Αν υπάρχει πράγματι Θεός, το αποδεικνύει με κάτι περιπτώσεις όπως αυτή του συγκεκριμένου δίσκου. Γιατί τι λιγότερο από Θείο μπορεί να είναι αυτό το άλμπουμ που στην πρώτη του ακρόαση με έπεισε ότι μιλάμε για κάτι απόλυτα κλασικό που ήρθε για να μείνει και να εδραιωθεί μέσα στα χρόνια. Ο λόγος για το παρθενικό άλμπουμ των NOCTURNUS AD –ή μήπως για το 4ο συνολικά άλμπουμ των NOCTURNUS χωρίς AD;- με τίτλο “Paradox”. Ο ιθύνων νους και ανέκαθεν ψυχή των πρότερων, Mike Browning, αποφάσισε 29 χρόνια μετά την πρώτη τους απόπειρα με το κολοσσιαίο “The key” να αναβιώσει το πνεύμα, τον ήχο και την ιστορία εκείνου του εμβληματικού άλμπουμ και το “Paradox” όχι απλά τα καταφέρνει στο τέλος, αλλά σε κάνει κατά τη –χορταστική και σεβαστή- διάρκεια του των 52’ να τσιμπιέσαι για να πιστέψεις ότι αυτό που άκουσες είναι αληθινό και μάλιστα εν έτει 2019. Δε μπορώ να κρύψω ότι οι NOCTURNUS ήταν, είναι και θα είναι από τις πλέον αγαπημένες μου μπάντες κι ότι βασικός λόγος που τους θαύμασα –εκτός ότι το “The key” ήταν από τα πολύ πρώτα μου άλμπουμ στο ιδίωμα- ήταν ότι είχαν άγνοια κινδύνου να δοκιμάσουν νέα πράγματα σε ένα είδος που ολοένα και θέριευε με τα χρόνια.
Έτσι τα χαρακτηριστικά τους πλήκτρα που πανέμορφα γέμιζαν τις σχιζοφρενικές τους δομές, είναι παρόντα κι εδώ, με το ξεκίνημα μάλιστα του δίσκου. Το “Seizing the throne” με τον τρόπο που μπαίνει σου έχει ήδη δημιουργήσει μία πανέμορφη νοσταλγία, στη συνέχεια μπαίνει η ιστορική όπως θα αποδειχθεί δίκαση που οδηγεί στο χτίσιμο του κομματιού, τα δυστονικά/δυσρυθμικά σολίδια και η γνώριμη φωνή του ντράμερ/τραγουδιστή/αρχηγού Mike Browning και σαν ακροατής βιώνεις ήδη την ήττα πριν καν ξεκινήσει το ματς. Ένα ματς που είναι λες και ξέρεις την έκβαση του εξ αρχής κι αν τολμάς να μπεις στο γήπεδο αντίπαλος του δίσκου αυτού, σε περιμένει μόνο συντριβή και χωρίς fair play. Συντριβή ψυχική, σωματική, νοητική και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Ψυχική γιατί ο δίσκος δε μπορεί παρά να γίνει ένα με τον ψυχισμό σου στο πρώτο δευτερόλεπτο και να σε συνοδεύσει μέχρι να κλείσεις τα μάτια σου. Σωματική γιατί θα κοπανήσεις το κεφάλι που δεν κοπανιέται, θα κάνεις air-guitar/air-drumming σαν τρελός και θα εξαντληθείς πανεύκολα. Νοητική γιατί δεν χωράει ο νους σου το τελικό αποτέλεσμα που κατάφεραν να αναπαράγουν, όχι απλά σαν να μην πέρασε μέρα από το 1990, αλλά με τρόπο τέτοιο που φέρνουν το παρελθόν στο άμεσο παρόν και δείχνουν και το δρόμο για το μέλλον.
