Το νέο άλμπουμ των Φινλανδο/Ολλανδο/Άγγλων symphonic metallers, NIGHTWISH, με τίτλο “Yesterwynde” είναι έτοιμο να κυκλοφορήσει στις 20 Σεπτεμβρίου και λίγες μέρες πριν, σας δίνουμε την ευκαιρία να διαβάσετε την άποψή μας, διαμορφωμένη από αρκετά μέλη της συντακτικής μας ομάδας. Για να δούμε τι θα …ακούσουμε λοιπόν.
Δεν καθόμαστε να συζητήσουμε αν οι NIGHTWISH είναι ή δεν είναι το κορυφαίο σχήμα στο ιδίωμα του συμφωνικού metal. Είναι μακράν του δευτέρου. Οπότε πάμε στα του δίσκου. Ξέρω ή πιάνω στον αέρα, ότι αρκετοί οπαδοί του συγκροτήματος, δεν ήταν ιδιαίτερα ικανοποιημένοι από το τελικό αποτέλεσμα των δύο προηγούμενων δίσκων τους. Του “Endless forms most beautiful” και του “Human. :II: Nature.” (που πάντα μου έβγαζε την ψυχή να γράψω σωστά τον τίτλο του με τα σημεία στίξης εκεί που πρέπει). Εγώ, από την άλλη, δεν βρήκα κάτι που να με απογοήτευσε ιδιαίτερα, πέρα του ότι τα θεωρώ κατώτερα από τους δίσκους από το “Oceanborn” μέχρι και το “Dark passion play”.
Το “Yesterwynde” είναι ουσιαστικά το τελευταίο μέρος της τριλογίας και σίγουρα είναι το πιο φιλόδοξο από τα τρία. Και πως μπορεί να μην είναι όταν πήρε 3,5 χρόνια για να ολοκληρωθεί και όταν έγιναν 7 διαφορετικά mastering για να καταλήξουν στο τελικό αποτέλεσμα; Γελάω ακόμα, όταν στην κουβέντα που είχα με τον Troy Donockley, μου είπε ότι το αρχικό πλάνο, ήταν το άλμπουμ αυτό, να είναι το πιο απλό κι ευθύ από τα τρία και τελικά, κατέληξε ακριβώς το αντίθετο. Μιλάμε για το πιο περίπλοκο, δαιδαλώδες και πολυεπίπεδο άλμπουμ των NIGHTWISH, με διαφορά.
Αυτό που παρατήρησα μετά από δεκάδες (στην κυριολεξία) ακροάσεις, είναι ότι οι φωνητικές γραμμές της Floor Jansen, είναι κάτι το αδιανόητο και στη σύνθεση αλλά και στην εκτέλεση. Απρόβλεπτη και μεγαλοπρεπής, μας χαρίζει ίσως την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας της. Όμως, ενώ υπάρχουν τεράστιες στιγμές, όπως το “An ocean of strange lands”, για παράδειγμα, που είναι ένα ασύλληπτο τραγούδι από την αρχή μέχρι το τέλος, νομίζω ότι εξαιτίας του «φορτώματος» στις συνθέσεις που ανέφερα προηγουμένως, κάπου στην πορεία, χάνεται η ουσία, κάτι που –τουλάχιστον στα αυτιά μου- σημαίνει ότι μου μένουν στο τέλος πολύ πιο δύσκολα τα αγαπημένα σημεία του δίσκου και αυτό νομίζω ότι είναι και το μειονέκτημα το “Yesterwynde”. Είναι τόσες πολλές οι –ωραίες ως επί το πλείστον- ιδέες, που στο τέλος, χάνονται στα 71 λεπτά του άλμπουμ.
Επαναλαμβάνω όμως. Ο δίσκος απογειώνεται από την κορυφαία τραγουδίστρια που κυκλοφορεί εκεί έξω και ονομάζεται Floor Jansen. Και όλο αυτό, ανεβάζει πολύ στα μάτια μου το “Yesterwynde”, η τελική εικόνα του οποίου ανέβηκε αρκετά επίπεδα όσο περισσότερο το άκουγα, ιδιαίτερα αν κάποιος το ακούσει πολύ προσεχτικά, σε κάθε του λεπτομέρεια. Τι στο καλό, μιλάμε για έναν από τους κορυφαίους καλλιτέχνες στον τομέα της ενορχήστρωσης, τον Tuomas Holopainen, ο οποίος δείχνει πιο απελευθερωμένος από ποτέ από κάθε είδους «πρέπει».
