19 χρόνια δισκογραφίας σχεδόν και 22 συνολικής ύπαρξης για τους NIGHTRAGE. Από τις ποιοτικότερες μπάντες του μελωδικού death metal ιδιώματος που εμφανίστηκαν τα τελευταία 20 χρόνια, με αξιοζήλευτη δισκογραφία που κάθε δίσκος είναι τουλάχιστον καλός, έως και πολύ καλός. Δεν είναι πια “το project του Μάριου Ηλιόπουλου που έφτιαξε μετά τους EXHUMATION”, αλλά ένα ανεξάρτητο, πλέον, μουσικό όχημα που οδηγεί ένας άνθρωπος με όραμα, με στόχους και τρόπο για να τους πετύχει. Δίσκος υπ’ αριθμόν 9 λοιπόν για τους NIGHTRAGE υπό τη δισκογραφική στέγη της Despotz. Ο τίτλος του “Abyss rising”, και κυκλοφορεί και οπλοφορεί εκεί έξω ήδη από τις 18 του μήνα.
Να σημειωθεί εδώ, πως 7 χρόνια και 4 στούντιο δίσκους συμπληρώνει ο υπέρτατος Ronnie Nyman στα φωνητικά. Επίσης, να δώσουμε εύσημα στον Γιάννη Τούσσα για το φανταστικό εξώφυλλο του δίσκου, που δίνει τη δική του πινελιά στο δίσκο. Το μπάσιμο του ομώνυμου κομματιού καθώς και το σαρωτικό/φονικό/πως-μας-πετσόκοψες-έτσι-μωρή-πατρίδα “Dance of cerberus” μας δείχνει με τι έχουμε να κάνουμε. Ορθόδοξο μελωδικό death, όπως το μάθαμε: γκάζια και λύσσα φόρος τιμής στους πατέρες AT THE GATES και φυσικά μελωδιάρες παντού. Δυνατές και ουσιώδεις. Όχι αυτές που κόβουν τη φόρα στα κομμάτια ή τα εμποδίζουν από το να αναπτυχθούν όπως πρέπει. Ίσα ίσα, συνεισφέρουν τα μέγιστα σε αυτό. Τα φτιαγμένα για singles “Swallow me” και “Nauseating oblivion” (τι υπέροχο “καθαρό” break ήταν αυτό; Εύγε!), “Falsifying life” κερδίζουν τον ακροατή και ρίχνουν τις αμφιβολίες στην άβυσσο (ναι, έπρεπε να γίνει αυτό το λογοπαίγνιο, δεν άντεξα!).
Όσο προχωράει ο δίσκος, έρχεται το “Portal of dismay” ιντερλούδιο και το οποίο δένει με το ελαφρώς πιο ατμοσφαιρικό στην εισαγωγή και στα κουπλέ “Shadows embrace me”. Ένα κομμάτι άκρως δυναμικό παρόλα αυτά, με το οποίο οι NIGHTRAGE δείχνουν πόσο όμορφα μπορούν να πειραματιστούν εντός του ήχου τους. Ένας ήχος που χαρακτηρίζεται από mid-tempo δυναμίτες όπως το “9th circle of hell” (πετάγεται και ένα blastbeat έτσι, επειδή μπορούν τα παλικάρια!). Να πω εδώ πως τόσο το προαναφερθέν ιντερλούδιο, όσο και το “The divergent” αλλά και που υπάρχουν στο δίσκο, λειτουργούν σοφά, δένοντας το ένα μέρος του δίσκου με το άλλο. Σχεδόν έχω την εντύπωση πως η παρουσία τους, “ομαδοποιεί” τα υπόλοιπα 10 κομμάτια του δίσκου: 4 στην αρχή, 2 στη μέση και 3 προς το τέλος. Αν μη τι άλλο έξυπνη διαχείριση υλικού, που δείχνει άνθρωπο που σκέφτηκε πολύ σοβαρά τι θα πάει που, και κερδίζει πόντους κι αυτό.
Μετά το “The divergent” λοιπόν, το πιο βαρύ μπάσιμο των πιο ρυθμικών “Cursed by the gift of sight” και ”False gods” μας επαναφέρουν στον ήχο της μπάντας. Τη μπουνιά για νοκ άουτ ρίχνει το φονικό “Pest ridden tide” (μη σας ξεγελάσει η γλυκιά εισαγωγή!), με το “Silence of the darkened soul”, να αποτελεί την ηρεμία μετά τη καταιγίδα. 39 λεπτά που δικαιολογούν πλήρως τα γραφόμενα μου, τους οπαδούς που έχουν όλα αυτά τα χρόνια, και που φυσικά, ακούγονταν και θα ακούγονται ξανά, και ξανά, και ξανά! Άλλο ένα σπουδαίο άλμπουμ για τους NIGHTRAGE, που δείχνουν σαν τρένο δίχως σταματημό, και συνεχίζει το σερί 20ετίας τους. Ένα άλμπουμ φτιαγμένο με αγάπη και μεράκι. Τι άλλο θέλετε, αλήθεια;
8 / 10
Γιάννης Σαββίδης
