Πριν λίγο καιρό είχαμε κάνει το ίδιο «παιχνίδι» και με το “Dark passion play” είναι η αλήθεια. Και τότε μιλάγαμε για τη δυσκολία του να διαδέχεσαι το “Once” και όχι μόνο αυτό, να παρουσιάζεις και τη νέα σου τραγουδίστρια σε ένα κοινό που είχε λατρέψει (με τα δίκια του) την προηγούμενη και μάλιστα η νέα να είναι τόσο διαφορετική. Για το μεγάλο στοίχημα λοιπόν του Tuomas. Στοίχημα που τελικά κέρδισε και μάλιστα πανηγυρικά. Επομένως, θεωρητικά, ο διάδοχος του διαδόχου (ΟΚ, ο διάδοχος απλά του “Dark passion play”), ο 7ος μουσικός απόγονος του Tuomas, θα είχε ένα λιγότερο «βάρος» στους ώμους του mainman των NIGHTWISH. Ναι. Αν μιλάγαμε για κάποιον άλλο συνθέτη βασικά, γιατί ο συγκεκριμένος μάλλον βαριέται χωρίς προκλήσεις και είπε να γράψει ένα δίσκο, που θα έχει ίδιο τίτλο με μία ταινία, που η παραγωγή του θα γίνει παράλληλα στην ουσία με αυτήν την ταινία, η ιστορία (σε γενικά πλαίσια) του άλμπουμ θα είναι αυτή της ταινίας και θα είναι σαν το “The greatest showman” (την ταινία), πριν το “Greatest show on earth” (το τραγούδι τους). Αυτό ακριβώς, τίποτα άλλο (Θωμάς Μάτζιος, αντιπρόεδρος Εδεσσαϊκού, σωτήριον έτος 2010 περίπου).
Όσο ρισκαδόρικο κι αν το έβλεπε κάποιος κάτι τέτοιο, τελικά οι NIGHTWISH βγήκαν (πάλι) κερδισμένοι. Ο δίσκος μπορεί να είχε πράγματα που στη θεωρία ίσως αποτελούσαν τροχοπέδη, αλλά όταν έχεις σε ένα άλμπουμ τουλάχιστον 3 μεγάλα hits του σχήματος και όταν έχεις τέτοια φόρα από τα προηγούμενα, μοιάζεις με αυτοκίνητο με σπασμένα τα φρένα. Και κάπως έτσι πήγε και αυτό για τους Φινλανδούς.
Το πιο αξιοσημείωτο στην ιστορία αυτού του δίσκου είναι πως αποτελεί ένα κλείσιμο κεφαλαίου στην ιστορία της μπάντας, αφού μετά την κυκλοφορία του, είχαμε δύο αποχωρήσεις. Η μία ήταν της Annette (με όλη τη γνωστή ιστορία από το show στην Αμερική, όπου ανέβηκαν οι Elize Rydd και Alissa White-Gluz να βοηθήσουν επειδή η Annette ήταν άρρωστη και 2 μέρες μετά εκδιώχθηκε ουσιαστικά) και η άλλη του Jukka, του αρχικού και μόνιμου τόσα χρόνια drummer τους. Οι αλήθειες να λέγονται, οι αντικαταστάσεις δυνάμωσαν ακόμα παραπάνω το σχήμα, τουλάχιστον συναυλιακά, αφού την Annette διαδέχθηκε η «αυτό ήταν σωστό» Floor, ενώ τον Jukka ο σπουδαίος Kai Hahto. Πλέον και ο Troy ήταν μόνιμο μέλος των Φινλανδών, που έγιναν πλέον και επίσημα εξάδα.
Πάμε να γκρινιάξουμε, να διαφωνήσουμε και να περάσει ωραία η ώρα μας.
The “Imaginaerum” countdown:
- “Taikatalvi” (2:35)
Η εύκολη αρχή εννοείται. Το intro στην ουσία του δίσκου, απλά σε βάζει στο κλίμα, σε φέρνει σε ένα mood και αυτό ήτανε. Δεν έχει κάτι άλλωστε για να μπορεί να συγκριθεί με τα υπόλοιπα «κανονικά» ας πούμε τραγούδια.
- “Imaginaerum” (instrumental) (6:18)
Κι εδώ εύκολη επιλογή και νομίζω φυσιολογική. Το «κλείσιμο» του άλμπουμ, ένα ορχηστρικό κομμάτι, θα μπορούσες να το πεις και ένα ποτ-πουρί του άλμπουμ, αφού περιέχει πολλές μελωδίες και σημεία από τα τραγούδια που προηγήθηκαν αυτού. Πολύ ωραίο στο να ακούς ξεκάθαρα το πώς λειτουργεί το μυαλό του Tuomas συνθετικά χωρίς τα rock όργανα. Ως εκεί συγκριτικά όμως.
