NIGHTRAGE – “Raging fires of (melodic) death (metal)”

Το έτος ήταν 2000. To ιστορικό μελωδικό death metal σχήμα EXHUMATION από τη συμπρωτεύουσα μετά από τρία φανταστικά full-length (“Seas of eternal silence” – 1997, “Dance across the past” – 1998, “Traumaticon” – 1999), έχουν διαλυθεί. Εκεί, ο κιθαρίστας τους Μάριος Ηλιόπουλος, ιδρύει ένα καινούργιο σχήμα, με όνομα παρμένο από ένα κομμάτι του “Traumaticon”. Και εγένετο NIGHTRAGE. 

Δίχως υπερβολή, ένα από τα πλέον συνεπή συγκροτήματα της τελευταίας 20ετίας στο μελωδικό death metal. Δεδομένου ότι φέτος κλείνουν 20 χρόνια από το ντεμπούτο “Sweet vengeance”, αλλά και της επερχόμενης εμφάνισης τους στο Temple με τους SARISSA και τους AETHERIAN, αλλά και στη Θεσσαλονίκη με τους SARISSA και τους PSYANIDE, το Rock Hard άδραξε την ευκαιρία για να κάνει μια διαδρομή στη δισκογραφία αυτού του σπουδαίου συγκροτήματος. 

THE DEMO YEARS – ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΒΗΜΑΤΑ

Ιδρύοντας λοιπόν την μπάντα, ο Μάριος Ηλιόπουλος μετακομίζει στη Σουηδία, συγκεκριμένα στο Goteborg, σχεδόν αμέσως. Θα ηχογραφηθούν 3 demo που γράφτηκαν σε διάστημα 2 ετών, με drum machine και με μοναδικό έτερο μέλος τον Κώστα Καραμητρούδη (κατά κόσμον Gus G.). Demo τα οποία περιείχαν πρώιμες μορφές των κομματιών του επερχόμενου ντεμπούτου, με τον Μάριο στα καθαρά φωνητικά και τον Gus στα πιο σκισμένα. Εκτελέσεις που πέραν της ιστορικής σημασίας, έχουν και μια άγρια ομορφιά να το πούμε έτσι. Αυτό θα τους εξασφαλίσει συμβόλαιο με την Century Media.

THE CENTURY MEDIA YEARS – ΈΝΑ SUPERGROUP ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ

“Sweet vengeance” (2003)

Αρχίζει να φτιάχνεται το λοιπόν, ύστερα από τα demos, το supergroup της πρώτης περιόδου. Φωνητικά προστίθεται o ένας και μοναδικός Tomas Lindberg των πατέρων του είδους AT THE GATES (αλλά και GROTESQUE, LOCK-UP, THE GREAT DECEIVER, THE LURKING FEAR), στο μπάσο ο Brice Leclercq και τύμπανα παιγμένα από τον Per Moller Jensen (THE HAUNTED, KONKHRA, INVOCATOR). Το όνομα του ντεμπούτου τους; “Sweet vengeance”. Το “καλησπέρα σας” του συγκροτήματος στο μουσικό κόσμο δε θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Ορθόδοξο και γκαζωμένο μελωδικό death metal, το οποίο έχει τη τύχη να αναδεικνύεται παραγωγικά από τον Fredrik Nordström (ο οποίος παίζει και πλήκτρα). Κερασάκι στη τούρτα η συμμετοχή του Tom Englund (EVERGREY) σε τέσσερα κομμάτια δίνοντας τους αυτό το κάτι παραπάνω που χρειάζονταν για να ξεχωρίσουν, ενώ το καταπληκτικό εξώφυλλο του Niklas Sundin των DARK TRANQUILLITY. Το όνομα NIGHTRAGE μπαίνει στο χορό και διάολε είναι αποφασισμένο να χορέψει!