8 / 10
Σάκης Φράγκος
Φτάσαμε λοιπόν τα 10 άλμπουμ NIGHTWISH. Απορώ, ακόμα και ο ίδιος ο Tuomas, όταν κυκλοφορούσαν το “Angels fall first” το μακρινό (πλέον και δυστυχώς) 1997, αν φαντάζονταν το που θα έφθαναν 27 χρόνια και 10 δίσκους μετά. Από το μικρόκοσμό τους, στις κορυφές του μεταλλικού κόσμου και στην κορυφή του είδους τους.
“Yesterwynde” λοιπόν, το «10 το καλό» για τη μπάντα. Και η αλήθεια είναι, πως δεν μου προκάλεσε καμία έκπληξη στο άκουσμά του. Ο Tuomas έχει δείξει ξεκάθαρα τα τελευταία αρκετά χρόνια το δρόμο που ήθελε να ακολουθήσει η μπάντα του και δεν θα άλλαζε στο κλείσιμο ουσιαστικά της τριλογίας “Endless forms – Human nature” και του νέου. Γιατί αυτό είναι το “Yesterwynde”.
Η αρχή του δίσκου, με τα 3 πρώτα (εξαιρουμένου του intro) τραγούδια προμηνύει κάτι διαφορετικό σε θέμα έντασης, tempo και φέρνει αρκετά προς “Endless forms…” παρά σε “Human nature”. Η συνέχεια όμως έχει αυτό το παντελώς ελεύθερο μουσικό ύφος του Tuomas των τελευταίων δίσκων. Βάση κυρίως στη δημιουργία συναισθημάτων, ατμόσφαιρας, εξέλιξης τραγουδιών, με βάση τις φωνητικές μελωδίες (νομίζω περισσότερο από κάθε άλλη φορά) και κανένα ενδιαφέρον για το “hit” του πράγματος, όπως κάποτε. Και γι’ αυτό, του βγάζω το καπέλο. Μιλάμε για τεράστιο brand name (έχουμε πει, άλλο προσωπικά γούστα, άλλο η πραγματικότητα) και ο άνθρωπος απλά δεν ενδιαφέρεται για «πρέπει» και βγάζει ότι ο ίδιος γουστάρει με απόλυτη ελευθερία και ξεγνοιασιά.
Από τη μέση του και μετά λοιπόν, ο δίσκος πέφτει σε ένταση (σε γενικότερο πλαίσιο), εξυπηρετεί περισσότερο το σκοπό του concept (άλλωστε και ο ίδιος δήλωσε πως οι στίχοι του αυτήν τη φορά ειδικά είναι η βάση της μουσικής και όχι το ανάποδο) και η μπάντα είναι αυτή η πειραματική και progressive σε αισθητική που ήταν περισσότερο στο “Human nature” παρά σε άλλα άλμπουμ. Πάντα όμως διατηρώντας τον ήχο της μπάντας στο ακέραιο. Κάθε δευτερόλεπτο του άλμπουμ, το ακούς και έχει τη σφραγίδα NIGHTWISH.
Τώρα, αν αυτό είναι συνολικά καλό ή κακό, θεωρώ πως είναι παντελώς θέμα προσωπικού γούστου αυτήν τη φορά. Περισσότερο από κάθε άλλη ίσως. Το “Yesterwynde” είναι πολύ περισσότερο ένας δίσκος που θα τον ακούσεις σερί και με την ησυχία σου, να απολαύσεις το όλο «ταξίδι» του, παρά το άλμπουμ που θα βάλεις για να ακούς τις κομματάρες τη μία πίσω από την άλλη. Περισσότερο “Human nature” νοοτροπία, παρά “Dark passion play”, “Once” κλπ. Βάλτε ότι δίσκο προτιμάτε, το νόημα το πιάσατε.
Το »10 το καλό» λοιπόν των NIGHTWISH είναι ένας ποιοτικότατος δίσκος (αλίμονο), που για να το απολαύσεις όπως πρέπει θέλει άκουσμα εξ ολοκλήρου. Έχει κάποια πολύ ωραία τραγούδια που στέκονται και μόνα τους, έχει και αυτά που εξυπηρετούν απόλυτα την αφήγηση, ασχέτως αν και πόσο ωραία είναι. Δισκάρα δεν θεωρώ ότι είναι. Καλύτερο του “Human nature” δεν είμαι σίγουρος ακόμα. Όμως είναι ένα άλμπουμ NIGHTWISH «κατό τα κατό» που έλεγε ο μακαρίτης ο Αλέφας και άξιος συνεχιστής της πορείας τους.