- “Turn loose the mermaids” (4:18)
Νομίζω από τότε που πρωτάκουσα το δίσκο, ως και σήμερα που τον ακούω ξανά και ξανά με την ευκαιρία αυτής της στήλης, ήταν το πιο αδιάφορο τραγούδι του προσωπικά. Προφανώς σε κάποιους αρέσει, σε άλλους πολύ, προσωπικά, πάντα συγκριτικά μιλάμε με τα υπόλοιπα, ήταν το τελευταίο στη λίστα των «κανονικών» τραγουδιών αυτού του σαγηνευτικού άλμπουμ. Σταυρώστε με σταυρώστε με, αν και δεν θα είστε τόσοι, άρα ίσως τη γλιτώσω!
- “Rest calm” (6:59)
Από εδώ και πέρα, η σύγκριση είναι διαφορετική και εννίοτε σου δημιουργεί το «βρε μήπως να ήταν πιο πάνω» και τα σχετικά. Κάπως έτσι λοιπόν με το “Rest calm”. Θυμάμαι τότε είχα ψαρώσει με την εισαγωγή του και αστραπιαία είχα σκεφτεί ότι οι NIGHTWISH ένιωσαν PARADISE LOST στην τοποθεσία Ελσίνκι. Και η αλήθεια είναι ότι ο ίδιος ο Tuomas έχει δηλώσει πως επιρροή του για αυτό το κομμάτι ήταν οι PL αλλά και οι MY DYING BRIDE (εδώ να με συμπαθάτε, αλλά δεν τους ακούω μπορώ να πω, αλλά ο συνθέτης πάντα ξέρει καλύτερα από εμάς). Ρε, είναι ωραίο τραγούδι. Έχει κάποια πολύ ωραία σημεία. Απλά θεωρώ ότι είναι μεγάλη η διάρκειά του για αυτό που είναι. Και κάπου με χάνει. Παρόλο που μπαίνει ξαναλέω, φουλ ψαρωτικά, έχει ωραίο ρεφρέν και εννοείται όπου ανοίγει το στόμα του ο Marco δεν γίνεται να μην σου αρέσει. Αλλά είναι συγκριτικό, άρα…
- “The crow, the owl and the dove” (4:08)
Τώρα εδώ δυσκολεύτηκα. Όχι τίποτα άλλο, γιατί είναι και το μόνο κομμάτι που δεν έχει γράψει στο δίσκο ο Tuomas, αλλά ανήκει στον λατρεμένο Marco (στίχοι Tuomas φυσικά). Δεν ξέρω αν ήθελε και ήθελαν ένα νέο “The islander”, σίγουρα όμως το πίστευαν πολύ το κομμάτι, για αυτό άλλωστε ήταν και το δεύτερο single του δίσκου αν θυμάμαι καλά. Έχει ωραίο ρεφρέν (βασικά πάρα πολύ ωραίο!), έχει αυτήν την ανάλαφρη ατμόσφαιρα, μελωδία, συναίσθημα, μια χαρά είναι εννοείται. Σε τέτοιους δίσκους με τέτοια αξία, η λέξη «κακό» δίπλα στη λέξη «κομμάτι» δεν υπάρχει. Θα γίνω βαρετός όμως και θα πω ότι είναι συγκριτικό, οπότε αγαπημένε Marco με συγχωρείς. Άξιος όμως!
8.“Ghost river” (5:24)
Έλα βάλτε μου εσείς μία σειρά πλην των 2 πρώτων πχ. Ε μα! «Ρε φίλε είναι κομματάρα». Ευχαριστώ. Συμφωνώ. Να ‘στε καλά. Ε, δεν πρέπει κάποιο να πάει κάπου εδώ; Και έχουμε τόσα ακόμα. Κομμάτι που τιμάνε πολύ και στα live τους το συγκεκριμένο είναι η αλήθεια, αλλά αφού είναι κυρίως υποκειμενικό το θέμα και όχι τόσο αντικειμενικό, ε, λυπάμαι, αλλά εδώ θα πάει. Προφανώς όταν ανοίγει το στόμα του ο Marco το απογειώνει, προφανώς και η εξέλιξη με την παιδική χορωδία και η κορύφωση είναι φανταστική. Δεν το συζητάμε. Αλλά τα υπόλοιπα τραγούδια; Δεν τα σκέφτεστε;
- “I want my tears back” (5:07)
Μεγάλη χιτάρα. Εννοείται. Χορευτικό, ανάλαφρο, groove-άτο, Marco και Troy δίνουν το αλατοπίπερο και ρεφρέν φτιαγμένο για να είναι… χιτ φυσικά. Όπως είπα και στο προηγούμενο κομμάτι, κάτι ξέρει αυτός ο τύπος με τα μαύρα μαλλιά που κοπανάει τα κουμπάκια στα πλήκτρα του. Έλα, πολύ ωραίο τραγούδι. Προσωπικά απλά, όχι ψηλότερα στο δίσκο συγκριτικά με τα επόμενα.