“Descent into chaos” (2005)

Εδώ ο γράφων έχει ένα άλφα συναισθηματικό δέσιμο, διότι ήταν ο πρώτος δίσκος που άκουσε σε πραγματικό χρόνο από τους NIGHTRAGE. Αυτό το άτιμο το “Poems” την έκανε τη ζημιά! E και να ‘ταν το μόνο. Εδώ το επίπεδο παικτικά ανεβαίνει, με τον δικό μας Φώτη Bernardo στα τύμπανα και τον Henric Carlsson. Πλήκτρα πάλι από τον Fredrik Nordström (χρέη μηχανικού ήχου εδώ), παραγωγή από τον Patrik J. Sten ενώ καλεσμένος σε ένα κομμάτι (“Frozen”) είναι ο έτερος θρύλος Mikael Stanne (DARK TRANQUILLITY). Πιο επιθετικός δίσκος (αυτό το ομώνυμο ειδικά, θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται σε κανένα “Slaughter of the soul”), πιο ανεβασμένου επιπέδου οι συνθέσεις ενώ η παραγωγή είναι ανώτερη ξεκάθαρα, δείχνοντας ότι δεν ήταν απλά ένα πυροτέχνημα που περισσότερη αξία παίρνει λόγω συμμετεχόντων, αλλά το όραμα που παίρνει σάρκα και οστά δίσκο με δίσκο. Το δεύτερο βήμα έγινε και η δημοτικότητα της μπάντας ανεβαίνει. 

THE LIFEFORCE YEARS – ΦΥΓΕ ΕΣΥ ΕΛΑ ΕΣΥ

“A new disease is born” (2007)

Τρίτος δίσκος, κατά το ήμισυ αλλαγή lineup. Jimmie Strimell πίσω από το μικρόφωνο, Alexander Svenningson στα τύμπανα, ενώ οι NIGHTRAGE εγκαινιάζουν πλέον τη συνεργασία τους με την Γερμανική Lifeforce. Επίσης, έχουμε το πρώτο video clip της μπάντας (“Scathing”). Με τον Μάριο να έχει αναλάβει εξ ολοκλήρου τις κιθάρες, στο πλέον κρίσιμο παραδοσιακά δίσκο, έχουμε τη μπάντα να ξεπερνάει το σκόπελο φυγής των Lindberg και Gus G σαν να μην άλλαξε τίποτα. Μεγάλη μαγκιά αυτή και άκρως σημαντικό άλμπουμ στην εξέλιξη της μπάντας αυτής. Συμμετοχών συνέχεια σε αυτό το δίσκο, όπου ο Jacob Hansen (INVOCATOR, PYRAMAZE) προσφέρει δεύτερα φωνητικά στα πρώτα πέντε κομμάτια του δίσκου, ενώ παίζει και solo σε ένα από αυτά (“Reconcile”) και πλήκτρα στο “Surge of pity”. Πλήκτρα σε άλλα πέντε κομμάτια του δίσκου, παίζονται από τον Elias Holmlid (DRAGONLAND) ενώ άλλο ένα μέλος των DRAGONLAND, ο Olof Mörck παίζει solo στο “Death-like silence”. 

“Wearing a martyr’s crown” (2009)

Βραχύβια η παρουσία του Strimmel στο μικρόφωνο, με τον Antony Hämäläinen να αναλαμβάνει τα φωνητικά, ενώ οι Johan Nunez (τύμπανα), Olof Mörck (κιθάρες) και Anders Hammer (μπάσο) συμπληρώνουν τη σύνθεση που θα κρατήσει για αυτόν και τον επόμενο δίσκο. Εδώ η διάρκεια ξεπερνάει το συνηθισμένο 40-45λεπτο των δίσκων τους και όπως στο διάδοχο του, φτάνει πάνω και από τα 50 λεπτά. Οι NIGHTRAGE δοκίμασαν κάποια μεγαλύτερα/πιο περιπετειώδη κομμάτια, με τα “Collision of hate”, “A grim struggle” (με δεύτερα φωνητικά από τους Simon Gelefson/Tim Baxevanos), “Futile tears” και το instrumental “Sting of remorse” (με καλεσμένο για solo τον παλιόφιλο Gus G.) να ξεπερνούν τα 5 λεπτά. Καλεσμένοι επίσης σε τούτο εδώ, ο Σάκης Τόλης των ROTTING CHRIST (“Mocking modesty”), ο Fredrik Nordström (“Abandon”) και o Elias Holmlid με πλήκτρα σε τέσσερα κομμάτια. Στην Ιαπωνική έκδοση είχαμε τη χαρά να ακούσουμε μια διασκευή στο “Holier than thou” των METALLICA. 