7 / 10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Τους είδαμε πέρσι το 2023 στο Release με την Floor ετοιμόγεννη να δίνει τον καλύτερο τη εαυτό σε αυτές τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες που βίωνε και την μπάντα να μας προσφέρει ένα πολύ ωραίο show παρόλα αυτά. Δεν πάει πολύς καιρός που μας ανακοινώθηκε ότι θα κάνουν μια παύση από τα συναυλιακά δρώμενα αλλά δισκογραφικά δείχνουν ασταμάτητοι και απολύτως εμπνευσμένοι όπως μας αποδεικνύουν κιόλας και με τον νέο τους δίσκο.
Σαν χθες θυμάμαι την ομαδική κριτική που κάναμε για το “Human II nature” και όμως πέρασαν τέσσερα ολόκληρα χρόνια από τότε. Βρισκόμασταν τότε στο πρώτο έτος του κορονοϊού και αυτός ο δίσκος που μιλούσε για την αγάπη για την φύση σε περίοδο εγκλεισμού και περιορισμού των μετακινήσεων μας, ήταν βάλσαμο στην καρδιά και στην ψυχή.
Περνάνε τα χρόνια είναι η αλήθεια, μάλιστα κοντεύουμε τα τριάντα σχεδόν έτη από τότε που η “άγουρη” αυτή μπάντα από την Φιλανδία μας συστήθηκε πρώτη φορά. Το “Yesterwynde” που το δούλευε ο Tuomas περί τα 3,5 χρόνια αποτελεί το δέκατο παρακαλώ στούντιο άλμπουμ της μπάντας. Μπορεί να απουσιάζει από αυτό η χαρακτηριστική φωνή και περσόνα του Μarko Hietala για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, αλλά είναι μουσικά τόσο πλούσιο και περιπετειώδες το αποτέλεσμα που η απουσία του δεν αποτελεί παράγοντα που μειώνει το αποτέλεσμα. Κάθε άλλο.
Ο δίσκος πραγματεύεται με τις αναμνήσεις, τον χρόνο, την θνητότητα και τον ανθρωπισμό που σύμφωνα με την μπάντα είναι η πρώτη φορά που οι μουσική εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τους στίχους. Η κινηματογραφική εισαγωγή του ομώνυμου κομματιού θέλει να μας προετοιμάσει ώστε να απολαύσουμε τον δίσκο σαν να βλέπουμε κάποια ταινία. Τo “An Ocean of the strange lands” είναι χαρακτηριστικό ΝΙGHTWISH κομμάτι, πολύ heavy και τεχνικό ταυτόχρονο, είναι ένα από τα κομμάτια που δόθηκε στη δημοσιότητα πριν λίγες μέρες, εξαιρετικό άνοιγμα του δίσκου. Η ίδια ατμόσφαιρα ακολουθείται και στο επόμενο κομμάτι, από τα πιο σκληρά και αυτό του δίσκου και μιλάμε για το “The Antikythera mechanism”. Το αγαπημένο μου όμως κομμάτι του δίσκου αποτελεί το “The day of” με την παιδική χορωδία στο καταπληκτικό refrain και την εξαιρετική ερμηνεία της Floor σε αυτό.
Σε αυτόν τον δίσκο υπάρχουν πολλά heavy και progressive κομμάτια και ένα από αυτά (και μάλιστα από τα καλύτερα του δίσκου) είχε δοθεί στην δημοσιότητα πριν λίγο καιρό και δεν είναι άλλο από το οκτάλεπτο “Perfume of the timeless” που αρχίζει με μια ωραία συμφωνική εισαγωγή για να εξελιχθεί σε ένα NΙGHTWISH classic με χαρακτηριστικό refrain και συμφωνική δομή με ένα heavy break λίγο μετά την μέση του. Νομίζω ότι θα αγαπηθεί ιδιαίτερα από τους οπαδούς της μπάντας.
To “Sway” είναι το folk κομμάτι του δίσκου, όμορφο και ωραίο, το mid tempo “The children of ‘Ata” δεν ξεφεύγει από τα standards του χαρακτηριστικού ήχου τους, ενώ τα μπαλαντοιδές “Something whispered follow me” και “Lanternlight” διαθέτουν ωραίο λυρισμό και ατμόσφαιρα και βασίζονται πάνω στην ερμηνεία στης Floor που τα αναδεικνύει και τα δύο πολύ όμορφα και ιδιαίτερα με την ερμηνεία της. Tην τρομερή ερμηνεία της θα υπογράμμιζα επίσης στο πολύ ωραίο κομμάτι “Spider silk” ενώ το ντουέτο των Jansen/ Donockley απολαμβάνουμε στο φολκλορικό “Hiraeth”.