- “Song of myself” (13:30)
Όχι που δεν θα είχε ατελείωτο τραγούδι πλέον σε δίσκο των NIGHTWISH. Άπαξ και του μπήκε το μικρόβιο και λειτουργούσε πάντα, σιγά μην το σταμάταγε και καλά έκανε. Έτσι και το συγκεκριμένο είναι ένα πάρα πολύ ωραίο τεράστιο (χρονικά) τραγούδι. Ίσως ήταν ακόμα πιο ωραίο στα αυτιά μου αν δεν είχαμε τα αντίστοιχα των προηγούμενων δίσκων, αλλά και έτσι, μια χαρά super είναι. Ωραίες μελωδίες, ωραίες εναλλαγές, όλα όσα θέλει ένα τραγούδι τέτοιας διάρκειας για να μην γίνει βαρετό. Κάτι ξέρει τελικά αυτός ο τύπος. Έχει μέλλον μάλλον!
- “Arabesque” (instrumental) (2:52)
Ναι, instrumental. Ναι, κοντά 3 λεπτά. Ναι όμως ΜΕΓΑΛΗ κομματάρα και σκάλωμα από τότε. Από τα πιο ωραία instrumentals διαχρονικά στην καριέρα του Tuomas. Και ΟΚ, το ακούω ότι ίσως είναι λίγο άδικο να είναι εδώ σε σχέση με full τραγούδια. Αλλά ρε παιδί μου είναι κολλητικό. Είναι και τα ανατολίτικα στοιχεία, ε, δεν άντεξα. Να με συγχωράτε. Έχω αδυναμία σε κάτι τέτοια.
- “Scaretale” (7:32)
Ομολογώ, ότι αυτό το εκτίμησα με τα χρόνια πολύ περισσότερο. Και είναι μάλλον το αγαπημένο μου από τα μεγαλύτερα σε διάρκεια τραγούδια του δίσκου. Πολύ μαγικό τραγούδι, που μέσα στα επτάμιση λεπτά του, περικλείει τόσα πολλά και τόσο ωραία πράγματα, με τέτοιο τρόπο που το κάνει να μην το βαριέσει δευτερόλεπτο. Εδώ έχει και full δίκασα που τα είχαμε ξεχάσει στους NIGHTWISH σε μεγάλο βαθμό. Άσμα που αντιπροσωπεύει πιστεύω απόλυτα το concept του δίσκου και τη νοοτροπία του soundtrack που έχει μέσα του. Πολύ ωραία ιδέα, εξαιρετικά αποδομένη.
- “Slow, love, slow” (5:50)
Σοκ ε; Μπορεί. Το δέχομαι. Αλλά αυτή η ατμόσφαιρα και νοοτροπία Γαλλικού καμπαρέ, αυτή η λίγο burlesque αισθητική, η απόδοση της Annette που εδώ δίνει ρέστα, το κάνει για κάποιο λόγο, στα δικά μου αυτιά, ένα μεθυστικό τραγούδι. Πάλι, ΟΚ, δέχομαι το ότι είναι κάτι άλλο από τα υπόλοιπα, αλλά και πάλι, αυτό δεν είναι και το ωραίο σε τέτοιους δίσκους; Επίσης τραγούδι που ωρίμασε πολύ μέσα στα χρόνια για τα γούστα μου και τα αυτιά μου. Για καλό ή για κακό, όπως το δει κανείς. Προσωπικά το γουστάρω φουλ.
- “Last ride of the day” (4:31)
ΟΚ. Άλλο η ποιότητα, άλλο η επιτυχία πολλές φορές. Συμφωνώ. Άλλά όταν ένας δίσκος έχει τέτοιες τεράστιες χιτάρες μίας μπάντας, γίνεται να μην είναι τα κορυφαία τραγούδια του δίσκου; Ε, το ένα είναι αυτό. Όλα όπως πρέπει, όλα super, το tempo, η ενορχήστρωση, οι μελωδίες, η κορύφωση, το ρεφρέν. Τα πάντα σωστά, ωραία και εξαιρετικά. Που στην ουσία το ίδιο ισχύει και για το επόμενο, απλά σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό. Πολλές φορές το κριτήριο είναι η πλειοψηφία του κόσμου. Και δεν τα έχει τυχαία αυτά τα δύο σαν κορυφαία. Ναι, εντάξει, πιο πριν δεν το χρησιμοποίησα αυτό το επιχείρημα, γιατί δεν σύμφερε. Αλλά τι τέλετε κύριε;
- “Storytime” (5:22)
Μάλλον δεν ήταν τυχαία το κομμάτι που «άνοιγε» στην ουσία αυτό το άλμπουμ. Και μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι και σήμερα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των live shows της μπάντας (ούτε, για να λέμε αλήθειες, το πώς όταν το ακούσαμε από την Floor ανέβηκε άλλα 10 σκαλιά πάνω… να λέμε αλήθειες). Η ΡΕΦΡΕΝΑΡΑ του δίσκου, με άνεση, ένα κομμάτι που είναι στο top-10 της δισκογραφίας των NIGHTWISH και νομίζω πως δεν θα σταματήσουν να το παίζουν live ποτέ, εκτός αν κάνουν κάποιες περιοδείες ή εμφανίσεις θεματικές (πχ συγκεκριμένου δίσκου). Κόμματος. Κόμματος (όχι Νέστορας. Σ. Φράγκου: καλά το πας, συνέχισε!).
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
