a
Οι NIGHTMARE είναι από τα πιο παλιά και ιστορικά σχήματα της Γαλλικής σκηνής. Πνευματικό τέκνο του μπασίστα Yves Campion, δημιουργήθηκαν το 1979 και ηχογράφησαν δυο άλμπουμ στη δεκαετία του 80, το “Waiting For The Twilight” το 1984 και το “Power Of The Universe” το 1985. Για διάφορους λόγους το 1988 μπήκαν στον πάγο, επαναδραστηριοποιήθηκαν το 1999 και από τότε έχουν μια σταθερή δισκογραφική παρουσία με κάποιους δίσκους να είναι must have για όποιον αρέσκεται στον ήχο του heavy/power. Παρόλα αυτά, το τελευταίο τους άλμπουμ “The Aftermath” με απογοήτευσε λιγάκι. Δεν λέω ότι ήταν κακό αλλά θεωρώ ότι σε σύγκριση με το εκπληκτικό “The Burden of God” που είχε προηγηθεί, το “The Aftermath” χαρακτηρίζεται από μια στασιμότητα, χωρίς να έχει ουσιαστικά να προσφέρει κάτι. Συνέπεια όλων αυτών ήταν η αποχώρηση των αδερφών Amore, Jo και David (φωνητικά και ντραμς αντίστοιχα) από τη μπάντα. Ιδίως η αποχώρηση του Jo Amore ήταν ένα σοκ για τους οπαδούς καθώς εκτελούσε χρέη τραγουδιστή από το 1999 (στη δεκαετία του 80 ήταν ο ντράμερ!) και η χαρακτηριστική του φωνή που θύμιζε κάτι ανάμεσα σε Dio και Russell Allen ήταν από τα μεγάλα ατού της μπάντας. Αντιμέτωποι με κάποιες πραγματικά δύσκολες αποφάσεις όσον αφορά την πορεία τους οι NIGHTMARE δίνουν τη θέση του ντράμερ στον Olivier Casula (πρώην NECROSPHERA, THALIDOMIDE, THE SEVEN GATES). Η έκπληξη όμως έρχεται με την ανάθεση των φωνητικών στην Βελγίδα Maggy Luyten. Η Luyten έγινε γνωστή στο ευρύ κοινό με την συμμετοχή της στους BEAUTIFUL SIN του Uli Kusch και τους AYREON του Arjen Lucassen μεταξύ άλλων, ενώ είχε ήδη συνεργαστεί με τους NIGHTMARE στο κομμάτι “The Dominion Gate (Part III)” από το “The Burden of God”. Με αυτήν την νέα σύνθεση, οι NIGHTMARE μας παρουσιάζουν τη νέα τους δουλειά με τίτλο “Dead Sun”.
Το όμορφο εξώφυλλο προδιαθέτει θετικά και δημιουργεί αδημονία για την ακρόαση του άλμπουμ. Για όσους λοιπόν, η έκφραση «γυναικεία φωνητικά» παραπέμπει σε οπερετικό, συμφωνικό metal ή growls τύπου Angela Gossow, καλύτερα να αναθεωρήσουν. Η Luyten τραγουδάει οργισμένα, αλλά στο στυλ της Doro Pesch και της Leather Leone. Ίσως με λιγότερο γρέζι και βραχνάδα στη φωνή της από τις εν λόγω κυρίες, αλλά με οργή, σε σημείο που νομίζει κανείς ότι φτύνει τους στίχους, αλλά και με την απαραίτητη μελωδία στα ρεφραίν των κομματιών, στοιχεία που την έκαναν ιδιαίτερα γνωστή στους BEAUTIFUL SIN. Επιλογή με ρίσκο, που μπορεί να ξενίσει κάποιους, ιδίως αυτούς που είχαν συνηθίσει τη μπάντα με τον Amore πίσω από το μικρόφωνο, ακούγοντας όμως συνολικά το άλμπουμ, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι το αποτέλεσμα έχει θετικό πρόσημο.
Όσο για την μουσική κατεύθυνση της μπάντας, δεν υπάρχουν εκπλήξεις. To γνωστό heavy/power που καθιέρωσε τους Γάλλους από το 1999 είναι σταθερά εδώ, μόνο που οι συνθέσεις ακούγονται πιο φρέσκιες, πιο ανανεωμένες. H μπάντα δείχνει απελευθερωμένη και αυτό φαίνεται καθαρά. Υπάρχουν σημεία όπου οι ταχύτητες ανεβαίνουν επικίνδυνα χωρίς όμως να χάνεται ο έλεγχος. Το κιθαριστικό δίδυμο των Milleliri / Asselberghs για μια ακόμα φορά συνεργάζεται άψογα χτίζοντας το υπόβαθρο στο οποίο μπορεί και μεγαλουργεί η Luyten. Η παραγωγή έγινε από τον χρόνια φίλο και παραγωγό της μπάντας, Patrick Liotard, ο οποίος, ξέροντας πώς πρέπει να ακούγεται η μπάντα, προσπάθησε να πάρει από το κάθε μέλος της το καλύτερο δυνατό. Όπως όμως είπαμε, τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε σημασία αν δεν άξιζαν οι συνθέσεις. Θεωρώ ότι όλο το άλμπουμ σαν σύνολο έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον για κάθε φίλο του heavy/power, με κάποια κομμάτια όπως το “Ikarus”, “Serpentine”, “Starry Skies Gone Black” και το ομώνυμο να επιδιώκουν να προσελκύσουν περισσότερο την προσοχή σας.
Συνοψίζοντας οι NIGHTMARE δείχνουν να έχουν κερδίσει την παρτίδα σε ένα παιχνίδι που φαινόταν δύσκολο, αν όχι χαμένο. Ελάχιστα κατώτερο από το “The Burden of God”, το “Dead Sun”αποδεικνύεται ένα πολύ αξιόλογο άλμπουμ που καταφέρνει να βγάλει τους Γάλλους από τον σκόπελο του “The Aftermath” και να τους επαναφέρει στο σωστό δρόμο. Αξιέπαινη προσπάθεια που είναι κρίμα να περάσει απαρατήρητη.
7/10
Θοδωρής Κλώνης