Γενικότερα εδώ έχουμε να κάνουμε (για άλλη μια φορά) με ένα πολύ καλό δίσκο που διακρίνεται τόσο για τις heavy όσο και για τις prog στιγμές του. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η μπάντα μας προσφέρει εμπνευσμένες συνθέσεις με ωραία παιξίματα από όλους και τρομερή ερμηνεία από την Floor Jansen. Η συνολική του διάρκεια των 70 λεπτών ενδεχομένως να κουράσει κάποιους και η αλήθεια είναι ότι στο σύνολο 12 κομματιών θα μπορούσαν να απουσιάζουν 2-3 από αυτά ώστε να είχαμε ένα πολύ πιο ουσιαστικό αποτέλεσμα, αλλά αυτά τα “προβλήματα” αντιμετωπίζουν δίσκοι τέτοιας μεγάλης διάρκειας.
Το σημαντικό είναι ότι μετά από τόσες δεκαετίες και αρκετές αλλαγές μελών ανά τα χρόνια η μπάντα φαίνεται να διακατέχεται από τρομερή όρεξη αλλά και έμπνευση ώστε να προσφέρει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Νομίζω ότι το αποτέλεσμα τους δικαιώνει για άλλη μια φορά και όσο ο Tuomas έχει υγεία, έμπνευση και αυτή την ομάδα από πίσω του, εγώ προσωπικά δεν φοβάμαι για την ποιότητα των μελλοντικών ΝΙGHTWISH δίσκων. Μέχρι τότε απολαμβάνουμε το “Yesterwynde” και θαυμάζουμε για άλλη μια φορά το σχήμα για την σταθερή ποιότητα κυκλοφοριών που συνεχίζει να μας προσφέρει.
8 / 10
Γιάννης Παπαευθυμίου
Τέσσερα χρόνια πέρασαν από όταν ακούσαμε το “Human. :II: .Nature”, αλλά ο χρόνος αυτός είναι μέσα στα πλαίσια της συχνότητας που κυκλοφορούν νέες δουλειές οι NIGHTWISH από το “Once” και έπειτα. Αυτή τη φορά βέβαια ήρθε και μία σειρά γεγονότων όπως οι καραντίνες, οι περιοδείες που ακολούθησαν, η εγκυμοσύνη της Floor όπως και το πρόβλημα υγείας που η ίδια αντιμετώπισε και ξεπέρασε. Οπότε τα 3,5 χρόνια που χρειάστηκε ο Tuomas για τη δημιουργία του “Yesterwynde” είναι και λίγα με ό,τι προέκυψε.
Τι μας επιφυλάσσει όμως το νέο άλμπουμ των NIGHTWISH; Η αλήθεια είναι όταν άκουσα το πρώτο δείγμα του “Yesterwynde”, το τραγούδι “Perfume of the timeless”, δεν ενθουσιάστηκα, αν και το σημείο όπου το τραγούδι δυναμώνει και χώνουν για τα καλά, είναι φανταστικό. Κατά τη διάρκεια του Αυγούστου ήρθε ακόμα ένα single και αυτό ήταν το “The day of…”, ένα ακόμα ιδιαίτερο τραγούδι, με παιδικές χορωδίες, που και πάλι όμως με άφησε αδιάφορο. Οπότε οι πρώτες μου εντυπώσεις, από τα δύο πρώτα τραγούδια που δημοσίευσε το συγκρότημα, δεν ήταν και οι καλύτερες.
Τα πράγματα όμως εξελίχθηκαν πολύ διαφορετικά όταν άκουσα ολόκληρο το άλμπουμ. Το “Yesterwynde” είναι ξεκάθαρα μία από τις περιπτώσεις δίσκων, που έχει πολύ μεγάλο νόημα η σειρά των τραγουδιών, καθώς και τα δύο πρώτα single, μέσα στη ροή του δίσκου, τα βρήκα πολύ καλύτερα από τα πρώτα μου ακούσματα. Βέβαια μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση πως και δεν έκαναν πρώτο single το “An ocean of strange islands”, καθώς εδώ έχουμε να κάνουμε με το πρώτο ουσιαστικά τραγούδι του “Yesterwynde”, μετά το ομώνυμο intro, και φυσικά μιλάμε για έναν απίστευτο δυναμίτη, μία καταπληκτική τραγουδάρα και ένα από τα πιο επιθετικά τραγούδια που έχουν γράψει στην ιστορία τους, με τον Kai Hahto, να δίνει κυριολεκτικά πόνο στα ντραμς και τον Tuomas να γεμίζει με τα πλήκτρα του, άκρως επιβλητικά την ατμόσφαιρα.
