a
Τα έχουμε πει εδώ και πολύ καιρό για τους THE NIGHT FLIGHT ORCHESTRA. Οι τύποι έχουν βαλθεί να μας τρελάνουν καθώς κάθε νέος τους δίσκος είναι καλύτερος από τον προηγούμενο! Και σκεφτείτε ότι ήταν μόλις πέρσι που το “Amber galactic” είχε αφήσει άφωνους τους πάντες σε όλο τον κόσμο. Δεν σας κρύβω, λοιπόν, ότι υποδέχτηκα με μία σχετική επιφύλαξη την είδηση της επερχόμενης νέας δουλειάς των Σουηδών καθώς 13 μήνες είναι μικρό διάστημα για δύο ολοκαίνουργια άλμπουμ. Αλλά το λάθος μου ήταν ότι έκρινα με βάση τη σύγχρονη εποχή παραμελώντας προσωρινά το γεγονός ότι το…cocaine rock των THE NIGHT FLIGHT ORCHESTRA έχει τις ρίζες του στα τέλη της δεκαετίας του ‘70, τότε που ήταν σύνηθες για τα συγκροτήματα να κυκλοφορούν μέχρι και δύο δίσκους το χρόνο!
Το “Sometimes the world ain’t enough” συνεχίζει ακριβώς στο ίδιο μονοπάτι με αυτό που έχει χαραχτεί από το ντεμπούτο κιόλας άλμπουμ πριν από 6 χρόνια και τελειοποιήθηκε πέρσι στο “Amber galactic”. Δεν συναντάμε σημαντικές διαφορές και το…disco rock απογειώνεται για μία ακόμη φορά γυρνώντας μας πίσω στο Studio 54, στα μουσικά πειράματα του Rod Stewart, των STONES και των KISS στα τέλη της δεκαετίας του ‘70 χωρίς καμία απολύτως διάθεση εφησυχασμού για αυτή την τεράστια μπάντα! Οι τελειομανείς λάτρεις της λεπτομέρειας ίσως θα εντοπίσουν μία ακόμη ευκρινίστερη διάθεση για εμβάθυνση στη διετία 1978-1979 αφού οι THE NIGHT FLIGHT ORCHESTRA βγάζουν αυτή τη φορά εντονότερη μία ατμόσφαιρα late 70’s παρά την αντίστοιχη του AOR της περιόδου 1980-1982 (που ήταν ευδιάκριτη στο “Amber galactic”). Αλλά αυτό είναι μία μικροσκοπική λεπτομέρεια καθώς το συνθετικό επίπεδο είναι εξίσου υψηλό και οι δύο δίσκοι, επαναλαμβάνουμε, δεν παρουσιάζουν τρανταχτές διαφοροποιήσεις.
Ίσως θα θέλαμε περισσότερα hit singles σε στυλ “Gemini” και “Domino” αλλά εδώ έχουμε ύμνους όπως τα “Turn to Miami”, “Paralyzed”, “Speedwagon”, “Barcelona” κ.α. Με μία φράση: «Το “Sometimes the world ain’t enough” είναι γεμάτο από singles που σε άλλες εποχές θα μονοπωλούσαν τα ραδιόφωνα της Αμερικής». Οι THE NIGHT FLIGHT ORCHESTRA αποθεώνουν την υπερβολή του cocaine rock της δεκαετίας του ‘70, το επενδύουν με μία επιτηδευμένα retro παραγωγή/αισθητική και το αποτέλεσμα σε καθηλώνει! Ακόμη να γίνεται οπαδοί τους;
9 / 10
Σάκης Νίκας