“Insidious” (2011)

Συνεχίζοντας συνθετικά και υφολογικά από εκεί που άφησε ο προκάτοχος του, με την ίδια διάρκεια πάνω κάτω (53 έναντι 51 του προκατόχου του), με το ίδιο line up, το “Insidious” βρίσκει τους NIGHTRAGE να μπαίνουν στη νέα δεκαετία με μια δική τους ταυτότητα. Παράλληλα, η σινεματική επιρροή εμφανίζεται εκ νέου στο φινάλε “Solar eclipse (prelude)”, “Solar corona” και “Emblem of light”, κλείνοντας με ιδιαίτερο τρόπο το δίσκο.  Εδώ επιστρέφουν τα καθαρά φωνητικά των καλεσμένων, με τους Tom Englund (EVERGREY) και Apollo Papathanasio (πάλαι ποτέ FIREWIND) να χαρίζουν τη φωνή τους σε δύο κομμάτια ο πρώτος, και σε τρία ο δεύτερος. Επιπλέον, οι παλιόφιλοι Tomas Lindberg και Gus G συμμετέχουν σε τρία κομμάτια ο μεν, σε δύο ο δε. Κερασάκι στη τούρτα, τα πλήκτρα/έγχορδα του Elias Holmlid στο “Delirium of the fallen”. Στην Ιαπωνική έκδοση του δίσκου, προστίθεται μια διασκευή — έκπληξη στο “Photograph” των DEF LEPPARD.

THE DESPOTZ YEARS – ΕΠΟΧΗ RONNIE NYMAN

“The puritan” (2015)

Αλλαγή εταιρείας, η τελευταία ως σήμερα, με το πέρασμα στην Σουηδική Despotz. Επιπλέον αλλαγή στα φωνητικά, και τελευταία ως και σήμερα, με την είσοδο του Ronnie Nyman στη μπάντα. Ο μακροβιότερος frontman της μπάντας, και με το που μπαίνει αυτός ο δίσκος, καταλαβαίνει κανείς το γιατί. Τα κομμάτια συμπυκνώθηκαν, έτσι η διάρκεια έπεσε κάτω από τα 38 ακόμα λεπτά (έστω και οριακά), χωρίς αυτό να σημαίνει ότι χάθηκαν οι όμορφες μελωδίες, τα όμορφα ακουστικά περάσματα ή οι οποιεσδήποτε λυσσασμένες στιγμές που είναι συνώνυμες με το ιδίωμα που εξυπηρετεί η μπάντα. Ελάχιστοι καλεσμένοι αυτή τη φορά, ο Lawrence Mackrory (DARKANE) σε ένα κομμάτι (“Desperate vows”) και ο Staffan Winroth παίζοντας πλήκτρα στο instrumental “Lone lake”. Εδώ έχουμε, όχι ένα όχι δύο, αλλά τέσσερα video για τη προώθηση του. Δύο κανονικά video clip (“Stare into infinity”, “Kiss of a sycophant”) και δύο lyric video (“The puritan”, “Desperate vows”)

“The venomous” (2017)