Σε γενικές γραμμές το “Yesterwynde” είναι σκοτεινό, φέρνοντας μου στιγμές από το “Dark passion play”, αλλά κυρίως ακολουθεί τα μοτίβα των τελευταίων τους άλμπουμ, με πολύ περισσότερες επιθετικές στιγμές. Οι συνθέσεις είναι πολύ καλές και ο Tuomas για ακόμα μία φορά έχει γράψει απίστευτα πράγματα. Αυτό που μου προκάλεσε τρομερό ενδιαφέρον είναι οι αλλαγές που υπάρχουν μέσα στα τραγούδια, που εκεί που νομίζεις ότι ξέρεις πως θα εξελιχθεί, και κάπου απογοητευόμουν που δεν έκανε πολύ αισθητή την παρουσία της η κιθάρα του Emppu, σκάνε groove περάσματα, με βαριές κιθάρες και ωραίες εναλλαγές στον ρυθμό. Για παράδειγμα το “The Antikythera mechanism” είναι ένα mid-tempo τραγούδι, αλλά έχει φανταστικό ξέσπασμα και τρομερό groove στην κιθάρα πριν το τελευταίο ρεφραίν. Στα ίδια χνάρια βαδίζει και το “The children of A’ta”, με πιο χαρωπό τόνο μεν αλλά και αυτό με τον τρόπο του σε παρασέρνει και έχει το σημείο του που αδυνατείς να κρατήσεις το κεφάλι σου ακίνητο, με το “Spider silk” να ακολουθεί στο ίδιο μοτίβο. Από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις θα έλεγα το “Hiraeth”, που ενώ παραπέμπει σε μπαλάντα στα πρώτα λεπτά του, ακολουθεί ένα υπέροχο folk πέρασμα με την γκάιντα του Troy.
Τα μόνα τραγούδια που δεν μου άρεσαν είναι τα “Sway” και “Lanternlight”, αν και το “Sway” μου άρεσε περισσότερο στο ακουστικό του πέρασμα. Ο λόγος είναι ότι είναι δύο μπαλάντες, αργές, που γενικότερα δεν μου είπαν πολλά πράγματα. Επίσης αν κάτι μου λείπει πλέον από τους NIGHTWISH είναι ότι εξαφανίζονται τα solo της κιθάρας και επειδή είμαι λιγάκι κολλημένος, μου λείπει πολύ η φωνή του Hietala, καθώς έδινε πολλά στη μουσική τους και υποστήριζε τρομερά την Floor, σε αντίθεση με τον Troy που η φωνή του δεν μου ταιριάζει στο στιλ τους, παρά μόνο στις μπαλάντες τους.
Σε γενικές γραμμές το “Yesterwynde” μου άρεσε και είναι ένα καλό κλείσιμο της τριλογίας που ξεκίνησε από το “Endless forms most beautiful”. Αν και του λείπει ένα τραγούδι κράχτης, από τα λεγόμενα ραδιοφωνικά, όπως ήταν το “Noise” για παράδειγμα στο προηγούμενο τους άλμπουμ, όπως επίσης απουσιάζει μία ανατριχιαστική στιγμή όπως το “The greatest show on earth”. Και όλα αυτά με γνώμονα το πως έχει εξελιχθεί το συγκρότημα τα τελευταία χρόνια, γιατί κακά τα ψέματα οι NIGHTWISH έχουν φύγει εδώ και πολλά χρόνια από την μουσική του αγαπημένου μου παρελθόντος. Παρόλα αυτά, η μουσική που γράφουν παραμένει εξαιρετική. Μακάρι το διάλειμμα τους από τις συναυλίες να κρατήσει λίγο.
7,5 / 10
Δημήτρης Μπούκης
Οι NIGHTWISH, προερχόμενοι από τη Φινλαδική σκηνή που μας είχε ήδη δώσει από τη δεκαετία του ‘90 άριστα δείγματα γραφής, ακολουθώντας τα χνάρια των συμπατριωτών τους AMORPHIS, STRATOVARIUS, HIM και SENTENCED κατάφεραν αναμειγνύοντας αυτές τις επιρροές τους στο “Once” (2004) να αποδείξουν ότι αν έχεις τη τύχη και τις συγκυρίες με το μέρος σου (βλ. EVANESCENCE) μπορείς να απευθυνθείς στο ευρύ κοινό ακόμα και αν παίζεις metal. Υπάρχει ένας κύκλος που διανύει η πλειοψηφία όσων συγκροτημάτων καταφέρνουν να σημειώσουν αξιοσημείωτη επιτυχία σε κάποια στιγμή της δισκογραφικής τους ζωής: μετά από μερικούς πραγματικά σπουδαίους δίσκους αρχίζει η διαδικασία αυταπάρνησης των βασικών αρχών που οδήγησαν το συγκρότημα στην επιτυχία, και η αναζήτηση του «νέου», του «ώριμου», του «άλλου». Δεν συμβαίνει μόνο στη μουσική, αλλά σε κάθε τομέα της ζωής. Τα αποτέλεσμα συνήθως είναι προδιαγεγραμμένο: το μέλλον ποτέ δεν ξεπερνά το επιτυχημένο παρελθόν.
