Από την πολύ μακρινή Αυστραλία αλλά και την άκρως Ελληνοκρατούμενη Μελβούρνη, έρχονται μετά από απουσία τεσσάρων ετών ξανά οι NOCTURNAL GRAVES να ταράξουν τα ήσυχα νερά της μεταλλικής κοινότητας με το τέταρτο άλμπουμ τους, “An outlaw’s stand”. Αν δεν περνάτε τα Underground Halls αδιάβαστα, θα είχατε προσέξει στην κριτική για το φοβερό άλμπουμ των HUNTERS MOON ότι τα μέλη τους ετοίμαζαν και νέο δίσκο με τους NOCTURNAL GRAVES. Κι αν με τους ΗΜ επιδίδονταν σε πανέμορφο και άκρως κλασάτο black metal από άλλη εποχή, οι ενδείξεις αν μη τι άλλο για το νέο άλμπουμ των NG ήταν κάτι παραπάνω από θετικές. Η φάση με την «κύρια» μπάντα τους φυσικά ηχητικά είναι διαφορετική, καθώς ενώ κρατείται το black υπόβαθρο στην ατμόσφαιρα και την εν γένει αύρα, το τελικό αποτέλεσμα παραμένει μια πυρακτωμένη death/thrash –ή thrash/death αν προτιμάτε- λαίλαπα, που μοναδικός της σκοπός είναι να αφήσει πίσω καμένη γη, πτώματα και να σφραγίσει την απουσία ζωής σε κάθε περίπτωση στο πέρασμα της. Ευτυχώς (;) ή δυστυχώς, οι NOCTURNAL GRAVES με τη νέα τους δουλειά το καταφέρνουν με το παραπάνω και είναι τέτοια η φρενήρης ενέργεια τους και η μουσική τους πειθώ που δε θα δυσκολευτούν καθόλου να σου προκαλέσουν μεγάλη εντύπωση.
Και λέω μεγάλη γιατί το θετική το θεωρώ αυτονόητο ότι θα συμβεί ακόμα και σε κάποιον που μπορεί να μην τους γνωρίζει. Και δεν απευθύνομαι προφανώς μόνο στον οπαδό ακραίων τάσεων αλλά γενικά. Ξεκινάμε με τα πολύ βασικά. 8 κομμάτια, 36μιση λεπτά διάρκειας. Άρα μέσος όρος κομματιών 4μιση λεπτάκια και φανερή αίσθηση ότι εδώ μέσα γίνεται σφαγή. Συγνώμη… ΣΦΑΓΗ! Σφαγή αμάχων, χωρίς έλεος, με άκρως προκλητική αίσθηση ότι «… και δέρνουμε» (ειδικά το τελευταίο θα το καταλάβετε και να μη θέλετε) και με το αποτέλεσμα να προδίδει ότι οι τύποι παίζουν το μεγάλο τους χαρτί για να γίνουν ακόμα γνωστότεροι και ότι το “An outlaw’s stand” αποτελεί το ανάλογο εισιτήριο, σκαλοπάτι, εφαλτήριο, πείτε το όπως θέλετε για να το πετύχουν. Με νέο τραγουδιστή έναν φοβερό τυπά ονόματι Prain, o οποίος είναι συνοδοιπόρος τους στους DENOUNCEMENT PYRE (άλλα «λουλούδια» από εκεί) ως μπασίστας, το υπόλοιπο ανίερο τρίο των Nuclear Exterminator (τύμπανα, κιθάρες, φωνές, μπάσο, τα παίζει όλα και συμφέρει), Decaylust (κιθάρες) και Shrapnel (επίσης κιθάρες) βρήκε τον κατάλληλο πομπό να μεταδώσει την ανίερη έμπνευση που τους διακατείχε κατά τη διάρκεια σύνθεσης του δίσκου και το τελικό αποτέλεσμα είναι πέρα από (δολο)φονικό, μια δουλειά που σίγουρα θα φιγουράρει στη λίστα της χρονιάς.