Διάρκεια οριακά κάτω από 50 λεπτά, απόρροια πάλι μιας πιο περιπετειώδους διάθεσης που ενίοτε βγαίνει οργανικά και αβίαστα στη μπάντα ενώ συνθέτουν (όπως έχει υπογραμμίσει ο ίδιος ο Μάριος σε συνέντευξη πρόσφατα). Παράλληλα, εν αντιθέσει με τα “Wearing the martyr’s crown”/”Insidious” που είχαν παρόμοια διάρκεια, κανένα δεν ξεπερνάει τα 5 λεπτά, παρότι αρκετά πλησιάζουν. Προστίθεται επίσης, καινούργιο αίμα στη μπάντα, με τους Lawrence Dinamarca (τύμπανα) και Magnus Söderman (κιθάρες). Και πάλι ο Lawrence Mackrory (DARKANE) καλεσμένος σε ένα κομμάτι (“Affliction”), που ήταν το ένα από τα δύο video clip, με το δεύτερο video clip να πηγαίνει στο ομώνυμο κομμάτι. Αξίζει να σημειωθεί πως ηχογραφήθηκε στα Zero Gravity, για πρώτη φορά μετά το “Insidious”, ενώ μίξη mastering έγινε στην Σουηδία. Εδώ αρχίζουν τα εξώφυλλα να είναι πιο “ζωγραφιστά στο χέρι” (εδώ και στο επόμενο το φιλοτεχνεί ο Βαγγέλης Πετικάς υπό το όνομα Revolver design), πραγματικά καλαίσθητα και προσεγμένα.

“Wolf to man” (2019)

Όπως ο προκάτοχος του, ηχογραφήθηκε στην Ελλάδα, αλλά μόνο που αυτή τη φορά ήταν στη Θεσσαλονίκη στα Otse studios, με τη μίξη και το mastering, όπως ο προκάτοχος του να γίνεται στη Σουηδία. Η διάρκεια μαζεύεται εκ νέου (κάτω από τα 45 λεπτά), το line up, αλλάζει εκ νέου, με τον Ντίνο Σταμόγλου στα τύμπανα (αν και ο προκάτοχος της θέσης Dinamarca, χρεώνεται επιπρόσθετες ηχογραφήσεις τυμπάνων στο δίσκο) και τον Francisco Escalona στο μπάσο. Ο δίσκος αποτελεί άλλη μια σοβαρή προσθήκη στη δισκογραφία των NIGHTRAGE, και το ιδανικότερο κλείσιμο της δεύτερης δεκαετίας στα πράγματα. Μάλιστα, τον είδαμε και ψηλά στις λίστες εκείνης της χρονιάς σε διάφορα μέσα, πράγμα ενδεικτικό της εδραίωσης τους στο χώρο. Πάλι, είχαμε τέσσερα video για τη προώθηση του: δύο video clip (“By darkness drawn”, “The damned”) και δύο lyric video (“Embrace the Nightrage”, “Wolf to man”).

“Abyss rising” (2022)

Εδώ, είχα τη χαρά να γράψω πέρυσι και την αποψάρα μου σε ξεχωριστή παρουσίαση, οπότε εδώ θα ακολουθήσω διαφορετική προσέγγιση. Τα τρία ιντερλούδια (“Portal of dismay”, “The divergent”, “Silence of the darkened soul”), λειτουργούν σοφά, δένοντας το ένα μέρος του δίσκου με το άλλο. Σχεδόν έχω την εντύπωση πως η παρουσία τους, “ομαδοποιεί” τα υπόλοιπα 10 κομμάτια του δίσκου: 4 στην αρχή, 2 στη μέση και 3 προς το τέλος. Αν μη τι άλλο έξυπνη διαχείριση υλικού, που δείχνει άνθρωπο που σκέφτηκε πολύ σοβαρά τι θα πάει που, και κερδίζει πόντους κι αυτό. Το δε τελευταίο, αποτελεί τον επίλογο μετά τη καταιγίδα, σε ένα από τα πλέον άμεσα, συναυλιακά μα και ποιοτικά έτι μια φορά άλμπουμ των NIGHTRAGE, που ανοίξανε τη δεύτερη δεκαετία ζωής τους με σταθερότητα και σιγουριά. Προσωπικά, δεν ξέρω για εσάς, ανυπομονώ να τα ακούσω στο σανίδι δίπλα στα παλιότερα τους κομμάτια!

Κάπως έτσι, ολοκληρώνουμε τη σύντομη πορεία μας στη δισκογραφία των NIGHTRAGE. Ελπίζουμε να θυμηθήκατε πράγματα, όπως και να ξανακούσατε τους δίσκους τους. Ραντεβού στο Temple!

Γιάννης Σαββίδης