Το “Yesterwynde” είναι δύσκολος δίσκος, καθώς περιέχει μεν τυπικό NIGHTWISH υλικό της μετά-Tarja εποχής, με μια προσπάθεια διαφοροποίησης και ανανέωσης μεν, χαμηλότερων τόνων κατά τη γνώμη μου απ’ όσο θα έπρεπε δε, και κάπως βαρυφορτωμένο. Περιπετειώδεις ιδέες και συμφωνικές ακροβασίες δημιουργούν μια θετική εικόνα για το δίσκο ως σύνολο, η παραγωγή είναι άψογη, οι στίχοι προσεγμένοι, οι ερμηνείες της Floor Janssen τεχνικά άρτιες. Επιλέγω ως καλύτερες στιγμές τα “Perfume of the Timeless” και “The Weave”, ενώ υπάρχουν πολλά ωραία περάσματα σε διάφορα σημεία του δίσκου. Θα περιμέναμε περισσότερα από τους Φινλανδούς; Φυσικά. Είναι αξιοπρεπής δίσκος το “Yesterwynde”. Βεβαίως και είναι, απλώς μετά απο αρκετές ακροάσεις οφείλω να πω ότι δυσκολεύομαι να φανταστώ ποιο από αυτά τα τραγούδια θα αναζητήσει να ακούσει κάποιος ξανά πχ. σε πέντε ή δέκα χρόνια.
6,5 / 10
Δημήτρης Μελίδης
Μπορεί να έχουν ανακοινώσει ότι δεν θα περιοδεύσουν για να υποστηρίξουν αυτή την κυκλοφορία, ενώ και η Floor Jansen λόγω γέννας δεν αναμείχθηκε όσο παλαιότερα στην διαδικασία της παραγωγής, ενώ πλέον απουσιάζει η αύρα του Marko Hietala. Αυτά όμως διόλου δεν πρέπει να σας ανησυχούν καθώς είναι ευδιάκριτο, πόσο τεράστια προσπάθεια έχει γίνει στο “Yesterwynde”. Μια προσπάθεια που ξεκίνησε, πίσω στην περίοδο του κορονοϊού και ολοκληρώθηκε τον περασμένο χειμώνα. Δίχως ίχνος υπερβολής, θα το χαρακτήριζα ως το μεγαλούργημα του Holopainen, ο οποίος κουβαλά εξ ολοκλήρου στις πλάτες του, τους NIGHTWISH μετά την αποχώρηση του Hietala και μόχθησε για τρία χρόνια ώσπου να το ολοκληρώσει, με την πανδημία και διάφορες οικογενειακές ανάγκες να το καθυστερούν.
Οι NIGHTWISH μας δίνουν τον πιο… σινεματικό τους δίσκο, που όσο τον ακούς, τόσο ανακαλύπτεις νέα στοιχεία. Πολυεπίπεδος και άκρως συναισθηματικός. Μπορεί να αποτελεί το τελευταίο κεφάλαιο της τριλογίας τους, αλλά παράλληλα, το καθένα από τα τραγούδια του είναι αυτόνομο. Ήδη έχουμε πάρει μια γεύση από τα πρώτα single, αλλά αν σας αρέσει το συγκρότημα, σας παρακαλώ να αγοράσετε μια έκδοση του δίσκου και να τον ακούσετε αρκετές φορές με ακουστικά για να ταξιδέψετε στο “Yesterwynde” όπως του αρμόζει. Όσο τον ακούς τόσο τον εκτιμάς.
Κάθε τραγούδι είναι διαφορετικό και όλοι οι συντελεστές βρίσκουν χώρο να λάμψουν. Πάντως, με τόσα ορχηστρικά μέρη, ο Holopainen έχει δημιουργήσει το πιο συμφωνικό του άλμπουμ, αν και την ίδια στιγμή, οι χορωδίες δεν πρωταγωνιστούν. Όπως περιμέναμε, ο Troy Donockley αναλαμβάνει μεγαλύτερο ρόλο, κάνοντας και φωνητικά που άλλοτε θα έπαιρνε ο Hietala. Η δουλειά του Emppu μπορεί να μην φαίνεται πάντα, όμως ο κιθαρίστας παραμένει ο σύνδεσμος των NIGHTWISH με τις metal ρίζες τους. Η Floor, κάνει αισθητή την παρουσία της, χωρίς απαραίτητα να τραγουδά με ένταση. Συχνά ηχεί πιο γήινη, λες και θέλει να μας ξεγελάσει. Βλέπετε, έρχονται κάποιες στιγμές που τεντώνει τις υπερφυσικές της δυνάμεις – γιατί απλά μπορεί – και εκτινάσσει τα τραγούδια.