9 κομμάτια απαριθμεί ο δίσκος με τις αναφορές στο πρωτόλειο αδερφό του άλμπουμ να είναι πέρα από προφανείς, δε μπορεί το μυαλό να μην κάνει τη σύνδεση βλέποντας τίτλους κομματιών όπως “Paleolithic” (κάναμε τρείς δεκαετίες να συνέλθουμε από το “Neolithic”, να δούμε πόσο θα μας πάρει αυτό) ή το magnum opus “The return of the lost key” το οποίο φτάνει σχεδόν τα 8’ σε διάρκεια. Κοντά σ’αυτά, το δίδυμο των ήδη γνωστών στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου “Precession of the equinoxes”/”The antechamber”, τα οποία είχαν ήδη προκαλέσει τεράστια αίσθηση και η θέση τους το ένα μετά το άλλο στο δίσκο βοηθάει στο να σηκωθεί το τελικό αποτέλεσμα στο Πάνθεον σε μία πραγματική αποθέωση για την οποία μάλιστα γίνεται και λόγος στο εν λόγω κομμάτι (“Apotheosis”). Οι κιθάρες συγκρούονται με τα τύμπανα σε έναν αγώνα δρόμου που σημασία δεν έχει η ταχύτητα αλλά η αντοχή, η ομοιογένεια, το συμπαγές αποτέλεσμα που οφείλεται στην αρμονική συνύπαρξη που προκαλούν τα συγκεκριμένα όργανα, στα ξεσπάσματα που δημιουργούνται εκεί που όλα μοιάζουν ήσυχα και ασφαλή, και φυσικά με έναν Browning να φτύνει κάθε στίχο με πειθώ και αέρα μεγαλοσύνης, εξάλλου μιλάμε για έναν από τους πρώτους ανθρώπους που παίξανε death metal, δε μπλέκεις απλά!
Το “Paradox” συνεχίζει την ιστορία του “The key” με κύριο πρωταγωνιστή τον Dr.Magus, έναν επιστήμονα που υπέφερε από μία πανώλη που δημιούργησε ένας πόλεμος και για να καταφέρει να επιβιώσει, δημιούργησε μία βιο-στολή. Ο απόηχος των γεγονότων του “The key” οδηγεί στην ιστορία του “Paradox” όπου δε θα σποϊλάρω περαιτέρω για να μη χαθεί το ενδιαφέρον, αλλά όσα αγαπήσατε οι παλιοί είναι εδώ. Δροοειδή ρομπότ, διαστημική ατμόσφαιρα, Το Κλειδί που ανοίγει πύλες σε άλλα χρονικά συνεχή πολύ μακρινά από τη μέση γήινη αντίληψη και στο τέλος όλων, ένα κατεβασμένο σαγόνι που έχει τρυπήσει το πάτωμα και δύο χέρια που χειροκροτάνε όσο πιο δυνατά μπορούν για το μεγαλείο που μόλις βίωσε ο Χ παθών με όλες του τις αισθήσεις. Με το “Paradox” θα νιώσεις ότι έβγαλες τρίτο μάτι (και πόδι), θα σου περάσει το συναίσθημα του διαλυμένου διαστημόπλοιου που επιπλέει αβοήθητο στο διάστημα κι ας επιβίωσε καταιγίδες αστεροειδών και επιθέσεις εχθρών, θα γίνεις ξανά παιδί όπως ήσουν όταν άκουσες το “The key” και θα σου δώσει έξτρα ζωή μέσα σου για να έχεις να διηγείσαι στους μικρότερους το σοκ που έπαθες και θα σε κρατάει δέσμιο του μέχρι όλα να γίνουν ένα με το δημιουργό, μέχρι η αρχή να γίνει τέλος και το τέλος ξανά αρχή.
Κι αν κάποιος πει «είσαι στα καλά σου και βάζεις 10;» οι απαντήσεις είναι πολλές περισσότερες απ’ όσες θα περιγράψω. 10 γιατί δε βγαίνουν τέτοια άλμπουμ πλέον και όταν βγαίνουν πρέπει να τα ανταμείβουμε γνωρίζοντας ήδη την κλασικότητα τους. 10 γιατί τα χρόνια πέρασαν και κανείς δε μπόρεσε να ακουστεί σαν αυτούς και πάλι είναι οι ίδιοι που το διαπράττουν και μάλιστα με τέτοιο τρόπο. 10 γιατί είναι η αποθέωση της προοδευτικής έκφρασης τόσο πολύ, που θα ξεφτιλίσει ότι έχει να κάνει με οποιαδήποτε μορφή του progressive metal συνολικά. 10 γιατί θα σου αφήσει ένα αιώνιο χαμόγελο στα χείλη που δε θα σβήσει ποτέ. 10 γιατί θα σε κάνει να νιώσεις ανίκητος. 10 γιατί όταν το ακούς θα περπατάς με το κεφάλι (και το πάνω και το κάτω) ψηλά. 10 για τα 9 κομμάτια συν το τελικό σοκ. 10 για τον Mike Browning που στα 55 του ακούγεται σαν 18άρης και που έχει ακόμα όραμα. 10 γιατί είναι ο αριθμός της δισκογραφικής τελειότητας που τους αναλογεί. 10 γιατί δεν το περίμενε κανείς. 10 γιατί μετά από τέτοια καταιγίδα πληροφορίας κλείνει χωρίς λόγια με το “Number 9”. 10 γιατί πολύ απλά μπορεί. 10!
10 / 10
Άγγελος Κατσούρας
