το δίσκο και σε κάνει να περιμένεις για κάτι ακόμα σ’ αυτό το επίπεδο). Παρόλα αυτά, ομολογώ πως ό,τι κάνουν το κάνουν καλά και κρατάνε το ενδιαφέρον του θεατή δίνοντας υποσχέσεις για το μέλλον. Οψόμεθα λοιπόν!
7,5 / 10
Φίλιππος Φίλης