Το συναίσθημα υπερχειλίζει στο ανατριχιαστικό “Lanternlight” – γραμμένο για τον πατέρα του Tuomas που έφυγε από την ζωή, ένα μελαγχολικό τραγούδι που σου αφήνει έντονη γεύση στο τέλος. Το αντίθετο, από την δυναμική αρχή με το εννιάλεπτο έπος “An ocean of strange islands” που μιλά για τους ανθρώπους που γνωρίζουμε στην διάρκεια της ζωής μας, και όπως όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί κι έχουν διαφορετικό αντίκτυπο στην ζωή μας, έτσι και το τραγούδι έχει πολλά διαφορετικά επίπεδα. Μαζί με το “The Antikythera machine” που ακολουθεί, είναι σκληρά και γεμάτα κιθάρες, αρκετά metal για κάποιους σαν κι εμένα που τους έλειπε. Για τον ίδιο λόγο αγάπησα και το “Spider silk” και γενικότερα το άλμπουμ, το οποίο απαρτίζεται από τραγούδια με καθαρή δομή, και υπέροχα ρεφραίν.
Υπάρχει άπλετος χώρος για να γεμίσουν τα έγχορδα κι άλλος τόσος για να ντύσει με υπέροχους ήχους ο πολυτάλαντος Donockley (και γλωσσοπλάστης, αφού συνέθεσε την λέξη που φέρει ως τίτλο το άλμπουμ). Στο “The children of ‘Ata” πρέπει να έχουμε την πρώτη εμφάνιση από κατοίκους του Βασίλειο της Τόνγκα σε rock δίσκο, με το περίεργο αυτό τραγούδι να αναφέρεται σε μια αληθινή ιστορία της χώρας. Από ηλεκτρονικά στοιχεία, καλπάζουσες κιθάρες, τελικά μεταμορφώνεται σε μια υπέροχη NIGHTWISH σύνθεση. Γι’ αυτό προείπα, ότι το “Yesterwynde” απαιτεί αρκετές ακροάσεις, αφού είναι από τα τραγούδια που στην αρχή δεν με ικανοποίησαν καθόλου, όμως σταδιακά με κέρδισαν.
Επειδή έχουν κι άλλοι εκλεκτοί συνάδελφοι γράψει την άποψή τους, δεν θα μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες. Πιστεύω, πως το “Yesterwynde” είναι το καλύτερο από τα τρία άλμπουμ της Floor με το συγκρότημα και δύσκολα θα το ξεπεράσουν στο μέλλον.
8,5 / 10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
Έχετε πολλά κείμενα να διαβάσετε, οπότε δεν θα μακρηγορήσω. Θα ξεκινήσω με το που βρίσκονταν οι NIGHTWISH με την Floor στουντιακά στα αυτιά μου, πριν ακούσω το “Yesterwynde”. Το “Endless forms most beautiful” το θεωρώ μέτριο, ενώ το “Human :||: Nature” σε πολλούς δεν άρεσε, εγώ όμως το λάτρεψα, αναγνωρίζοντας βέβαια ότι απέχει πολύ συνθετικά από τις κορυφές του συγκροτήματος. Ο νέος δίσκος του αγαπημένου μας συμφωνικού σχήματος δεν θα φτάσει ούτε αυτός τις ένδοξες στιγμές του παρελθόντος, αλλά θα καταφέρει να ξεχωρίσει ως η πιο ενδιαφέρουσα δουλειά της Floor περιόδου, κάτι που από μόνο του είναι πολύ αισιόδοξο και ευχάριστο.
