Το άλμπουμ αυτό το παρακολουθήσαμε από τα πρώιμά του βήματα, αφού είχα την χαρά να επισκεφτώ τον Μάριο όταν ηχογραφούσε στην Αθήνα. Ίσως πιο χαλαρός από ποτέ, λες και δεν έχει πλέον να αποδείξει κάτι, ο ευγενής γίγαντας και κινητήριος τροχός των NIGHTRAGE, ενέπνεε μια σιγουριά, πριν ακόμα ολοκληρωθεί το άλμπουμ. Ακούγοντας τις τελευταίες εβδομάδες το “The venomous” σίγουρα πρέπει να νιώθει δικαιωμένος.
Πρέπει να παραδεχτώ πως ο αρχικός μου ενθουσιασμός με την μπάντα, ήταν θαμπωμένος από τα μέλη, περισσότερο από την μουσική τους. Όμως αυτό ανήκει στο πολύ μακρινό παρελθόν, αφού ο Μάριος έχει καταφέρει τα τελευταία χρόνια να εστιάσει την προσοχή του πρωτίστως στα τραγούδια του κι έτσι κυκλοφορεί όλο και καλύτερες δουλειές. Εύκολα μπορείτε να ανατρέξετε στην παρουσίαση που έκανα στο “The puritan” ακριβώς πριν 24 μήνες, ώστε να καταλάβετε τι εννοώ. Έτσι και σήμερα με το “The venomous” συνεχίζει από εκεί.
Η επιθετικότητα που είναι διάχυτη στους δίσκους του NIGHTRAGE λες κι έχει σκοπό να επιβεβαιώνει τον ορισμό του μένους (rage) ενώ οι σκοτεινές μελωδίες που μπολιάζουν κάθε τους σύνθεση, αντλούν από το άλλο συνθετικό (night). Και τα δυο αυτά χαρακτηριστικά, αναμιγνύονται σε κάθε συνταγή της μπάντας, με το πρώτο να επικρατεί συνήθως του δεύτερου. Εκτός από τους ARCH ENEMY, δεν υπάρχει άλλη μπάντα που το κάνει τόσο καλά και για τόσα χρόνια.
Μετά από απανωτά ακούσματα, το “The venomous” πραγματικά με έχει κερδίσει και δεν υπάρχει περίπτωση να μην το αγαπήσουν οι φίλοι τους. Δεν ξέρω ποιό τραγούδι να σας πρωτο-προτείνω! Ίσως το φοβερό “Disturbia” που έβαλα στο repeat. Ίσως το βαρύ και γρήγορο “Catharsis” που σκοτώνει με το ριφ του. Από την άλλη υπάρχει το καταιγιστικό “Metamorphosis” που σκάει σαν κεραυνός, μόλις ως δεύτερο του άλμπουμ, για να μας θυμίσει πόσο αρέσκεται ο Έλληνας κιθαρίστας στο να παίζει γρήγορο death metal. Από την άλλη όμως, το ομώνυμο τραγούδι, που θα έχετε ήδη ακούσει, ανοίγει το άλμπουμ και συγκεντρώνει όλα τα NIGHTRAGE στοιχεία που έχουμε αγαπήσει, όπως και το “Affliction” με το άρρωστο ριφ.
Δεν υπάρχει λόγος να μακρηγορήσω. Το “The venomous” είναι ο άξιος συνεχιστής του “The puritan” από μια μπάντα που βγήκε στο δρόμο μαζί και φαίνεται δεμένη, με σφιχτές συνθέσεις που απογειώνουν το άλμπουμ. Πρέπει όμως να αφιερώσω δυο γραμμές και να τονίσω πως ο ήχος είναι σύγχρονος και άρτια δεμένος. Αρκετά καθαρός για να ξεχωρίσεις τις λεπτομέρειες (όπως τα άναρχα αλλά πετυχημένα γεμίσματα του Lawrence στα τύμπανα) αλλά αρκετά ζεστός για να μην ακούγεται τυποποιημένος.
8,5 / 10
Γιώργος Κουκουλάκης