Μετά τα βασικά κομματιών/διάρκειας, πάμε στο ακόμα βασικότερο του ήχου τους. Πως σας φαίνεται η μαύρη και καταστροφική αύρα των DESTROYER 666/AURA NOIR να τέμνεται με την μεγαλεπήβολη/σατανιασμένη οπτική των MORBID ANGEL/ANGELCORPSE και την αρχική αύρα των SLAYER πριν κυκλοφορήσουν το “Reign in blood”; Κράτα την πρώτη λέξη που σου έρχεται στο μυαλό και μην την ξεστομίσεις ακόμα, τουλάχιστον όχι μέχρι να ακούσεις το δίσκο. Ένα δίσκο που ξεκινάει με το μεγαλύτερο κομμάτι του (5:30) να σε βάζει ιδανικά στο κλίμα. Το “Death to pigs” δεν είναι μόνο τίτλος-δήλωση, αλλά και συνειδητοποίηση ότι κάτι πολύ μεγάλο ξετυλίγεται μπροστά σου σταδιακά. Με το επόμενο κομμάτι (και βίντεο του δίσκου) “Command for conflict”, τα πράγματα γίνονται πλέον πιο ξεκάθαρα από ποτέ. Οι τύποι δεν αστειεύονται και νιώθεις ότι μέσα σε όλα, παίζει να γούσταραν τόσο όταν δημιουργούσαν το άλμπουμ που αυτό βγήκε στον ήχο και την συνολική προσέγγιση του “An outlaw’s stand”. Μαυρομεταλλικές καθαρές ριφφάρες εναλλάσσονται υπέροχα με σθεναρό και αδιάκοπο κατέβασμα στα τύμπανα, ενώ οι ρυθμικές γενικά δεν διστάζουν να αλλάξουν σε πιο στακάτα/βαριά/επαναλαμβανόμενα θέματα, πριν ξεσπάσουν πολλάκις σε thrash όργιο. Τα τρία μεγάλα είδη του ακραίου ήχου συνυπάρχουν σε πολλά σημεία σε ισόποσες δόσεις και ο ακροατής μόνο πλήρης –μπορεί να- νιώθει.
Τα κομμάτια έχουν πέρα από την ποιότητα και το καλό να είναι πολύ κοντά σε διάρκειες, βοηθώντας ούτως ή άλλως στη δεδομένα μικρή διάρκεια με τη ροή τους, είναι φοβερό ότι το άλλο μεγάλο κομμάτι π.χ. (“Law of the blade”, 5:31) ακούγεται λες και είναι μόλις 3’ περίπου. Πόσο μάλλον τα ακόμα μικρότερα του, όπως η φοβερή τριπλέτα που προηγείται με τα “Ruthless fight” (πόνος), “Across the Acheron” (φόνος) και “No mercy for weakness” (και των εχθρών ο φθόνος), ή το φοβερό δίδυμο που κλείνει το δίσκο με το “Beyond the flesh” και το ομότιτλο “An outlaw’s stand”. Για να ξεκαθαρίσουμε κάτι πριν παρεξηγηθούν οι προθέσεις της μπάντας, βεβαίως και απόλυτος σκοπός είναι το ξύλο, η σφαγή, η κακία και η επιβλητικότητα που βγαίνει από το υλικό, αλλά οι τύποι ΠΑΙΖΟΥΝ. Παίζουν θεματάρες, δεν πρόκειται για κουλούς που απλά βρήκαν ένα όργανο μπροστά τους και του δίνουν να καταλάβει μέχρι να το διαλύσουν (εξάλλου όπως πάντα λέω, κι ο Cavalera κουλός ήταν και παραμένει και ΕΝΑΣ δεν βρέθηκε να παίξει όπως αυτός). Ο Nuclear Exterminator είναι μεγάλος ντράμερ, φοβερές αλλαγές, χέρια-αιθέρες, πόδια-κορμοί δέντρων, τα σπάει στην κυριολεξία, αλλά το παίξιμο του είναι ευφάνταστο. Χωρίς να πηγαίνουν πίσω οι υπόλοιποι.
Κιθάρες-βεντάλιες να υφαίνουν όχι απλά κακία αλλά και ατμόσφαιρα, με δεδομένη την επιθετικότητα αλλά τα leads να κάνουν τη διαφορά στα λίγα σημεία που ηρεμούν τα πνεύματα, μέχρι να εξαπολύσουν τελειωτική επίθεση. Φοβερό λαρύγγι κι ο Prain, σίγουρος στην άρθρωση, δένει απόλυτα η χροιά του πάνω στο πανηγύρι που προκαλούν οι υπόλοιποι. Δεδομένου ότι ήδη νωρίς έχω βρει το άλμπουμ της χρονιάς, το “An outlaw’s stand” παραμένει το αμέσως επόμενο καλύτερο άλμπουμ που έχω ακούσει μέχρι στιγμής στο πρώτο δίμηνο της χρονιάς. Ο δίσκος είναι η μεγάλη στιγμή της δισκογραφίας των NOCTURNAL GRAVES, ενώ όπως είπα μετά την πρώτη ακρόαση, θα μπορούσε άνετα να έχει βγει μετά το “Domination” των MORBID ANGEL ή το “The inexorable” των ANGELCORPSE χωρίς να ανοίξει μύτη. Οι Αυστραλοί γνωρίζουν πολύ καλά ότι έχουν κυκλοφορήσει ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της δεκαετίας που διανύουμε και δεν ξέρω αν και πόσο θα το εκμεταλλευτούν μελλοντικά, αλλά ξέρω ότι είναι κάτι που δεν πρέπει με τίποτα να περάσει απαρατήρητο. Όταν ένας δίσκος σε γραπώνει με τη μία από το λαιμό, το περιθώριο λάθους στην κρίση σου μειώνεται σημαντικά, όταν όμως μετά τις συνεχείς ακροάσεις η θηλιά του γύρω σου σφίγγει όλο και περισσότερο, δεν υπάρχει απλά κανένα λάθος.
9 / 10
Άγγελος Κατσούρας