Πρόκειται αρχικά για ένα άλμπουμ που πάει κόντρα σε όλα τα κουτάκια της σύγχρονης εποχής. Ξεκινάει με 9λεπτη σύνθεση, περιέχει τραγούδια που συνήθως φτάνουν τα 5 ή 6 λεπτά, έχει χορταστική διάρκεια που ξεπερνάει την ώρα, όπως φαίνεται κανείς δεν μπορεί να περιορίσει το όραμα του Tuomas. Η αρχή είναι δυναμική με πιο βαριά ή/και προσιτά τραγούδια, όπου μιλάμε για κομματάρες όχι αστεία, αν ήταν έτσι όλος ο δίσκος θα παραμιλούσαμε. Από την μέση και μετά υπάρχει αλλαγή πλεύσης, αφού συναντάμε συνθέσεις πιο συγκρατημένες στις οποίες κυριαρχεί η ατμόσφαιρα. Αυτή η ηχητική αλλαγή στο ηχόχρωμα των τραγουδιών σίγουρα θα ξενίσει κόσμο αλλά δεν αναιρεί το γεγονός ότι τα “Something whispered follow me”, “Hiraeth” και “The weave” έχουν δικό τους χαρακτήρα, είναι άκρως ενδιαφέροντα και εκπέμπουν μία μαγική αύρα. Σίγουρα θα προτιμούσα να έπαιζε το συγκρότημα όπως στο “Once”, αλλά στη φάση που βρίσκεται η μπάντα αυτό μας δίνουν, αυτό κρίνουμε και αν μη τι άλλο μόνο κακό ή ανέμπνευστο δεν το λες!
Επειδή στις λεπτομέρειες κρίνεται το τελικό αποτέλεσμα, πάμε να δούμε τις πιο σημαντικές. Αρχικά κι επειδή δεν μου αρέσει καθόλου ο Troy στο πόστο των φωνητικών, περίμενα τουλάχιστον ένα με δύο τραγούδια που θα τρώνε skip εσαεί, αλλά σαν έκπληξη, αξιοποιείται με τρόπο που κολακεύει την φωνή του με αποτέλεσμα να έχουμε την πρώτη φορά που όχι απλά αντέχω, αλλά να μου αρέσει η παρουσία του! Στον αντίποδα, βλάπτει η μη-αντικατάσταση του Marko Hietala, αφού στιγμές όπως το ρεφρέν του “The children of ‘Ata” ή η μπαλάντα “Sway”, θα πήγαιναν στο επόμενο επίπεδο με μία αντίστοιχη χροιά, με αποτέλεσμα να μην ξεδιπλώνεται όλη η δυναμική τους. Η Floor αποδεικνύει και εδώ γιατί είναι η κορυφαία φωνή του είδους, αφού ευτυχώς αξιοποιούνται οι δυνατότητές της καλύτερα από κάθε άλλη φορά. Κιθαριστικά δεν έχουμε καμία έκπληξη, τα χωσίματα του Emppu πάντα μου ακούγονται λες και παίζει το ίδιο πράγμα, αλλά ποτέ δεν τα βαριέμαι, ίσα ίσα είναι πολύ πωρωτικά και για αυτό τον αγαπάμε! Κλείνοντας με τις λεπτομέρειες, θεωρώ ότι δεν χρειάζονται κάποια απαλά και μεγάλα σε διάρκεια σημεία που κλείνουν τα τραγούδια, όπως στα “Perfume of the timeless”, “Spider silk” και “An Ocean of Strange Islands”. Εικαστικά είναι τέλεια, αλλά μετά από πολλές επαναλήψεις κουράζουν.
Το “Yesterwynde” λοιπόν είναι αντικειμενικά ένας όμορφος δίσκος χωρίς να του λείπουν οι περιοδικές heavy εξάρσεις. Περιέχει πολύ ωραία μουσική και ας είμαστε ειλικρινείς, κανείς άλλος δεν γράφει έτσι, τα τραγούδια αυτά είναι άπιαστο όνειρο για την πλειοψηφία των συγκροτημάτων του είδους. Ακόμα καλύτερα, χαίρομαι που βλέπω την δημιουργική πτυχή των NIGHTWISH να ξαναβρίσκει τα πατήματά της με κάθε τους νέα πρόσφατη προσθήκη. Δεν παύει να έχει κάποια σημεία προς βελτίωση, όπως ανισότητα στην ολότητά του, καθώς και μερικές πινελιές-αυτογκόλ όπως είπαμε στα σχόλια πριν λίγο. Θα πάρει καλό βαθμό γιατί οι NIGHTWISH συνθέτουν μουσικάρες, αλλά ψέματα δεν θα πω. Περιμένω το διάλειμμα που θα κάνουν να τους δώσει νέα ενέργεια και να επιστρέψουν με μία πιο επιθετική διάθεση, καθώς αν αγκαλιάσουν πιο σφιχτά τη metal πλευρά τους, μπορούν εύκολα να δώσουν δίσκους ικανούς να σταθούν δίπλα στις ιστορικές τους κυκλοφορίες.
8 / 10
Παύλος Παυλάκης
All photos by Tim Tronckoe
