a
Ένα από τα αξιότερα πνευματικά τέκνα του ήχου των MORBID ANGEL, δίπλα – δίπλα με τους HATE ETERNAL (το αίμα, νερό δεν γίνεται!), οι Αμερικάνοι deathsters NILE έχουν κερδίσει με το σπαθί τους τη θέση στους σπουδαίους του ιδιώματος τους τα 31 χρόνια ύπαρξης τους, παρά τις αλλαγές και τα ελάχιστα σκαμπανεβάσματα. Όταν λέμε σκαμπανεβάσματα για δεδομένα NILE, για να συνεννοηθούμε, εννοούμε δίσκους απλά καλούς (“At the gate of Sethu”) ή υποδεέστερους, μα κάπως φλύαρους (“Vile nilotic rites”). Πολλές στιγμές βεβαίως-βεβαίως, ακόμα και αυτών των δίσκων, είναι έργο του William Shakespeare (ήτοι, “όνειρο θερινής νυκτός”) για άλλους του είδους. Ακόμα και κατά πολύ νεότερους. Ναι, για τέτοια υψηλή ποιότητα μιλάμε. Όπως πιθανώς να διαπίστωσες εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, το προηγούμενο πόνημά τους, δεν με είχε τρελάνει ιδιαιτέρως. Xωρίς να μιλάμε για κάποιο βδέλυγμα κατ’ ανάγκη που δεν αξίζει το χρόνο σου, αλίμονο. Μπορεί να σου αρέσει και πολύ κιόλας.
Απλά οι NILE, μπορούν πολύ καλύτερα κατά τη γνώμη του τύπου που υπογράφει αυτό το κείμενο! Το δέχομαι ωστόσο το στραβοπάτημα, λόγω φυσικά, της μέγιστης απώλειας του Dallas Toller-Wade, που δεν καλύπτεται έτσι εύκολα. Στουντιακά, έχει βρεθεί ο Zach Peter για να γεμίσει αυτό το κενό (εμείς εδώ στην Αθήνα, τους είδαμε με τον Scott Eames σε αυτό το ρόλο). Στο μπάσο, ο Dan Vadim Von, γνωστός ως κιθαρίστας των θρύλων MORBID ANGEL (παντού υπάρχει ένας μύθος!), ο Brian Kingslard στις κιθάρες επίσης, ενώ τη σύνθεση συμπληρώνουν τα σταθερά μέλη Karl Sanders (κιθάρες, φωνητικά) και Γιώργος Κόλλιας (drums). To δικό μας παιδί, παραμένει το δεύτερο μακροβιότερο μέλος των NILE, προσφέροντας σεμιναριακά τύμπανα σε κάθε κυκλοφορία τους, άξιος συνοδοιπόρος του οράματος του Sanders. Κάπου εδώ, τελειώνουν οι πολλές εισαγωγές και περνάμε στην ουσία που περιμένει να διαβάσει όποιος έχει φτάσει ως εδώ στο κείμενο. Νέος δίσκος NILE με τίτλο “The underworld awaits us all”, 10ος σε 30 χρόνια ύπαρξης, δεύτερος σερί δίσκος που κάνει παραγωγή ο Karl Sanders, ενώ πρόκειται για το ντεμπούτο άλμπουμ στην Napalm Records.
Από την ημέρα που μου το έστειλε το αφεντικό, ένα ζεστό απόγευμα του Ιουλίου, έχει παίξει μπόλικες φορές. Και όχι για να βγει η “υποχρέωση”, πράγμα που το θεωρώ το πιο σημαντικό. Έπαιξε, γιατί το χαιρόταν η ψυχή μου αυτό το άλμπουμ, που στα 54 περίπου λεπτά του κυλάει νεράκι. Από την τριπλέτα “Stelae of vultures”/”Chapter for not being hung upside down on a stake in the underworld and made to eat feces by the four apes”/”To strike with secret fang” που σε πηγαίνει τρένο με το καλημέρα σας (ειδικά αυτό το τελευταίο, σφηνάκι βίας, που μου είχε λείψει από τους NILE!), ο δίσκος δεν αστειεύεται. Κρυφό χαρτί, θα βρεις στις χορωδίες που προσθέτουν διακριτικά το χρώμα τους στα συναυλιακά λυσσασμένα “Overlords of the black earth” και “Naqada II enter the golden age”. Από εκεί και έπειτα, τα μεγαλοπρεπή έπη “True Gods of the desert” στα 7 λεπτά και το σχεδόν 9λεπτο ομώνυμο, κλείνουν εμφατικά το δίσκο ακολουθούμενα από το αργόσυρτο instrumental “Lament for the destruction of time”.
Κάπου ανάμεσα, στέκεται το “Under the curse of the one God” αλλά και το “Doctrine of last things”, ενώ σοφά, σοφότατα θα πω εγώ, τοποθετήθηκε το μοναδικό ιντερλούδιο του δίσκου αμέσως μετά τη πρώτη τετράδα του δίσκου, φέροντας το τίτλο “The pentagrammathion of Nephren-Ka”. Σημαντική ανάσα για τον ακροατή σε εκείνο το σημείο, που κολακεύεται από τις επαναλαμβανόμενες ακροάσεις. Οι NILE βρίσκουν εκ νέου την υπέροχη ισορροπία ανάμεσα στην υπερβολική τεχνική και στην εύληπτη τραγουδοποιία που είχαν κάπου χάσει στη πορεία (μεγάλη παγίδα όταν παίζεις σε αυτό το τεχνικό επίπεδο, να τα λέμε κι αυτά), προσφέροντας μας έναν φοβερό δίσκο, αντάξιο του ονόματός τους. Δεδομένης της πολυτέλειας που είχα να το ακούσω πολλές φορές, μπορώ να πω μετά βεβαιότητας ότι εδώ μιλάμε για το άλμπουμ που έπρεπε να είχε διαδεχθεί το “What should not be unearthed”. Περνάει σαν σταματημένο τον προκάτοχο του, έρχεται με αέρα νικητή και λίγη από τη φρεσκάδα νεόκοπης μπάντας να πάρει scalp, να θυμίσει ποιοι είναι οι εν λόγω κύριοι στο death metal στερέωμα, προσθέτοντας παράλληλα και το κατιτίς καινούργιο στη σπουδαία ιστορία τους. Δεν ξέρω για σας, εγώ πάντως, αυτό τον δίσκο ανυπομονώ να τον ακούσω ζωντανά, έστω και εν μέρει, μια και νιώθω ότι εκεί, κολακεύεται τα μάλα!
8,5 / 10
Γιάννης Σαββίδης
